«Κύριε, οδήγησόν με εν τη δικαιοσύνη σου…»(Ψαλ.5/8).

Μια πύρινη νεφέλη οδηγούσε τους Εβραίους μέσα στη έρημο ώσπου να φτάσουν στη Γη της Επαγγελίας.  Ο δε Κύριος προεπορεύετο αυτών, την ημέραν εν στύλω νεφέλης, διά να οδηγή αυτούς εν τη οδώ, την δε νύκτα εν στύλω πυρός, διά να φέγγη εις αυτούς (Εξοδ. 13/21).Παρόμοια πράγματα συμβαίνουν σε κάθε χριστιανό. Όταν ο Χριστός μας ελευθερώσει από τη δουλεία του Σατανά (Φαραώ) και εγκαταλείψουμε το κοσμικό φρόνημα(Αίγυπτος), τότε αρχίζουμε μια πορεία μέσα στον κόσμο (έρημος) για να φτάσουμε μια μέρα στη Γη της Επαγγελίας (στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα μας). Αλλά ο χριστιανός πρέπει να ζει σύμφωνα με τις οδηγίες και το θέλημα του Θεού (πύρινη νεφέλη). Όταν παίρνουμε αποφάσεις σε κρίσιμα ζητήματα, πρέπει να «στρέφουμε τα μάτια στον ουρανό», για να συμμορφωθούμε προς τις υποδείξεις της πύρινης νεφέλης (Αγίου Πνεύματος). Ηρέμησε λοιπόν αγαπητέ και ακροάσθου τη σιγανή κι ευγενική φωνή του Παρακλήτου, που ίσως τώρα να σου μιλά.

 

«Ο δε καρπός του Πνεύματος είναι αγάπη,…»(Γαλ.5/22).

«Ο δε Ιησούς έλεγε· Πάτερ, συγχώρησον αυτούς· διότι δεν εξεύρουσι τι πράττουσι» (Λουκ.23/34).

Η επίδειξη κατανόησης για συμφιλίωση μπορεί να προέλθει και από κάποιον που δεν πιστεύει στο Χριστό, μετά από λογική ανάλυση των γεγονότων ή μετά από συναισθηματική αντίδραση. Στην πραγματικότητα, κανένας δεν μπορεί να συγχωρήσει απόλυτα και γνήσια, αν δεν ζει μέσα του με πίστη ο Χριστός. Διότι χωρίς πίστη στο Χριστό δεν υπάρχει ο καρπός του Αγίου Πνεύματος μέσα μας. Η αγάπη όπως νοείται στη Βίβλο, από την οποία γεννιέται η συγχώρεση, είναι μέρος αυτού του καρπού (Γαλ.5/22). Απομιμήσεις σίγουρα υπάρχουν, αλλά μια τέτοια συγχώρηση καταρρέει με την πρώτη δοκιμασία. Μια καρδιά μπορεί να συγχωρεί, επειδή γνωρίζει ότι και αυτή συγχωρήθηκε από το Χριστό. Μόνο όποιος κατανόησε σε βάθος, πώς και γιατί ο Θεός τον συγχωρεί, τότε και ο ίδιος μπορεί να συγχωρήσει αληθινά.

«Ιησού, μόνο μ’ Εσένα μπορούμε να συγχωρούμε. Γιατί Εσύ Είσαι η Αγάπη».

 

«Όστις είδεν εμέ είδε τον Πατέρα» (Ιω.14/9).

Ο καθένας μπορεί να δει  τον κόσμο με το χρώμα που θέλει, χρησιμοποιώντας  κατάλληλα χρωματιστά γυαλιά.  Αντίστοιχα γυαλιά υπάρχουν για τα πνευματικά μας μάτια, για να βλέπουμε το ηθικό και πνευματικό σύμπαν σύμφωνα με τις αρχές και αντιλήψεις που έχουμε υιοθετήσει. Αν όμως εμπιστευτούμε το Χριστό τότε είναι σαν να βγάζουμε τα χρωματιστά μας γυαλιά και να φοράμε τα γυαλιά της πίστης, με τα οποία μπορούμε να δούμε έναν κόσμο αλλιώτικο, τον ίδιο το Θεό στο πρόσωπο του Χριστού, αλλά επίσης να κατοπτεύσουμε και τις βαθύτερες περιοχές του εσωτερικού μας κόσμου. Ένα θαυμαστό πνευματικό σύμπαν θα ξεπροβάλει μέσα μας, που θα μας κάνει αληθινά ευτυχισμένους. Η ευτυχία είναι η ζωντανή σχέση με τον Αναστημένο Χριστό, η οποία αρχίζει να βιώνεται από τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι τα πάντα ξεκινούν και καταλήγουν σ’ Αυτόν. Τι λες φίλε αναγνώστη. Μήπως ήλθε ο καιρός να αλλάξουμε γυαλιά;

«Μόνο με τα γυαλιά της πίστης μπορούμε να δούμε την ωραιότητά Σου, Κύριε».

 

«Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ.3/20).

