Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Πριν αρκετά χρόνια ένας συνάδελφος καθηγητής, μου είπε σε τόνο εμπιστευτικό. «Αποφεύγω να διαβάζω την Αγία Γραφή, διότι φοβάμαι μήπως δεν καταλάβω σωστά τα βαθύτερα νοήματά της οπότε θα πλανηθώ». Σάστισα προς στιγμή από αυτόν το σοφιστικό συλλογισμό, αλλά θυμάμαι πως κάναμε τον εξής διάλογο. «Μα ήδη είσαι στην πλάνη αγαπητέ, διότι αγνοείς το θέλημα του Θεού που είναι καταγραμμένο στην Αγία Γραφή. Ο λόγος που πρέπει να φοβάσαι είναι γιατί δεν φρόντισες να καταλάβεις και όχι διότι πιθανόν να μην καταλάβεις. Στην πραγματικότητα φοβάσαι αυτά που κατανοείς και όχι αυτά που δεν κατανοείς. Και ο λόγος είναι απλός. Διότι ξέρεις ότι θα είσαι υπόλογος στο Θεό, αν δεν εφαρμόσεις αυτά που κατάλαβες με τη μελέτη του Λόγου του Θεού. Προσποιείσαι λοιπόν ότι δεν καταλαβαίνεις, για να αποκοιμίσεις τη συνείδησή σου». «Εσύ έχεις κατανοήσει τα πάντα στη Βίβλο»; Με ρώτησε απότομα και κάπως αυστηρά. «Όχι, ποτέ δεν είχα την αξίωση να κατακτήσω τα βάθη της Σοφίας του Θεού. Αλλά με τη χάρη Του κατανόησα όσα μου χρειάζονται, για να πιστέψω στο Χριστό και να σωθώ. Ο Θεός επειδή θέλει όλοι μας να σωθούμε και να γνωρίσουμε την αλήθεια (Α Τιμ.2/4), μας μιλά με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταλαβαίνουμε. Διαφορετικά θα ήταν παράλογος αν είχε την αξίωση να αποδεχτούμε έναν εξολοκλήρου ακατανόητο σε εμάς Βιβλικό Λόγο. Εσύ θα αξίωνες από ένα μαθητή σου να ξέρει αυτά που εν γνώσει σου δεν του εξήγησες»;
Έριξα μια ματιά στο ρολόι μου που έδειχνε μεσημέρι. Αλλά καθώς ήμουν έτοιμος να τον αποχαιρετήσω, με ξαναρώτησε. «Γιατί να μην τα ξέρουμε όλα»; Τον κοίταξα κατάματα και είπα. «Διότι μόνο ο Θεός τα ξέρει όλα αγαπητέ. Μήπως έχεις την αλαζονική απαίτηση να γίνεις Θεός; Γεια σου λοιπόν και εύχομαι να απολαύσεις ένα καλό φαγητό στο σπίτι. ΄Η μήπως σκέφτεσαι να μη φας το μεσημέρι, επειδή δεν κατανόησες πλήρως τη λειτουργία της πέψης»; Κι αυτός σιγοψιθύρισε συλλογισμένος. «Πρέπει να αρχίσω να μελετώ». «Τότε καλή όρεξη και να προσέχεις όταν διαβάζεις τη Βίβλο. Να τη “μασάς” αργά και καλά». Καθώς το κουδούνι του σχολείου χτυπούσε για να σχολάσουν τα παιδιά, σφίξαμε τα χέρια φιλικά και τον αποχαιρέτισα με ένα πλατύ χαμόγελο.