‘Ετσι θα είναι κι ο λόγος μου που βγαίνει απ’ το στόμα μου· πίσω δεν θα επιστρέψει σ’ εμένα αδειανός, χωρίς το θέλημά μου να εκτελέσει, χωρίς να εκπληρώσει την αποστολή που του ανέθεσα». (Ησαΐας 55:11)
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες της διασποράς που έχουν επιτυχίες στις επιστήμες, στα γράμματα και στο εμπόριο στις χώρες που μένουν. Πολύ λίγο όμως ξέρουμε για εκείνους που έχουν σημαντικές και ευλογημένες διακονίες σε διαφόρους τομείς του έργου του Θεού. ΄Ενας απ’ αυτούς, που έχει μια δυναμικά ευλογημένη διακονία μεταξύ των παιδιών, είναι ο Βασίλειος Κωνσταντινίδης του Πρόδρομου, ένας ταπεινός και σεμνός άνθρωπος του Θεού. Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, όπου έζησε τα πρώτα 18 χρόνια του. Οι γονείς του ήταν Έλληνες, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Τουρκία. Αν και η δράση του είναι στο εξωτερικό, επισκέφτηκε και την πατρίδα μας μερικές φορές, για σύντομα διαστήματα για να συναντήσει τους υπεύθυνους της χριστιανικής οργάνωσης «Ευαγγελισμός του Παιδιού» (στην Ελλάδα είναι γνωστή ως ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ (ΧΔΠ), που ξεκίνησε με την Ελπίδα Μάρκογλου και συνεχίζει και επεκτείνεται με το ζεύγος Στέφανου και Μάγδας Μποτόνη).
Θεωρήσαμε ότι θα ήταν καλό για τους αναγνώστες μας να του πάρουμε μια διαδικτυακή συνέντευξη, που ασφαλώς θα ήταν εποικοδομητική. Παρά το φόρτο των ευθυνών του, είχε την καλοσύνη με χαρά να απάντησε στις ερωτήσεις μας στην αγγλική.
ΕΡΩ: Πότε και πώς γνωρίσατε τον Χριστό ως Σωτήρα σας;
> Η γιαγιά μου μιλούσε μόνο τούρκικα, έτσι μιλούσαμε τα τουρκικά στο σπίτι, τα ελληνικά στο σχολείο και τα αραβικά έξω, στην πόλη.
Η μητέρα μου άκουσε για πρώτη φορά το Ευαγγέλιο το 1939, από την Ρόζα, σύζυγο του ποιμένα Νικόλαου Ζαζάνη. Έτσι, μπήκε το Ευαγγέλιο στην οικογένειά μας και από τότε δεν το αφήσαμε.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1945, ο Ζαζάνης και η οικογένειά του μετακόμισαν στην Αθήνα. ΄Ετσι, τη διακονία ανέλαβε ο Παναγιώτης Δενδρινός. Αυτός και η σύζυγός του, Δέσποινα, μας επισκέπτονταν τακτικά και μας μιλούσαν για το Ευαγγέλιο, χωρίς εμείς ακόμη να πάρουμε την απόφαση να δεχτούμε τον Χριστό ως Σωτήρα μας. Παρακολουθούσαμε τις συνάξεις της εκκλησίας και του Κυριακού Σχολείου …
Δέχτηκα τον Χριστό ως Σωτήρα μου όταν βρέθηκα ως μετανάστης στη Βραζιλία, τον Ιανουάριο του 1958, καθώς διάβαζα την Αγία Γραφή που κέρδισα ως βραβείο από την εκκλησία του Καΐρου!
ΕΡΩ: Ποιοι έπαιξαν ρόλο στην πνευματική σας ζωή και πορεία;
> Πρώτη ήταν η μητέρα μου, που μας καλούσε στο δωμάτιό της και ζητούσε από μας, τους έξι γιους της, να γονατίσουμε. Μας διάβαζε την Αγία Γραφή, ψέλναμε και προσευχόμασταν. Εκτός από τη μητέρα μου, ήταν και ο Παναγιώτης Δενδρινός που επέδρασε στη ζωή μου. ΄Ηθελε να τον αποκαλούμε πνευματικό πατέρα. Δεν άρεζε τους τίτλους. Στη Βραζιλία, είχα θαυμάσιους καθηγητές στη Θεολογική Σχολή. Κι αυτοί ήταν μεγάλη ευλογία για μένα, καθώς και οι ποιμένες της Εκκλησίας μας.