Καθώς διαβάζεις αυτές τις γραμμές, κάποιος που σ’ αγάπησε μέχρι θανάτου, στέκει στο κατώφλι σου και χτυπάει την πόρτα. Η πόρτα είναι η συνείδησή μας και ο Κύριος δεν θα την παραβιάσει ποτέ, για να μπει στο  «σπίτι» μας με το ζόρι. Αν το ευγενικό Του θυροχτύπημα δε φτάνει στ’ αφτιά μας, είναι γιατί πάσχουμε από «πνευματική ωτοσκλήρυνση». Αν ήξερες πόσο καίγεται η καρδιά Του να’ ρθείς στο κατώφλι και ν’ ανοίξεις! Τώρα που το φως αποσύρεται σιγά-σιγά από τον κόσμο, επιθυμεί να συναντηθείτε πριν κλείσεις τα μάτια σου. Αν Τον άφησες να περιμένει τόσα χρόνια, κάνε το τώρα αγαπητέ. Ω, σκληρή, άσοφη, ασυγκίνητη καρδιά! Τράβα τους σύρτες και ρίξε κάτω την επτασφράγιστη, σκονισμένη και μαγκωμένη σου «πόρτα». Απόψε, πίστεψέ το, μπορείς να δειπνήσεις με τον Αληθινό Βασιλιά.

«Τρέχω Κύριε ν’ ανοίξω. Τρέχω…Σ’ αγαπώ».

 

«Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν, Ανάβα προς εμέ εις το όρος (Εξοδ.24/12)».

Ο Μωϋσής συνάντησε το Θεό στην κορυφή του κακοτράχαλου Σινά και όχι σε καταπράσινα λιβάδια. Δεν μπορούμε να πλησιάσουμε το Θεό ακολουθώντας μιαν ευχάριστη διαδρομή. Πρέπει να περάσουμε από επίπονες δοκιμασίες αντοχής. Πρέπει να αναρριχηθούμε στο όρος της δοκιμασίας, διότι μέσα από τις εμπειρίες αυτής της πνευματικής ορειβασίας θα αποκτήσουμε νουν Χριστού (Α Κορ.2/16) και οφθαλμούς ικανούς ώστε να δούμε τον Κύριο «καθώς εστίν» (Α Ιω.3/2). Μην πτοηθείς αν τα πόδια σου ματώσουν. Σαν θαρραλέος ορειβάτης  δέσου γερά με το θεόδοτο σχοινί της εν Χριστώ σωτηρίας, βαδίζοντας πάνω στους γρανιτένιους βράχους της πίστης. Μην πάρεις τους ευρύχωρους δρόμους (εξωβιβλικές κατευθύνσεις) που έντεχνα σου προτείνει ο εχθρός της ψυχής σου, γιατί όλοι τους καταλήγουν σε αδιέξοδα. Το στρατί του Χριστού είναι στενό και πετρώδες. Αλλά μόνον αυτό θα σε φέρει μπροστά στον ένδοξο θρόνο του Θεού και του Αρνίου.

«Πατέρα, στο τέρμα της οδυνηρής μας ορειβασίας, μας περιμένεις με ανοιχτές αγκάλες».

 

«Πας λόγος Θεού είναι δεδοκιμασμένος· είναι ασπίς εις τους πεποιθότας επ’ αυτόν» (Παρ.30/5).

Ο διάβολος, σαν το γλάρο που περιπολεί ασταμάτητα πάνω από το κύμα, κατοπτεύει την πορεία της ζωής μας. Τα ψάρια συμβολίζουν τους ανθρώπους. Αν κάνουμε το λάθος να εγκαταλείψουμε τα βαθιά νερά του Βιβλικού Λόγου περιφρονώντας το θέλημα του Θεού, τότε θα βρεθούμε αγκιστρωμένοι στις δαγκάνες του κυνηγού της ψυχής μας, καθώς συμβαίνει με το ψάρι που επιπόλαια ανεβαίνει στην επιφάνεια. Το παιγνίδι στον αφρό των κυμάτων του κόσμου των αισθησιακών απολαύσεων, μας αφήνει ευάλωτους στο «γλάρο», που κόβει βόλτες στη διαχωριστική γραμμή του πνεύματος και των αισθήσεων. Αν ζούμε σε πνευματικά βάθη τότε ο εχθρός δεν μπορεί να μας φτάσει, όσο επιδέξιος «βουτηχτής» κι αν είναι. Έλα λοιπόν στα βαθιά αγαπητέ και μην παίζεις με το «γλάρο» τα παιγνίδια του θανάτου. Στα βαθιά, όλοι στο Χριστό, να μη μας πιάσει ο ”γλάρος ”.
«Σαν νεογέννητα βρέφη επιποθούμε το λογικό άδολο γάλα, που είναι ο Λόγος Σου Κύριε».

 

«Ερευνάτε τας γραφάς, … εκείναι είναι αι μαρτυρούσαι περί εμού» (Ιω.5/39).

Όταν αγοράζουμε ένα προϊόν, ο κατασκευαστής μας εφοδιάζει με το λεγόμενο «βιβλίο του κατασκευαστή». Περιέχει χρήσιμες και σημαντικές πληροφορίες που αφορούν τον τρόπο λειτουργίας, συντήρησης και χρήσης του προϊόντος. Με έντονα γράμματα επισημαίνονται οι θανάσιμοι κίνδυνοι που διατρέχουμε, αν παραβούμε κάποιον όρο που αναφέρει ο κατασκευαστής. Έτσι λοιπόν, θα ήταν  πρώτου μεγέθους επιπολαιότητα, αν ο Δημιουργός του σύμπαντος δεν εξέδιδε ένα παρόμοιο βιβλίο, σχετικό με τα δημιουργήματά Του. Ο Θεός όμως δεν έκανε τέτοιο λάθος. Διότι μας έδωσε αυτό το βιβλίο. Είναι η Αγία Γραφή. Εκεί βρίσκονται όλες οι «προδιαγραφές» μας και όλες οι οδηγίες που πρέπει να γνωρίζουμε, ώστε ως ελεύθερα όντα να κάνουμε τις σωστές επιλογές. Σ’ αυτό το βιβλίο του Θεού γίνεται λόγος για μια μοναδική σταυρική θυσία σε ένα λόφο. Εκεί, στο Γολγοθά, ο Υιός του Θεού πραγματοποίησε το έργο της σωτηρίας μας.

