Πριν από λίγες μέρες ήμουν μαζί με δύο γνωστούς μου που και οι δυο πιστεύουν και ομολογούν τον Κύριο. Μιλούσαν από την Άγια Γραφή και τα εδάφια ακολουθούσαν το ένα το άλλο, η γνώση που είχαν ήταν πραγματικά πλούσια. Άρχισαν να επιχειρηματολογούν περί διαφόρων πτυχών της αλήθειας, αλλά προτού περάσει πολλή ώρα, υπήρξε ασυμφωνία και εκνευρισμός, σχεδόν φιλονικία. Φεύγοντας από εκεί διερωτόμουν, όχι ποιος από τους δυο είχε δίκιο, ποιος ήταν σωστός ή ποιος λάθος, αλλά πώς είναι δυνατόν να ισχυριζόμαστε ότι είμαστε παιδιά του ίδιου Πατέρα και ταυτόχρονα, αντί να συμμεριζόμαστε την αγάπη Του να φιλονικούμε για αυτό που θεωρούμε ότι είναι η αλήθεια.
Πραγματικά, τις μέρες αυτές συμβαίνουν πολλά παράδοξα πράγματα αναμεταξύ των πιστών. Είμαι σίγουρος ότι όλοι μας αντιλαμβανόμαστε τις δύσκολες μέρες μέσα στις οποίες ζούμε, και πραγματικά, εγώ λυπούμαι για πολλά που ακούω και βλέπω. Δεν θέλω να το κρύψω ότι μέσα στην καρδιά μου υπάρχει λύπη και πολλές φορές απογοήτευση, και είμαι σίγουρος ότι έτσι είναι και μέσα στις δικές σας καρδιές. Σκοπός μου σήμερα δεν είναι για να αποθαρρύνω, αλλά μάλλον για να ενθαρρύνω. Αυτός είναι ο σκοπός μου να σας ενθαρρύνω – και μαζί και τον δικό μου εαυτό – με τον Λόγο του Θεού. Παρά το γεγονός και την αντίληψη μας περί όλων των περίεργων και αρνητικών φαινομένων γύρω μας, θα πρέπει ότι και να γίνει να παραμείνουμε προσηλωμένοι στον Κύριο. Δεν πρέπει ποτέ να απογοητευτούμε σε τέτοιο βαθμό που να καταντήσουμε είτε ειρωνικοί είτε κυνικοί άνθρωποι, με κανένα τρόπο δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε την όραση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Το λέω αυτό το πράγμα γιατί αντιλαμβάνομαι ότι πολλοί άνθρωποι έρχονται σε αυτό το σημείο, ώστε στο τέλος της μέρας δεν βλέπουν τίποτε άλλο παρά όλα τα αρνητικά, τίποτε το θετικό. Αν και τα πράγματα δεν είναι όπως πρέπει να είναι και η μαρτυρία του Ιησού Χριστού ανάμεσα μας να μην είναι όπως στις αρχαίες μέρες, δεν πρέπει να αποκάμουμε, αλλά μάλλον να ζητήσουμε να μας επισκεφτεί ξανά ο Κύριος με αναζωπύρωση. Πολλοί είναι αυτοί που λόγω των πιο πάνω αρνητικών πραγμάτων και των απογοητεύσεων και των πληγών από φίλους, φτάνουν στο σημείο να αποτραβιούνται και να κλείνονται στον εαυτό τους, λέγοντας, αφού δεν υπάρχει κάτι το θετικό, καλύτερα να μείνω μόνος μου, να αποχωριστώ, να κλειδωθώ στον εαυτό μου και να έχω κοινωνία με τον Θεό μόνος μου. Αδελφοί μου, αυτό όμως δεν γίνεται. Αυτή η θέση είναι μια ακραία κατάσταση, πολύ λανθασμένη που δεν μπορεί να ωφελήσει την ψυχή. Με κάθε τρόπο χρειάζεται να κρατήσουμε τις καρδιές μας ανοιχτές στον Κύριο και ο ένας προς τον άλλον, παρά τα αρνητικά πράγματα που αντιλαμβανόμαστε ότι υπάρχουν και φαντάζομαι πάντα θα υπάρχουν.
