Φαντάζομαι πως όλοι θα συμφωνήσετε πως οι στιγμές που ζούμε ως χώρα είναι ιστορικές και πολύ ιδιαίτερες.
Σίγουρα οι προηγούμενες γενεές ζήσανε πολύ ποιο δύσκολα χρόνια, με πολέμους, πείνες, πολιτικές αναταραχές. Σήμερα όμως τα γεγονότα τρέχουν με απίστευτα γρήγορη ταχύτητα και τα πάντα καταρρέουν γύρω μας αφήνοντας τους ανθρώπους αποσβολωμένους. Ίσως ποτέ άλλοτε στην ιστορία μας σαν χώρα να μην βιώσαμε σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, τόσο πολλές και συνταρακτικές καταστάσεις. Καταστάσεις που έχουν φέρει μία χώρα και έναν λαό σε απόγνωση και σύγχυση.
Ό,τι μέχρι χθες φάνταζε στέρεο σήμερα κλονίζεται, αυτό που θεωρούσαμε αδιανόητο σήμερα έρχεται σαν πραγματικότητα και εκείνο που πρόσφερε ασφάλεια τώρα αποδεικνύεται τροχοπέδη και φορτίο.
Καθημερινά βομβαρδιζόμαστε με άσχημες ειδήσεις που δημιουργούν τρόμο και αναστάτωση. Συνεχώς ακούμε για αποκαλύψεις σκανδάλων, επιπλέον περικοπές, νέους φόρους, αυτοκτονίες, ανεργία, κοινωνικές αναταραχές, οικονομική ύφεση, πολιτικές διαβουλεύσεις, επιπλήξεις από τους ξένους, για σωτήριες πολιτικές και πάρα πολλά ακόμη. Όλα τα παραπάνω μονοπωλούν και τις καθημερινές μας συζητήσεις. Τόσες πολλές ειδήσεις, εικόνες και απόψεις τόσο διαφορετικές και αντιφατικές μεταξύ τους, που πολλές φορές ξεπερνάνε την γνώση και τη λογική μας. Μία πραγματική Βαβέλ σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας.
Ίσως κάποιος κοιτώντας την χώρα μας και τους συνανθρώπους μας να αναρωτηθεί που είναι ο Θεός και τι κάνει ή τι θα κάνει με εμάς. Άραγε νοιάζεται για την Ελλάδα που έχει γίνει το ανέκδοτο τις οικουμένης και οι κάτοικοί της μέσα στην απόγνωση πολλές φορές δεν συνειδητοποιούν τι λένε, τι εύχονται και τι επιλέγουν.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι ο Θεός εξακολουθεί να είναι κυρίαρχος και να παραμένει ατάραχος στον θρόνο του. Τίποτα από όλα αυτά που μας συμβαίνουν δεν τον ξάφνιασαν, δεν τον τάραξαν ούτε τον έφεραν σε κατάσταση αμηχανίας. Ο Θεός εξακολουθεί να είναι κυρίαρχος τον πάντων και να έχει υπό τον απόλυτο έλεγχό του όλες τις καταστάσεις.
Πιστεύω ακράδαντα πως αυτές τις δύσκολες ώρες που περνάμε ο Θεός εργάζεται με την χώρα μας. Εάν δεν ενδιαφερόταν για εμάς θα μας άφηνε στην ησυχία μας να συνεχίσουμε τον δρόμο της καταστροφής μας, τα γεγονότα όμως δείχνουν ακριβώς το αντίθετο.
Στον Ιερεμία, στο δέκατο έβδομο κεφάλαιο, διαβάζουμε πως επικατάρατος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει σε άνθρωπο και κάνει στήριγμα του βραχίονα ανθρώπου και η καρδιά του απομακρύνεται από τον Κύριο. Εάν κάποιος παρατηρήσει την πορεία μας σαν έθνος, θα διαπιστώσει πως τα τελευταία χρόνια μεγαλώσαμε, γαλουχηθήκαμε και στηρίξαμε την ύπαρξή μας σε πολλούς και διαφόρους ανθρώπινους βραχίονες. Όλοι αυτοί φάνταζαν ισχυροί και άξιοι εμπιστοσύνης, για αυτό καταφύγαμε σε αυτούς και με πάθος τους υπερασπιστήκαμε και τους υμνήσαμε. Έχω την αίσθηση πως σήμερα ο Θεός έναν έναν έχει αρχίσει να γκρεμίζει αυτούς τους βραχίονες.
Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια ζήσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε την απομυθοποίηση των πάντων. Μύθοι με τους οποίους μεγαλώσαμε και τους θεωρούσαμε άξιους τιμής. Ζήσαμε την απομυθοποίηση του Πολυτεχνείου και της γενιάς του που μας οδήγησε στην χρεοκοπία, την απομυθοποίηση των μεγάλων πολιτικών οικογενειών Καραμανλή και Παπανδρέου, των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, της “ισχυρής και θωρακισμένης ελληνικής οικονομίας”, των πολιτικών συνθημάτων της “αλλαγής”, της “επανίδρυσης του κράτους” του “λεφτά υπάρχουν”, των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, του δανεισμού, της κατανάλωσης, της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, του καπιταλισμού, του σοσιαλισμού και πολλούς άλλους που κάποιος μπορεί να αριθμήσει. Ίσως αυτή τη στιγμή να είναι η ώρα της αριστεράς να απομυθοποιηθεί, ακολουθώντας την απομυθοποίηση των άλλων “πολιτικών κατευθύνσεων”.
