Πλανάσθε μη ειδότες τας Γραφάς
μηδέ την δύναμιν του Θεού
Ματθ. 22:29

«Τι κάθομαι και συζητάω μαζί σου, αφού…» Αυτή είναι μια συνηθισμένη έκφραση της καθημερινότητας που την εκστομίζουμε, όταν βλέπουμε ότι ο συνομιλητής μας εκπέμπει σε άλλου μήκους κύματα… και, δεν είναι πρόθυμος και καλόπιστος αποδέκτης άλλων κυμάτων… Έτσι, καλόπιστη συν-ζήτηση δηλαδή, αναζήτηση από κοινού, προβληματισμός από κοινού σ’ ένα θέμα, δεν μπορεί να γίνει γιατί κατά το αρχαίο ρητό «εμείς ζητάμε τσάπες κι εσείς μας φέρνετε σκάφες»!

Όλα αυτά μου ήρθαν στο νου, καθώς κατά σύμπτωση, αναζητώντας κάτι στο διαδίκτυο, έπεσε το μάτι μου σε μερικές πομπώδεις ιστοσελίδες (νέο)αθεϊστών, σκεπτικιστών και κριτικών της Βίβλου, οι οποίοι κάνοντας επίδειξη των γνώσεών τους (;), αλλά στην πραγματικότητα τη μεροληπτικότητα των σκέψεών τους, τη στενοκεφαλιά και την κακοβουλία τους, αραδιάζουν ιστοσελίδες με δεκάδες λήμματα και παραφυάδες, για ν’ αποδείξουν στον αναγνώστη ότι, όχι μόνον Θεός δεν υπάρχει, όχι μόνο η θρησκεία είναι προϊόν φόβου, αμάθειας και άγνοιας και επιβουλής ραδιούργων ιερέων, αλλά, και Ιησούς δεν υπήρξε ποτέ (!), η Βίβλος βρίθει σφαλμάτων, είναι μυθικής προέλευσης, με δάνεια από παγανιστικούς μύθους, ένα συνονθύλευμα πλαστογραφιών, λαθών, χασμάτων και αντιφάσεων… Και αυτοί είναι οι νέοι διαφωτιστές της ανθρωπότητας, ορθολογιστές, οι οποίοι στηριζόμενοι σε νέα επιστημονικά (sic) δεδομένα, και με ελεύθερη, καθαρή διάνοια, έρχονται να μας απελευθερώσουν από τον σκοταδισμό του Χριστιανισμού και της Βίβλου!…

Για μια στιγμή, σκέφτηκα, ν’ απαντήσω σε κάποια άρθρα προκλητικά, με σύντομες έστω στοχευμένες απαντήσεις, αποδεικνύοντας την αμάθεια και την εμπάθεια των συντακτών τους. Αλλά μετά, αφού το καλοσκέφτηκα, είδα ότι θα ήταν μάταιος κόπος και απώλεια χρόνου, γιατί κατά το αρχαίο ρητό, κανείς δεν πείθεται αν δεν θέλει να πεισθεί (ουκ με πείσεις καν με πείσεις). Για να μη πούμε το πιο εύχρηστο νεοελληνικό ρητό, «τον αράπη κι αν τον πλύνεις το σαπούνι σου χαλάς», που είναι παραλλαγή ενός ρητού της εποχής του προφήτη Ιερεμία, «δύναται ο Αἰθίοψ να αλλάξει τὸ δέρμα αὐτοῦ, ή η πάρδαλις τὰ ποικίλματα αὐτῆς;» (Ιερ. 13:23).

Αντ’ αυτού, προτίμησα να γράψω λίγες αράδες, τις αράδες που ακολουθούν, με μερικές επισημάνσεις γύρω από την βαρύγδουπη… πομπώδη επιχειρηματολογία των εμβριθών αυτών σκεπτικιστών, νέων διαφωτιστών των αμαθών, όπως εμείς. Κι αυτές από τις παρατηρήσεις που έκανα στα όσα ισχυρίζονται και παρουσιάζουν προς χάριν κάποιων αναγνωστών που μπορεί να εντυπωσιαστούν από τα λεγόμενά τους.