Όταν ένας αποτραβηχτεί στον εαυτό του γίνεται εσωστρεφής και εγωκεντρικός, χωρίς ενδιαφέρον πραγματικό για τις ανάγκες άλλων ανθρώπων και η αγάπη του, ιδιαίτερα, μετατρέπεται σε θεωρητική, παρά πρακτική. Ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν αυτές τις μέρες, ελεγχόμενος και εγώ ο ίδιος από τον Θεό για την δική μου ζωή, είναι ότι η ζωή μας, η ζωή του Χριστιανού, η ζωή που διακρίνει τους ανθρώπους του Θεού είναι ότι βάζουν, ότι διαθέτουν τη ζωή τους για τους άλλους. Ο Χριστός διέθετε τη ζωή Του για τα πρόβατα Του, η αληθινή αγάπη αυτό είναι που απαιτεί, να διαθέτουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Αυτός είναι και ο ορισμός της αγάπης κατά τον Ιωάννη. Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Πολλές φορές έχουμε τη λανθασμένη ιδέα ότι το να βάλω τη ζωή μου σημαίνει να πεθάνω για χάρη κάποιου, δεν νομίζω όμως ότι ο Θεός μάς ζητά ακριβώς αυτό, αν και πρέπει να είμαστε έτοιμοι να το κάνουμε μέσα στη χάρη Του, αν μας ζητηθεί. Ο Κύριος πέθανε για μας, ενόσω ακόμα ήμασταν αμαρτωλοί: «Ο Θεός όμως δείχνει την αγάπη Του για μας, επειδή, όταν εμείς ήμασταν ακόμη αμαρτωλοί, ο Χριστός πέθανε για χάρη μας» (Ρωμ. 5,8). Αυτό δείχνει το μέγεθος και την αυθεντικότητα της αγάπης του Θεού. Πέθανε για μας και έδωσε τη ζωή του ως αντάλλαγμα, για μας, για μένα και για σένα και αυτό, όχι γιατί τον αγαπούσαμε, αλλά όταν ακόμα ήμασταν εχθροί προς Αυτόν.
Το να βάλω τη ζωή μου, σημαίνει αυτή την καθημερινή στάση της καρδιάς μου, πως δεν ζω για τον εαυτό μου μόνο αλλά και για τους αδελφούς μου. Σημαίνει ότι μέσα στην καθημερινότητα διαθέτω μέρος της ζωής μου για τις ανάγκες κάποιων άλλων ανθρώπων, που είναι πλησίον μου. Αυτό σημαίνει ότι βάλω την ζωή μου. Παίρνω τη ζωή μου και την διαθέτω. Διαθέτω από τον χρόνο μου, από τον κόπο μου, από τον ύπνο μου, διαθέτω από την ευχαρίστηση μου, ακόμα και αν εγώ είμαι σε μια δυσκολία, υπερβαίνω τη δυσκολία και διαθέτω ένα μέρος της ζωής μου για τις ανάγκες φυσικές ή πνευματικές των άλλων. Αυτή είναι η αυθεντική εκκλησία, αδελφοί μου, άνθρωποι που ζουν προς τον Θεό και ως εκ τούτου είναι διαθέσιμοι σε όλο το σώμα Του στη γη. Είναι αλήθεια πως αυτό δεν είναι το χαρακτηριστικό της εκκλησίας αυτές τις δύσκολες και πονηρές μέρες. Καταλαβαίνω πως αυτή η κατάσταση είναι απογοητευτική και το βλέπει και ο κόσμος δυστυχώς, δεν βλέπουν την αγάπη για να πιστέψουν πως είμαστε πραγματικοί μαθητές του Κυρίου. Μας βλέπουν να χαιρετιόμαστε από μακριά με ένα κρύο τυπικό τρόπο, να μην εναγκαλιζόμαστε ενθέρμως, να χαιρόμαστε πραγματικά όταν βλέπουμε ο ένας τον άλλο. Πολλοί μπορεί να σκεφτούν και να πουν ενδόμυχα, «Ναι, έχεις δίκαιο, αδελφέ, δεν το έκανε κανένας σε μένα, ούτε μου τηλεφώνησε κανένας, ούτε με επισκέφτηκε κανένας». Αντί όμως αυτού μπορεί κάποιος να πει ή το Πνεύμα του Θεού να σε ελέγξει, λέγοντας: «Γιατί δεν τηλεφώνησες εσύ, γιατί εσύ δεν το έκανες;». Η ζωή μας πρέπει να είναι νερό τρεχούμενο, που αναπληρώνεται από τον Θεό κάθε φορά που ξοδεύεται. Αν η ζωή μας παραμένει νερό που λιμνάζει δεν μπορεί να αυξηθεί.