«Πόσον αγαπώ τον νόμον σου· όλην την ημέραν είναι μελέτη μου» (Ψαλ.119/97).

 

« Μη συσχηματίζεσθε τω αιώνι τούτω αλλά μεταμορφούσθε τη ανακαινώσει του νοός υμών» (Ρωμ.12/2).

Η νους μας δέχεται καθημερινά τη συνεχή διαβρωτική  επίδραση του κοσμικού φρονήματος, ώστε σταδιακά και χωρίς να το καταλαβαίνουμε, εδραιώνεται μέσα μας μια νοοτροπία αντίθετη με το θέλημα του Θεού. Ο εγκέφαλος δέχεται ερεθίσματα, τα οποία τον αναγκάζουν να παράγει σκέψεις που αποσυνθέτουν την προσωπικότητά μας. Αν δεν προσέξουμε, το κεφάλι μας θα καταντήσει ένας αποκρουστικός σκουπιδότοπος ιδεών. Πρέπει να αντισταθούμε, να μην αφεθούμε στη δίνη του καταποντιζόμενου υλόφρονος κόσμου. Οφείλουμε να αποκτήσουμε καινούρια μυαλά. Νέες σκέψεις να κυριαρχήσουν μέσα μας, που θα εξουδετερώσουν τα εναντίον μας κατευθυνόμενα πνευματοκτόνα διανοήματα του άρχοντα του σκότους. Η μελέτη της Αγίας Γραφής  επιδρά στο πνεύμα μας τόσο δραστικά, ώστε το αναγεννά και το ζωοποιεί. Με τη μελέτη της Βίβλου συντονίζεσαι, με τον κυβερνήτη του σύμπαντος, που  σαν κυματοθραύστης σε προστατεύει από τις επιθέσεις του αντίχριστου πνεύματος.

«Διότι συ έγεινες καταφυγή μου, πύργος ισχυρός έμπροσθεν του εχθρού» (ψαλ.61/3).

 

«… διά να μείνωσι τα μη σαλευόμενα» (Εβρ.12/27)

Όσοι έχουν πνευματικούς οφθαλμούς αντιλαμβάνονται, ότι ζούμε σε καιρούς δοκιμασίας και κρίσεως. Ο Θεός μιλά με σημαδιακό τρόπο στα έθνη, αλλά και στον καθένα προσωπικά. Ο άνθρωπος καταρρέει μέρα με τη μέρα σε όλα τα επίπεδα  κλαίοντας και πενθώντας πάνω σε ερείπια. Είναι διάχυτη η ιδέα, ότι οι κοινωνίες κατευθύνονται από μιαν αόρατη σατανική δύναμη, που τις σπρώχνει στο χάος και τις προετοιμάζει κατάλληλα, για να τις παραδώσει στα χέρια του αντίχριστου. Ο μισός κόσμος του πλανήτη πεθαίνει από την πείνα και ο άλλος μισός αρρωστά από το πολύ φαγητό. Και ολόκληρος λιμοκτονεί πνευματικά. Στη συντριπτική του πλειοψηφία ο δυτικός και  ευρωπαϊκός κόσμος, ο λεγόμενος χριστιανικός, ζει μέσα σε σύγχρονες μορφές ειδωλολατρίας. Το δέντρο του κόσμου θα σείεται ώσπου να μείνουν σ’ αυτό τα μη σαλευόμενα. Εσύ, αν θέλεις μιαν ασάλευτη ζωή, αγκιστρώσου στον Βράχο των Αιώνων,  τον Ιησού Χριστό, για να ζήσεις στην αιωνιότητα με τον Τριαδικό Θεό.

«Κύριε, στήριξέ μας μέχρι τέλους»

 

«Σεις είσθε το φως του κόσμου» (Ματ.5/14).

Χωρίς την επέμβαση του Θείου Παράκλητου είναι αδύνατο να ανάψει η φλόγα του Θεού μέσα μας. Ο Θεός αντικαθιστά το α-Χριστο «πνευματικό μας φυτίλι», με ένα καινούριο, θεόδοτο φυτίλι. Αλλά κι αυτό έχει ανάγκη τη φροντίδα του Θεού, όπως και η επτάφωτη λυχνία είχε τα λυχνοψάλιδά της που χρησίμευαν στη συντήρηση της φλόγας. Η επτάφωτη λυχνία συμβολίζει την Εκκλησία, γι’ αυτό και το κάθε μέλος της πρέπει να περνά από το λυχνοψάλιδο του Θεού ώστε με ένα «ψαλίδισμα» και ένα «ξεκαρβούνιασμα», να ζωηρεύει μέσα του η φλόγα του Θεού, άρα και το φως της Εκκλησίας στον κόσμο. Αν η λυχνία σου είναι σβηστή, μην πασχίζεις να την ανάψεις με τις τσακμακόπετρες του κόσμου (ανθρώπινες μεθόδους). Έλα τώρα στο Χριστό, τον αληθινό Θεό, που είναι «πυρ καταναλίσκον» (Εβρ.12/29).