Οι περισσότεροι αυτοί σκεπτικιστές και επικριτές της Βίβλου και του Χριστιανισμού, είναι κυρίως φιλόσοφοι, μη ειδικοί πάνω στο γνωστικό αντικείμενο της Βίβλου και του αρχαίου υποβάθρου της, των πρωτοτύπων γλωσσών που γράφτηκε, του πολιτισμού των λαών της, καθώς και στη βιβλική αρχαιογνωσία, αρχαιολογία, παλαιογραφία, παπυρολογία κ.λπ.

Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να αγνοούν ότι, εδώ και χρόνια υπάρχει ειδικός επιστημονικός κλάδος, που λέγεται βιβλική επιστήμη (Bibelwissenschaft), που διδάσκεται σ’ όλα τα πανεπιστήμια του κόσμου μαζί με άλλους συγγενείς κλάδους και εξειδικεύσεις, όπου εκπονούνται εκατοντάδες διδακτορικές διατριβές με εκπλήσσουσα βιβλιογραφία ακριβώς πάνω σ’ αυτά τα θέματα που αυτοί καταπιάνονται, και «ελαφρά τη καρδία», με ύφος εκατό καρδιναλίων, εκφέρουν γνώμην αρνητική περί πάντων, διότι όλες οι μαρτυρίες που επικαλούνται αρχαίοι και νέοι χριστιανοί συγγραφείς και επιστήμονες είναι τάχα πλαστές…, ή δεν εννοούν αυτό που εκείνοι εννοούν!

Είναι χαρακτηριστικό, ότι, τα επιχειρήματά τους είναι προσωπικές υποκειμενικές κρίσεις, με μηδαμινή, ή ελάχιστη σοβαρή βιβλιογραφία· και η υπάρχουσα είναι επιλεκτική, και παραπέμπει κυρίως, σε βιβλία άλλων επικριτών ή χλευαστών (!) της Βίβλου κατά το αρχαιοελληνικό, «όμοιος ομοίω αεί πελάζει».

Δεν μπαίνουν καν στον κόπο οι κύριοι αυτοί, να δουν τι λένε επ’ αυτών των θεμάτων που θίγουν, οι άλλοι, οι αντιφρονούντες σ’ αυτούς, τι επιχειρήματα έχει και παρουσιάζει η διεθνής επιστημονική κοινότητα των ειδικών, τι βιβλιογραφία εμφανίζουν και, εντίμως, να αντιπαρατεθούν με σοβαρή αντίκρουση επιχειρημάτων και ικανή βιβλιογραφία.

Η τακτική τους αυτή, μερικά δείγματα της οποίας θα παρουσιάσω αμέσως παρακάτω, άθελα, μού φέρνει στο νου, το ρητό του Εμμανουήλ Ροΐδη, που έλεγε: «Ο άνθρωπος, ο οποίος λέει κάτι πάνω σ’ ένα θέμα χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψη του, τι λέει κι ο άλλος επ’ αυτού, είναι ή θεός… ή τρελός»!

Σε ποια κατηγορία θα πρέπει να καταταγούν οι ως άνω πολέμιοι επικριτές, το αφήνω στην εύλογη κρίση του αναγνώστη.