Η ζωή μας πρέπει να ρέει συνέχεια, για να αυξάνεται, από τον ένα προς τον άλλο. Αυτή είναι και η κοινωνία του Θεού, η ζωή του Ενός Θείου Προσώπου είναι προς τα άλλα δύο, είναι γι’ αυτό που ο Ιωάννης μάς λέει πως ο Θεός είναι αγάπη. Τα τρία θεία πρόσωπα της Τριάδας μοιράζονται την ίδια ζωή, δεν έχει ο καθένας την ιδιαίτερη του προσωπική ζωή, η ζωή τους είναι κοινή, εξ’ ου και η κοινωνία στην οποία καλεστήκαμε να συμμετέχουμε. Ο Ιησούς Χριστός είπε σε κάποια στιγμή: «Εγώ ζω για τον Πατέρα μου και όποιος με τρώγει, θα ζήσει και αυτός για μένα». Η χριστιανική ζωή είναι μοναδική και πέρα για πέρα χαρακτηριστική, τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή, γιατί είναι μέρος της ζωής του Θεού που βάση της έχει την θυσία. Αν δεν έχει χαρακτηριστικό την θυσία δεν είναι η ζωή του Θεού. Ο Θεός μέσα στη χάρη και την αγάπη Του μας έφερε σε αυτό το μέρος και μας έκανε τόσο ξεχωριστούς από τον κόσμο γύρω μας, τόσο μοναδικούς, τόσο διαφορετικούς που τα λόγια δεν μπορούν να το εκφράσουν. Αυτή είναι η εκκλησία του Κυρίου, οτιδήποτε άλλο, ότι και να ονομάζεται, ή να αυτοαποκαλείται, αν χαρακτηριστικό της δεν είναι η ΑΓΑΠΗ, έχει χάσει τον δρόμο της και πελαγοδρομεί και παραμένει εκκλησία μόνο κατ’ όνομα. Σε τέτοια περίπτωση χρειάζεται ταπεινότητα και επιστροφή στην πρώτη αγάπη. Δεν χωρεί απογοήτευση ή απομόνωση ή κατάκριση των πάντων, αλλά απαιτείται και η δική μας συνδρομή για επαναφορά και διόρθωση «για να μην εκτραπεί το χωλό αλλά μάλλον να θεραπευτεί». Το να αποτραβηχτώ και να αρχίσω να κρίνω τα τους πάντες και τα πάντα είναι μια καλοστημένη παγίδα του πονηρού και πολλοί δυστυχώς είναι αυτοί που πέφτουν μέσα. Έχω δει ανθρώπους μέσα στα δίκτυα αυτά, άνθρωποι είρωνες, πικραμένοι στην ψυχή, που το μόνο που κάνουν είναι να στέκονται από μακριά και να κρίνουν. Θυμούμαστε τα λόγια του Ιησού: «Μη κρίνετε για να μη κριθείτε· επειδή, με όποια κρίση κρίνετε, θα κριθείτε· και με όποιο μέτρο μετράτε, θα αντιμετρηθεί σε σας. Και γιατί βλέπεις το ξυλαράκι που είναι στο μάτι τού αδελφού σου, ενώ το δοκάρι που είναι μέσα στο δικό σου μάτι δεν το παρατηρείς Ή, πώς θα πεις στον αδελφό σου: Άφησε να βγάλω το ξυλαράκι από το μάτι σου, ενώ το δοκάρι είναι μέσα στο μάτι σου; Υποκριτή, βγάλε πρώτα το δοκάρι από το μάτι σου, και τότε θα δεις καθαρά για να βγάλεις το ξυλαράκι από το μάτι τού αδελφού σου» (Ματθ. 7:1-5). Με τα λόγια που είπε, ζητούσε να υποδείξει σε μας πόσο ανίκανοι είμαστε να κρίνουμε τους άλλους. Η υποκρισία είναι κάτι που τυφλώνει τα μάτια και είναι κάτι που ο Θεός αντιπαθεί και μισεί. Πολλές φορές η κρίση των ανθρώπων είναι τέτοια που σκοπό έχει να κρύψει την ασχήμια του δικού τους εαυτού με το να κρίνουν και να δείχνουν τα λάθη των άλλων, πολλές φορές τόσο αυστηρά και με τρόπο που ποτέ δεν θα έκριναν τον εαυτό τους για μεγαλύτερα αδικήματα. Αδελφοί μου, δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το θάρρος μας ούτε και την ελπίδα μας πως ο Θεός