του Παναγιώτη Σταυρινού, Μαθηματικού
Συνηθίσαμε να παρατηρούμε τα διάφορα φαινόμενα χωρίς να τα ερευνούμε. Ίσως συνηθίσαμε σε ένα είδος αυθυποβολής που ωραιοποιεί αυτά που θέλουμε κι όχι αυτά που αποτελούν την πραγματικότητα Η ευμάρεια και το υλιστικό φρόνημα άμβλυνε την κρίση και την ενόρασή μας. Τις έκανε ρηχές, αβαθείς και παιδιάστικες. Θέλω να γίνω σαφής με ένα συμβολικό παράδειγμα. Ένα παιδάκι όταν βλέπει ένα αυγό, η σκέψη του εστιάζεται σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο και σταματά ως εκεί. Μερικά παιδάκια ίσως να βλέπουν μαζί με το αυγό και μια ωραία ομελέτα. Αλλά ένας ώριμος άνδρας, με σκέψη βαθύτερη από αυτή του παιδιού, οφείλει να δει μέσα στο αυγό μιαν ανεκδήλωτη ζωή.
Χρειαζόμαστε λοιπόν διεισδυτικό και ενορατικό βλέμμα. Να μη μένουμε στο φαινόμενο, αλλά να εισχωρούμε στη βαθύτερη ουσία των πραγμάτων. Να αναζητούμε τις αιτίες και τις δυνάμεις που διαμόρφωσαν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.
Πιστεύω ότι στα βάθη της συνείδησής μας, ο Χριστός έχει βάλει την υπογραφή Του, όπως και ο ζωγράφος υπογράφει σε μια γωνιά του πίνακά του. Αν ακόμα δεν είδες την υπογραφή του Χριστού στο δικό σου πορτρέτο (στη συνείδησή σου), είναι γιατί δεν ερεύνησες υπομονετικά και επίμονα. Υπάρχουν δυο κύριες απόψεις αναφορικά με την προέλευση και τον προορισμό του ανθρώπου. Η πρώτη αποδίδει τα πάντα στην τύχη (πχ Stephen Hawking). Η δεύτερη συνδέει το πλάσμα με τον πλάστη Του (Ιησούς Χριστός). Νομίζω ότι η πρώτη μοιάζει με την περίπτωση του αυγού. Κάποιοι βλέπουν σ’ αυτό μια λαχταριστή ομελέτα. Προσωπικά βλέπω σε κάθε άνθρωπο την εικόνα του Πλάστη του. Εσύ αγαπητέ αναγνώστη, προτιμάς την ομελέτα;