«Ψαλίδισε Κύριε το πνευματικό μας φυτίλι, για να εκπέμπουμε στον κόσμο το φως του Χριστού».

 

«Ο Κύριος είναι πλησίον των συντετριμμένων την καρδίαν» (Ψαλ.34/18).
Ο Θεός προτιμά ό, τι είναι συντετριμμένο, τεμαχισμένο, περιφρονημένο, υποτιμημένο και απορρίψιμο από τους ανθρώπους. Όταν σπάσει το βάζο τότε ξεχύνεται και η ευωδία του μύρου(Μαρ.14/3). Τη συντριβή, ακολουθεί πάντα η ευλογία. Ο Χριστός δεν ευλογεί απλά τους άρτους, αλλά ταυτόχρονα τους κόβει κι έτσι πολλαπλασιάζονται και τρέφονται τα πλήθη (Ματ.15/36). Για να γίνει το ψωμί, πρέπει να προηγηθεί η συντριβή του σιταριού στο μύλο.  Ο Θεός διάλεξε τον Μωυσή μετά από 40 χρόνια συντριβής του στη γη Μαδιάμ, για να προωθήσει την προ αιώνων σχεδιασμένη σωτηρία μας εν Χριστώ. Ο Ιησούς διαλέγει 12 άσημους, συντετριμμένους και ταπεινούς ψαράδες, για να κηρύξει με αυτούς το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο. Ο Παύλος είναι το υπέροχο θαύμα που κάνει ο Θεός σε μια συντετριμμένη καρδιά. Αλλά η συντριβή με την υπέρτατη αξία, είναι ο σταυρός του Χριστού από τον οποίο πηγάζουν όλες οι ευλογίες.
«Κύριε, κράτησέ μας ταπεινούς όπως  είναι και ο Υιός Σου».

 

«Ναι, σε ηγάπησα αγάπησιν αιώνιον» (Ιερ.31/3)

Καθένας που έρχεται  στον κόσμο, παραμένει  παγιδευμένος στο διεφθαρμένο του σύστημα. Κάθε προσπάθεια για να ελευθερωθούμε μένει άκαρπη. Κανένα από τα εφόδια μας, κανένας σοφός, καμιά θρησκεία ανθρώπινη δεν μπορεί να μας σώσει. Αντίθετα, με αυτά βυθιζόμαστε περισσότερο στον πνευματικό θάνατο, όπως ένας παγιδευμένος στην κινούμενη άμμο της ερήμου. Αλλά, καθώς είμαστε παγιδευμένοι, θα περάσει μια μέρα από δίπλα μας ο ένας και μοναδικός ελευθερωτής. Ο Χριστός είναι ο προσωπικός Σωτήρας για τον καθένα. Άδραξε το σχοινί της πίστης που θα σου ρίξει. ΄Η παίρνεις το σχοινί (πίστη) και σώζεσαι ή αρνείσαι και βουλιάζεις στον πνευματικό αιώνιο θάνατο. Μην ρωτάς πως και γιατί. Μια μέρα θα εκτιμήσεις πιο πολύ τη σημασία που έχουν τα ανεξίτηλα σημάδια των καρφιών στα χέρια Του. Τότε θα καταλάβεις πόσο πολύ σε αγάπησε και απ’ τα μάτια σου θα αναβλύζουν δάκρυα απέραντης ευγνωμοσύνης. Λοιπόν, θα αγνοήσουμε τέτοιον Ελευθερωτή, αγαπητέ αναγνώστη;
«Σε ευχαριστούμε Κύριε για την ανεκδιήγητή Σου δωρεάν».

 

«Υπάγετε εις όλον τον κόσμον και κηρύξατε το ευαγγέλιον εις όλην την κτίσιν» (Μαρ.16/15).
Σήμερα οι  συνειδητοί χριστιανοί πρέπει να γίνουμε οι αγγελιαφόροι του Ευαγγελίου μέσα στον κόσμο, υπακούοντας έτσι στην εντολή του Κυρίου (Ματ.28/19). Μπορούμε να μιλήσουμε για τον ερχόμενο Χριστό,  χωρίς να κάνουμε θαύματα, όπως και ο Ιωάννης ο Βαπτιστής ο οποίος «σημείον εποίησεν ουδέν» (Ιω.10/41). Κι όμως « μάνα δε γέννησε ως τώρα προφήτη πιο μεγάλο από τον Ιωάννη το Βαπτιστή»(Λουκ.7/28). Αν πιστεύεις στο Χριστό αγαπητέ, μπορείς να ζητήσεις από το Θεό να βάλει στην καρδιά σου τον τρόπο με τον οποίο θα συμβάλεις στον πνευματικό αγώνα που διεξάγει η Εκκλησία σε παγκόσμια κλίμακα, εναντίον των δυνάμεων του σκότους. Οι χριστιανοί που εμφορούνται με το πνεύμα του Ιωάννη, οφείλουν να οδηγήσουν τις διψασμένες καρδιές στους αστείρευτους ουράνιους καταρράκτες του Θεού. Εσύ αγαπητέ που αγαπάς το Χριστό, μην εξαιρείς τον εαυτό σου από αυτήν την υπηρεσία.

