Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Το Sempervivum είναι ένα κιτρινωπό σφαιροειδές άνθος με μικρά ευλύγιστα κλωνάρια και φυτρώνει σε βραχώδη και απόκρημνα μέρη. Το είδα για πρώτη φορά σε ένα νησάκι κάτω από την Πελοπόννησο, τα Κύθηρα, όπου πριν πολλά χρόνια υπηρετούσα σαν καθηγητής των Μαθηματικών. Το όνομα του στα λατινικά μας λέει ότι ζει παντοτινά. Νομίζω ότι είναι το γνωστό αμάραντο.

Στο Τσιρίγο (Κύθηρα), οι άνθρωποι μοιάζουν με τούτο το λουλούδι. Σου χαμογελούν   αισιόδοξα, όπως σου χαμογελά και το sempervivum από τους γυμνούς βράχους των κρημνών. Κουβεντιάζοντας με αυτούς τους απλοϊκούς ανθρώπους ανακαλύπτεις ότι κρύβουν σημαντικά αποθέματα σοφίας.

Μια φορά ένας γέρος ψαράς μου διηγήθηκε μιαν ιστορία, καθώς μπάλωνε τα δίχτυα του. «Κάποιος ναυάγησε σε ένα ερημικό νησάκι. Έφτιαξε μια ξύλινη καλύβα και αγωνιζόταν να επιζήσει, ελπίζοντας ότι κάποιο περαστικό πλοίο θα πρόσεχε τα σινιάλα του. Μια μέρα καθώς γυρνούσε από το ψάρεμα είδε από μακριά την καλύβα του να καίεται και πυκνά σύννεφα μαύρου καπνού να ανεβαίνουν στον ουρανό. Αιτία ήταν η φωτιά που άναψε ο ίδιος, χρησιμοποιώντας τα γυαλιά της μυωπίας του, αφήνοντάς την να συντηρείται στην εστία μέχρι να επιστρέψει. Η λύπη του ήταν απέραντη. Το μίσος προς το Θεό ξεχείλισε απ’ την καρδιά του.  « Σε ποιόν έφταιξα σ’ αυτό το ερημονήσι »; Έλεγε και ξανάλεγε. Αλλά καθώς αγνάντευε απελπισμένος το πέλαγο, βλέπει ένα καράβι να έρχεται γοργά προς το μέρος του. Όταν έφτασε στο νησί, οι ναύτες του είπαν:  «Είδαμε τον καπνό απ’ τη φωτιά που άναψες και τρέξαμε». Έκπληκτος ο ναυαγός κατάλαβε, ότι η σωτηρία του οφειλόταν σ’ αυτό που αρχικά θεώρησε σαν αιτία της καταστροφής του. Ο Θεός μπορεί να μας προσφέρει το καλό μέσα από καταστάσεις που τις θεωρούμε συμφορές». Αυτά μου είπε ο γέρος και συνέχισε να μπαλώνει τα δίχτυα του. Κι εγώ θαύμαζα το μεστό και όμορφο λόγο του, που έμοιαζε με τα αξιαγάπητα sempervivum στον αλμυρό  βράχο.

Πάνε σχεδόν τριανταπέντε χρόνια από τότε που έφυγα απ’ το θαλασσόβρεχτο εκείνο νησί, αλλά νομίζω πως ένα μέρος της καρδιάς μου έμεινε εκεί, απάνω στους βράχους με τα ταπεινά, ασήμαντα, γελαστά  και πανέμορφα «sempervivum».