Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Έκλεισα την Καινή Διαθήκη και πλησίασα στο παράθυρο. Άρχισε να σκοτεινιάζει. Στο μυαλό μου στριφογύριζε το τελευταίο εδάφιο που διάβασα. « Η ζωή ημών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ» (Κολ. 3/3). Ποιο ουσιαστικό νόημα κρύβεται σε τούτες τις λέξεις; Αναρωτήθηκα με επίμονο ενδιαφέρον. Κοίταζα αφηρημένος τις στάλες της βροχής που έπεφταν αδιάκοπα στις λιμνούλες που σχηματίστηκαν στο δρόμο και φωτίζονταν αμυδρά από το φανάρι της ΔΕΗ. Μια αστραπή αυλάκωσε τον ουρανό. Την ίδια στιγμή που η βροντή δονούσε τα τζάμια, δυο λευκά τριαντάφυλλα έπεφταν στα λασπόνερα από τα χέρια μιας κοπέλας που την τρόμαξε η βροντή, καθώς βάδιζε βιαστικά. Κοντοστάθηκε για λίγα δευτερόλεπτα με την ομπρέλα στο χέρι κοιτάζοντας τα τριαντάφυλλα στη λάσπη. Έχωσε το άδειο της χέρι στην τσέπη του αδιάβροχου της και χάθηκε βιαστικά μες στη βροχή και το σκοτάδι. Κι εγώ σαστισμένος και κολλημένος πίσω από το τζάμι, κοιτούσα τα τριαντάφυλλα που τα έδερνε η βροχή. Ξαφνικά, ένας ηλικιωμένος με μαύρο παλτό και γυρισμένο το γιακά που του έκρυβε το πρόσωπο, πλησιάζει τα τριαντάφυλλα και χωρίς να διστάσει καθόλου, σκύβει και τα παίρνει. Τα τινάζει λιγάκι στον αέρα και ύστερα ξεκουμπώνει το παλτό του και τα χώνει στην εσωτερική αριστερή τσέπη, κοντά στο μέρος της καρδιάς. Κι όπως κούμπωνε το παλτό του, έριξε μια λοξή ματιά προς το μέρος μου σαν να ήξερε ότι τον παρακολουθούσα. Μια αστραπή διέλυσε στιγμιαία το σκοτάδι. Ο άγνωστος πέρασε αργά-αργά καμιά δεκαπενταριά μέτρα από μπροστά μου και χάθηκε στη στροφή του δρόμου. Σαν άπιστος Θωμάς έστρεψα ξανά το βλέμμα στη λιμνούλα, για να πεισθώ ότι τα τριαντάφυλλα δεν ήταν εκεί και ότι δεν ονειρευόμουν. « Η ζωή ημών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ», αναλογίστηκα, καθώς η εικόνα του άγνωστου διαβάτη δεν έλεγε να ξεκολλήσει απ’ το μυαλό μου. «Μας μάζεψες απ’ τη λάσπη και την ηθική ακαθαρσία του κόσμου και μας έκρυψες στον κόρφο Σου Κύριε. Από τους οχετούς της αμαρτίας και τα ανεμοβρόχια του κόσμου βρεθήκαμε κατευθείαν στη θερμή Σου αγκάλη. Από το κρύο και τους ανέμους ενός κόσμου σκοτεινού που καταρρέει, μας φέρνεις ολόισια στο καταφύγιο της καρδιάς Σου, Αγαπημένε. Πεθάναμε ως προς τον κόσμο (Γαλ.6/14) σαν αυτά τα τριαντάφυλλα και ζούμε τώρα μαζί Σου και Συ μες στις καρδιές μας. Πόσο θαυμαστοί είναι οι τρόποι Σου όταν θέλεις να μας μιλήσεις»! Κι ενώ προβληματιζόμουν ακόμα για την ορθότητα των σκέψεων μου, Αυτός με μια αστραπή έσκισε τον ουρανό και φώτισε τη σκέψη μου. Και καθώς η βροντή έσειε την οικοδομή συθέμελα, μέσα μου ήταν ξεκάθαρη πια η βαθιά σημασία των λόγων Του. « Η ζωή ημών κέκρυπται συν τω Χριστώ εν τω Θεώ».