«Δώσε μας σοφία Κύριε, να μιλήσουμε για Σένα σε κάθε ευπρόσιτη ψυχή».

 

 

«Ημείς δε πάντες …, μεταμορφούμεθα από δόξης εις δόξαν…»(Β Κορ.3/18).

Κάθε ψυχή μοιάζει με ακατέργαστο διαμάντι. Ο Θεός εργάζεται σ’ αυτήν υπομονετικά, αθόρυβα και ακατάπαυστα, χωρίς να παραβιάζει τη θέλησή μας, για να πραγματοποιήσει τα σχέδιά Του. Ο πιστός  αντιλαμβάνεται μέσω των ενεργειών του Παράκλητου, ότι ο Κύριος σμιλεύει αδιαλείπτως το χαρακτήρα του και ανακαινίζει το πνεύμα του, μέρα με τη μέρα (Β Κορ.4/16). Έτσι, υπομένει με ανεκτικότητα τις «χαραγές» και τις «τομές» που κάνει μέσα του ο Θεός. Η αξία ενός διαμαντιού οφείλεται κυρίως στο σχήμα που έχει κοπεί, ώστε να ακτινοβολεί το φως στο βέλτιστο βαθμό. Ο Θεός απομόνωσε τον Παύλο στην έρημο της Αραβίας (Γαλ.1/17), κάνοντας μέσα του τις επιβεβλημένες τομές, για να μας παραδώσει στο τέλος ένα υπέροχο ακτινοβόλο διαμάντι. Ας παραδοθούμε λοιπόν στο Χριστό, για να μας μετατρέψει σε αιώνια “διαμάντια”. Διαφορετικά θα παραμείνουμε γυαλιστερές κατασκευές στο φτηνό και πρόσκαιρο υαλουργείο του κόσμου.

«Κύριε, κάνε τις τομές Σου μέσα μας, για να ακτινοβολούμε το φως του Χριστού».

 

«κατά πάντα θλιβόμενοι αλλ’ ουχί στενοχωρούμενοι, απορούμενοι αλλ’ ουχί απελπιζόμενοι» (Β Κορ.4/8).

Όπως υπάρχουν λουλούδια που αναπτύσσονται καλύτερα σε μέρη σκιερά, νομίζω ότι το ίδιο συμβαίνει και με τους πνευματικούς ανθρώπους. Η «σκιά» επιδρά ευεργετικά στις καρδιές τους και τις μετατρέπει σε «παρτέρια», από όπου ο Χριστός ευωδιάζει ως «μύρον εκκεχυμένον» (Ασμ. Ασμ.1/3). Σκιές είναι οι κάθε μορφής καταστάσεις που προκαλούν θλίψη στη ψυχή. Μέσα σ’ αυτή τη σκιά αγαπητέ, ο Θεός ενεργοποιεί τις πνευματικές σου δυνάμεις, για να παράξουν ένα έργο που δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.  Ρίξε μια ματιά στη ζωή των ανθρώπων του Θεού και θα καταλάβεις ότι η πνευματική τους ωριμότητα συντελέστηκε μέσα σε συνεχείς και βαριές «σκιές». Το γιασεμί και το αγιόκλημα ευωδιάζουν όταν πέσουν οι πρώτες σκιές του δειλινού. Έτσι, αν η «σκιά» σου είναι βαριά, στοχάσου μήπως είσαι κι εσύ ένα νυχτολούλουδο που εξουδετερώνει με το άρωμά του τη δυσοσμία ενός κόσμου αποστάτη, που σίγουρα αργοπεθαίνει. 

«εάν πλαγιάσω εις τον άδην, ιδού, συ (Ψαλ.139/8), Κύριε».

 

«Ουαί εις αυτούς διότι περιεπάτησαν εις την οδόν του Κάϊν» (Ιουδ.1/11).

Ο Κάιν αφού σκότωσε τον αδελφό του και διέκοψε κάθε σχέση με το Θεό, κάνει μια νέα αρχή. Οικοδομεί την πρώτη πόλη, την Ενώχ και εγκαινιάζει ένα καινούριο τρόπο ζωής, που τον χαρακτηρίζει η αποξένωση από το Θεό. Δημιουργείται έτσι ένας πολιτισμός και μια κοινωνία από την οποία απουσιάζει ο Θεός. Αυτός ο πολιτισμός που εξοστρακίζει το Θεό από τη ζωή του ανθρώπου, μπορεί να χαρακτηριστεί ως «πολιτισμός του Κάιν». Αυτός ο πολιτισμός ουδέποτε έσβησε αλλά στις μέρες μας αναζωπυρώνεται με ταχύτατους ρυθμούς. Αντίθετα, ο Θεός εγκαινιάζει μέσω της Εκκλησίας τη δική Του επουράνια πόλη, τη Νέα Ιερουσαλήμ, η οποία είναι μια πλήρης αντίθεση με την Ενώχ. Στη μια πόλη βασιλεύει ο Χριστός και στην άλλη ο Αντίχριστος. Έτσι λοιπόν οι άνθρωποι έχουν δυο επιλογές. Η πρώτη περνά από τον Αντίχριστο και καταλήγει στην κόλαση και η άλλη περνά από το Χριστό και καταλήγει στον Τριαδικό Θεό.

