του Κυριάκου Κυριακού, Μαθηματικού
Συνεχίζοντας την περιγραφή των χαρακτηριστικών του χριστιανού, ο Χριστός τώρα μιλά για ειρηνοποιούς. Ο Χριστός αναφέρεται στην ειρήνη, που είναι τόσο σπάνια.
Κοιτάξτε πόσοι τσακωμοί και διαμάχες γίνονται στον κόσμο. Καβγάδες σ’ όλους τους τομείς της ζωής: μεταξύ ατόμων, μέσα στην οικογένεια, ανάμεσα στους πολίτες μιας χώρας, μεταξύ πολιτικών κομμάτων και δεν λείπουν οι διαμάχες μεταξύ κρατών, που τόσο συχνά καταλήγουν σε πόλεμο. Και αυτός που καβγαδίζει ποτέ δεν κατηγορεί τον εαυτό του. Πάντα οι άλλοι φταίνε.
Μια από τις ξεκάθαρες αποδείξεις που έχουμε, για το πόσο δύσκολο είναι να αποφύγουμε τους καβγάδες, είναι ο ΟΗΕ. Αυτός ο οργανισμός δημιουργήθηκε, ύστερα από το Β’ Παγκόσμιο πόλεμο, για να λύνει τις διαφορές μεταξύ κρατών και να αποφεύγει τους πολέμους. Και ασφαλώς πολλοί από τους αναγνώστες μας γελούν πικρά όταν διαβάζουν αυτή τα λόγια, διότι οι πόλεμοι ποτέ δεν έπαψαν, παρ’ όλες τις ειλικρινείς προσπάθειες του ΟΗΕ.
Αυτό όμως δεν είναι κάτι που υπάρχει μόνο στη διεθνή πολιτική: Πόσες οικογένειες έχουν καταστραφεί, και πόσα παιδιά έχουν υποφέρει λόγω των διαζυγίων. Να, ένας άντρας και μια γυναίκα που αγαπιούνται τόσο πολύ που αποφασίζουν ότι θέλουν να συζήσουν για πάντα, και παντρεύονται. Λίγο αργότερα όμως κάτι γίνεται και δημιουργείται καβγάς. Η κατάσταση γίνεται τόσο ανυπόφορη, που καταλήγει σε διαζύγιο. Σε τι οφείλονται αυτοί οι καβγάδες και πώς μπορούν να αποφευχθούν; Η Αγία Γραφή πολλές φορές αναφέρεται σ’ αυτό το ζήτημα, και σε διάφορες περικοπές εξηγεί τους λόγους για τους οποίους γίνονται καβγάδες. ΄Ενας λόγος είναι η υπερηφάνεια. Στις Παροιμίες 13/10, διαβάζουμε, «μόνο από της υπερηφανίας προέρχεται η έρις», και στο 28/25, «ο αλαζών (υπερήφανος) την καρδίαν, διεγείρει έριδας (καβγάδες)». Ο υπερήφανος δεν καταδέχεται να παραδεχθεί, και ούτε να ακούσει τη γνώμη του άλλου. Αυτός τα ξέρει όλα, και αν ο άλλος διαφωνήσει ξεσπά καβγάς.
΄Ενας άλλος λόγος είναι η ζήλια. Γράφοντας στον Τιμόθεο, στην πρώτη του επιστολή, 6/4, ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στο φθόνο, δηλαδή στη ζήλια, και αμέσως μετά στη φιλονικία, δηλ. στον καβγά. Η ζήλια προέρχεται από το μίσος που έχει κάποιος για κάποιον άλλο. ΄Οταν λοιπόν δει ότι ο άλλος έχει κάτι καλύτερο, ή έχει κατορθώσει κάτι το πιο σπουδαίο, τον μισεί, τον ζηλεύει και αυτό γεννά καβγά.
Επί πλέον, υπάρχει και η φιλαυτία, δηλ. η αγάπη του εαυτού μας. Σ’ αυτήν αναφέρεται ο Παύλος στη δεύτερη επιστολή του στον Τιμόθεο, 3/2. Και γράφοντας τους Φιλιππησίους, 2/21 λέει, «όλοι ζητούν τα δικά τους και όχι εκείνα του Χριστού». ΄Αν λοιπόν όλοι μας επιμένουμε να περάσει το δικό μας, δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός, και τότε καβγαδίζουμε.