Οι σύγχρονοι κριτικοί της Βίβλου, οι σύγχρονοι αυτόκλητοι διαφωτιστές, δεν κάνουν τίποτ’ άλλο, απ’ το ν’ αναμασούν τα επιχειρήματα αρχαίων αλλά και νεωτέρων φιλοσόφων που έγραψαν εναντίον της Βίβλου και του Χριστιανισμού. Προβάλλουν τους ίδιους ακριβώς ισχυρισμούς που προέβαλαν οι αρχαίοι Χριστιανομάχοι από τον 2ο μ.Χ. αιώνα και, ιδίως, οι Κέλσος, Πορφύριος, Ιεροκλής, Ιουλιανός κ.α., αγνοούντες εκουσίως ότι τα επιχειρήματα αυτά των εθνικών φιλοσόφων, έτυχαν απαντήσεως από ισάριθμους εκκλησιαστικούς συγγραφείς.

Το ερώτημα λοιπόν είναι: Προς τι όλη αυτή η αδολεσχία, η φλυαρία και η αναβίωση μιας παλιάς ξεπερασμένης επιχειρηματολογίας, τη στιγμή που, οι ισχυρισμοί του Κέλσου στον Αληθή Λόγο, περί αγύρτου δήθεν Ιησού και των μαθητών του και άσκησης μαγείας από μέρους του κ.λπ., έτυχαν απαντήσεως από τον χαλκέντερο Ωριγένη (185-254) στο Κατά Κέλσου έργο του;· τα επιχειρήματα του Πορφυρίου, ιδίως για την αυθεντικότητα και αξιοπιστία του βιβλίου του Δανιήλ, που το ήθελε προϊόν απάτης, ως γραφέν τάχα από άγνωστο Ιουδαίο το 165 π.Χ., απαντήθηκαν και αποκρούστηκαν επαρκώς από τον Ιερώνυμο (347-420) στο Υπόμνημά του για τον Δανιήλ;· τα επιχειρήματα του Ιεροκλή (Ρωμαίου διοικητή της Βιθυνίας), που συγκρίνει τον Ιησού με τον Απολλώνιο τον Τυανέα, τα ανέτρεψε ο πολυμαθής Ευσέβιος ο Παμφίλου της Καισαρείας (280-340), και τα επιχειρήματα του αυτοκράτορος Ιουλιανού (331-362) του αποκληθέντος παραβάτη στο έργο του Κατά Γαλιλαίων, τα ανασκεύασε μεταξύ άλλων ο Κύριλλος Αλεξανδρείας στο έργο του Υπέρ των Χριστιανών θρησκείας;

Όπως ανέφερα προηγουμένως, υπάρχουν δεκάδες διατριβές που εκπονούνται σ’ αυτά τα θέματα, που δεν μπορούν να περάσουν απαρατήρητες από έναν ειλικρινή ερευνητή. Έτσι, ενδεικτικά αναφέρω μια ενδιαφέρουσα διδακτορική διατριβή της Σμαράγδας Φαρίδου (2004), με θέμα, Χριστιανισμός και Ελληνισμός: Σπουδή στο έργο του Κυρίλλου Αλεξανδρείας, Υπέρ της των χριστιανών ευαγούς θρησκείας προς τα του εν αθέοις Ιουλιανού.

Αλλά, οι επικριτές του Χριστιανισμού και της Βίβλου, δεν αναφέρονται ποτέ σε τέτοια ειδικά επιστημονικά έργα, ούτε στους ειδικούς κατά κλάδον, αλλά σ’ ό,τι είπε π.χ. ένας σκεπτικιστής Thomas Paine, ή ο Ingersoll τον 19ο αι. Πολύ περισσότερο, τι έγραφε εν είδει αφορισμών και αποφθεγμάτων, ο Νίτσε (19ος αι.), στηριζόμενος στην ευφυΐα του, και στην αρνητική κριτική της εποχής του! (βλέπε Ο «Αντίχριστος» του Νίτσε και ο αντιχριστιανισμός του). Το αστείο στην όλη υπόθεση είναι ότι, αρκετοί απ’ αυτούς εξακολουθούν να είναι μυθικιστές, δηλαδή, να υποστηρίζουν ότι Ιησούς Χριστός δεν υπήρξε ποτέ ως ιστορικό πρόσωπο, κάτι που σ’ όλο τον 20ό αιώνα μόνο δύο ξένοι συγγραφείς τολμούσαν και εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν!