«Εσύ Κύριε είσαι η εκλογή μας».

 

«…Ο Κύριος …με απέστειλε διά ….να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους» (Ησα.61/1).

Η ανθρώπινη σκέψη είναι  εγκλωβισμένη στους σκοτεινούς και δαιδαλώδεις διαδρόμους ενός λαβύρινθου που οι ίδιοι φτιάξαμε και θεληματικά μπήκαμε μέσα. Και αφού προχωρήσαμε στα σκοτεινά διαμερίσματά του και ακούσαμε τα φοβερά βήματα του «Μινώταυρου», ψάχνουμε εναγώνια διέξοδο προς το φως και την ελευθερία. Κυνηγημένοι από το Τέρας, τρομαγμένοι από τους βρυχηθμούς του «Μινώταυρου» που ασταμάτητα αναζητά κάποιον «ίνα τον καταπίη» (Α Πετρ.5/8), τρέχουμε απελπισμένοι εδώ κι εκεί.  Στρίβουμε από τον ένα διάδρομο και παίρνουμε κάποιον άλλο,  ελπίζοντας ότι στην επόμενη στροφή θα αντικρίσουμε την έξοδο προς την ελευθερία. Ματαιοπονούμε. Μόνο ο  Χριστός μπορεί να μας ελευθερώσει από τη σκλαβιά του «Μινώταυρου» και να μας φέρει από το σκοτάδι στο φως και από το θάνατο στην αιώνια ζωή. Όταν αγαπητέ υπάρχει οδός ελευθερίας, γιατί παραμένουμε ακόμα στο  λαβύρινθο, κυνηγημένοι από το «Μινώταυρο»;

«Ο Κύριος είναι πέτρα μου και φρούριόν μου και ελευθερωτής μου» (Ψαλ.18/2).

 

«Εάν τις είναι εν Χριστώ είναι νέον κτίσμα» (Β Κορ.5/17).

Υπάρχει η λανθασμένη εντύπωση, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι παιδιά του Θεού. Στη συνομιλία Του με το Νικόδημο, ενός μέλους του συνεδρίου, ο Κύριος τονίζει πολύ εμφαντικά, με την επανάληψη της λέξης αμήν, τα εξής: « Αμήν αμήν λέγω σοι, εάν μη τις γεννηθή άνωθεν ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού» (Ιω.3/3). Η Βίβλος διευκρινίζει, πότε ένας άνθρωπος είναι τέκνον του Θεού: « Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν εις αυτούς έδωσεν εξουσίαν να γίνωσιν τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού, οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν» (Ιω. 1/2). Μόνον όσοι εγεννήθησαν εκ Θεού είναι πνευματικά Του παιδιά. Οι άλλοι, οποιαδήποτε μόρφωση, θέση, δύναμη ή κοσμική εξουσία και αν έχουν είναι δημιουργήματά Του. Ίσως η μεγαλύτερη τραγωδία στο σύγχρονο «χριστιανικό» κόσμο είναι, ότι υπερτερούν οι κατά φαντασία χριστιανοί και όχι οι αρνητές του Χριστού.

«Κύριε, δώσε μας νουν Χριστού».

 

«Αυτός εστιν η ειρήνη ημών» (Εφ.3/14).

Με τις Χριστουγεννιάτικες ευχές εξωτερικεύουμε έμμεσα τους φόβους και τις ανησυχίες μας. Αγάπη, ειρήνη, χαρά, ευτυχία, υγεία, είναι λέξεις που πλεονάζουν στο λεξιλόγιο μας αυτές τις μέρες. Αλλά τούτες οι ευχές αποκαλύπτουν και τη δυστυχία που βασιλεύει στις  καρδιές μας. Γιατί προφανώς, κανείς δεν εύχεται στον άλλο να αποκτήσει αυτό που έχει, αλλά αυτό που του λείπει. Όμως τα προβλήματά μας δεν εξαλείφονται με ευχολόγια. Δεν μπορούμε να ξεδιψάσουμε με ευχές παρά μόνο όταν τρέξει το δροσερό νερό μέσα μας. Έτσι και οι  καρδιές μας θα βρουν τη χαρά, την ειρήνη και την αγάπη που αναζητούν, όταν «κατοικήσει δια της πίστεως εν ταις καρδίαις ημών ο Χριστός» (Εφ.3/17). Διότι Αυτός είναι ο μοναδικός φορέας κάθε πνευματικής δωρεάς. Αν πιστεύουμε ότι θα έχουμε ειρήνη χωρίς τον Άρχοντα της ειρήνης (Ησ.9/6), τότε τα ευχολόγιά μας θα παραμείνουν κούφια λόγια, γιατί από τη ζωή μας θα λείπει Εκείνος που μπορεί να τα πραγματοποιήσει.

 

«Εσείς είστε το αλάτι της γης» (Ματ.5/13).

