«Επί  τον  Θεόν  βεβαίως  αναπαύεται η ψυχή μου εξ αυτού

πηγάζει η σωτηρία μου» (Ψαλ. 62/ 1)

Οι άνθρωποι, κι οι πιο καλοί

κι οι εκλεκτοί ακόμα,

σάπια στηρίγματα, ψυχή,

κάποιο βραδάκι, μια αυγή

θα σωριαστούν στο χώμα.

Και τότε που θα στηριχτείς,

μαζί τους θα παρασυρθείς

στης μοναξιάς τ’ αυλάκι,

χάρτινο καραβάκι.

 

Οι άνθρωποι κι αν σ’ αγαπούν

σε σέβονται, σε εκτιμούν

ζωή όμως δεν το μπορούν

μια στάλα να σου δώσουν,

το χέρι τους θ’ απλώσουν

να ζητιανέψουν από σε

το λόγο της παρηγοριάς

κι αν στα χωράφια τους πατάς

την πόρτα θα κλειδώσουν.

 

Εγώ μ’ αγάπη θα στο πω

κι αν στη καρδιά σου το δεχτείς,

μόνο στα λόγια του Χριστού

με σιγουριά να στηριχτείς,

στο βράχο ν’ αναρριχηθείς

και θα ‘ σαι συ βοήθεια

σ’ εκείνους που παραπατούν

θα δείξεις δρόμο για να βρούν

ζωή, χαρά, αλήθεια.

ΕΦΗ ΑΪΒΑΖΙΔΟΥ