«Περίμενε τον Κύριον» (Ψαλ. 27/14)
Μπορεί να φαίνεται εύκολο το να περιμένει κανείς, αλλά η θέση αυτή είναι από κείνες που ο αγωνιστής της πίστης κάνει χρόνια να μάθει. Είναι πολύ ευκολότερο για τους ζηλωτές του Θεού να βαδίζουν –και να βαδίζουν με βήμα ταχύ –παρά να στέκονται ακίνητοι. Υπάρχουν στιγμές απορίας που και το πιο υπάκουο πνεύμα, προσδοκώντας εναγωνίως να υπηρετήσει το Θεό, δεν ξέρει τι στάση να κρατήσει, τι να κάνει σ’ αυτή την περίπτωση. Να βυθιστεί σε κατάθλιψη; Να υποχωρήσει, όπως κάνουν οι δειλοί; Να πάει προς τα δεξιά με φόβο; Να προχωρήσει προς τα μπρος με αλαζονεία; Όχι. Απλά να περιμένει! Αλλά να περιμένει με προσευχή. Να επικαλεστεί το Θεό και ν’ ανοίξει εμπρός Του όλα τα χαρτιά του, να Του πει για τη δυσκολία που αντιμετωπίζει και να επικαλεστεί την υπόσχεσή του Θεού να δώσει Εκείνος τη βοήθεια.
Σε περίπτωση διλήμματος μεταξύ της μιας οδού και της άλλης, είναι γλυκύτατο να πάει κανείς στον Κύριο σαν ταπεινό παιδάκι με απλότητα ψυχής και να περιμένει. Σίγουρα θα αποβεί ωφέλιμο για μας το να διαισθανθούμε και να γνωρίσουμε τη δική μας μωρία, καθώς και να δεχτούμε ολόψυχα να οδηγηθούμε από το θέλημα του Θεού. Αλλά ας περιμένουμε με πίστη. Ας εκφράσουμε την αδιάσειστη εμπιστοσύνη μας σ’ Εκείνον, διότι το να περιμένουμε χωρίς πίστη και χωρίς εμπιστοσύνη είναι προσβολή κατά του Θεού.
Ας προχωρήσουμε λοιπον με την πίστη ότι, κι αν ακόμα Εκείνος μας κάνει να περιμένουμε μέχρι την τελευταία στιγμή, θα έρθει στον κατάλληλο χρόνο. Θα αποκαλυφθεί και δεν θα καθυστερήσει. Ας περιμένουμε με ήρεμη αναμονή, χωρίς να επαναστατούμε επειδή βρισκόμαστε σε δύσκολη θέση. Ας ευλογήσουμε το Θεό γι’ αυτό. Ποτέ ας μην παραπονεθούμε γι’αυτή την αναμονή, όπως παραπονέθηκε ο λαός Ισραήλ προς το Μωυσή, ποτέ ας μην επιθυμήσουμε να γυρίσουμε προς τα πίσω, προς τον κόσμο, αλλά ας δεχτούμε το θέμα όπως εμφανίζεται και ας το τοποθετήσουμε –έτσι όπως το αντιμετωπίζουμε, απλά και με όλη την καρδιά μας, χωρίς δηλαδή να παρεμβαίνει το δικό μας ‘θέλω’– στα χέρια του Θεού της διαθήκης και των υποσχέσεων λέγοντάς Του: «Τώρα, Κύριε, ας γίνει το δικό Σου θέλημα και όχι το δικό μου. Δεν ξέρω τι να κάνω. Εγώ έχω φτάσει στα όρια της αντοχής μου, αλλά θα περιμένω μέχρι που να καθαρίσεις Εσύ την πλημμύρα ή να διώξεις Εσύ τους εχθρούς μου. Θα περιμένω κι αν ακόμα χρειαστεί να περιμένω πολύν καιρό, διότι η καρδιά μου αττενίζει μόνο Εσένα και το πνεύμα μου περιμένει Εσένα με την απόλυτη πεποίθηση ότι η χαρά και η σωτηρία μου είσαι Εσυ, Θεέ μου, το καταφύγιο και το οχυρό μου».
http://bible.christiansunite.com/devotionals.shtml (30 Αυγούστου 2008)
(Μετάφραση: Δρ Γιούλικα Κ. Masry)