ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΜΑΣ!

                                                    

Στο σημερινό σχόλιο θα ασχοληθούμε μ’ ένα θέμα στο οποίο ακόμη και συνειδητοί χριστιανοί σπάνια αναφέρονται: Είναι ο διωγμός των χριστιανών σε διάφορες χώρες του κόσμου. Καμιά εφημερίδα ή τηλεόραση  πολύ σπάνια ή ποτέ δεν κάνει έστω και κάποια αναφορά στους σκληρούς διωγμούς και τα βασανιστήρια που αντιμετωπίζουν οι χριστιανοί, κι αυτό γιατί δεν είναι θέμα που ενδιαφέρει τον περισσότερο κόσμο. Είναι γνωστό ότι τα ΜΜΕ σερβίρουν στους θιασώτες τους αυτά που τους αρέσουν. Μπορεί να αφιερώνουν ακόμη και πρωτοσέλιδα άρθρα και σχόλια για τους βασανισμούς των ζώων και τα σκάνδαλα των «επώνυμων»,  παρά για τους διωγμούς και τις εξοντώσεις χριστιανών σε πολλές χώρες!

Βέβαια, οι εκκλησίες, για να ησυχάσουν κάπως, τη συνείδησή τους,  έχουν καθιερώσει παγκόσμια μια Κυριακή το χρόνο, το Νοέμβριο, για προσευχή για τους  διωκόμενους πιστούς.  Τα αδέλφια μας αυτά είναι μακάριοι, γιατί ο Κύριος μας είπε: «Μακάριοι όσοι διώκονται επειδή εφαρμόζουν τη δικαιοσύνη, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Ματθ. 5/10).

Είναι αλήθεια, οι χριστιανοί που ζούνε σε δημοκρατικές χώρες γνωρίζουν ελάχιστα για τις κακουχίες που συμβαίνουν σε πιστούς χριστιανούς σε πολλές χώρες.  Ο Λόγος του Θεού μάς παραγγέλλει: «Να θυμάστε τους φυλακισμένους σαν να είστε συμφυλακισμένοι τους. Επίσης εκείνους που περνούν από κακουχίες, αφού έχετε κι εσείς οι ίδιοι σώμα» (Εβρ. 13/3). Και δεν πρέπει να τους θυμούμαστε μια φορά το χρόνο, αλλά κάθε μέρα. Πώς θα ενεργούσαμε αν στη θέση των διωκομένων αδελφών μας ήταν κάποιος συγγενής και φίλος μας ακόμη;  Ασφαλώς θα δείχναμε απεριόριστη συμπάθεια και θα τους συμπαραστεκόμασταν με κάθε τρόπο. Εμείς, οι πιστοί του Κυρίου, που απολαμβάνουμε τα προνόμια της ελευθερίας και έχουμε ένα σωρό υλικά αγαθά, ακόμη και μέσα στην οικονομική κρίση, έχουμε την ευθύνη και το καθήκον να συμπαρασταθούμε εκείνους, που είναι μέρος του Σώματος του Χριστού,  που ζουν κάτω από σκληρές συνθήκες: φυλακίσεις, βασανιστήρια και μαρτυρικό θάνατο. Κι αυτό, γιατί ο Λόγος του Θεού μάς προτρέπει: «Έτσι, είτε πάσχει ένα μέλος, συμπάσχουν μαζί του όλα τα μέλη» (Α’ Κορ. 12/26). Πρέπει εμείς, που είμαστε μέλη του Σώματος του Χριστού, ανήκουμε στην Εκκλησία Του, να κινητοποιηθούμε, πρώτα με προσευχή  αλλά και κάθε άλλου είδους δυνατή βοήθεια: πνευματική, φιλανθρωπική, εκπαιδευτική, φαρμακευτική, ιατρική…

΄Ισως να σας φαίνεται απίστευτο ότι στον σημερινό κόσμο με τα τόσα επιτεύγματα και την τόση ελευθερία, η μεγαλύτερη ομάδα ανθρώπων που διώκονται για την πίστη τους είναι οι Χριστιανοί! Κι αυτό φαίνεται ακόμη πιο παράξενο γνωρίζοντας  ότι ο Χριστιανισμός είναι η μεγαλύτερη θρησκεία στον κόσμο. Ερευνητές λένε ότι από τη Σταύρωση του Κυρίου μας, πριν 2000 χρόνια, μέχρι σήμερα 43.000.000 χριστιανοί έγιναν μάρτυρες για την πίστη τους. Μάλιστα, οι μισοί απ’ αυτούς ήταν μόνο τον περασμένο αιώνα! Πάνω από 200 εκατομμύρια άνθρωποι (60% είναι παιδιά) σε πάνω από 50 χώρες δεν απολαμβάνουν τα  στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, με μόνη αιτία ότι είναι Χριστιανοί! Σε πολλές χώρες όπου οι  πιστοί διώκονται,  πολλές φορές οι πιστοί διασχίζουν πολλά χιλιόμετρα, με κίνδυνο της ζωής του, για να βρεθούν σε κάποια μυστική σύναξη ή για να προμηθευτούν ένα ευαγγέλιο. Το θαυμαστό είναι ότι εκεί που οι Χριστιανοί διώκονται και καταπατιούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα ο Χριστιανισμός αυξάνεται γρηγορότερα, ενώ στις χώρες που υπάρχει πλήρης ελευθερία χάνει έδαφος!  

Ο David Barrett του «Κέντρου ΄Ερευνας για Παγκόσμιο Ευαγγελισμό» γράφει: «Τα μαρτύρια είναι το χαρακτηριστικό της εκκλησιαστικής ζωής στο 25% του παγκόσμιου χριστιανισμού, που αποκαλούμε η «διωκόμενη («υπόγεια»)εκκλησία». Σ’ ένα μέρος της κόσμου, από το 1950  και εδώ, πάνω από 10.000 χριστιανοί φονεύονται κάθε χρόνο, ως αποτέλεσμα συμπλοκών από αντιχριστιανικά στίφη, από εξοργισμένους συγγενείς ή την κυβέρνηση».

Τέτοιες δηλώσεις δείχνουν ότι τα μαρτύρια των χριστιανών δεν περιορίζονταν μόνο στους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού ή στο μεσαίωνα αλλά και στις μέρες μας.

΄Ενας προφανής λόγος του διωγμού των χριστιανών είναι ο τρόπος ζωής τους, που αποτελεί έλεγχο για τον αμαρτωλό τρόπο ζωής των ανθρώπων της αμαρτίας. Και όσο περνά ο καιρός οι διωγμοί θα ενταθούν ακόμη και στις λεγόμενες χριστιανικές χώρες. Και αυτό ήδη είναι πραγματικότητα σε αρκετές χώρες όπου κάποτε ανθούσε ο χριστιανισμός και η πλειοψηφία των κατοίκων είναι χριστιανοί.

Μήπως χρειαζόμαστε κάποιου είδους διωγμούς για να αυξάνει και να δυναμώνει η εκκλησία;   

   Γεώργιος Σ. Κανταρτζής

 

   

Comments are closed.