Είναι ανεπίδεκτο αντιρρήσεων ότι οπουδήποτε κηρύχτηκε ή παρουσιάστηκε πιστά ο Σταυρός του Ιησού Χριστού, έφερε μεν ελπίδα και νέα ζωή σε πολλούς, αλλά μονίμως έγινε η αιτία μεγάλων αντεγκλήσεων και προβλημάτων.

Οπουδήποτε διδάχτηκε, προκάλεσε ανταγωνισμούς. Όπως ακριβώς και τα πρώτα χρόνια ήταν «σκάνδαλο» για τους Εβραίους και «μωρία» για τους Έλληνες, έτσι και διά μέσου των αιώνων ο Σταυρός του Χριστού δεν γίνεται αποδεκτός—και αυτό όχι μόνο από τους κοσμικούς, ως κοσμικούς, αλλά και από τη θρησκευτική κοινότητα. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται αδίστακτα ως αληθινό και στην εποχή μας, το ίδιο όπως ήταν και στα πρώτα χρόνια του χριστιανισμού, παρόλο που ο Σταυρός είναι το πιο δημοφιλές σύμβολο στον κόσμο. Δεν υπάρχει ούτε μία πόλη στο χριστιανικό κόσμο που η αρχιτεκτονική της, οι γκαλερί της, οι λογοτεχνικές συλλογές της, τα μουσικά της μέγαρα και οι θρησκευτικοί οργανισμοί της να μη σέβονται και τιμούν αυτό το ιερό σύμβολο.

Αυτό μπορεί να είναι ένας φόρος τιμής σε κάτι το βαθύτερο, αλλά είναι ακριβώς αυτό το βαθύτερο που είναι απαράδεκτο στον ευρύ χριστιανισμό το ίδιο όπως και στον κόσμο.

Ακόμα και σε κάποιες ιεραποστολές στην εποχή μας—σε ορισμένες φάσεις τους—θεωρείται απαραίτητο να καταργήσουν από τα βιβλία και τα υμνολόγιά τους την αναφορά στο Σταυρό, για να μην αποτελεί πρόκληση.

Ένα μεγάλο μέρος των κηρυγμάτων και της διδασκαλίας στις εκκλησίες είτε περιορίζεται στον «ιστορικό Ιησού», παρουσιάζοντας ένα Χριστό χωρίς Σταυρό, είτε δίνει μια πολύ αλλοιωμένη εξήγηση του θανάτου Του. Ωστόσο, σίγουρα θα πρέπει κανείς  να καταργήσει ολόκληρη την Αγία Γραφή πριν καταργήσει το γεγονός ότι από την αρχή μέχρι το τέλος της διακηρύσσει πως ο Σταυρός είναι η οδός της σωτηρίας, η οδός του Θεού, η οδός που είναι επαρκής για τον άνθρωπο, η μόνη οδός.

Περαιτέρω, είναι επίσης σίγουρα ξεκάθαρο ότι είναι επάνω στο Σταυρό που ο Θεός έχει ακουμπήσει ολόκληρο το βάρος της μεγάλης σωτηριακής Του δύναμης. Αυτό ήταν η κυρίαρχη αντίληψη την εποχή της Καινής Διαθήκης. Η ανάκτηση ή η ανανέωση της προσοχής σε μερικά ουσιώδη και ζωτικά στοιχεία του Σταυρού είναι εκείνη που έδωσε το έναυσμα σε θρησκευτικά κινήματα γνωστά με το όνομα των ηγετών τους—του Λούθηρου, Μούντυ, Φίννυ, Τζόναθαν Έντουαρντς, Γουίτφιλντ, των Γουέσλις, του Σπέρτζον και άλλων ανθρώπων τους οποίους τίμησε ο Θεός να Τον υπηρετήσουν.