είναι αυτός που οικοδομεί την Εκκλησία Του και αυτό που άρχισε θα το τελειώσει. Διαβάζω από τον προφήτη Αββακούμ, τα τελευταία εδάφια: «Ακόμα και αν η συκιά δεν βλαστήσει ούτε θα υπάρχει καρπός στις αμπέλους· αν ο κόπος τού ελιόδεντρου ματαιωθεί, και τα χωράφια δεν δώσουν τροφή· το κοπάδι εξολοθρευτεί από τη μάντρα, και δεν υπάρχουν βόδια στους στάβλους· εγώ, όμως, θα ευφραίνομαι στον Κύριο, θα χαίρομαι στον Θεό της σωτηρίας μου». Αυτή θα πρέπει πάντα να είναι η στάση της καρδιάς μας, ότι και να γίνεται, ότι και να βλέπουμε, μπορεί να απογοητευόμαστε από τους ανθρώπους, μπορεί να μας αδικούν, να μας παρεξηγούν, αλλά η στάση της καρδιάς μας πρέπει να είναι τέτοια που να περιμένει τον Κύριο και όχι τους ανθρώπους, αυτή ήταν πάντοτε και η στάση του Ιησού. ‘Έβλεπε την κατάσταση γύρω Του, τις συμπεριφορές, τις αδυναμίες, γνώριζε τι υπήρχε στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά δεν απογοητευόταν ούτε πικραινόταν. Αυτός θα έπρεπε να παραμείνει πιστός σε αυτό που ο πατέρας του, του έδωσε να κάνει. Η αγάπη Του δε προς τους μαθητές Του ήταν μέχρι τέλους. Ανεξάρτητα από το τι βλέπουμε, ανεξάρτητα από το τι περνούμε, ανεξάρτητα από το τι μας απογοητεύει, ανεξάρτητα από τις απιστίες των ανθρώπων, οτιδήποτε και να συμβαίνει, μέσα στην καρδιά μας χρειάζεται να μείνουμε μέσα στην αγάπη και να διατηρήσουμε την γλυκύτητα του Πνεύματος του Ιησού μέσα στις καρδιές μας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τη χάρη του Θεού και με τη συνεχή χορηγία του Αγίου Πνεύματος.
Διαβάζουμε πως ο Κύριος έρχεται στο μέσο της νύχτας, αυτό σημαίνει ίσως πως ο Κύριος θα επιστρέψει στη γη, όταν το σκοτάδι δεν θα μπορεί να γίνει πιο βαθύ, όταν στην γη θα χαθεί εντελώς το φως, όταν τα πράγματα γίνουν τόσο σκοτεινά και τόσο δύσκολα, όταν η αγάπη ψυχρανθεί και η ελπίδα χαθεί. Η αγάπη είναι μια από τις πιο σημαντικές προτροπές του Ιησού σε μας. Την αληθινή αγάπη δεν μπορείς να την βρεις έξω από τον Θεό, εκεί είναι που αρχίζει. Είναι για αυτό τον λόγο που χρειαζόμαστε να είμαστε πλήρεις με το Πνεύμα, για να ρέει η αγάπη του Θεού προς τους άλλους. Πολλές φορές λέμε λόγια που ωστόσο δεν είναι πραγματικότητα στη ζωή μας. Τα λόγια δεν έχουν σημασία, είναι οι πράξεις της αγάπης που έχουν σημασία, είναι ο τρόπος που ζούμε που έχει σημασία. Καλούμαστε να είμαστε σε αυτόν τον κόσμο καθώς Αυτός είναι, να ζούμε αυτή την ζωή την μοναδική, την εκλεκτή, την εκτός του κόσμου ζωή, την ουράνια ζωή που ο ίδιος έζησε. Καλούμαστε από τον Θεό να υπερβούμε τον εαυτό μας, να ξεπεράσουμε τις φυσικές μας δυνατότητες, και εδώ είναι που δυσκολευόμαστε. Πολλές φορές το βρίσκουμε δύσκολο να υπερβούμε τον φυσικό μας άνθρωπο, τα συναισθήματα μας, τις σκέψεις μας, το σαρκικό μας φρόνημα, τον παλαιό μας χαρακτήρα. Χρειαζόμαστε τη δύναμη του Θεού, αδελφοί, και υπομονή και ταπεινότητα μεγάλη για να βρούμε την χάρη μέσα μας να υπερβούμε τον εαυτό μας, να πετάξουμε ψηλά, να σπάσουμε το τσόφλι