Η ΔΟΚΙΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

Φαινόταν υγιέστατος, όλο δύναμη και δράση, όταν ξαφνικά μια ασήμαντη αδιαθεσία τον οδήγησε στο νοσοκομείο. Κι εκεί ήταν που όλα αναποδογύρισαν! Βγήκαν στην επιφάνεια αφανείς μέχρι τότε, αλλά σοβαρές, αρρώστιες. ´Εγινε αμέσως μια πολύ σοβαρή εγχείρηση και θα γίνει κι άλλη ακόμα πιο σοβαρή στις ΗΠΑ. ´Εμεινε στο νοσοκομείο 42 ημέρες, πολλές απ’ αυτές στην εντατική. Πρόκειται για τον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, τον ιεράρχη που στη διάρκεια της διακονίας του αγαπήθηκε πολύ από πολλούς αλλά και απαξιώθηκε από άλλους. Εμείς πιστεύουμε ότι εργάστηκε για την Ορθόδοξη Εκκλησία όσο λίγοι ιερωμένοι της. Μερικές φορές ξέφευγε από τα καθαρώς πνευματικά καθήκοντα του και στο ζήλο του για την Ελλάδα έμπαινε και στα χωράφια της πολιτικής. Και επικρίθηκε γι αυτό απ’ αυτούς που ενοχλήθηκαν.

Στη δοκιμασία του, όλοι οι Έλληνες ανεξαίρετα στέκονται με συμπάθεια δίπλα του και εύχονται όλα να πάνε καλά με την υγεία του και να γυρίσει πίσω με ανανεωμένο ζήλο για να συμβάλει, γιατί έχει τις ικανότητες, στην πνευματική αναμόρφωση του λαού μας.

Ο ίδιος αντιμετώπισε την κατάσταση του με ψυχραιμία και χριστιανική καρτερικότητα. Μας εντυπωσίασε η συνέντευξη του στον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ της Ν. Υόρκης. Μέσα από τους προβληματισμούς του φαίνεται η ευεργετική επίδραση που είχε η αρρώστια του στον εσωτερικό του κόσμο. «Πιστεύω», είπε στον ΕΘΝΙΚΟ ΚΗΡΥΚΑ, «ότι όταν νιώσει κανείς τον πόνο και μάλιστα τόσο έντονα, μπορεί να νιώσει και τον πόνο των άλλων καλύτερα. Όταν βιώσει το άλγος της ασθενείας μπορεί να θαυμάσει και να υποκλιθεί σε ανθρώπους, που το πεπρωμένο της ζωής τούς επέβαλε να ζουν υπό διαρκείς συνθήκες ασθενείας και αδυναμίας. Όταν μάλιστα, γνωρίζει κάποιος ότι η κατάστασή του είναι σοβαρή και πρέπει να δώσει μάχη για να βγει νικητής, τότε αγαπά και εκτιμά περισσότερο τη ζωή, αγαπά και εκτιμά περισσότερο και τους ανθρώπους, κυρίως εκείνους με τους οποίους ήρθε σε σύγκρουση, στο παρελθόν, εκείνους με τους οποίους πικράθηκε, από τους οποίους πόνεσε και υπέφερε ακόμα. Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθει ο άνθρωπος ότι η ζωή είναι πολύ μικρή και ταυτόχρονα, πολύ σπουδαία για να χαραμίζεται σε μικρότητες, για ν’ απασχολείται με ανούσια πράγματα και όχι με εκείνα που καταξιώνουν το παρόν και διασφαλίζουν το αιώνιο μέλλον της». Σε άλλη, μακροσκελή συνέντευξη του, σε ημερήσια εφημερίδα της Αθήνας (10/8/2007), μεταξύ άλλων τόνισε: «Αυτή η δοκιμασία έχει επιδράσει πάνω στον χαρακτήρα μου. Δεν είναι τόσο εύκολο πράγμα να περάσεις από τη θεωρία στην πράξη. Άλλο πράγμα να μιλάς για τον πόνο, τις περιπέτειες, ακόμη και για τον θάνατο κι άλλο πράγμα να βλέπεις το θάνατο απέναντί σου. Να βλέπεις ότι όλα σβήνουν ή ότι δε σβήνουν κι από κει και πέρα να στηρίζεσαι στην πίστη σου, για να ξεπεράσεις το σκόπελο».
Αναφέρθηκε στις προτεραιότητές του, μετά την επιστροφή του από το Μαϊάμι και τόνισε: «Έχουμε να κάνουμε πάρα πολλά. Έχουμε να κάνουμε περισσότερα ανοίγματα από όσα έχουμε ήδη κάνει. Το όραμα της ζωής είναι να βρίσκεται η Εκκλησία στο επίκεντρο της καθημερινότητας. Δίπλα στον αγωνιζόμενο πολίτη και να δίνει ένα χέρι βοηθείας σε όσους το έχουν ανάγκη».

