—Συχνά αναρωτιέμαι ποια ήταν η πρώτη φορά που μέσα μου, βαθιά μέσα στο είναι μου, «είδα» για πρώτη φορά πως δεν αρκούσε ο εαυτός μου κι ότι κάπου κάπως ήμουνα λειψή, οπότε επιθύμησα να γνωρίσω το Θεό. Και πραγματικά Τον εκζήτησα κι Εκείνος με βρήκε μέσ’ απ’ το Μεσσία Του και με ξανάκανε παιδί δικό Του, διαλεχτό… Ίσως δεν την ανακαλύψω ποτέ τη μία αυτή εμπειρία και ώρα, γιατί ίσως δεν έγινε ποτέ σε μία μόνο χρονική στιγμή τούτο το αποφασιστικό για την όλη μου ύπαρξη βήμα. Όμως υπάρχουν κάποια σημαντικά πλατύσκαλα στο ανέβασμα της κλίμακας για τον Ουρανό και στη δικιά μου περίπτωση ένα απ’ αυτά ήταν και η ώρα που γνώρισα, σαν από απρόσμενη φώτιση, τη ματαιότητα να αγωνίζομαι να φτάσω από μόνη μου στην τελειότητα. Όπως έκανα και για πολλά άλλα πράγματα, κατέγραψα κι αυτό το βίωμα σ’ ένα ποίημα, κάτι που πάντα προτιμούσα απ’ τον πεζό λόγο για τη λιτότητα, περιεκτικότητα και λακωνικότητά του (πού να γράφεις τώρα ολόκληρα δοκίμια με υποσημειώσεις και βιβλιογραφίες για κάτι που είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο δύσκολο που καμιά αναλυτική περιγραφή δεν θα το εξέφραζε σωστά, έτσι όπως έγινε, σαν κεραυνός—ένα στιλ στακάτο! Οι αναλύσεις, έλεγα μέσα μου, είναι για τα επιστημονικά άρθρα και βιβλία που είναι έκγονα του νου, αλλά όχι και του μυστήριου της ύπαρξης του ανθρώπου καθώς και του προορισμού του πάνω στη γη). Ήταν ένα ποίημα για τα λάθη μου, έτσι όπως τα έβλεπα και τα περιέγραφα την εποχή που πορευόμουν μεσίστια στη ζωή και συμπεριλήφθηκε τελικά σε μια ποιητική συλλογή την οποία είχα… αρκετά τελειοθηρικά ετοιμάσει στις αρχές του ’80 για να κυκλοφορήσει λίγο αργότερα από τις εκδόσεις ΝΕΦΕΛΗ με τίτλο «Εσωτερικές Διαρρυθμίσεις».
Γ.Κ.Μ.
ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ
Τετράδιο ιχνογραφίας σαραντάφυλλο
η ζωή μου.
Το ξεφυλλίζω απ’ τα πίσω προς τα μπρος
σαν διαβατήριο αραβικό, εβραϊκό
—και οι πιο διάστατοι λαοί έχουν κοινά σημεία—
κι έγχρωμα εικονογραφημένα μέσα του
τα λάθη μου.
Κάποια… μικρά, τσαχπίνικα, τερπνά,
ίδια γραφή ανορθόγραφη πάνσοφης λέξης,
ξανθές φακίδες σε δυο ροδομάγουλα
που απορείς αν είν’ λεκέδες
ή σφραγίδα ομορφιάς περίσσιας.
Άλλα… βαριά, πικρόγευστα, μουντά,
ίδιος Μεγαλοβδόμαδου ουρανός,
μαστάρια μελανόχρωμα, σύννεφα φορτισμένα,
πελώριες μουνταζαλιές που ξεχειλάν’ και χύνονται
και σ’ αλλα φύλλα, σ’ αλλωνών ζωές.
Καταμεσίς… απ’ της αλαζονείας το σπαθί,
της περηφάνειας τ’ άτεγκτο δρεπάνι,
ζευγαρωτά ξεριζωμένες δυο σελίδες
—αυξάνει πάντα η βία τ’ αχνάρια άλλης βίας σαν σκεπάζει—
κι άφαντα και τα λάθη που’ταν πάνω ζωγραφιά.
*
Όταν την απουσία τους μάθει η ψυχή μου να πενθεί
συγγνώμης θε να ψάλω εσπερινό σ’ ένα μονάχα λάθος,
—ως τώρα αγνοημένο, ακαταχώρητο
στο σαραντάφυλλο της ζήσης μου βιβλίο—
το λάθος να ονειρεύομαι να’μουνα δίχως λάθη.
Γιούλικα Κ. Masry
(Εσωτερικές Διαρρυθμίσεις, Αθήνα, Νεφέλη, 1988, σ. 45)