του αυγού που είμαστε μέσα, να βγούμε από το κουκούλι μας και από σκουλήκι που είμαστε να μεταμορφωθούμε σε πεταλούδα, από ψυχικοί να γίνουμε πνευματικοί. Πώς γίνεται αυτό το πράγμα, πως μπορώ να το κάνω; Πώς μπορώ να μη θυμώσω τη στιγμή που θυμώνω, πώς μπορώ να μην αντιδράσω την στιγμή που αδικούμαι; Πώς μπορώ την στιγμή που στενοχωρούμαι από πράγματα γύρω μου, να έχω ειρήνη; Να ψάλλω στον Κύριο και να έχω χαρά μέσα μου, όταν πιέζομαι εξωτερικά; Πώς μπορεί να γίνει αυτό το πράγμα; Πώς μπορώ, αντί να ζω μόνο για τον εαυτό μου, να ζω για τους άλλους ανθρώπους γύρω μου; Να είμαι συνδεδεμένος μαζί τους πνευματικά, παρά συναισθηματικά; Πώς μπορώ να το κάνω; Μόνο με τη χάρη του Θεού. Αλλά πρέπει να υπάρχει μέσα μας και το θέλημα, το δικό μας θέλημα, η επιθυμία, η γνώση ότι αυτή είναι η ζωή που ο Θεός μας θέλει να ζήσουμε. Η χριστιανική μας ζωή παρομοιάζεται σαν ένα πλοίο στην θάλασσα, όπως τότε οι μαθητές, όπως σε μια άλλη περίπτωση ο δέσμιος Παύλος. Υπάρχουν ενάντιοι άνεμοι, θύελλες, ψηλά κύματα, φουρτούνες, όλα αυτά χτυπούν κατά καιρούς το πλοίο μας, λίγες είναι οι στιγμές που πλέουμε μέσα σε ήσυχα νερά. Μέσα σε όλα αυτά αν λιγοψυχήσουμε, αν χάσουμε την πίστη μας και την αγαθή μας συνείδηση, θα γίνουμε ναυαγοί (Α’ Τιμ. 1-19), θα χάσουμε τον προορισμό μας. Όλα που συμβαίνουν στη ζωή μας, οι θλίψεις, οι εναντιώσεις, τα σκάνδαλα, αυτά που μας στενοχωρούν, δεν είναι μήπως για να μoρφώσει μέσα μας ο Θεός χαραχτήρα δικό Του; Κάθε τόσο χρειάζεται να ρωτούμε τους εαυτούς μας, πού πάμε; Πού βρισκόμαστε; Ποια είναι η κατεύθυνση μας; Είμαι στη σωστή κατεύθυνση, είμαι μέσα στην πίστη; Στην υπακοή; Και περισσότερο και πάνω από όλα, είμαι ένθερμος στην αγάπη; (Α’ Πέτρ. 4,8). Είμαι πεπεισμένος, αδελφοί, ότι η αγάπη είναι η πυξίδα μας, ο φάρος μας. Αν αγαπούμε, τότε είμαστε στη σωστή κατεύθυνση. Καταλαβαίνετε ότι δεν είναι απλά το γεγονός ότι ξέρουμε τα εδάφια περί αγάπης και τα επαναλαμβάνουμε. Σας είπα στην αρχή πως εκείνοι οι δύο γνωστοί μου μιλούσαν από τη Γραφή, ήξεραν τα εδάφια. Δεν είναι τα εδάφια, δεν είναι οι βιβλικές μελέτες, δεν είναι τα κηρύγματα. Αν η στάση της καρδιάς μας είναι εντάξει με τον Θεό, θα είναι εντάξει και με αυτόν που είναι δίπλα μας, οποιοσδήποτε και να είναι. Η αγάπη είναι αυτό που δείχνει ότι ζούμε, πως περάσαμε από τον θάνατο στη ζωή. Αν η καρδιά μας έχει σκληρυνθεί, λόγω των απογοητεύσεων και έχει κλείσει λόγω των αρνητικών καταστάσεων που βλέπουμε και ακούμε, αν έχει παγώσει λόγω της αντιμετώπισης που τυγχάνουμε από τους ανθρώπους που είχαμε εμπιστευτεί, χρειάζεται άμεσα να ζητήσουμε από τον Θεό να την ξαναζεστάνει. Μέσα σε μια σύναξη σαν τη δική μας πρέπει να είναι εμποτισμένη μέσα στην αγάπη και τον ενθουσιασμό, όταν βλέπουμε ο ένας τον άλλο, φροντίζοντας ο ένας για τον άλλο και παρακινώντας και ενθαρρύνοντας ο ένας τον άλλο. Αυτό θα μας κάνει μια ζωντανή εκκλησία στην οποία ο Κύριος ευαρεστείται. Βέβαια δεν πρέπει να παρερμηνεύουμε την αγάπη με την κολακεία, με την ανθρώπινη ευγένεια ή την ανθρώπινη καλοσύνη ή την ανεκτικότητα που αποφεύγει την αλήθεια εις βάρος της δικαιοσύνης του Θεού. Η αγάπη επιβάλλει να μιλούμε την αλήθεια ο ένας στον άλλο και όχι απλά να καλύπτουμε τα πάντα για χάρη της δήθεν αγάπης.