Ο πατέρας μου δέχτηκε τον Χριστό ως Σωτήρα του, 37 χρόνια μετά από την αναγέννηση της μητέρας μου. Αυτό συνέβη στη Βραζιλία και ο αδελφός μου, που είναι ποιμένας, τον βάπτισε.
ΕΡΩ: Πότε και πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε πλήρως στη διακονία του Ευαγγελίου;
> Το 1960, όταν ήμουν στη Βραζιλία, ένα ζευγάρι ιεραποστόλων που εργάζονταν μεταξύ των Ινδιάνων ήρθαν στην Εκκλησία μας. Στο τέλος της σύναξης, έγινε πρόσκληση και τέσσερις νέοι ανταποκριθήκαμε, μεταξύ τους κι εγώ και ο αδελφός μου Δημήτριος, που ήταν ποιμένας για 47 χρόνια. Το 1961, οι τέσσερις νέοι και άλλοι δύο από την εκκλησία μας, πήγαν να σπουδάσουν στο θεολογικό σεμινάριο.
ΕΡΩ: Γιατί δεχθήκατε να ενταχθείτε στη δύναμη των εργατών της ΧΔΠ;
> Ταύτισα τη ζωή μου με τα παιδιά. Ήμουνα δάσκαλος και διευθυντής του Κυριακού Σχολείου. Επίσης κήρυττα στα θερινά σχολεία και στις παιδικές κατασκηνώσεις. Κάθε εβδομάδα επισκεπτόμουνα τα γραφεία της ΧΔΠ στο Σάο Πάολο για να δανειστώ υλικό για να διδάξω στα παιδιά.
Είχα τρεις ομάδες «Καλών Νέων». Μία απ’ αυτές μεγάλωσε τόσο πολύ που έγινε εκκλησία. Τον Ιούνιο του 1963, προσκλήθηκα να εργαστώ στα γραφεία της ΧΔΠ, στο Σάο Πάολο. Φέτος κλείνω 50 χρόνια διακονίας με την ΧΔΠ.
ΕΡΩ: Ποια ήταν και είναι η ευθύνη σας στο έργο της οργάνωσής σας;
> Ύστερα από δύο χρόνια υπηρεσίας στα γραφεία της ΧΔΠ, ο διευθυντής της οργάνωσης στη Βραζιλία με κάλεσε να αναλάβω τη θέση του διευθυντή της ΧΔΠ στην πόλη Σάο Πάολο. Έτσι, εργάστηκα σε αυτήν τη διακονία για 4 χρόνια. Στη συνέχεια, αφού παντρεύτηκα με την Ιλόνα, με την οποία σπουδάζαμε μαζί στο
Σεμινάριο, πήγαμε στο Ρίο ντε Τζανέιρο για να αρχίσουμε διακονία εκεί. Εκεί, έμεινα 4 χρόνια. Στη συνέχεια, προσκληθήκαμε να αναλάβουμε τη διεύθυνση της ΧΔΠ σε όλη τη Βραζιλία. Έχουμε υπηρετήσει απ’ αυτή τη θέση 28 χρόνια.
Το 1994, με ανέθεσαν τη περιφερειακή διεύθυνση της ΧΔΠ της Λατινικής Αμερικής, μαζί με τη Διεύθυνση ΧΔΠ της Βραζιλίας. Ήμασταν υπεύθυνοι για όλες τις χώρες της Ν. Αμερικής ως το 2006, όταν και συνταξιοδοτηθήκαμε.
Το 2007, δεχθήκαμε την πρόσκληση, που ήταν και πρόκληση, να βοηθήσω ως περιφερειακός διευθυντής της ΧΔΠ στη Μέση Ανατολή, που περιλαμβάνει 28 χώρες. Με χαρά ήδη υπηρετούμε σε αυτήν την περιοχή για 7 χρόνια.
