«Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν…»

ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ του ΄Ακη Δημητριάδη

(Ενώ τα σπίτια μας καίγονται, εμείς τραγουδάμε…)

Αυτά έγραψε πριν από 2.400 τόσα χρόνια ο έλληνας ιστορικός Θουκυδίδης περιγράφοντας την ανεμελιά που οδήγησε τελικά την πολιτεία των Αθηναίων σε καταστροφή. Δανείστηκε τα λόγια από  ένα μύθο του Αίσωπου  – μια ειρωνική διαπίστωση-προειδοποίηση για εκείνους που εφησυχάζουν ή ασχολούνται με ασήμαντα θέματα, ενώ έχουν πολύ σοβαρά προβλήματα να αντιμετωπίσουν, ακόμα κι όταν κινδυνεύει η ίδια η ύπαρξή τους.

Φαίνεται ότι τα λόγια αυτά εξακολουθούν να είναι επίκαιρα και στις μέρες μας, ότι κάτι ανάλογο συμβαίνει και σήμερα στην Ελλάδα του 2011. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη ιστορία της η χώρα μας έχει μπει σε τόσο φοβερή και  πολλαπλή κρίση, οικονομική, πολιτική, κοινωνική και ηθική. Οι πιο επίσημοι και ειδικοί σε όλο τον κόσμο (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Ευρωπαϊκή Ένωση, υπουργοί οικονομικών, διάσημοι οικονομολόγοι, διεθνείς οίκοι αξιολόγησης, ο Πρόεδρος των Η.Π.Α. Ομπάμα, κ.ά.) λένε ότι πάμε ολοταχώς για χρεωκοπία, φτώχεια και κατάρρευση.

            Κι εμείς, τι κάνουμε;  Δεν πήραμε χαμπάρι τι γίνεται. Συνεχίζουμε το βιολί μας, σαν να μη τρέχει τίποτα. Ανοίγω την τηλεόραση και βλέπω τα διάφορα προγράμματα των καναλιών:  πρωϊνάδικα κουτσομπολιά, σήριαλ με ανούσιες πολυλογίες, διαφημίσεις για κρέμες αδυνατίσματος, δηλώσεις προπονητών ότι ο διαιτητής αδίκησε την ομάδα τους, ωροσκόπια από αστρολόγους, τα μυστικά πώς θα διατηρήσουμε το καλοκαιρινό μαύρισμα, τι φόρεμα φορούσε η Μενεγάκη, διαγωνισμοί μαγειρικής, διαγωνισμοί τραγουδιού, και άλλα τέτοια.

            Και, φυσικά, δεν λείπουν οι αθλητικές εκπομπές. «Άρτον και θεάματα». Με διαφημίσεις στα διαλείμματα για μπύρες, ουίσκι, ακριβά αυτοκίνητα κλπ. Ανταποκρίνονται στη νοοτροπία μας, ότι «Η φτώχεια θέλει καλοπέραση»,  «Δε βαρέσαι»…

Μόνο που ξεχνάμε ότι σε λίγο, έτσι όπως δείχνουν τα πράγματα,  αν δεν κάνουμε κάτι, δεν θα έχουμε ούτε θεάματα ούτε άρτο. Με άλλα λόγια, όταν η κεραμίδα πέσει πάνω στο κεφάλι μας, αντί για θεάματα θα βλέπουμε άστεράκια από τη ζάλη, και αντί για τραγούδια θα λέμε το ψωμί – ψωμάκι.

Comments are closed.