Ας τα αντιμετωπίσουμε αυτά τα πράγματα, αδελφοί, όχι με αγωνία και φόβο, ας τα αντιμετωπίζουμε μπροστά στον Θεό και ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας ξαναγεμίσει με αυτό το Πνεύμα της ζωής. Μπορεί να γίνει; Βεβαίως μπορεί να γίνει. Έτσι ώστε μέσα σε όλη την ερημιά του κόσμου που ζούμε, μέσα σε όλη αυτή την ακαταστασία και τη διαφθορά, που ακούς τα σκάνδαλα του ενός και του άλλου, και δεν ξέρεις τι θα ακούσεις την επόμενη φορά, δεν ξέρεις ποιος είναι ο κλέφτης, ποιος ο ψεύτης, ποιος ο μοιχός και ο ακάθαρτος, μέσα σε όλα αυτά, μέσα σε αυτήν την ακαταστασία, την οποία όλοι μας βαρεθήκαμε και σιχαθήκαμε, να υπάρχει μια όαση, ένα μέρος που τρέχει καθαρό νερό, ένα μέρος που οι άνθρωποι είναι αυθεντικοί, που υπάρχει αγάπη, ο λαός του Θεού, η εκκλησία του Χριστού. Λέγοντας αυτά τα πράγματα ελπίζω και προσεύχομαι ο Θεός να τα εργαστεί μέσα στις καρδιές μας, μέσα στη χάρη και του έλεος Του.
«Σηκώσου, φωτίσου, γιατί το φως σου ήρθε και η δόξα του Κύριου ανέτειλε επάνω σου», λέγει ο Κύριος στη Σιών. Έρχεται η ώρα , αδελφοί μου, που θα δούμε ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο αρνητικά όπως νομίζαμε. Ότι ο Θεός εργάζεται, ότι ο Θεός προμηθεύει, ότι ο Θεός προνοεί, ότι ο Θεός κυβερνά, ότι ο Θεός κατευθύνει, ότι ο Θεός γνωρίζει όλα τα πράγματα, ότι δεν υπάρχουν πράγματα που είναι έξω από τον έλεγχο Του, ότι κτίζει την Εκκλησία, ότι υπάρχει η εκκλησία του στη γη και πως ο ίδιος την γνωρίζει, γνωρίζει αυτούς που είναι δικοί του (Β’ Τιμ.2-19). Αυτή είναι η ελπίδα που υπάρχει μέσα στις καρδιές μας, η ελπίδα της ανάστασης, η ζωντανή ελπίδα μέσα στις καρδιές μας ότι έρχονται μέρες που αυτός ο αιώνας θα έχει φύγει και το φως του Κυρίου θα ανατείλει. «Επειδή σκοτάδι θα σκεπάσει την γη, και παχύ σκοτάδι τα έθνη. Επάνω όμως σε σένα θα ανατείλει ο Κύριος και ο δόξα Του Θα φανερωθεί επί σε». Υπήρχαν και στο παρελθόν δύσκολοι καιροί, αλλά υπήρξαν άνθρωποι που στάθηκαν και αγωνίστηκαν και δεν παραδόθηκαν στο πνεύμα του κόσμου, που προσπάθησαν με την αλήθεια του λόγου να ξυπνήσουν αυτούς που κοιμούνται. Γι’ αυτό χρειάζεται ξανά μαζί να σπρώξουμε, να βάλουμε όλη μας την προσπάθεια, να ξαναζωντανέψουμε, να ξανά-αγαπήσουμε, να ξανά-δώσουμε, να βάλουμε τη ζωή μας ο ένας για τον άλλο. Βλέπεις κάποιον αδελφό σου που κρατεί ένα βαρύ φορτίο και εσύ πηγαίνεις είσαι στο σπίτι σου ξέγνοιαστος να συνεχίσεις την καθημερινή σου ρουτίνα. Να βάλεις την ζωή σου, σημαίνει να σηκωθείς και να πας στον αδελφό σου και να του πεις: «Έλα, αδελφέ μου, τι σε βαραίνει, άφησε με να τραβήξω και εγώ λίγο από το βάρος σου, έχε θάρρος, μη φοβάσαι, δώσε μου λίγο από το βάρος που κουβαλάς».