Το αλάτι αφού καθαριστεί στο εργαστήρι, μπαίνει σε αλατιέρες διαφόρων μεγεθών και σχημάτων, για να δώσει νοστιμάδα στο φαγητό μας. Ο Κύριος, αν το θελήσουμε,  θα μας μαζέψει από τις «αλυκές του κόσμου» έτσι όπως είμαστε, με «ξένες προσμίξεις» και αφού μας βάλει στο εργαστήρι Του (στην Εκκλησία), σταδιακά θα μας καθαρίσει, όπως γίνεται με το αλάτι. Θα αφαιρέσει ό, τι παραποιεί τη διδασκαλία Του, ωσότου μείνει στην καρδιά μας το καθαρό Ευαγγέλιο. Ύστερα θα μας αποστείλει για υπηρεσία στον κόσμο. Κάθε μαθητής του Χριστού έχει τη δική του προσωπικότητα. Είναι σαν μια αλατιέρα με το δικό της σχήμα και μέγεθος, που με το περιεχόμενό της δίνει νοστιμάδα στην ανούσια και ανάλατη ζωή των ανθρώπων. Αν στον κύκλο σου δεν υπάρχει μια «αλατιέρα», ζήτα και θα βρεις (Ματ.7/7,8). Διότι αν στο φαγητό σου χρειάζεσαι το αλάτι, θα αφήσεις ανάλατη την πνευματική σου ζωή;

«Κύριε, είθε ο λόγος μας να είναι ηρτυμένος με άλας» (Κολ.4/6).

 

«Αποβλέποντες εις τον Ιησούν, τον αρχηγόν και τελειωτήν της πίστεως» (Εβρ.12/2).

Ο Θεός, μέρα με τη μέρα μας εμπλουτίζει με κατάλληλες εμπειρίες, ώστε με αυτές να μας οδηγήσει στο Χριστό. Όταν ο ίδιος κρίνει ότι το έργο του μέσα μας έχει τελειώσει, θα μας ξυπνήσει από τον πνευματικό ύπνο (Εφ.5/14) στον οποίο βρισκόμαστε.  Αλλ’ ενώ Εκείνος επιδιώκει να ανακαινίσει το πνεύμα μας, για να γίνουμε Χριστοκεντρικοί, εμείς παραμένουμε εκούσια εγωκεντρικοί σε όλες τις πτυχές της προσωπικής μας ζωής. Αν το θελήσουμε, τότε ο Θεός μπορεί να αναδημιουργήσει το ρημαγμένο από την αμαρτία εσώκοσμό μας και να μας κάνει ένα νέο κτίσμα εν Χριστώ (Β Κορ.5/17). Αντί να γνωρίζουμε μιαν ιστορία για το Χριστό, θα γνωρίσουμε τον ίδιο το Χριστό. Από ένα αγαπητό όνομα, θα γίνει το αγαπημένο μας πρόσωπο, που με το αίμα Του μας έκανε συμμέτοχους στην άπειρη δόξα του Τριαδικού Θεού.

«Βοήθησέ μας Κύριε, να ζητούμε τα επουράνια ‘’ όπου είναι ο Χριστός καθήμενος εν δεξιά του Θεού’’» (Κολ.3/1).

 

 

«Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι ότι είμαι»; (Μαρ.8/27).
Ο Ισχυρισμός ότι ο Ιησούς ήταν απλά ένας ηθικoδιδάσκαλος, είναι ανυπόστατος. Διότι ανάμεσα στα πολλά που υποστήριζε, ήταν και κάτι πολύ προκλητικό. Ισχυριζόταν ότι έχει εξουσία να συγχωρεί τις αμαρτίες των ανθρώπων (Μαρ.2/10). Αλλά αν ήταν απλά ένας σοφός θνητός, τότε ο ισχυρισμός του θα προκαλούσε τα ειρωνικά μειδιάματα ή την συμπάθια που δείχνουμε σε κάποιον που υστερεί διανοητικά. Αλλά επειδή και οι πιο άσπονδοι εχθροί του Κυρίου, δεν Τον θεωρούν παρανοϊκό ή ψεύτη, πρέπει κατ’ ανάγκη ο ισχυρισμός Του ότι μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες, να είναι αληθής.  Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα του Αποστόλου Παύλου, ότι στο Χριστό «κατοικεί παν το πλήρωμα της θεότητος σωματικώς» (Κολ.2/9). Διότι μόνο ο Θεός μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες. Επομένως μια μόνο επιλογή μας απομένει. Να ομολογήσουμε από καρδιάς σαν το Θωμά, ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος μας και ο Θεός μας (Ιω.20/28).
«Κύριε, ‘’Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος’’ ( Ματ.16/16)».

 

«Ενθυμού λοιπόν πόθεν εξέπεσες και μετανόησον» (Αποκ.2/5).
Ο πτωτικός άνθρωπος βιώνει τα τελευταία χρόνια, δραματικά γεγονότα στη γη του Τίγρη και του Ευφράτη. Η ανθρωπότητα, αμετανόητη και εξαπατημένη από το ίδιο όπως τότε ανθρωποκτόνο εωσφορικό πνεύμα, επιστρέφει στον τόπο του χαμένου της Παραδείσου.  Και αντί να βυθομετρήσει τις ενοχές της και να αναζητήσει τη λύτρωση στο Χριστό, βυθομετρά στην Εδέμ τις υπόγειες δεξαμενές του πετρελαίου, αναζητώντας το χρήμα που είναι ο μόνος θεός της. Αγαπητέ αναγνώστη, πίσω από τα γεγονότα που εκτυλίσσονται στον άλλοτε επίγειο Παράδεισο, υπάρχουν σημαντικά πνευματικά μηνύματα για όλους. Ο Θεός, μας επιτρέπει να μετατρέψουμε σε κόλαση τον παράδεισο στον οποίο μας έβαλε κάποτε, για να μας δείξει ότι χωρίς Αυτόν, το μόνο που μας αξίζει είναι μια αιώνια καταδίκη. Αλλά εσύ, μπορείς να επιστρέψεις σε μια νέα Εδέμ, μαζί με τον έσχατον Αδάμ (Α Κορ.15/45), τον ένδοξο κι αναστημένο Χριστό.
«Ο Λόγος Σου Κύριε, ‘’Μετανοήσατε και επιστρέψατε από πασών των ανομιών υμών
( Ιεζ.18/30)’’,  μακάρι να γίνει πράξη» .