Και τώρα ας εξετάσουμε το ερώτημα γιατί ο Σταυρός υπήρξε πάντα η αιτία τόσων φιλονικειών και πηγή τέτοιου σκανδάλου και γιατί άραγε είναι σήμερα στο επίκεντρο πολλών κοινωνικών αναστατώσεων σε ουκ ολίγα από τα δόγματα που διατείνονται ότι κηρύττουν το ευαγγέλιο, σε χριστιανικά σπίτια, σε τοπικές εκκλησίες και στις ζωές μεμονωμένων χριστιανών.

Θα προσπαθήσουμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό το ερώτημα, αλλά ας κάνουμε πρώτα κάποιες διακρίσεις. Δεν είναι ο ηρωισμός του Σταυρού ούτε οι αντιρρήσεις στην αισθητική του που προξενούν το πρόβλημα. Η θυσία, τα πάθη, η ανιδιοτελής αφοσίωση, η υπηρεσία προς τους άλλους με αυταπάρνηση, η καρτερικότητα στην αντιμετώπιση του πέναλτυ να αντιτίθεται κανείς στο κακό της εποχής του, όλα αυτά είναι ρομαντικές αντιλήψεις και χρησιμοποιούνται ως θέματα για να σαγηνέψουν και αιχμαλωτίσουν τα πλήθη. Είναι όμως η βαθύτερη σημασία την οποία η Αγία Γραφή δίνει στο Σταυρό που προξενεί την αγανάκτηση. Αυτό μπορεί να καταδειχτεί μέσα από μία ή δύο ξεκάθαρες εφαρμογές.

 

1. Ο Σταυρός καταδικάζει τον κόσμο

 

Ο Χριστός στο Σταυρό ανήγειρε ένα πολύ μεγάλο χώρισμα ανάμεσα στον παλιό και τον καινούργιο κόσμο, ένα χώρισμα που επ’ ουδενί λόγω μπορεί να γεφυρωθεί. Δύο τελείως διαφορετικά συστήματα, στάθμες αξιών, μέτρα κρίσης και σύνολα κανόνων κυριαρχούν εκατέροθεν του Σταυρού. Το καθένα απ’ αυτά τα συστήματα δεν είναι απλά εντελώς διαφορετικό από το άλλο, αλλά και ασυμβίβαστο και μόνιμα ανταγωνιστικό του.

Ο Σταυρός απαιτεί έναν απόλυτο διαχωρισμό ενδιαφερόντων και στόχων, σχέσεων και πηγών. Σύρει την οριστική διαχωριστική γραμμή μεταξύ σωσμένων και μη, ζωντανών και νεκρών.

Μιλώντας για τον εαυτό του ο απόστολος Παύλος είπε για το Σταυρό ότι ο κόσμος σταυρώθηκε ως προς τον εαυτό του κι εκείνος ως προς τον κόσμο (Γαλ. 6/14). Ο Λόγος του Θεού διακηρύσσει έντονα ότι η εποχή είναι πονηρή και οι μέθοδοι, τα κίνητρα, οι σκοποί, οι ιδέες και τα προϊόντα της δημιουργικής φαντασίας της αντίθετα από κείνα του Θεού, πράγμα που την καθιστά εντελώς ανίκανη να δέχεται τη θεία αποκάλυψη, να αυξάνει σύμμορφα με την εικόνα του Θεού, να γνωρίζει και να εκτιμά την πραγματική επικοινωνία με το Θεό και να απολαμβάνει το προνόμιο να είναι συνεργός Του.

Αυτά είναι πράγματα τα οποία ανήκουν στη συνείδηση, ικανότητες και είδος σχέσεων που μπορούν να συνάπτουν μόνο αναγεννημένες ψυχές. Είναι αυτή ακριβώς η απαίτηση, ετυμηγορία και  καταδικαστική απόφαση του Σταυρού που είναι απαράδεκτη και άκρως ενοχλητική σ’ ένα μεγάλο αριθμό ανθρώπων, οι οποίοι αποκαλούν τους εαυτούς τους χριστιανούς. Επίσης είναι η παρουσία πολλών από τα στοιχεία της λεγόμενης «κοσμικής νοοτροπίας»—τόσο στην ατομική ζωή των πιστών όσο και στις εκκλησίες—που εξουδετερώνει πέρα για πέρα την αποτελεματικότητά τους στην πραγματοποίηση των ουσιωδών σκοπών του Σταυρού.