Αν υπάρχουν καταστάσεις που δεν είναι σωστές μέσα στην εκκλησία που φθείρουν και αδυνατίζουν το σώμα, αν υπάρχουν αντιπάθειες και πικρίες και φιλονικίες, ώρα να δώσουμε τέλος, να ξεριζώσουμε αυτές τις ρίζες πικρίας που ο Σατανάς έσπειρε στη σάρκα μας. Μέσα στις Γραφές υπάρχουν οδηγίες πώς να λύνουμε τα προβλήματα αναμεταξύ μας, τις διαφορές που αναφύονται. Πάντοτε υπήρχαν διαφορές μεταξύ ανθρώπων, πάντοτε υπήρξαν δυσκολίες, πάντα θα υπάρχουν τα σκάνδαλα, αλλά μέσα στις Γραφές πάντοτε δίνεται ο τρόπος για να λύνονται οι διαφορές μας και τα προβλήματα που υπάρχουν.
Στο Ψαλμό 37 στο τελευταίο εδάφιο διαβάζουμε: «Η σωτηρία όμως των δικαίων είναι από τον Κύριο.» Η σωτηρία είναι από τον Κύριο, ο Θεός είναι που σώζει, που μας σώζει από τον εαυτό μας, τις συνήθειες, τις δοκιμασίες, τους πειρασμούς. Υπάρχουν πράγματα και καταστάσεις στη ζωή μας για τις οποίες δεν έχουμε λύσεις, υπάρχουν οι άνθρωποι που δεν μπορούμε εμείς να αλλάξουμε τους χαρακτήρες τους, υπάρχουν πράγματα δύσκολα γύρω μας που πεισματικά αρνούνται να υποχωρήσουν, αλλά η ελπίδα μας στον Κύριο μένει σταθερή, ότι αυτός μπορεί, όλα είναι δυνατά σε Αυτόν. Δεν μπορείς να κάτσεις κάτω στο γραφείο σου και να πάρεις μια κόλλα και ένα μολύβι και να πεις: «Τώρα θα σκεφτώ πως μπορώ να λύσω αυτό το πρόβλημα, να αλλάξω αυτή την κατάσταση, να κάνω τους άλλους να σκέφτονται σαν εμένα, αυτό είναι αδύνατο». Όχι, η σωτηρία είναι από τον Κύριο και οι δυσκολίες και τα προβλήματα λύονται, καθώς τον προσμένουμε με ταπείνωση. Περνούμε όλοι από δυσκολίες και δοκιμασίες, και εγώ περνώ και εσύ περνάς, όλοι μας περνούμε, και όλοι μας κράζουμε για βοήθεια: «Βοήθησε μας, Κύριε» – ξέρετε πόσες φορές το είπα αυτές τις ημέρες- «βοήθα με, Κύριε, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό η το άλλο, δεν τα καταφέρνω, αποτυγχάνω, βοήθησε με Κύριε!». Αυτή είναι η πρώτη κραυγή που βγαίνει: «Βοήθησε με!». «Η σωτηρία, όμως, των δικαίων είναι από τον Κύριο· αυτός είναι η δύναμή τους σε καιρό θλίψης. Και θα τους βοηθήσει ο Κύριος, και θα τους ελευθερώσει· θα τους ελευθερώσει από ασεβείς, και θα τους σώσει· επειδή, έλπισαν σ’ αυτόν» (Ψαλμός 37-39,40). Ελπίζουμε σε Αυτόν μέσα σε όλη αυτή τη σκοτεινή, ασταθή, ανακατωμένη ζωή, του μοντέρνου αυτού αιώνα. Παρά τις πιέσεις που έχουμε σαν πιστοί, σαν ασυμβίβαστοι με τον αιώνα τούτο, δεν τραβούμε πίσω δεν υποστέλλομε την σημαία, δεν παραδιδόμαστε, θα συνεχίσουμε να αγαπούμε τον κύριο και ο ένας τον άλλο, δεν θα αφήσουμε την καρδιά μας να κρυώσει.