 

«περιπατείτε ως τέκνα φωτός» (Εφ.5/8)
Κάθε άνθρωπος αγαπητέ αναγνώστη, μοιάζει με ένα κερί στα χέρια του Θεού. Ενόσω το κερί σκορπά το φως του, πρέπει συγχρόνως να λειώνει, για να τροφοδοτεί το φυτίλι με το εύφλεκτο υλικό του. Έτσι κι εμείς πρέπει να επιτρέψουμε στο Θεό, να «λιώσει» μέσα από κόπους, πόνους και αγώνες υπέρ του Χριστού, ό, τι πολύτιμο έχουμε, για να κρατηθεί αναμμένη η φλόγα μας σε ένα κόσμο που τόσο πολύ έχει ανάγκη το φως του Χριστού. Αν δεν υπήρχε σκοτάδι δεν θα υπήρχαν κεριά. Αν δεν υπάρχει ηθικό και πνευματικό σκοτάδι, ο Θεός δεν θα μας ζητούσε να γίνουμε φως μες στη νύχτα. Δέξου λοιπόν σαν ταπεινό κεράκι που είσαι, να σ’ «ανάψει» ο Χριστός. Αλλιώς θα παραμείνεις ένα σβηστό κι ανώφελο κερί, που είτε το θέλεις είτε όχι, θα εξυπηρετείς το ανθρωποκτόνο έργο του πρίγκιπα του σκότους.
«Κύριε, είθε η παρουσία μας στον κόσμο να σκορπά το φως του Χριστού».

Π.Σ

 

« μη το θέλημά μου αλλά το σον γινέσθω» (Λουκ.22/42).
Ο καθένας μας είναι ένας Ιακώβ που πρέπει να μεταβληθεί σε Ισραήλ (ισχύς Θεού). Τότε μόνο θα βρούμε το αληθινό νόημα της χριστιανικής ζωής. Πρέπει να «παλέψουμε» με το Θεό όπως ο Ιακώβ, ωσότου συνειδητοποιήσουμε ότι για να γίνουμε Ισραήλ πρέπει να υποτάξουμε το δικό μας θέλημα στο τέλειο θέλημά Του. Αυτήν την εμπειρία που είχε ο Ιακώβ με το Θεό τη χρειαζόμαστε όλοι. Πρέπει σήμερα να κλείσουμε ραντεβού με τον Κύριο. Να «παλέψουμε» μαζί Του, ώσπου να δεχθούμε συνειδητά την εξάρτησή μας από το Χριστό. Ο Ιακώβ βάδιζε χωλός στην υπόλοιπη ζωή του ύστερα από εκείνο το όνειρο. Κι εμείς, ας Τον αφήσουμε να «μετατοπίσει την άρθρωση του μηρού» μας. Να εξαρθρώσει δηλαδή την αυτοδυναμία και αυτοδικαίωσή μας, ώστε με την πνευματική μας αναγέννηση, να αρχίσουμε μια καινούργια πορεία «εν καινότητι ζωής» (Ρωμ.6/4), μαζί Του για πάντα.
«Κύριε, εξάρθρωσε την προ Χριστού ζωή μας και από υποσκελιστές κάνε μας Ισραήλ».

 

«Ουχί, σας λέγω, αλλ’ εάν δεν μετανοήτε, πάντες ομοίως θέλετε απολεσθή»(Λουκ.13/5).
Ο Σατανάς, ως άρχων του κόσμου τούτου, κατά τη μαρτυρία του Κυρίου (Ιω.14/30), προκαλεί μέσω διαφόρων φυσικών φαινομένων (Ιώβ 1/12,16,19),  οδυνηρές καταστροφές. Θέλει να κλονίσει την πίστη των ανθρώπων στο Θεό (Ιώβ 2/5) και να εμπεδώσει την απιστία σ’ εκείνους που ισχυρίζονται, ότι κι αν ακόμα υπάρχει Θεός, τότε αυτός είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά μας, διότι δεν εμποδίζει την εξάπλωση του κακού. Επειδή δεν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου, ο Θεός επιτρέπει στο Σατανά να συνεχίζει να δρα καταστροφικά στο βασίλειό του. Αλλά καθώς ο Διάβολος ενεργεί το κακό μέσα στον κόσμο, οι άνθρωποι έχουν την ευκαιρία να αντιληφθούν χωρίς εξαναγκασμό, ότι οι ωδίνες τους οφείλονται στις επιλογές τους και στην αποστασία τους από το Χριστό, που είναι η πηγή της χαράς. Αν κατανοήσουμε αυτήν την αλήθεια, θα έχουμε βάλει τα θεμέλια για μια πληρέστερη κατανόηση του κόσμου.
«Κύριε, η φωνή Σου αντηχεί ξεκάθαρα. ‘’ Επιστρέψατε και ζήσατε’’(Ιεζ.18/32)».