 

2. Ο Σταυρός καταλύει το κράτος της σάρκας

 

Ο Λόγος του Θεού λέει ότι με το Σταυρό του Χριστού «ο παλαιός ημών άνθρωπος συνεσταυρώθη» (Ρωμ. 6/6). Και επίσης ότι «εάν εις απέθανε υπέρ πάντων, άρα οι πάντες απέθανον· και απέθανεν υπέρ πάντων, διά να μη ζώσι πλέον δι’ εαυτούς οι ζώντες, αλλά διά τον αποθανόντα και αναστάντα υπέρ αυτών» (Β΄ Κοριν. 5/14-15). Οι άνθρωποι μονίμως προσπαθούν να φέρουν κάποια στοιχεία της παλιάς ζωής στο νέο δημιούργημα, αλλά ο Θεός αντιστέκεται σ’ αυτό. Καθόσον αφορά το Θεό, η ιστορία του ανθρώπινου γένους που έπεσε έληξε οριστικά στο Γολγοθά: τόσο οι δυνατότητες όσο και οι αδυναμίες μας, τόσο αυτό που ονομάζουμε η καλή μας πλευρά όσο και η κακή, τόσο η καλοσύνη όσο και η κακία μας, όλα περιλαμβάνονται πια σ’ εκείνο το θάνατο επάνω στο Σταυρό. Έκτοτε, το αποκλειστικό μέλημα του Θεού είναι η νέα δημιουργία. Έκτοτε καλούμαστε να ζήσουμε όχι στο ανθρώπινο επίπεδο, αλλά στο επίπεδο του Θεού. Ανθρωπίνως δεν έχουμε τίποτε που να είναι αποδεκτό από το Θεό.

Είναι πάντα με την εισαγωγή κάποιου ανθρώπινου στοιχείου—κάποιας προτίμησης ή απαρέσκειάς μας, κάποιας μόδας ή φαντασίωσης, κάποιας φιλοδοξίας ή κάποιου προσωπικού ενδιαφέροντος—που παραλύει το πνευματικό έργο του Θεού. Το να βλέπουμε όχι μόνο τις αμαρτίες μας, αλλά κι εμάς τους ίδιους στο Σταυρό του Χριστού είναι ο μόνος τρόπος διά του οποίου οι σκοποί του Θεού μπορούν να εκπληρωθούν μέσ’ απ’ τη ζωή μας. Είναι περίεργο που, ενώ εμείς οι ίδιοι είμαστε η καταστροφή και ο όλεθρος της ύπαρξής μας, η αιτία των προβλημάτων της ζωής μας, καθυστερούμε υπερβολικά να δεχτούμε τη σταύρωσή μας μαζί με το Χριστό, να επιτρέψουμε στο Σταυρό να επιφέρει το θάνατό μας, έτσι ώστε η ζωή του Χριστού να λάμψει μέσα μας. Εδώ βρίκεται το σκάνδαλο του Σταυρού και αυτό όχι μόνο για τον άνθρωπο του κόσμου αλλά και για το Χριστιανό.

 

3. Ο Σταυρός διώχνει το Σατανά

 

Στο σημείο αυτό αγγίζουμε ίσως τη βαθύτερη αιτία της πρόκλησης που αποτελεί ο Σταυρός, διότι ο κόσμος και η σάρκα (παλαιός άνθρωπος) δεν είναι παρά τα όργανα και τα όπλα διά των οποίων το σχήμα της μεγάλης πυραμίδας της εξουσίας του Σατανά διατηρεί την ύπαρξη και κυριαρχία του ως ελέγχουσα δύναμη. Καθώς ο Ιησούς πλησίαζε στο Σταυρό είπε: «τώρα ο άρχοντας του κόσμου τούτου θέλει εκβληθή έξω» (Ιωάν. 12/31). Και ο Παύλος, επικεντρώνοντας τη σκέψη του στο Σταυρό, είπε ότι δι’ αυτού ο Χριστός «απογυμνώσας τας αρχάς και τας εξουσίας, παρεδειγμάτισε παρρησία, θριαμβεύσας κατ’ αυτών επ’ αυτού» (Κολ. 2/15).