Και το κακό είναι ότι όχι μόνο καβγαδίζουμε, αλλά και συχνά συμπεριφερόμαστε με τρόπο που μπορεί να δημιουργήσει ερεθισμό. Πριν 3000 χρόνια ο Θεός είχε δώσει μια εντολή: «δεν θέλεις περιφέρεσθαι συκοφαντών μεταξύ του λαού σου» (Λευιτικό 19/16). Μ’ άλλα λόγια απαγορεύει το «κουτσομπολιό», που κι αυτό δημιουργεί μίσος και καβγάδες.
΄Ολα αυτά, η υπερηφάνεια, η ζήλια, η φιλαυτία, και το κουτσομπολιό, είναι διάφορες όψεις της αμαρτωλότητάς μας. Γνωρίζοντας, λοιπόν, αυτή την κατάσταση ο Χριστός λέει «μακάριοι οι ειρηνοποιοί», εννοώντας όχι μόνο ότι ο Χριστιανός δεν πρέπει να συμπεριφέρεται έτσι, αλλά μάλιστα πρέπει να κάνει το παν για να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ειρήνης. Τι σημαίνει αυτό; Και πώς μπορείς να γίνεις ειρηνοποιός;
Πρώτα απ’ όλα τι δεν σημαίνει. Τα λόγια αυτά δεν σημαίνουν ότι αν είσαι χριστιανός, πρέπει να είσαι «ανθρωπάκι» πού όλοι ποδοπατούν. Ο Χριστός πάντοτε απαντούσε στους εχθρούς Του με θάρρος και με επιχειρήματα που τους δημιουργούσαν σύγχυση και αμηχανία και δεν ήξεραν πως να Του απαντήσουν.
Επί πλέον, το να είσαι ειρηνοποιός δεν σημαίνει ότι πρέπει να παραβλέπεις ή να αγνοείς τα στραβά και τις ανηθικότητες της κοινωνίας, γιατί «δε θέλεις φασαρίες». Αμέσως μετά τους μακαρισμούς, ο Χριστός είπε στους μαθητές του, «εσείς είστε το αλάτι της γης», και «εσείς είστε το φως του κόσμου». Το αλάτι σταματά τη σαπίλα, και το φως τα κάνει όλα φανερά. Είναι καθήκον μας λοιπόν να αντιστεκόμαστε σε κάθε αμαρτία.
Τι σημαίνει, λοιπόν, να είσαι ειρηνοποιός; Με απλά λόγια, σημαίνει, να μην έχεις τα χαρακτηριστικά που προξενούν καβγάδες, δηλ. να μην είσαι υπερήφανος, ούτε φίλαυτος, ούτε ζηλιάρης, ούτε κουτσομπόλης. Αυτά είναι χαρακτηριστικά που όλοι μας έχουμε από τη φύση μας. Πώς μπορούμε να απαλλαγούμε απ’ αυτά; Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο με δική μας δύναμη. Ο μόνος τρόπος που θα μπορέσεις να απαλλαγείς απ’ αυτά τα άσχημα χαρακτηριστικά, είναι να γίνεις νέος άνθρωπος, και αυτό δεν είναι κάτι που μπορούμε να κατορθώσουμε με τις δικές μας δυνάμεις. Μόνο ο Θεός μπορεί να το κάνει, αν Τον δεχτούμε στη καρδιά μας. Ας μη ξεχνούμε ότι ο Χριστός μακαρίζει τους ειρηνοποιούς, μετά ακριβώς που μακαρίζει αυτούς που είναι «καθαροί στην καρδιά». Μόνο ο Θεός μπορεί να καθαρίσει την καρδιά σου και μόνο ο Θεός μπορεί να σε κάνει ειρηνοποιό.
Είναι αξιοσημείωτο ότι συχνά η Καινή Διαθήκη ονομάζει το Θεό, «Θεό ειρήνης». ΄Οταν πιστέψεις στον Ιησού Χριστό, οι αμαρτίες σου θα συγχωρεθούν και θα έχεις ειρήνη στην καρδιά σου. Και αυτό θα σε κρατά μακριά από καβγάδες. Θα προχωρήσεις και, με τη βοήθεια του Θεού, θα νικήσεις τις τάσεις της καρδιάς σου που προξενούν οξύτητες, καβγάδες και διαμάχες. Και όλη η στάση σου, στις συνομιλίες σου και στη συμπεριφορά σου, θα δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ειρήνης γύρω σου. Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν όλοι μας ήμασταν έτσι. Δεν είναι παράξενο που ο Χριστός λέει «Μακάριοι οι ειρηνοποιοί».