Όλοι οι σοβαροί ερευνητές εδώ και χρόνια, δέχονται όχι μόνο την ιστορικότητά του Ιησού, αλλά και τον πυρήνα της διδασκαλίας και των πράξεών του όπως εκτίθενται στα Ευαγγέλια, σ’ όλη την Καινή Διαθήκη και σε θύραθεν πηγές. Οι σύγχρονοι επικριτές επικαλούνται τους Κέλσο, Ιεροκλή, Ιουλιανό κ.λπ., αλλά απ’ την άλλη, παραβλέπουν ότι αυτοί αναγνώριζαν τον Ιησού ως ιστορικό πρόσωπο και τα θαύματά του, παρόλο που τα ερμήνευαν αλλιώς, ή προσπαθούσαν να τα ελαχιστοποιήσουν!

Εκ τρίτου, εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι το περίφημο Testimonium Flavianum,[1] το χωρίο του Ιωσήπου στο έργο του Αρχαιότητες (XVIII, 3, 3) που ομιλεί για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού, είναι εξ ολοκλήρου πλαστό, όπως και η άλλη μαρτυρία του ίδιου ιστορικού (Αρχ. ΧΧ 9.1), που μιλάει για τον «Ιησού τον αδελφό του Ιακώβου και για τον Ιωάννη το Βαπτιστή», γράφοντας στα…. παλαιότερα των υποδημάτων τους… τη γνώμη των ειδικών ερευνητών στα έργα του Ιωσήπου όπως του H. J. Thackeray, L. Feldman, G. Vermes κ.α., αλλά και άλλων σημαντικών ερευνητών (π.χ. F. F. Bruce, G. Habermas, κ.λπ.) που δέχονται τη μαρτυρία γνήσια στον πυρήνα της, αφού το χωρίο υπάρχει και στην αραβική μετάφραση του Ιωσήπου του 4ου αι. που ανακαλύφθηκε πρόσφατα.

Πλαστή γι’ αυτούς, ή άνευ σημασίας, είναι και η μαρτυρία των Ρωμαίων ιστορικών Τακίτου και Σουητώνιου κ.λπ., για τον Ιησού, εκουσίως αγνοούντες ότι οι ειδικοί αυτών των ιστορικών, τις αναγνωρίζουν ως γνήσιες. Και κοντολογίς, όχι μία, όχι δύο, όχι τρεις, αλλά υπάρχουν συνολικά, πάνω από 30 αδιάσειστες μαρτυρίες για την ιστορική ύπαρξη του Ιησού. Για περισσότερα βλ. το δοκίμιό μου, Υπήρξε πραγματικά ο Ιησούς της Γαλιλαίας; όπου αναφέρονται λεπτομερώς συνολικά 30 και πλέον μαρτυρίες για την ύπαρξη του Ιησού από το 50-200 μ.Χ., και προέρχονται από 4 ανεξάρτητες πηγές: α) Χριστιανικές-φιλικές, β) Ιουδαϊκές-εχθρικές, γ) αιρετικές, δ) Εθνικές-εχθρικές, ή ουδέτερες. Όπως προανέφερα κανένας σοβαρός ερευνητής ή ιστορικός δεν αρνείται την ιστορική ύπαρξη του Ιησού και τη διδασκαλία του, ούτε ο Μαρξιστής Γ. Κορδάτος, ούτε ο σύγχρονος άθεος ιστορικός Robin Lane Fox, (στον οποίο παραπέμπει ο άλλος διάσημος άθεος Richard Dawkins), στο βιβλίο του The Unauthorized Version: Truth and Fiction in the Bible (1992), δεν αρνείται την ύπαρξη του Ιησού και άλλων προσώπων ή γεγονότων της Βίβλου, έστω κριτικά τοποθετούμενος. Αλλά, όπως είπαμε, «στου κωφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα»! Οι μυθικιστές, το βιολί τους…

