Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Τώρα που Σε ξέρω, καταλαβαίνω γιατί διάλεξες ένα παχνί και απέρριψες την Αθήνα, το κέντρο της σοφίας και της γνώσης. Διότι Εσύ, είσαι η ενυπόστατη Σοφία. Τώρα που Σε ξέρω, καταλαβαίνω γιατί απέρριψες την κραταιά Ρώμη…

, το κέντρο της παγκόσμιας δύναμης και διάλεξες τη φάτνη για θρονί Σου. Διότι Εσύ είσαι ο Βασιλιάς των βασιλέων και ο Κύριος των Δυνάμεων. Τώρα που Σε ξέρω, καταλαβαίνω γιατί η Ινδία, το κέντρο του μυστηρίου και του μυστικισμού, δεν ήταν στην προτίμησή Σου. Διότι Εσύ Θεέ μου, είσαι το μυστήριο των μυστηρίων. Τώρα πια κατανοώ γιατί αρνήθηκες την Ιερουσαλήμ, το κέντρο της θρησκείας του λαού Σου. Διότι Κύριε, απέρριψες τη θρησκοληψία και τυπολατρία κι έκρινες πως σου ταιριάζει πιότερο η φάτνη.

Από τότε πέρασαν δυο χιλιετίες κι ακόμα δεν πήραμε όπως πρέπει το μήνυμα της φάτνης. Οι καρδιές μας ξεχειλίζουν από εγωισμό κι αλαζονεία. Η περηφάνεια, η έπαρση και η ματαιοδοξία κατευθύνουν τη ζωή μας. Η ταπεινοφροσύνη του Ιησού δεν άγγιξε ακόμα τις υπερφίαλες καρδιές μας.

Τούτα τα Χριστούγεννα ας κάνουμε επιτέλους μιαν αρχή. Ν’ αφήσουμε το Βασιλιά να γεννηθεί στο στάβλο του εγώ μας. Δυο χέρια σημαδεμένα απ’ τα καρφιά, παραμένουν απλωμένα στους αιώνες και καρτερούν τη δική μας ανταπόκριση. Ο Χριστός είναι στο κατώφλι του ”σπιτιού” μας και χτυπάει τη θύρα της καρδιάς μας αγαπητέ. Ας ανοίξουμε επιτέλους και ας Του πούμε δυο λέξεις μονάχα. ” Κύριε σ’ αγαπώ”. Εκ βαθέων κι όχι εκ χειλέων.