Η κατάκτηση του μουσικού Ολύμπου

Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης, Συγγραφέας

Η Πιερία και ιδιαίτερα ο Όλυμπος έχουν φέτος την τιμητική τους. Συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από την πρώτη κατάκτηση του μυθικού βουνού.

Πολλές ήταν οι εκδηλώσεις που έγιναν με αφορμή αυτή την επέτειο:

   Συνάντηση της Ένωσης Βαλκανικής Ορειβατικής Ομοσπονδίας.

►   Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στην παλιά μονή του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω.

  Πανελλήνια ορειβατική συγκέντρωση στον «Προφήτη Ηλία», στον Όλυμπο.

►   Αναρριχητική συνάντηση.

   Ομαδική έκθεση με θέμα τον Όλυμπο.

   Κατασκευή επετειακού μεταλλίου.

   Έκδοση από τα ΕΛΤΑ επετειακής σειράς γραμματοσήμων,  κ.ά.

      

Ήδη αυτή την εποχή ο Όλυμπος κατακλύζεται από ορειβάτες που έχουν συρρεύσει από όλον τον κόσμο – δεν υπάρχει άδειο κρεβάτι σε κανένα καταφύγιο. Στο επίκεντρο όλων αυτών των εκδηλώσεων και το πρόσωπο που τιμήθηκε, είναι ο Λιτοχωρίτης συμπατριώτη μας Χρήστος Κάκαλος. Αυτός για πρώτη φορά πάτησε το πόδι του στον Μύτικα, την πιο ψηλή κορφή του Ολύμπου (2.918 μ.). Γι’ αυτό και δόθηκε το όνομά του στο ορειβατικό καταφύγιο κάτω από τον Μύτικα, στην περιοχή Οροπέδιο των Μουσών στα 2.650 μ.

 

Κάτι που δεν είναι πολύ γνωστό, και αξίζει να αναφερθεί, είναι ο χαρακτήρας του Χρήστου Κάκαλου:

  Ήταν ένας απλός άνθρωπος και προερχόταν από φτωχή οικογένεια.

►   Είχε πολύ μεγάλη θέληση, υπομονή και επιμονή.

►   Ήταν κυνηγός αγριοκάτσικων και ορειβάτης. Από μικρό παιδί επί πολλά χρόνια ανέβαινε στις πιο επίπονες και απότομες πλαγιές του βουνού.

►   Το αγαπούσε παθολογικά και το γνώριζε όσο κανένας άλλος.

►   Μετά την κατάκτηση του Μύτικα, επί πολλές δεκαετίες ήταν ο επίσημος οδηγός άλλων ορειβατών.

 

Ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά έχει κι ένας άλλος συμπατριώτης και συμπολίτης μας. Ο οποίος, σαν τον Κάκαλο, κατέκτησε κι αυτός μιαν άλλη κορυφή – μουσική.

 

Τον μαέστρο Γιάννη Αδαμίδη ασφαλώς τον ξέρουμε όλοι. Μας συναρπάζει και μας κάνει περήφανους κάθε φορά που διευθύνει μια μουσική εκδήλωση.

 

►   Εκατοντάδες παιδιά στην πόλη μας υπήρξαν μαθητές του.

►   Δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και διεύθυνε την Χορωδία “Τρισεύγενη Καλοκύρη” του Τμήματος Μουσικών Σπουδών της Σχολής Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διετέλεσε για μερικά χρόνια μαέστρος της Χορωδίας της ΕΡΤ στην Αθήνα.

►   Για πολλά χρόνια υπήρξε μαέστρος στην χορωδία της Εστίας Πιερίδων Μουσών. Από δε το 1976 διευθύνει την Μικτή Χορωδία του Δημοτικού Ωδείου Κατερίνης, αποσπώντας πολλές διακρίσεις και βραβεία σε διαγωνισμούς χορωδιακής μουσικής στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Αγγλία, Ολλανδία, Γερμανία, Ιταλία, Ουγγαρία). Από το 1999 μέχρι σήμερα ως Δημοτική Χορωδία Κατερίνης συνεχίζει την καλλιέργεια και την προβολή της χορωδιακής μουσικής και παιδείας, συμμετέχοντας σε πολλά χορωδιακά φεστιβάλ στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Ηράκλειο, Ρέθυμνο, Βόλο, Αλεξανδρούπολη, Τρίπολη, Σπάρτη, Φλώρινα, κ.ά.) και στο εξωτερικό (Ιταλία, Ουγγαρία, Κύπρο).

Κάθε χρόνο το Δεκέμβρη διοργανώνεται από το Δήμο Κατερίνης και τη χορωδία Χορωδιακό Φεστιβάλ, στο οποίο μαζί με χορωδίες από την Ελλάδα και το εξωτερικό παρουσιάζουν ύμνους και τραγούδια χριστουγεννιάτικου περιεχομένου από όλο τον κόσμο.

►   Υπήρξε καθηγητής και μέντορας σε μουσικές ιδιοφυΐες, όπως ο Βλαδίμηρος Συμεωνίδης (μαέστρος)  και ο Πάρις Τσενίκογλου (πιανίστας).

