Εκείνο που λέει εδώ ο Ιησούς Χριστός είναι ότι η υπερηφάνεια είναι μεγάλο εμπόδιο στην πίστη και συγκεκριμένα η υπερηφάνεια που γίνεται αιτία να μη συγχωρούμε. Είναι σαν ένα τεράστιο βουνό που καταλαμβάνει ολόκληρο το χώρο της ζωής μας. Όλο κι όλο που βλέπουμε μπροστά μας είναι αυτό το βουνό το οποίο εμποδίζει τη ζωή του Θεού να μπει και να κατοικήσει στην καρδιά μας. Έχουμε τη δυνατότητα να το βγάλουμε απ’ τη μέση αν, όταν πάμε να προσευχηθούμε, συγχωρήσουμε όλους εκείνους που μας έχουν βλάψει. Διότι βεβαίως το μόνο πράγμα που μας εμποδίζει να συγχωρήσουμε ο ένας τον άλλο είναι η υπερηφάνεια. Βρίσκουμε ότι έχουμε απόλυτο δίκιο όταν ζητάμε από κάποιον άλλο να μας συγχωρήσει, αλλά και όταν επίσης ζητάμε να πληρώσει εκείνος ο οποίος έβλαψε εμάς. Έτσι εν πολλοίς (είτε πλαγίως είτε ευθέως και ανοιχτά) επιμένουμε ότι εμείς οι ίδιοι δεν πρόκειται να συγχωρήσουμε ποτέ αλλά ότι εκείνοι που μας αδίκησαν πρέπει να πληρώσουν το πλήρες τίμημα για την αδικία που μας έκαναν. Κάπως θα κάνουμε και θα τους γονατίσουμε, θα τους κάνουμε να παρακαλέσουν για τη συγγνώμη μας, ακόμα και να ζητιανέψουν γι’ αυτήν.
Εκείνο όμως που ο Ιησούς Χριστός λέει είναι ότι αυτή μας η θέση μοιάζει με τεράστιο βουνό που επιβάλλεται να φύγει απ’ τη μέση γιατί εμποδίζει τη ροή της ζωής του Θεού στη ζωή της πίστης μας. Έτσι, όταν προσευχόμαστε, ζωή θα ξεπηδήσει από το Θεό και θα τρέξει στα κανάλια της πίστης μας αν αναγνωρίσουμε ότι και εμείς έχουμε ανάγκη να συγχωρηθούμε. Ο Θεός βέβαια μας έχει συγχωρήσει και τη συγχώρηση αυτή μάς την έχει προσφέρει δωρεάν. Ας τη δώσουμε λοιπόν κι εμείς το ίδιο δωρεάν όπως την πήραμε.

Μετά από πολλά χρόνια στην υπηρεσία του ευαγγελίου μπορώ να απαριθμήσω χιλιάδες περιπτώσεις που αυτό αποδείχτηκε σωστό. Εκείνο που περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα φαίνεται να εμποδίζει τη ροή της ζωής του Θεού σε ένα άτομο, μια εκκλησία ή ένα έθνος είναι η απροθυμία να συγχωρήσουν και η επιθυμία τους να υποβιβάσουν κάποιον προκειμένου να νιώσουν εκείνοι καλά για τον εαυτό τους, η απροθυμία να βάλουν τα πράγματα αυτά κατά μέρος έτσι ώστε να επιτρέψουν στο Θεό να τους γιατρέψει σε κάθε σημείο που η ζωή τούς προκάλεσε πόνο.

Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός επισημαίνει αυτό ειδικά το ζήτημα. Δεν είναι εκπληκτικό; Ο λαός του Ισραήλ έχασε τη ζωή του γιατί δεν μπορούσε να συγχωρήσει τα έθνη—τους Ρωμαίους που τον είχαν βλάψει και λυπήσει. Αντίθετα, ντύθηκε αυτοδικαίωση και έστρεψε με υπερηφάνεια τα μάτια του στο Θεό λέγοντας, «Σε ευχαριστώ, Κύριε, που δεν είμαι σαν τους άλλους λαούς». Ο Θεός λέει ότι αυτό είναι εκείνο που σηματοδοτεί το τέλος ενός έθνους. Και αυτό είναι εκείνο που σηματοδοτεί και το τέλος μιας εκκλησίας. Αυτό επίσης είναι και εκείνο που σηματοδοτεί το τέλος της πνευματικής ζωής του ατόμου γιατί το ξεκόβει απ’ τους άλλους.

Άγιε Πατέρα, πόσες φορές έχω αρνηθεί να υπακούσω στην παρότρυνση του Λόγου Σου για συγχώρηση, αυτή την εξαιρετικά ανοικοδομητική πράξη, με αποτέλεσμα να βουτηχτώ στο φόβο, την αγωνία και την ανησυχία. Σε ευχαριστώ για τη συγχώρηση που Εσύ μου προσέφερες μέσω του Ιησού Χριστού. Δίδαξέ με να την επεκτείνω σε όλους γύρω μου.

Μετάφραση από τα αγγλικά: Γιούλικα Κ. Masry