της Δρος Αλτάνας Φίλου
Διάβαζα πρόσφατα στο «Βήμα» ένα άρθρο του καθηγητή γλωσσολογίας, κ. Γ. Μπαμπινιώτη, με τίτλο, «Κρίση παιδείας ή κρίση οικονομίας». Αν δεν το έχετε διαβάσει, σας προτρέπω πάραυτα να το κάνετε.
Υπογράφω κάθε πρόταση και κάθε λέξη του άρθρου, ειδικά τον κατεβατό που γράφει στην αρχή, όταν απαριθμεί, τι είδους κρίση είναι η οικονομική κρίση, που, χωρίς αμφιβολία, μαστίζει την Ελλάδα σήμερα. Προσπέρασα την μορφή κρίσης περί ήθους και ηθικής, περί πολιτικών με αίσθημα ευθύνης και πολιτών με αίσθηση υποχρεώσεων και δικαιωμάτων και σταμάτησα για συλλογισμό στην κρίση θρησκευτικής πίστης. Μα είναι δυνατό στην Ελλάδα του 99% και κάτι, χριστιανών ορθοδόξων, σύμφωνα με την τελευταία επίσημη απογραφή του 1952, όταν οι πολίτες ρωτήθηκαν και για το θρήσκευμά τους, να υπάρχει κρίση θρησκευτικής πίστης; Αναμφίβολα οι έλληνες είναι από τους πλέον θρησκευόμενους πολίτες χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά την Πολωνία βέβαια. Κατάμεστες οι εκκλησίες την Μεγάλη Εβδομάδα, στην Ανάσταση, ως έξω στο προαύλιο ο κόσμος, αλλά και τις Κυριακές δεν μένουν άδειες. Αυτό το ίδιο «χριστεπώνυμο ποίμνιο», στην διπλή του ιδιότητα και ως πολίτης της χώρας αυτής, απαρτίζει από Δευτέρα τις δημόσιες υπηρεσίες, διδάσκει τα παιδιά μας, δικάζει τις υποθέσεις μας, αρθρογραφεί, μας κυβερνάει, ως εκλεγμένη εξουσία. Τι φταίει, λοιπόν, και ο αξιότιμος καθηγητής διαβλέπει και κρίση θρησκευτικότητας;
Την απάντηση, σε πρώτη φάση, την δίνει ο ίδιος στο τέλος του άρθρου του, αναρωτώμενος, τι κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας, και κατ΄επέκταση, να προσθέσω εγώ, τι κάνουν οι θρησκευτικοί ηγέτες; Μιλούν; Παίρνουν θέση; Ή εξαντλούν και αυτοί την δύναμη της δημόσιας φωνής τους, στο οικονομικό σκέλος της κρίσης; Δεν μιλώ βέβαια μόνο για την επικρατούσα Ορθόδοξη Εκκλησία αλλά και για όλες τις άλλες εκκλησίες, όπως η Καθολική και η Ευαγγελική Εκκλησία, που μέλη τους είναι αρκετές δεκάδες χιλιάδες συμπολιτών μας. Και καταλήγει ακριβώς σ΄αυτή την διαπίστωση-ερώτημα, αν δηλαδή οι πολίτες ακούν αυτά που τυχόν τους λένε και αν ρωτούν να μάθουν, αν έχουν απορίες ή τα θεωρούν όλα αυτονόητα και ως καλώς έχοντα. Και δεν αρκεί, βέβαια, να τα συζητάνε απλά μεταξύ τους.
Έτσι, πέρα από την μεγάλη ευθύνη των θρησκευτικών ηγετών, πρέπει να δούμε και την ευθύνη αυτών που έχουν θέσει τον Ιησού Χριστό Κύριο και Αρχηγό στη ζωή τους, και προσδοκούν τη «ζωή του μέλλοντος αιώνος» ως πολίτες του «Ουρανού» και ως πολίτες του κράτους που ζούν. Στο διπλό αυτό ρόλο τους δεν έχουν μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις. Μιά από αυτές είναι να κρίνουν αυτά που ακούν και να αντιδρούν (το κατά δύναμη!), αν αυτά δεν συμβιβάζονται με αυτά δίδαξε ο Χριστός.
Μπορεί να μην είναι «επαναστατικό» αυτό, αλλά ένα σημαντικό βήμα για να υπερβούμε την αδράνεια που παρατηρούμε σε πολλούς συνανθρώπους μας αυτή την εποχή.