Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Η κυρά Κατίνα άρχισε πρωί – πρωί τη μουρμούρα. Διάβαζα ένα βιβλίο, αλλά η γκρίνια της δε με άφηνε να γυρίσω σελίδα. Το παράθυρο ήταν ανοιχτό και έτσι τα λόγια της έφταναν κατ’ ευθείαν στ’ αφτιά μου. «Έλα αγάπη μου, φάε τη μπριζόλα σου. Να, σου έβαλα και λεμονάκι και αλατάκι, φάε ένα κομματάκι βρε Μαξ. Ψες δεν έφαγες καθόλου».

Η κυρά Κατίνα χήρεψε σε μεγάλη ηλικία πριν δυο χρόνια. Παιδιά δεν έχει, γι’ αυτό και κληρονόμησε όλη την περιουσία που άφησε ο άντρας της. Ζει μια μοναχική ζωή με το Μαξ το σκυλάκι της.  Γελάει μαζί του, θυμώνει και κάποτε το μαλώνει σαν ένα άταχτο παιδί. Έτσι και τώρα τον ικετεύει να φάει τη μπριζόλα και βάζω στοίχημα ότι θα συνεχίσει ως το μεσημέρι. «Να πάρει η ευχή. Κι ακόμα είμαι στη σελίδα δεκαεφτά. Και σήμερα λογάριαζα να ξεπεράσω τις εκατό». Το πήρα απόφαση. Θα βγω έξω και θα πείσω το Μαξ να λυπηθεί τουλάχιστον εμένα. Ο Μαξ πρέπει οπωσδήποτε να φάει τη μπριζόλα. Πήγα λοιπόν κοντά του και είπα στην κυρά Κατίνα ότι θα βρω τρόπο να τον κάνω να φάει. Στο τραπέζι ήταν απλωμένη μια εφημερίδα και σε ένα πιάτο καθαρό μοσχομύριζε μια τεράστια φρεσκοψημένη μπριζόλα. Ο Μαξ είχε σκυμμένο το μουσούδι πάνω στην εφημερίδα, λες και διάβαζε κάτι συνταρακτικό, αγνοώντας την προκλητική μυρωδιά της μπριζόλας. «Μα τι στην ευχή κοιτάζει έτσι», είπα μέσα μου και προσπάθησα να διαβάσω. Ήταν μια φωτογραφία με κάποια παιδιά γυμνά, με τον πόνο καρφωμένο στην ψυχή. Και κάτω – κάτω έγραφε. «Στη Σομαλία τα παιδιά πεθαίνουν απ’ την πείνα». Έμεινα σαν χαζός να κοιτάζω τη φωτογραφία. Μέσα μου ένοιωθα κάτι απροσδιόριστο να μου συντρίβει την καρδιά. Τώρα στη Σομαλία ποιος ξέρει πόσα παιδιά ξεψυχούν απ’ την πείνα; Φαίνεται ότι κι ο Μαξ διαισθάνεται την τραγωδία και του κόπηκε η όρεξη. Έριξα μια τελευταία ματιά στη φωτογραφία και μου φάνηκε ότι τα παιδιά κοιτάζανε με βουλιμία το πλούσιο πιάτο του σκύλου, έτοιμα να αρπάξουν τη μπριζόλα από στιγμή σε στιγμή. Τα πονεμένα τους μάτια σαν να’ θελαν να μου πουν ότι προτιμούν χίλιες φορές να αλλάξουν την ανθρώπινη ύπαρξή τους με μια τόσο υπέροχη σκυλίσια ζωή. Έφυγα αμίλητος. Ήμουν βέβαιος πια ότι και σήμερα θα έμενα στη σελίδα δεκαεφτά.