«Αν η συκιά δεν βλαστήσει ούτε θα υπάρχει καρπός στους αμπέλους, αν ο κόπος του ελιόδεντρου ματαιωθεί και τα χωράφια δεν δώσουν τροφή, αν το ποίμνιο εξολοθρευτεί, και αν, και αν…., ΕΓΩ ΟΜΩΣ ΘΑ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ, ΘΑ ΕΛΠΙΖΩ ΣΕ ΑΥΤΟΝ.» Ο Κύριος έκανε την δική Του ζωή διαθέσιμη, λέγοντας: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής, διαθέσιμο ψωμί». Τι θα γινόταν εάν δεν διέθετε τη ζωή Του για μας; Σκεφτείτε τη ζωή του Χριστού, την υπέροχη, την μοναδική ζωή που υπήρξε ποτέ μέσα σε άνθρωπο, ήρθε η στιγμή που την έκανε διαθέσιμη για μας, την έβαλε τροφή για μας, την έκοψε σε κομμάτια στο σταυρό και είπε σε μας: Εσύ, πάρε ένα κομμάτι από την ζωή μου και εσύ και εσύ, είναι η δική μου ζωή, αλλά την έβαλα για σένα, μου κόστισε, πόνεσα όσον κανένας δεν μπορεί να φανταστεί, πόνεσα για να μπορείτε να έχετε ζωή από την ζωή μου. Ότι σας δίνω από τη ζωή μου, τίποτε δεν θα χαθεί, τίποτε, αλλά θα το αναστήσω την τελευταία μέρα. Αυτήν τη ζωή που έβαλε ο Κύριος μέσα μας, θα την αναστήσει την τελευταία μέρα. Η ζωή η δική μας δεν είναι αναστάσιμη, όσο καλή και να μας φαίνεται. Μόνο η ζωή που ο Κύριος έδωσε σε μας από τη ζωή Του μπορεί να αναστηθεί από τους νεκρούς. Δόξα στο Όνομα του Κυρίου. Ας προσευχηθούμε:
«Σ’ ευχαριστούμε, Κύριε. Προσευχόμαστε, με όλη μας την καρδιά, ανάλαβε μας ξανά, μην αφήνεις την φλόγα μέσα στην καρδιά μας να σβήσει, να χαμηλώσει, να ατονήσει, να κρυφτεί, να ψυχρανθεί. Μας έχεις προειδοποιήσει Κύριε πως στις τελευταίες μέρες η αγάπη των πολλών θα ψυχρανθεί. Κύριε μας, δεν θέλουμε να κρίνουμε κανένα, πρώτοι εμείς είναι που στεκόμαστε και ζητούμε να μας διαφυλάξεις στην πίστη και στην αγάπη. Θεέ μας, βοήθησε μας, σε παρακαλούμε στο όνομα του Κυρίου μας Ιησού. Ταπεινωνόμαστε μπροστά Σου, δεν ξέρουμε πώς να το κάνουμε περισσότερο. Από την μια δεν θέλεις να υπερηφανευόμαστε, από την άλλη δεν θέλεις ούτε να συρόμαστε. Μας έδωσες θέση και υπόσταση ενώπιον Σου, μας έδωσες ζωή από την ζωή Σου, φρόντισε αυτή τη ζωή μέσα μας, συντήρησε την και κάνε την να αυξηθεί, οικοδόμησε την εκκλησία σου. « Η σωτηρία των δικαίων είναι από τον Κύριο». Δόξα στο Όνομα Σου, Κύριε. Αμήν.»
Μ. Γιαπάνης