Γράφει η Δρ Αλτάνα Φίλου
Στο Χαλέπι της βόρειας Συρίας εκτελέστηκε δημόσια την περασμένη Κυριακή το πρωί ένα δεκαπεντάχρονο αγόρι, επειδή ακούστηκε να λέει την προηγούμενη μέρα και σε μια στιγμή διαπληκτισμού με συνομήλικό του κάτι, που κάποιοι άλλοι το θεώρησαν βλασφημία προς την θρησκεία τους. Αμέσως καταδόθηκε το γεγονός, το παιδί κατηγορήθηκε, ως «αιρετικό», συνελήφθη από ένοπλους και μαστιγώθηκε ανηλεώς όλη τη νύχτα. Τα ξημερώματα το μετέφεραν ζωντανό στην πλατεία και με δυο σφαίρες στο λαιμό και στο στόμα το αποτελείωσαν μπροστά στα μάτια των γονιών του! Για παραδειγματισμό… Αυτόπτες μάρτυρες, κάτοικοι της περιοχής, έδωσαν στη δημοσιότητα την πληροφορία. Είδαν, όπως ανέφεραν, τη μάνα να βγαίνει μπροστά από το πλήθος να τρέχει και να παρακαλάει τον εκτελεστή να μη σκοτώσει το παιδί της …
Έρημη Μάνα! Πώς να πέρασε στην άλλη μέρα; Πώς να αντίκρισε το φως του ήλιου, έχοντας χάσει το φως των δικών της ματιών; Πώς να το χώρεσε ο νους της; Πώς να αποχωρίστηκε το άψυχο κορμάκι του παιδιού της; Πώς;
Ήταν μόλις δεκαπέντε χρόνων, και αμφιβάλω αν καλά-καλά θα είχε σχηματίσει προσωπική γνώμη, του τι είναι θρησκεία. Με την ορμή της νιότης του, όμως, υποστήριξε στην παρέα του αυτό που εκείνο νόμιζε ότι είναι σωστό για το ίδιο. Όπως κάνουν όλοι οι δεκαπεντάχρονοι, υποθέτω. Δεν ζήτησε να το επιβάλει στους άλλους αλλά ούτε και σκέφτηκε τις συνέπειες …
Είμαι σχεδόν σίγουρη, πως τα ονόματα Ηendrik Voes και Johann van Esschen δεν σας λένε τίποτα. Έζησαν πριν πεντακόσια χρόνια και πέθαναν νέοι, στις Βρυξέλλες, με μαρτυρικό θάνατο, στην πυρά, την πρώτη Ιουλίου 1523, γιατί κατηγορήθηκαν, ότι ήταν «αιρετικοί»! Είναι οι πρώτοι στον κατάλογο των μαρτύρων της Θρησκευτικής Μεταρρύθμισης που είχε ξεκινήσει από τη Γερμανία τα χρόνια εκείνα, πρωτοστατούντος του Μαρτίνου Λούθηρου. Το μοναστήρι τους στην Αμβέρσα, που ανήκε στο Τάγμα των Αυγουστίνων Μοναχών, πυρπολήθηκε και ο Ηγούμενος, Heinrich von Zütphen, φυλακίστηκε επειδή το κυριακάτικο κήρυγμά του περιείχε «μεταρρυθμιστικές», δηλαδή «αιρετικές» για την εποχή ιδέες, όπως του καταλόγισαν οι κατήγοροί του. Ήταν τότε στους μαύρους αιώνες της «Ιεράς Εξέτασης» που αιματοκύλισαν την Ευρώπη για λόγους θρησκευτικούς. Με τη μεμονωμένη «χρήση» εδαφίων από την Αγία Γραφή, άνθρωποι κατηγορούνταν, ως «αιρετικοί» και οδηγούνταν στην πυρά για εξαγνισμό.
Ακολούθησαν αιώνες αγώνων για την επικράτηση του δικαίου και της δικαιοσύνης και για την αναγνώριση κάποιων Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Μεταξύ αυτών, το δικαίωμα της Θρησκευτικής Ελευθερίας κατοχυρώθηκε, παγκοσμίως, ως αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο προσωπικό δικαίωμα. Για να πάψουν οι άδικοι σκοτωμοί και οι αυθαιρεσίες εξ αιτίας, του τι πιστεύει ή δεν πιστεύει ο καθείς.
Όπως, όμως, φαίνεται είναι μακρύς ακόμη ο δρόμος που οδηγεί από την θεωρία στην εφαρμογή! Σκέφτομαι τη Μάνα …