Οι σύγχρονοι διαφωτιστές κριτικοί του Χριστιανισμού μεταξύ άλλων, έχουν εκπληκτική και επιδεικτική άγνοια των νεώτερων αρχαιολογικών ευρημάτων που άμεσα ή έμμεσα επικυρώνουν την ιστορική αξιοπιστία της Βίβλου και διαφωτίζουν τον περίγυρό της. Εξακολουθούν λόγου χάριν, να ισχυρίζονται ότι ο Αβραάμ είναι μυθική φιγούρα, ότι δεν υπήρχε λαός Ισραήλ επί Μωυσέως, παρά την μνεία του λαού Ισραήλ στη στήλη του Αιγυπτίου Φαραώ Μερνεφθά του 13ου αι. π.X., όπου ο Ισραήλ φαίνεται εγκατεστημένος στην Παλαιστίνη, ότι Σολομών και Δαβίδ δεν υπήρξαν, είναι μυθικά πρόσωπα, και φυσικά, και Ναζαρέτ, δεν υπήρχε στα χρόνια του Ιησού, αλλά είναι προϊόν μυθοπλασίας των συγγραφέων των Ευαγγελίων που τα έγραψαν τον 2ο ή 3ο αι. μ.Χ.! Γι’ αυτούς τα βιβλικά πρόσωπα είναι μυθικά, ανύπαρκτα, φαντασιοκοπίες!

Τώρα, αν έκαναν τον κόπο να ενημερωθούν από σύγχρονα εγχειρίδια βιβλικής αρχαιολογίας, θα μάθαιναν ότι, εδώ και χρόνια οι αρχαιολόγοι έχουν φέρει σε φως τα ευρήματα της Μαρί και της Νουζί της Μεσοποταμίας, και της Έμπλα της Συρίας, τα οποία ρίχνουν φως στο πολιτιστικό υπόβαθρο των πατριαρχών και μαρτυρούν ότι, κάτοικοι των περιοχών αυτών στη 2η χιλιετία π.Χ., είχαν τα ίδια ονόματα (Αβραάμ, Ιακώβ κλπ), ότι ο τάφος του Αβραάμ στο σπήλαιο Μαχπελάχ σώζεται μέχρι σήμερα, ότι το όνομα του Αβραάμ, μαζί με πολλές γνωστές βιβλικές πόλεις (Μέγιδδω, Γαβαών κ.λπ.) μνημονεύεται στον «αγρό του Αβραάμ», στο ανάγλυφο νίκης του Φαραώ Σισάκ (γ. 1000 π.Χ.), στο ναό του Καρνάκ (βλ. J. Finegan, Light from the Ancient Past, σελ. 91, 126). Ότι νεώτερα ευρήματα, εκτός από την επιγραφή Τελ-Δαν του 9ου π.Χ. αι., που μιλάει για τον «οίκο του Δαβίδ», και τη στήλη του Μεσά (8ος αι. π.Χ.), έχουν αποκαλύψει έργα οχύρωσης του Δαβίδ και του Σολομώντα στην Ιερουσαλήμ και αλλού, όπως στην Κιρμπέτ Κεγιάφα. Όσο για την Ναζαρέτ, εκτός που εμφανίζεται το όνομά της σε πινακίδα του 3ου αι. π.Χ. που ανακαλύφτηκε στην Καισάρεια το 1962, πρόσφατες ανασκαφές (2010-12), έφεραν στο φως ευρήματα από την Ναζαρέτ, σπίτια και τάφους, όχι μόνο του 1ου αι.μ.Χ., αλλά και παλαιότερα! [βλ. Karen Farrington, Ιστορικός Άτλας των Αγίων Τόπων, (2005) σ. 76, και Joseph M. Holden, Norman Geisler, The Popular Handbook of Archaeology and the Bible: Discoveries That Confirm the Reliability of Scripture (2013), σελ. 314-322]).

