Γράφει ο  Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Μελετώντας την Αγία Γραφή, συναντάμε ορισμένα σημεία που περιέχουν συγκλονιστικές προειδοποιήσεις και καταγράφονται με έντονο λεκτικό ύφος. Το Άγιο Πνεύμα ενέπνευσε τους συγγραφείς της Βίβλου να χρησιμοποιήσουν τις κατάλληλες λέξεις, ώστε να περιγράψουν με ακρίβεια, σαφήνεια και παραστατικότητα ό,τι αφορά το αιώνιο μέλλον μας. Ένα τέτοιο σημείο που με συνταράζει κάθε φορά που το συναντώ, βρίσκεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη και θέλω να αναφερθώ σ’ αυτό πολύ περιληπτικά, αγαπητέ αναγνώστη. Να τι μας λέει ο Χριστός. «Ο πιστεύων εις τον Υιόν έχει ζωήν αιώνιον. Ο δε απειθών τω Υιώ ουκ όψεται ζωήν, αλλ’ η οργή του Θεού μένει επ’ αυτόν» (3/36). Πρόσεξε τη μετοχή του ενεστώτα, «ο πιστεύων». Αυτό σημαίνει ότι η πίστη μας στο Χριστό πρέπει να είναι διαρκής και παρούσα σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Συνέπεια αυτής της πίστης είναι η απόκτηση της αιώνιας ζωής τώρα. Ο Χριστός μάς λέει, ότι ο πιστεύων «έχει ζωήν αιώνιον». Δεν μας λέει ότι θα την έχει στο μέλλον. Διότι το ρήμα είναι σε χρόνο ενεστώτα και όχι σε μέλλοντα, διαφορετικά θα έλεγε «έξει ζωήν αιώνιον». Άρα όποιος πιστεύει έχει από τώρα την αιώνια ζωή, διότι είναι ενωμένος μέσω της πίστεως με την πηγή της αληθινής και αιώνιας Ζωής που είναι ο ίδιος ο Χριστός (Α Ιω.5/20, Ιω.11/25). Αλλά εκείνο που μου προκαλεί δέος είναι η ρητή δήλωση του Χριστού, ότι η οργή του Θεού μένει πάνω σ’ εκείνον που αρνείται να πιστέψει στον Υιό. Το ρήμα «μένει» είναι σε χρόνο ενεστώτα. Δηλαδή όποιος δεν πίστεψε ακόμα συνειδητά στο Χριστό, βρίσκεται τώρα και συνεχώς κάτω από την οργή του Θεού. Ο Απ. Παύλος το επαναλαμβάνει με τούτα τα λόγια. «Είμαστε εκ φύσεως τέκνα οργής» (Εφ.2/3).
Δεν ξέρω πόση φαντασία πρέπει να έχει κανείς, για να συλλάβει το μέγεθος της οργής του Θεού που παραμένει πάνω μας, αν ακόμα απορρίπτουμε το Χριστό σαν προσωπικό μας Σωτήρα. Γιατί όμως αγαπητέ, αφού μπορούμε να συμφιλιωθούμε με το Θεό και να ζήσουμε για πάντα με τον αναστημένο Χριστό;