Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Χθες το απόγευμα βρέθηκα στο πατρικό μου σπίτι, ψάχνοντας κάτι στην αποθήκη. Ανάμεσα στη σωρό των παλαιών αντικειμένων, η ματιά μου έπεσε σε ένα σκονισμένο καθρέφτη. Πολύ γρήγορα οι αναμνήσεις με γύρισαν πίσω στα όμορφα κι ανέμελα χρόνια των παιδικών κι εφηβικών μου χρόνων. Τότε, που ένα τρελόπαιδο χτενιζόταν και καλλωπιζόταν, σφυρίζοντας εύθυμα απέναντί του. Διερωτήθηκα ποιος ήμουν τότε και ποιος είμαι τώρα. Με τα δάχτυλα καθάρισα την επιφάνειά του και τότε μια ιδέα έλαμψε μέσα μου, προκαλώντας μου βαθιά συγκίνηση. Η συνείδησή μας, συλλογίστηκα, μοιάζει με αυτόν τον ξεχασμένο και σκονισμένο καθρέφτη. Για να έχουμε μια σωστή αντίληψη του εαυτού μας πρέπει η συνείδηση να καθαριστεί από τις ενοχές της αμαρτίας. Μόνο με καθαρή καρδιά μπορούμε να δούμε το Θεό και να έχουμε επίγνωση του αληθινού εαυτού μας. Αυτός ο καθαρμός της συνείδησης, που μοιάζει με το ξεσκόνισμα του καθρέφτη, είναι ένα λουτρό παλιγγενεσίας (Τιτ.3/5), που πραγματοποιεί μέσα μας το Άγιο Πνεύμα, όταν αποδεχθούμε το απολυτρωτικό έργο του Χριστού. Διότι το αίμα του Ιησού Χριστού μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία (Α Ιω.1/7).

Τώρα καταλαβαίνω ότι τα χρόνια εκείνα, που ως μειράκιον καμάρωνα με αυταρέσκεια τη μορφή μου σε τούτο τον καθρέφτη, ο Χριστός ενδιαφερόταν για την προσωπική μου σωτηρία. Έτσι ανυποψίαστα εργάζεται ο Κύριος με όλους. Μας έδωσε τη συνείδηση σαν ένα καθρέφτη, για να «βλέπουμε» εκεί το Θεό και τον αληθινό εαυτό μας. Δεν ωφελεί σε τίποτε να προσπαθούμε να δούμε τα είδωλά μας σε σκονισμένους καθρέφτες. Δυο χέρια τρυπημένα με καρφιά μπορούν να σβήσουν τη μαυρίλα που σκεπάζει την καρδιά μας, για να δούμε καθαρά τον εαυτό μας και Αυτόν που μας λύτρωσε. Ο Χριστός το θέλει τόσο πολύ αγαπητέ αναγνώστη. Εμείς το θέλουμε;