Συνεπώς, είναι λογικό και αναμενόμενο ότι η μεγάλη πυραμίδα ιεραρχίας των δυνάμεων του πονηρού θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο και δυνατότητα για να αχρηστέψει το Σταυρό. Με τη δύναμη που εξασκεί ρίχνοντας μια χλομή σκιά πάνω στη σκέψη, θα νοθέψει το μήνυμα του Σταυρού. Με την προώθηση των μεθόδων, μέσων και πνεύματος του κόσμου, θα απομυζήσει την πνευματική ζωτικότητα του Σταυρού. Με το κέντρισμα της σάρκας, του εγώ και του παλιού ανθρώπου, θα δημιουργήσει σχίσμα, ένταση και αποσύνθεση. Με την υπερέξαρση του ανθρώπινου στοιχείου στην τέχνη, αισθητική, ηρωισμό, και ουμανισμό θα τυφλώσει την ανάγκη για αναγέννηση. Η φήμη, η δημοτικότης, η σημασία του μεγαλεπίβολου, τα κοσμικά κριτήρια επιτυχίας, όλα είναι αντίθετα με το πνεύμα του Χριστού. Αυτά όμως είναι τα όργανα που χρησιμοποιεί ο εχθρός της ψυχής προκειμένου να φουσκώσει τα μυαλά πολλών, ακόμα και των εργατών του ευαγγελίου.

Αν, συνεπώς, ο Σταυρός κηρύσσεται ως η ολοκληρωτική νίκη και η χειραφέτηση από τον κόσμο, τη σάρκα και το Σατανά, είναι αναμενόμενο ότι με κάθε μέσο οι νοήμονες δυνάμεις του πονηρού δεν θ’ αφήσουν πέτρα ασήκωτη προκειμένου να σταματήσουν κάτι τέτοιο και θα επισωρεύσουν στο Σταυρό κάθε είδους λόγους για τους οποίους τον θεωρούν πρόκληση και σκάνδαλο.

Συμπερασματικά, ας μη λησμονούμε ότι η απόλαυση της πλήρους ζωής που προσφέρει ο Θεός, η εμπειρία της νίκης και η συνεργασία με Κείνον, ο οποίος κάθεται στο Θρόνο, προϋποθέτει τη βαθιά συνειδητοποίηση ότι οι δικοί Του αιώνιοι σκοποί είναι και δικοί μας κατά το μέτρο που είμαστε ένα μ’ Αυτόν μες από το πλήρες και ουσιαστικό νόημα του Σταυρού, όπως μας το παρουσίαζει ο Λόγος Του. «Μετά του Χριστού συνεσταυρώθην· ζω δε ουχί πλέον εγώ, αλλ’ ο Χριστός ζη εν εμοί» (Γαλ. 2/20). Και τέλος: «Και αυτοί ενίκησαν αυτόν διά το αίμα του Αρνίου και διά τον λόγον της μαρτυρίας αυτών, και δεν ηγάπησαν την ψυχήν αυτών μέχρι θανάτου» (Αποκ. 12/11).

 

Austin–Sparks_Net (Πρωτοδημοσιευμένο ως άρθρο στο περιοδικό A Witness and a Testimony, Ιαν.-Φεβρ. 1932, Τόμ. 10-2)

 

Μετάφραση από τα αγγλικά: Δρ. Γιούλικα Κ. Masry (7 Σεπτ. 2009)