Κάποιοι απ’ αυτούς τους κριτικούς, με τη φλυαρία τους και το αντιχριστιανικό μένος τους, προσπαθούν μέσα στις ιστοσελίδες τους, να αποδείξουν ότι ο Ιησούς Χριστός έκανε λάθος στις προρρήσεις του για την Ιερουσαλήμ και το τέλος του κόσμου! Έτσι, φυσικά, δεν μπορούσε να είναι αλάνθαστος Υιός Θεού, μεσσίας και προφήτης, όπως τον πιστεύουν και τον αποδέχονται οι Χριστιανοί ανά τους αιώνες. Ως κύριο επιχείρημα, αναφέρουν τα λόγια του Ιησού, «οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπὶ λίθον ὃς οὐ μὴ καταλυθῇ» (Μρκ. 13:2) που είπε αναφερόμενος στα λαμπρά κτήρια και τις οικοδομές του ναού του Ηρώδη, όταν του τα έδειξαν οι μαθητές του με θαυμασμό. Ισχυρίζονται ότι, η ύπαρξη του τείχους των Θρήνων, όπου μέχρι σήμερα πηγαίνουν οι Ιουδαίοι και προσεύχονται και θρηνούν, διαψεύδει τα λόγια του Ιησού! Αγνοούν βεβαίως, δυο τινά: Πρώτον, ότι ο Ιησούς μίλησε με μία γενική έκφραση που σημαίνει τίποτα δεν θα μείνει όρθιο, όλα θα καταστραφούν, όπως λέμε και σήμερα. Δεύτερον, ότι οι μεγάλοι λίθοι του τείχους των Θρήνων, δεν αποτελούν μέρος κάποιου ναού που υπήρχε προ του 70 μ.Χ., αλλά τείχος αντιστηρίξεως οικοδομικού έργου του Ηρώδη, που δεν είχε σχέση με τον κυρίως ναό!

Τα λόγια του Ιησού δεν θα μείνει «λίθος επί λίθον» όπως διαβεβαιώνει, ο μη χριστιανός ιστορικός Φλάβιος Ιώσηπος (Ιουδ. Πολ. V, 5, 6 και VII, 1, 1), εκπληρώθηκαν στο πλήρες. Ο Ιώσηπος μας πληροφορεί ότι τόσο ολοκληρωτικά κατεστράφη η περιοχή του ναού σε βαθμό που, όποιος επισκέπτονταν την πόλη, δεν θα πίστευε ότι είχε κάποτε κατοικηθεί! Το 1968, σε ανασκαφές, ανακαλύφθηκαν πολλές τεράστιες πέτρες-λίθοι του ναού σκόρπιες… Ο ναός κατεστράφη ολοσχερώς το 70 μ.Χ. και δεν ανοικοδομήθηκε εις πείσμα του Ιουλιανού που παρότρυνε τους Ιουδαίους να τον ξαναχτίσουν! Στο πλήρες, εκπληρώθηκαν επίσης οι προρρήσεις του Ιησού για την τύχη της Ιερουσαλήμ και την σφαγή των Ιουδαίων, που θα αιχμαλωτίζονταν και θα διασκορπίζονταν σ’ όλα τα έθνη, και την καταπάτηση της Ιερουσαλήμ από πολλά έθνη «ἄχρι οὗ πληρωθῶσιν καιροὶ ἐθνῶν» (Λκ. 21:20-24). Όποιος γνωρίζει από ιστορία, μπορεί να πληροφορηθεί επαρκώς, για το αν εκπληρώθηκαν αυτά τα λόγια, αφού η έκφραση «περιπλανώμενος Ιουδαίος» υπάρχει μέχρι και σήμερα, και η Ιερουσαλήμ ήρθε σε ισραηλινή κατοχή μετά το 1948 μ.Χ., αφού κατακτήθηκε πάνω από 30 φορές από διαφορετικά έθνη, (Ρωμαίοι, Βυζαντινοί, Πέρσες, Άραβες, σταυροφόροι, Τούρκοι, κ.λπ.).

