Μια νύχτα ένας άνθρωπος είδε ένα όνειρο. Ονειρεύτηκε
ότι περπάταγε στην παραλία με τον Κύριο.
Σκηνές απ’ τη ζωή του έλαμψαν στον ουρανό σαν άστραπη.
Πρόσεξε πως στην κάθε μια σκηνή υπήρχαν δυο ζευγάρια
αχνάρια πάνω στην άμμο: Το ένα, τα δικά του,
το άλλο, του Κυρίου.
Σαν ξετυλίχτηκε κι η τελευταία σκηνή της ζωής του,
γύρισε πίσω να κοιτάξει τα αχνάρια
κι είδε πως κατά μήκος της πορείας
πολλές φορές υπήρχε μόνο ένα ζευγάρι.
Αυτό συνέβαινε –παρατήρησε– όταν βρισκόταν
στις χειρότερες, πιο φοβερές στιγμές του.
Λυπήθηκε πολύ κι απορημένα ρώτησε τον Κύριο γι’ αυτό:
«Κύριε, μου υποσχέθηκες πως αν δεχόμουν
να Σ’ ακολουθήσω, θα περπατούσες στο πλευρό μου
πάντοτε, μέχρι το τέλος. Μα, να, που στης ζωής μου τις πτυχές
τις πιο οδυνηρές και πιο τραχειές,
στην άμμο υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι αχνάρια. Γιατί την ώρα
που Σε χρειαζόμουν περισσότερο, μ’ άφησες μόνο;»
Ο Κύριος απάντησε: «Παιδί μου, πολύτιμο παιδί μου εσύ,
σε αγαπώ και μόνο δεν θα σ’ άφηνα ποτέ. Την ώρα
της δοκιμασίας και του πόνου σου, τότε που βλέπεις
μόνο ένα ζευγάρι αχνάρια,
ήτανε που
σε σήκωνα αγκαλιά».
Ανώνυμος συγγραφέας
Μετάφραση από τα αγγλικά: Γιούλικα Κ. Masry
(Πρωτοδημοσιεύτηκε στο «Ελεύθερο Βήμα», Έτος 12ο, Φύλλο 45, Δ΄ Τρίμηνο, Οκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2005, σ. 21)