Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

 Ζηλεύω το χορταράκι που πάτησαν τα πόδια Σου εκείνο το πρωινό. Ζηλεύω τα χελιδόνια που με πρόλαβαν και Σου τραγούδησαν τον Αναστάσιμο ύμνο…

Τις ηλιαχτίδες που τρύπωσαν με την ανατολή στους βοστρύχους της κεφαλής Σου. Μοιάζανε με «ποίμνιον αιγών καταβαινόντων από του όρους Γαλαάδ» (Ασμ. Ασμ. 4/1). Ζηλεύω την αύρα του πρωινού που χάιδεψε το γαλήνιο Σου πρόσωπο, καθώς μετακινούσες την πέτρα του τάφου. Ω, τι δε θα’ δινα, για να ήμουν σε μια γωνίτσα του τάφου Σου. Να Σε ιδώ να μισανοίγεις τα βλέφαρα. Να ζούσα τη στιγμή που τα χέρια Σου έκαναν την πρώτη τους κίνηση! Να’ βλεπα το θριαμβευτικό γυρισμό Σου από το θάνατο στην αιώνια ζωή. Πόσο θα’ θελα να’ μουν παρών τη στιγμή της συντριβής του εχθρού μας! Μαζί με τους αγγέλους Σου να ψάλλω τον επινίκειον ύμνον, «Άγιος, Άγιος, Άγιος Κύριος Σαβαώθ» (Ησα.6/3).  Ναι, ζηλεύω τη Μαγδαληνή, που  πρώτη άκουσε την αναστάσιμη φωνή Σου και το χαρμόσυνο «χαίρετε» (Ματ.28/9). Ας ήμουν εκεί, για να φιλούσα τα τρυπημένα Σου πόδια, να τα’ βρεχα με τα δάκρυα της χαράς και της ευγνωμοσύνης μου. Αλήθεια, πόσο «τυχερή» είσαι  Μαρία Μαγδαληνή! Ω, τι τρελός που είμαι, να ζηλεύω τις πεταλούδες που τρέξανε κοντά Σου εκείνη την αυγή! Το γνώριζαν πως «είσαι το άνθος του Σαρών και το κρίνο των κοιλάδων» (Ασμ.Ασμ. 2/1). Εσύ τις έπλασες και ξέρουν ότι «το όνομά Σου είναι μύρον εκκεχυμένον» (Ασμ. Ασμ.2/1). Κι εσείς Πέτρο και Ιωάννη να ξέρετε, πως θα σας ξεπερνούσα στο τρέξιμο, γυρνώντας πίσω στο ανώγι πρώτος, να αναγγείλω στους μαθητές το χαρμόσυνο μήνυμα.

Εκείνο το πρωινό ένας αλλιώτικος ήλιος ξεπρόβαλε πάνω από τις στέγες των σπιτιών της Παλαιστίνης. Ένας ήλιος γελαστός και χαρούμενος. Οι αχτίνες του πέρασαν απ’ τις σχισμές των παραθύρων και ξύπνησαν «τους καθημένους εν σκιά θανάτου» (Ματ.4/16). Σας ζηλεύω Καπερναούμ και Ναζαρέτ. Και σένα Βηθλεέμ Εφραθά. Γιατί είχατε την πρωτιά στη γιορτή της Ανάστασης. Στη γιορτή που δεν ήμουν, θα’ θελα να αλαλάξω μαζί σου Ιερουσαλήμ και να τραγουδήσω «άσμα νέον» (Ψαλ.40/3, 98/1). Γιατί τώρα υπάρχει ελπίδα. Πόσο λυπάμαι Ιερουσαλήμ που δεν ήμουν εκεί, μαζί να χαρούμε του θανάτου το θάνατο. Ω, πόσο ζηλεύω ο τρελός…!  Ιησού, πόσο Σ’ ΑΓΑΠΩ,  ο τρελός! (Α Κορ.4/10).