Η αρρώστια δεν κάνει διακρίσεις. Επισκέπτεται ανθρώπους κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και θέσης, πιστούς στο Θεό και άπιστους. Το ερώτημα είναι: Όταν έρθει η αρρώστια πώς την αντιμετωπίζουμε; Μερικοί, δυσανασχετούν και τα βάζουν με το Θεό, γιατί Τον θεωρούν ως υπαίτιο της κατάστασης τους. Οι πιστοί δέχονται την αρρώστια ως ένα ευεργετικό επισκέπτη. Δεν διερωτώνται «γιατί η αρρώστια;» αλλά τι μαθήματα μπορώ να αντλήσω απ’ αυτήν. Η αρρώστια άλλους τους μαλακώνει και άλλους τους σκληραίνει.

Ο αρχιεπίσκοπος ήδη πήρε, όπως βλέπουμε και από τις συνεντεύξεις του, πολύτιμα διδάγματα από την εμπειρία του αυτή, που θα τον βοηθήσουν και στην προσωπική του ζωή αλλά και στα καθήκοντα του. Ο πιστός άνθρωπος του Θεού διακηρύττει μαζί με τον ψαλμωδό: «Καλό έγινε σε μένα ότι ταλαιπωρήθηκα, για να μάθω τα διατάγματά σου» (119/71). Και γνωρίζει όπως ο απ. Παύλος ότι, «πραγματικά, η πρόσκαιρη ελαφριά μας θλίψη δημιουργεί για μας σε ασύγκριτο βαθμό αιώνιο βάρος δόξας» (Β’ Κορ. 4/17).

Απαντώντας στο δύσκολο, όπως το χαρακτήρισε, ερώτημα γιατί υπάρχει πόνος τελικά στη ζωή μας, ο Αρχιεπίσκοπος επανέλαβε ένα κομμάτι της ομιλίας του σε ένα Επιστημονικό Συνέδριο για το ζήτημα αυτό. Και μ’ αυτό κλείνουμε: «Το κλειδί για την ερμηνεία του πόνου είναι η εν Χριστώ Εσταυρωμένη αγάπη του Θεού. Τα μυστήρια του Θεού δεν εξιχνιάζονται, ούτε με επιστημονικές έρευνες, ούτε με φιλοσοφικές αναζητήσεις, ούτε με μεταφυσικές προσεγγίσεις. Τα μυστήρια του Θεού φανερώνονται και αποκαλύπτονται εν χάριτι. Ο ανθρώπινος πόνος είναι ένα από τα μεγαλύτερα και ιερότερα μυστήρια και ο Θεός το αποκαλύπτει και το ερμηνεύει εν Αυτώ τω Υιώ Του, διά Σταυρού, πάνω στο Γολγοθά. Και τη λύση και λύτρωση τη δίδει από έναν παρακείμενο άδειο τάφο. Όχι με λόγια, αλλά με ένα γεγονός. Την Ανάσταση».

Γεώργιος Σ. Κανταρτζής

Comments are closed.