Γράφει ο Γεώργιος Σ. Κανταρτζής
Θα έχετε προσέξει όσο οι θεσμοί χαλαρώνουν και χλωμιάζουν τόσο και περισσότερες προσπάθειες καταβάλλονται για να καθιερωθούν έτη και ημέρες για να τιμηθούν και τονιστούν μερικοί θεσμοί. Έτσι έχουμε το έτος του παιδιού, της ειρήνης, του περιβάλλοντος ή έχουμε την ημέρα της μητέρας, της γυναίκας… κ.λπ.
Χωρίς να απορρίπτουμε αυτές τις πρωτοβουλίες, εμείς δεν πιστεύουμε ότι μια μέρα ή ένας χρόνος είναι αρκετά για να τονώσουν και διατηρήσουν κάποιους θεσμούς. Το 1994 καθιερώθηκε διεθνώς ως το έτος της οικογένειας. Και τότε, ως συνήθως, ακούστηκαν μερικοί…βαρυσήμαντοι λόγοι, έγιναν συζητήσεις, στρογγυλά τραπέζια, προβλήθηκαν από την ΤΗ ΒΗ μερικά ακριβοπληρωμένα σποτς για το «σπουδαίο θεσμό της οικογένειας», τον οποίο στη διάρκεια ολόκληρου του χρόνου όλα τα κανάλια συναγωνίζονται ποιο θα δώσει τα περισσότερα σφυροκοπήματα με τα οικογενειοδιαλυτικά σήριαλς…
Βλέποντας τα όσα συμβαίνουν με το θείο θεσμό του γάμου σε εθνική και παγκόσμια κλίμακα, με την κατακόρυφη αύξηση των διαζυγίων, των διαλυμένων οικογενειών…, σκεφτήκαμε ν’ ασχοληθούμε με μερικά άρθρα με το σημαντικό θέμα της οικογένειας, γιατί πιστεύουμε ότι μόνο η χριστιανική άποψη είναι η σωστή και σωτήρια για την οικογένεια που βάλλεται απ’ όλες τις πλευρές ακόμη και στο «χριστιανικό» έθνος μας.
Η οικογένεια νοσεί βαριά, ακόμη και στα κάποτε συντηρητικά και πουριτανικά χωριά της πατρίδας μας. Οι οικογένειες μιας χώρας είναι σαν τα ποταμάκια που καταλήγουν στο μεγάλο ποτάμι της ηθικής, κοινωνικής, πολιτιστικής, πολιτικής και θρησκευτικής ζωής της χώρας. Αν η ζωή της οικογένειας είναι καθαρή, τότε όλα θα είναι καθαρά. Η οικογένεια είναι η ουσία σε κάθε τι. Θέλεις να θρηνήσεις την παρακμή ενός έθνους, να δεις την κυβέρνηση της χώρας να καθοδηγείται στις αποφάσεις της από το ρουσφέτι, και τη δωροδοκία; Το έγκλημα και η βία να κυριαρχούν, τα ναρκωτικά και πορνογραφήματα να αντικαθιστούν τα εποικοδομητικά βιβλία και η ανηθικότητα να επικρατεί σε κάθε φάση της ανθρώπινης ζωής; Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι. Φτάνει απλώς να απομακρύνεις την οικογένεια από το Θεό.
Βέβαια, πάντα όταν κάτι πάει στραβά, είναι ανήθικο και παράνομο έχουμε την τάση να κατακρίνουμε το κράτος. Μη ξεχνάς όμως το κράτος είσαι ΕΣΥ κι ΕΓΩ. Ας συνειδητοποιήσουμε τις δικές μας ευθύνες για το κατάντημα της κοινωνίας, της χώρας μας. Η μόνη ελπίδα σωτηρίας του Έθνους μας είναι η δημιουργία και η διατήρηση αληθινών χριστιανικών οικογενειών, που ζουν με φόβο Θεού και ανατρέφουν τα παιδιά τους «εν νουθεσία Κυρίου».
