Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης
Πρόσφατα η ελληνική μας κυβέρνηση προχώρησε σε (έναν ακόμα) ανασχηματισμό. Πολλοί είναι αισιόδοξοι, διότι σε δύο υπουργεία τοποθετήθηκαν νέοι σε ηλικία άνθρωποι, υποτίθεται «άφθαρτοι», με κέφι για δουλειά και νέες ιδέες. Άλλοι πάλι απογοητεύτηκαν, διότι δεν πιστεύουν ότι θα αλλάξει κάτι και λένε, «άλλαξε ο Μανωλιός, κι έβαλε τα ρούχα αλλιώς».
Η αλήθεια είναι ότι οι δύο αυτοί νέοι υπουργοί είναι άψητοι και άπειροι για μια τόσο μεγάλη θέση ευθύνης. Για πρώτη φορά αναλαμβάνουν τόσο πολύ μεγάλες ευθύνες και καλούνται να πάρουν πάρα πολύ σοβαρές και κρίσιμες αποφάσεις για τη χώρα μας. Για παράδειγμα, η πρώτη δουλειά που έχει να κάνει ο ένας από αυτούς, είναι μέσα σε 10 μέρες (φαστ τρακ – όπως λέγεται) να απολύσει αμέσως 2.000 υπαλλήλους του Δημοσίου, να απολύσει άλλους 2.000 τους επόμενους μήνες μέχρι το τέλος του χρόνου, και να καταρτίσει πίνακα άλλων 12.500 που «θα τεθούν σε καθεστώς διαθεσιμότητας».
Αυτό το πράγμα, δηλαδή την απόλυση χιλιάδων υπαλλήλων, δεν μπόρεσαν να την κάνουν μέχρι τώρα ένα σωρό υπουργοί και πρωθυπουργοί κατά τα 5 προηγούμενα ολόκληρα χρόνια, από τότε δηλαδή που το υποσχεθήκαμε και το συνυπογράψαμε με τους δανειστές μας επίσημα με τα αλλεπάλληλα μνημόνια. Πριν από λίγες μέρες η κυβέρνηση επιχείρησε να απολύσει 2.656 υπαλλήλους της ΕΡΤ, αλλά ξεσηκώθηκαν όλοι σε διαμαρτυρίες και απεργίες, αντέδρασε έντονα η αντιπολίτευση, ενώ το Συμβούλιο της Επικρατείας ακύρωσε εν μέρει την απόφαση αυτή.
Δύσκολο πράγμα.
Κάθε αρχή και δύσκολη, λέει μια παλιά παροιμία.
Μια άλλη λέει, Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. Ο Κομφούκιος είπε ότι, κάθε ταξίδι, όσο μακρινό κι αν είναι, ξεκινάει με ένα βήμα.
Πράγματι, κάθε τι που γίνεται για πρώτη φορά φαίνεται πολύ δύσκολο, σαν βουνό που ορθώνεται μπροστά μας. Και το πρώτο βήμα είναι το πιο δύσκολο και αποφασιστικό.
· Τα «πρωτάκια» δυσκολεύονται όταν πάνε για πρώτη φορά στο σχολείο. Μοιάζουν σαν τα τρομαγμένα πουλιά που θα πετάξουν για πρώτη φορά.
· Οι κάθε είδους εξετάσεις (λ.χ. για δίπλωμα οδήγησης, εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο, κ.ά.) δημιουργούν πολύ μεγάλο τρακ και αγωνία.
· Η πρώτη φορά που πετάει κανείς με αεροπλάνο κάνει κάποιον να ιδρώνει και να είναι σφιγμένος. Κι όχι μόνον η πρώτη φορά, αλλά σχεδόν κάθε φορά, οι επιβάτες κατά την προσγείωση κρατάνε την αναπνοή τους, και ξεσπούν σε χειροκροτήματα μετά από την επιτυχημένη προσγείωση.
· Η πρώτη μέρα εργασίας ενός πρωτοδιοριζόμενου, το ντεμπούτο ενός νέου ηθοποιού, μια διάλεξη μπροστά σε ένα κατάμεστο ακροατήριο, είναι πάντα μια μεγάλη δοκιμασία.
Όπως συνέβη με τον άπειρο εκείνο παπά, που μετά τη χειροτονία του είχε τοποθετηθεί και αναλάβει για πρώτη φορά καθήκοντα στην ενορία. Ήταν τόσο νευρικός και είχε τόσο μεγάλο τρακ στην πρώτη του λειτουργία, που του κόπηκε η φωνή και δεν μπορούσε να μιλήσει.
Πριν από την επόμενη λειτουργία, λοιπόν, ρώτησε τον Αρχιεπίσκοπο, τι θα μπορούσε να κάνει για να χαλαρώσει. Ο Αρχιεπίσκοπος τον συμβούλεψε ως εξής:
“Την επόμενη φορά ρίξε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό που θα πιεις και θα δεις πώς θα χαλαρώσεις”.
Την επόμενη Κυριακή ο παπάς ακολουθεί τη συμβουλή και, πραγματικά, νιώθει ότι θα μπορούσε να κάνει κήρυγμα χωρίς κανένα απολύτως άγχος, ακόμα και αν έξω από την εκκλησία λυσσομανούσε φοβερή καταιγίδα!
Μετά τη λειτουργία επιστρέφει στο σπίτι του, όπου μετά από λίγο εμφανίζεται ο Διάκος το Αρχιεπισκόπου και του παραδίδει ένα σημείωμα του Αρχιεπισκόπου που απευθυνόταν σ’ αυτόν και έγραφε τα εξής:
Αγαπητέ πάτερ,
Την επόμενη φορά να ρίξετε μερικές σταγόνες βότκα στο νερό, κι όχι μερικές σταγόνες νερό στη βότκα…
Σας παραθέτω μερικές παρατηρήσεις, για να μην επαναληφθούν τα σημερινά:
1) Δεν χρειάζεται να τοποθετείτε φέτα λεμονιού στο χείλος του δισκοπότηρου.
2) Οι εντολές είναι 10 και όχι 12.
3) Οι απόστολοι ήταν 12 και όχι 7. Κανείς τους δεν ήταν νάνος.
4) Ο Μπιν Λάντεν δεν είχε σχέση με τη σταύρωση του Χριστού.
5) Δεν αναφερόμαστε στον Ιούδα αποκαλώντας τον “καθίκι”.
6) Το καθαγιασμένο ύδωρ είναι για να ευλογούμε, όχι για να δροσίζουμε τον σβέρκο μας.
7) Ο άρτος χρησιμεύει για τη Θεία Ευχαριστία, όχι ως απεριτίφ που συνοδεύει το κρασί.
8) Οι αμαρτωλοί πηγαίνουν στην Κόλαση κι όχι “στον αγύριστο“.
9) Η παρότρυνση που κάνατε να χορέψει το ποίμνιο ήταν ενδιαφέρουσα, δεν χρειαζόταν όμως και να χορέψει γιάγκα γύρω από την εκκλησία.
10) ΠΡΟΣΟΧΗ. Αυτός που καθόταν στην άκρη του ιερού και τον οποίο αποκαλέσατε “αδερφάρα” και “τραβεστί με μάξι”, ήμουν εγώ!
Ελπίζω αυτά τα λάθη να μην επαναληφθούν την ερχόμενη Κυριακή.
Με τιμή,
Ο Αρχιεπίσκοπος