ΕΡΩ: Τι ευκαιρίες είχατε και έχετε να εργαστείτε στη Βραζιλία και στην Λατινική Αμερική και τώρα στη Μ. Ανατολή;
> Στο Σάο Πάολο, είχαμε τη χαρά να αρχίσουμε διδασκαλία στο μάθημα των θρησκευτικών στα δημόσια σχολεία. Ήταν ένα έργο τεράστιο. Ο Θεός μας ευλόγησε πάρα πολύ. Το έργο αυτό έχει δώσει πλούσια και αιώνια καρποφορία, μέχρι τώρα. Στη Βραζιλία, μπορούσαμε να έχουμε διακονία σε όλη τη βόρεια και τη νότια χώρα.
Στη Λατινική Αμερική, ξεκινήσαμε διακονίες σε χώρες όπου η ΧΔΠ
δεν είχε ακόμη διακονία. Οργανώσαμε ακόμη για τα ισπανόφωνα και αγγλόφωνα παιδιά το Ινστιτούτο Διακονίας Παιδιών στη Βραζιλία. Σήμερα, υπάρχουν εργάτες σε όλες τις χώρες. Στην δε Κούβα υπάρχουν 29 εργάτες.
Όταν ανέλαβα την Διεύθυνση της ΧΔΠ της Μέσης Ανατολής, είχαμε διακονία μόνο σε 8 χώρες. Από αυτές μόνο 3 μιλούσαν αραβικά. Σήμερα, μετά από 7 χρόνια, είμαστε σε 21 χώρες και τώρα η ΧΔΠ έχει διακονίες σε 12 αραβόφωνες χώρες.
Οργανώσαμε για τους αραβόφωνους σπουδαστές το Ινστιτούτο Διακονίας Παιδιών στη Βραζιλία. Από τους 44 σπουδαστές, με τους οποίους είχαμε μαθήματα, 32 υπηρετούν τώρα με πλήρη απασχόληση με τη ΧΔΠ. Ο Θεός έχει κάνει το έργο. Εγώ απλώς υπακούω μόνο σ’ Αυτόν.
ΕΡΩ: Τι τρόπους μεθόδους χρησιμοποιείτε για την προσέγγιση των παιδιών και πώς να μεταδίδετε το μήνυμα του Ευαγγελίου στα παιδιά;
> Παρουσιάζουμε το απλό σχέδιο της σωτηρίας στα παιδιά, σύμφωνα με την Εφεσίους 2/8, Ιωάννου 1/12, Πράξεις 16/31, Α΄ Κορινθίους 15/3-4 και άλλα. Χρησιμοποιούμε εικονογραφημένο υλικό στη γλώσσα των παιδιών.
Τα παιδιά δεν είναι αρκετό μόνο να ακούσουν το σχέδιο της σωτηρίας, αλλά κυρίως να το αφομοιώσουν και να το οικειοποιηθούν. Στην Εφεσίους 2/8 διαβάζουμε ότι η σωτηρία είναι ένα δώρο από τον Θεό, αλλά αυτό το δώρο θα πρέπει να δεχτούμε, όπως διαβάζουμε στο Ιωάννου 1/12.
Εκπαιδεύουμε τους δασκάλους και τους γονείς να διδάξουν το Ευαγγέλιο στους μαθητές και τα παιδιά τους και να χρησιμοποιούν το Λόγο του Θεού ως οδηγό τους για να βοηθήσουν τα παιδιά να δεχτούν τον Χριστό ως Σωτήρα τους.