Με την ευκαιρία, τους δύο αυτούς κορυφαίους μουσικούς θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε στις 23 Αυγούστου στο αρχαίο θέατρο του Δίου, σε συναυλία με έργα των Έντβαρντ Γκριγκ και Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, με την  Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης.

 

       Αυτό που δεν είναι τόσο γνωστό, είναι ο χαρακτήρας του και η προσωπική του διαδρομή. Τον ξέρω τον Γιάννη από τη δεκαετία του 1950, όταν ως ορφανά παιδιά ζήσαμε στο Ορφανοτροφείο της Ευαγγελικής Εκκλησίας Κατερίνης.

►   Πρώτα – πρώτα, όπως ο Κάκαλος, προέρχεται κι αυτός από μια απλή και φτωχή οικογένεια Ποντίων προσφύγων.

►   Ύστερα, είχε πάντα μεγάλη θέληση, υπομονή και επιμονή. Ήταν από τα λίγα παιδιά που επί ατέλειωτες ώρες μάθαινε πιάνο και μουσική, με την καθηγήτρια Ευτυχία Αγαπίδου   – πήγα κι εγώ δυο χρόνια σ’ αυτά τα μαθήματα, αλλά τα παράτησα στο CLEMENTI, γιατί μου φάνηκαν πολύ δύσκολα.

►   Ο Γιάννης, όμως, είχε μεγάλη αγάπη και πάθος για τη μουσική. Του άρεζαν τα δύσκολα. Ήθελε να κατακτήσει τις πολύπλοκες άγνωστες μυστικές πλαγιές της. Πήγε στην Αυστρία και Γερμανία – περιπέτεια στην ξενιτιά εκείνη την εποχή, και σπούδασε στις μεγαλύτερες και πιο δύσκολες σχολές. Πήρε το ένα μετά το άλλο όλα τα πτυχία με διακρίσεις. Κι όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, στην Κατερίνη, δίδαξε, οργάνωσε, διεύθυνε. Δεκαετίες ολόκληρες, είναι οδηγός και δάσκαλος σε νέους μουσικούς – σαν τον Κάκαλο.

 

Πέρσι το καλοκαίρι με την επέτειο των 100 χρόνων ελεύθερης Κατερίνης έλαβε χώρα στην πόλη μας κάτι εκπληκτικό και νομίζω ανεπανάληπτο. Η πιο επίσημη ορχήστρα της χώρας μας, η Κρατική, με 40 μουσικούς και όργανα, και 5 διάσημοι σολίστ διεθνούς ακτινοβολίας (Νατάσα Αγγελοπούλου σοπράνο, Μαρία Ζώη άλτο, Ιωσήφ Κετεντζιάν βαρύτονος, Ζάχος Τερζάκης τενόρος), συνοδεία του Γιώργου Ζαΐμη στο μπάσο κοντίνουο, συνόδεψε τη χορωδία του Δήμου Κατερίνης στο περίφημο ορατόριο ΜΕΣΣΙΑΣ του Χαίντελ για σολίστες, χορωδία και ορχήστρα.

Είχα την τύχη να συμμετέχω σ’ αυτή τη χορωδία, σ’ αυτό το ανεπανάληπτο γεγονός, μαζί με άλλους 44 Κατερινιώτες χορωδούς. Ήμασταν στη σκηνή, μαζί με την ορχήστρα και τους σολίστ, συνολικά 90 άτομα.

Το ορατόριο αυτό είναι από τα πιο δύσκολα, αλλά ταυτόχρονα και πιο μελωδικά και επιβλητικά. Όλο το χρόνο είχαμε κάνει αμέτρητες πρόβες. Το ίδιο και η ορχήστρα.

Κι όταν ήλθε η στιγμή της έναρξης, 90 άτομα στη σκηνή και 900 στην αίθουσα είχαν καρφωμένα τα μάτια και τα αυτιά στην μπαγκέτα του μαέστρου, του Γιάννη Αδαμίδη.

 

Ήταν μια ονειρεμένη βραδιά πραγματικά. Δύο ώρες μουσικής πανδαισίας!

Στο τέλος όλοι όρθιοι, με ρίγος συγκίνησης, παρακολούθησαν το θριαμβευτικό φινάλε με το «Αλληλούια».

Το ατέλειωτο χειροκρότημα που ακολούθησε βρήκε έναν Γιάννη Αδαμίδη κατάκοπο, αλλά ευτυχισμένο.

 

Όπως ένας ορειβάτης που κατακτά την κορυφή.

 

Σε κάποια άλλη πόλη της Ευρώπης, νομίζω ότι οι κάτοικοι θα ήταν περήφανοι να έχουν έναν τέτοιο συμπολίτη. Και θα τον είχαν τιμήσει ανάλογα – όπως κάνουμε φέτος με τον Χρήστο Κάκαλο.

Πιστεύω ότι η καλύτερη ανταμοιβή είναι η αναγνώριση και η εκτίμηση.

 

Γιάννη, σε έχουμε μέσα στην καρδιά μας !

Και σε ευχαριστούμε για την πολύχρονη προσφορά σου σε μας, τα παιδιά μας και την πόλη μας !

 

Comments are closed.