του ΄Ακη Δημητριάδη

Φάνταρε, φάνταρε, πού πας; Πάρε την καραβάνα σου κι έλα να φας!

 Αυτό το σάλπισμα ακούγαμε, εμείς οι μεγαλύτεροι στην ηλικία, όταν υπηρετούσαμε φαντάροι θητεία 2- 2 ½ χρόνων. Κατάκοποι από τις ασκήσεις, τις σκοπιές, τις πορείες, και πεινασμένοι σαν λύκοι, παίρναμε την καραβάνα μας (ένα τετράγωνο αλουμινένιο πιάτο), και περνούσαμε με τη σειρά μπροστά από το τεράστιο μαύρο καζάνι.

Μπλουμ!  έκανε η κουτάλα του μάγειρα καθώς βυθιζόταν στο νεροζούμι. Ψάρευε καμιά πατάτα και μας γέμιζε την καραβάνα. Μέσα σ’ αυτό το νεροζούμι προσθέταμε κομμάτια κουραμάνα ή γαλέτα (ένα είδος ξερού, τότε, ψωμιού), και προσπαθούσαμε να ξεγελάσουμε την πείνα μας. Το ωραίο είναι ότι το φαγητό μας φαινόταν και πολύ νόστιμο, ιδίως εάν ήταν φασουλάδα, μάλιστα πολλοί μετά τη θητεία τους είχαν βάλει και αρκετά κιλά.

Σήμερα όλα αυτά ανήκουν στο ιστορικό παρελθόν. Μόνο η σάλπιγγα έμεινε, κι αυτή από το μεγάφωνο. Καταργήθηκαν οι καραβάνες και τα καζάνια. Οι σημερινοί φαντάροι βρίσκουν έτοιμα στρωμένα τραπέζια με πλούσια φαγητά. Πολλοί μάλιστα τα σνομπάρουνε και δεν πάνε καθόλου να φάνε, διότι, χαρτζιλικωμένοι γερά όπως είναι από τους γονείς τους, προτιμούν να τρώνε έξω στις ταβέρνες και τα εστιατόρια.

Η θητεία μειώθηκε στο μισό. Με τα κινητά τηλέφωνα, το ΚΨΜ, τα φραπεδάκια, το Ι.Χ. αυτοκίνητο παρκαρισμένο έξω από την πύλη του στρατοπέδου.  Σχεδόν κάθε βδομάδα παίρνουν άδεια να πάνε αεροπορικώς στο σπίτι τους. Στρατιωτική θητεία είναι αυτή, ή παραθέριση σε κολέγιο;

Έτσι όπως ακούω, μάλιστα, η υποχρεωτική στράτευση θα καταργηθεί, οπότε θα έχουμε μόνον επαγγελματίες μισθοφόρους.