ΕΡΩ: Ποια είναι η ανταπόκριση των παιδιών;
> Από την εμπειρία μου στη διακονία των παιδιών, νομίζω ότι τα παιδιά είναι προετοιμασμένα να μάθουν για το Λόγο του Θεού. Αναγνωρίζουν την ανάγκη τους και δέχονται τον Χριστό ως Σωτήρα τους δια πίστεως. Φέρνω στο νου μου τα αγόρια και τα κορίτσια που δέχτηκαν τον Χριστό ως Σωτήρα τους, στις εκκλησίες, τα σχολεία, τις κατασκηνώσεις, τα θερινά σχολεία, που τώρα είναι ιεραπόστολοι, ποιμένες, άνδρες και γυναίκες που υπηρετούν την εκκλησία και την κοινωνία και η ζωή τους χρησιμοποιείται για τη δόξα του Θεού.
ΕΡΩ: Από ποια ηλικία μπορεί το παιδί να καταλαβαίνει τις αλήθειες του Ευαγγελίου και να πιστέψει στον Χριστό ως Σωτήρα του;
> Δεν υπάρχει ορισμένη ηλικία που το παιδί μπορεί να δεχθεί τον Χριστό. Οι στατιστικές δείχνουν ότι η φυσιολογική ηλικία για ένα παιδί να δεχτεί τον Χριστό είναι στην ηλικία των 6-8 ετών. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να συμβεί και πριν από τα έξι χρόνια ή μετά από τα οκτώ. Ωστόσο, τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα μετά από τα οκτώ τους χρόνια.
ΕΡΩ: Τι πρέπει να κάνουν οι γονείς και η εκκλησία για την πνευματική διαπαιδαγώγηση των παιδιών;
> Πρώτον, οι γονείς πρέπει να καταλάβουν ότι η ευθύνη είναι δική τους (Ψαλ.78/1-5, Δευτερ. .6/1-7, Εφεσ.6/4). Η εκκλησία, οι δάσκαλοι του Κατηχητικού Σχολείου βοηθούν στο έργο αυτό τους γονείς και τις οικογένειες των παιδιών, αλλά το Βιβλικό σχέδιο του Θεού στη χριστιανική διαπαιδαγώγηση των παιδιών είναι ευθύνη των γονιών.
Οι γονείς θα πρέπει να ξοδεύουν χρόνο με τα παιδιά τους. Να διαβάζουν τη Βίβλο και να προσεύχονται μαζί τους και γι’ αυτά. Πρέπει να παίρνουν τα παιδιά τους στην εκκλησία και να τα κάνουν ερωτήσεις για το τι έμαθαν στα μαθήματα του Κατηχητικού Σχολείου. Αν οι γονείς χρειάζονται βοήθεια, μπορούν να μιλήσουν στον ποιμένα τους και αν χρειάζονται εκπαίδευση, μπορούν να βρουν κατάλληλο υλικό στη ΧΔΠ. Η μητέρα μου έκανε ό,τι ήταν δυνατό για την ίδια και τα υπόλοιπα τα έκανε ο Θεός.
ΕΡΩ: Τι θα συμβουλεύατε ιδιαίτερα στους νέους γονείς για την καλύτερη ανατροφή των παιδιών τους;
Σήμερα υπάρχουν εξαιρετικά βιβλία και υλικό που τα νεαρά ζευγάρια μπορούν να διαβάσουν. Πρέπει όμως πρώτα να διαβάσουν τη Βίβλο και ειδικά το Δευτερονόμιο, τις Παροιμίες, τους Ψαλμούς 78, 127, 128, την Εφεσίους κεφάλαιο 6 και τα 4 Ευαγγέλια για να μάθουν το πώς ο Ιησούς ασχολήθηκε με τα παιδιά και έδειξε την αγάπη Του γι’ αυτά.
Τέλος, θέλω να πω στους άνδρες ότι η διακονία των παιδιών δεν είναι έργο μόνο για τις γυναίκες, αλλά είναι και για τους άνδρες. Και το παράδειγμα είναι ο Κύριός μας. Στα τρία χρόνια της διακονίας Του, ο Ιησούς είχε έρθει σε επαφή με διαφορετικές ομάδες παιδιών, σε οκτώ περιπτώσεις. Παρακαλώ τους άνδρες να διαβάσουν τις παρακάτω περικοπές: Ησαϊας 38/19, Παροιμίες 4/1-4, Εφεσίους 6/4.
Επιμέλεια Γ.Σ.Κ.