Οι πολιτικοί μας μιλούν για όλους και για όλα: για παιδεία, οικονομία, αθλητισμό… αλλά κανένα κόμμα δεν μιλά για την πνευματική και ηθική ανόρθωση της οικογένειας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της πατρίδας μας δεν είναι οικονομικό, εκπαιδευτικό, εργασιακό…Είναι ηθικό και πνευματικό, που συνδέεται άμεσα με την οικογένεια. Το κλειδί για την επιβίωση του πολιτισμού μας είναι η οικογένεια. Αν αντιμετωπιστεί και λυθεί το πρόβλημα της οικογένειας, τότε όλα τα άλλα προβλήματα, όσο πολύπλοκα κι αν είναι, θα βρούνε τη λύση τους.
Μπορεί να χτίζεις μέγαρα πολυτελή, να έχεις όλες τις ανέσεις της ζωής, μπορεί να ζεις μέσα σε χλιδή και να ικανοποιείς όλες τις επιθυμίες σου. Πώς όμως μπορείς να ησυχάζεις μέσα στην υλική καλοπέρασή σου όταν περιμένεις με αγωνία ν’ ακούσεις τα τρικλίζοντα βήματα του μεθυσμένου ή ναρκομανή γιου σου, ή καθώς αναλογίζεσαι τον κατήφορο που πήρε η κακοαναθρεμμένη κόρη σου; Θα διαπιστώσεις με πίκρα ότι η ευτυχία έχει κάνει φτερά από το σπιτικό σου. Δεν υπάρχει τίποτε που μπορεί να δώσει στους γονείς τόση χαρά όσο η καλή συμπεριφορά των παιδιών τους. Το ερώτημα είναι: τι ανατροφή έχεις δώσει, γονιέ, στο παιδί σου στην παιδική του ηλικία. Η αδιαφορία σου, η ελαστικότητα και η έλλειψη πειθαρχίας στρώνουν το δρόμο για την ανταρσία και την αμαρτωλή πορεία που θα ακολουθήσει το παιδί σου στην εφηβική και νεανική του ηλικία. Ανάλογα με την ανατροφή που δίνεις στα παιδιά σου και το περιβάλλον που δημιουργείς στην οικογένεια σου θα είναι και η εξέλιξή τους. Η ζωή ενός έθνους ποτέ δεν μπορεί να ξεπεράσει την ηθική και πνευματική στάθμη της οικογένειας. Ρώτησαν το Ναπολέοντα τι ήταν εκείνο που χρειαζόταν περισσότερο από οτιδήποτε η Γαλλία, κι εκείνος απάντησε: «Μητέρες». Δεν εκτιμούμε και τόσο τις μητέρες εκείνες που από τη μια ασχολούνται με τα θρησκευτικά θέματα, με τις υποθέσεις του ουρανού, ενώ με τη συμπεριφορά τους έχουν μετατρέψει το σπίτι τους σε κόλαση. Ούτε ζηλεύουμε κι εκείνες που ξοδεύουν τις ώρες τους σε χαρτοπαιξία, κουτσομπολιό ή ασχολούνται με την πολιτική και άλλες υποθέσεις, όσο σπουδαία κι αν είναι όλα αυτά όταν παραμελούν τη φροντίδα και την ανατροφή των παιδιών τους. Υπάρχουν όμως και άνδρες που στην κοινωνία είναι όλο ευγένεια και αβροφροσύνη, ενώ στο σπίτι τους η συμπεριφορά τους είναι βάναυση. Δυστυχώς, ακόμη και πολλοί που διατείνονται ότι είναι χριστιανοί και κάνουν μεγάλες προσευχές, και φορούν ένα ένδυμα ευσέβειας στην εκκλησία και κοινωνία στο σπίτι τους η διαγωγή της είναι απάνθρωπη και σκληρή. Η χριστιανική πίστη αν δεν είναι καθημερινό βίωμα είναι παρωδία, φαρισαϊσμός, υποκρισία, κάτι που ο Ιησούς Χριστός τα καταδίκασε. Και πρώτα απ’ όλα τη χριστιανική μας πίστη πρέπει να την εκδηλώνουμε μέσα στην οικογένειά μας. Κι όταν ζούμε χριστιανικά στην οικογένειά μας, θα ζούμε με τις αρχές του Χριστού και στην κοινωνία.