Βλέποντας όλα τα παραπάνω, αντιλαμβάνομαι πως ο Θεός εργάζεται πυρετωδώς με την Ελλάδα. Έχει αρχίσει την υποστολή όλων των σημαιών και των λαβάρων τα οποία με περηφάνια υψώσαμε, υπερασπιστήκαμε με απίστευτο πάθος και στηρίξαμε τις αξίες μας και την οργάνωση της πολιτείας μας. Φαντάζομαι πως αυτό θα συνεχιστεί μέχρι να μείνει μόνο μία σημαία, μέχρι μέσα από τα πεσμένα λάβαρα να διακρίνεται ευκρινώς η σημαία του Χριστού.
Μέσα σε αυτή την αναταραχή, που φέρνει η όλη διαδικασία της απομυθοποίησης, φαντάζουν σαν πυξίδα τα λόγια του Παροιμιαστή στο εντέκατο κεφάλαιο, που γράφει πως δια τις ευλογίες των ευθέων υψώνεται πόλη. Αναρωτιέμαι πως αν οι ευλογίες των ευθέων μπορούν να υψώσουν μία πόλη, ίσως τότε μπορούν να υψώσουν και μία χώρα, ένα έθνος.
Στην πανοπλία του χριστιανού ο λόγος του Θεού είναι το μόνο επιθετικό εξάρτημα. Έχω την εντύπωση, όμως, πως ο χριστιανός έχει ένα ακόμη πολύ ισχυρό όπλο και αυτό είναι η προσευχή. Ίσως σήμερα ο Θεός να μας καλεί να εφαρμόσουμε τα λόγια του Παροιμιαστή με προσευχή. Αν θέλουμε να υψωθεί η χώρα μας και από πρόβλημα στα έθνη να γίνει ευλογία, δεν νομίζω πως υπάρχει άλλος δρόμος για τον χριστιανό, από το να υψώσει τη χώρα με προσευχή στον θρόνο του Θεού.
Στην πράξη έχω διαπιστώσει πως είναι δύσκολο να ευλογήσεις κάποιον για τον οποίο συνεχώς ακούς άσχημα λόγια και συνεχώς αποκαλύπτονται αποκρουστικές πτυχές του χαρακτήρα του. Πώς να ευλογήσεις την χώρα σου όταν για αυτή συνεχώς ακούς άσχημες ειδήσεις, αποκαλύψεις σκανδάλων και υποτιμητικά σχόλια; Πώς να ευλογήσεις τους πολιτικούς; Αυτούς που αποδεδειγμένα σε κλέβουν, σου λένε ψέματα, δεν σε σέβονται και είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση της χώρας σου;
Είναι πολύ δύσκολο, ακατόρθωτο χωρίς την δύναμη του Αγίου Πνεύματος.
Είναι όμως εφικτό με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος. Αν θέλουμε να σηκωθεί, να υψωθεί η χώρα μας, καλούμαστε να προσευχηθούμε για αυτήν. Να υψώσουμε με προσευχή το έθνος μας στον θρόνο της χάρις του Θεού ευλογώντας το με τις ευλογίες που ο Θεός θέλει να ακούσει σήμερα.
Ίσως αυτή είναι η πρόκληση του χριστιανού σήμερα στην Ελλάδα. Γιατί, ίσως σήμερα να ζούμε την απάντηση προσευχών. Όλα τα προηγούμενα χρόνια η εκκλησία προσεύχεται για την χώρα μας για σωτηρία και δικαιοσύνη, ίσως ο Θεός σήμερα, με αυτό που βιώνουμε, να απαντάει αυτές τις προσευχές. Εάν αυτό συμβαίνει, σίγουρα ο τρόπος που έχει επιλέξει δεν μου αρέσει. Ο Θεός όμως δεν δεσμεύεται και ούτε είναι στο χέρι του χριστιανού να επιλέξει τον τρόπο με τον οποίο θα ενεργήσει, και ευτυχώς για αυτό. Είναι όμως επιλογή του χριστιανού να αναζητήσει τα σχέδια του Θεού και να εργαστεί σε αυτά. Να συντονιστεί με την καρδιά του Πατέρα ώστε και η δική του καρδιά να χτυπά στους ρυθμούς των σχεδίων Του.
Το βέβαιο είναι πως ο κόπος της προσευχής είναι μια θυσία ευπρόσδεκτη στο Θεό. Αυτό βλέπουμε στην αρχή του όγδοου κεφαλαίου της αποκάλυψης, όπου ο άγγελος προσφέρει όλες τις προσευχές των παιδιών του Θεού θυμίαμα στο θρόνο του Θεού. Όλων, δηλαδή όλων των πιστών όλων των γενεών μέσα στην ιστορία της ανθρωπότητας και ανεξαρτήτου γεωγραφικού τόπου. Πολύ όμορφη εικόνα! Οι προσευχές του σήμερα να ενώνονται με τις προσευχές του χθες μπροστά στο θρόνο του Θεού και οι προσευχές μας να παραμένουν στην παρουσία του Θεού και να προσφέρονται σαν θυμίαμα ακόμα κι όταν εμείς δεν θα βρισκόμαστε σε αυτό το κόσμο.
Ας έρθουμε, λοιπόν, και ας προσευχηθούμε για την χώρα μας με πίστη στην αγαθότητα και κυριαρχία του Θεού, με ελπίδα στα καλά σχέδια που έχει ετοιμάσει για μας και το προσδοκώμενο τέλος που θέλει να μας δώσει, και με αγάπη για την χώρα μας, τους συνανθρώπους μας και τους πολιτικούς μας.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΔΙΚΟ “ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ” (ΤΕΥΧΟΣ ΙΟΥΝΙΟΥ 2012)