Παρεμπιπτόντως, αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι η καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 μ.Χ. εκπλήρωσε όχι μόνο τα παραπάνω προφητικά λόγια του Ιησού Χριστού, αλλά και την προφητεία του προφήτη Μιχαία του 7^ου αιώνα π.Χ., που προφήτευσε ότι η Σιών «ὡς ἀγρὸς ἀροτριαθήσεται, καὶ Ιερουσαλημ ὡς ὀπωροφυλάκιον ἔσται καὶ τὸ ὄρος τοῦ οἴκου ὡς ἄλσος δρυμοῦ» (3:12). Αλλά επίσης και την προφητεία του Δανιήλ (9:26), που προείπε ότι την πόλη και τον άγιο τόπο θα την κατέστρεφε ο λαός κάποιου ηγουμένου, που, σύμφωνα με όλους τους ερμηνευτές και τα γεγονότα, ήταν ο Ρωμαίος στρατηγός Τίτος, με τα στρατεύματά του, τα οποία παρά τη δική του θέληση και διαταγή, πυρπόλησαν και κατέστρεψαν το ναό.

Όλα τα λόγια του Ιησού Χριστού εκπληρώθηκαν, πλην της προφητείας της Β΄ παρουσίας του, μέσα σε μία γενιά (33-70 μ.Χ.), μέσα σε 40 χρόνια περίπου γιατί αυτή ήταν η γενεά που είδε τα σημεία που προηγήθηκαν της καταστροφής: πόλεμοι, πείνες, σεισμοί, λοιμοί, λιμοί κ.λπ. (βλ. George R. Beasley-Murray, Jesus and the Last Days: The Interpretation of the Olivet Discourse, σελ. 444).

Πολύ θόρυβο δημιουργούν οι αρνητές γύρω από το θέμα επιστήμη και Βίβλος. Υποστηρίζουν ότι η Αγία Γραφή βρίθει από επιστημονικά σφάλματα, απόδειξη της μη θεοπνευστίας της και του μυθολογικού τάχα περιεχομένου της. Για να αντικρουστούν λέξη προς λέξη τα εσφαλμένα επιχειρήματά τους, θα χρειάζονταν ίσως όχι σελίδες αλλά τόμοι. Εδώ αρκούμαι να πω λίγα πράγματα για το βαρύ πυροβολικό τους, την επίθεση εναντίον του 1^ου κεφαλαίου της Γένεσης.

Σε αντίθεση με τα άλλα ιερά βιβλία που δεν μπορούν να σταθούν με βάση τα επιστημονικά δεδομένα και τα οποία αδιαφορούν για την πραγματικότητα, αφού διδάσκουν πράγματα είτε αντεπιστημονικά, είτε μη υποκείμενα σε επιστημονική επαλήθευση ή διάψευση (π.χ. Ινδουισμός με τη διδασκαλία προΰπαρξης ψυχών και Βουδισμός, με τη μετενσάρκωση), η Βίβλος, χωρίς να είναι επιστημονικό εγχειρίδιο, γνωρίζει σημαντικές επιστημονικές αρχές και γεγονότα, που όχι μόνο δεν συγκρούονται με την επιστήμη αλλά εναρμονίζονται με αυτήν. Βεβαίως, κατά καιρούς φαίνεται ότι έχει συγκρουσθεί· αλλά στην πραγματικότητα επρόκειτο είτε για παρερμηνεία του περιεχόμενου της Βίβλου (καθολική εκκλησία-Γαλιλαίος), είτε για θεωρίες που επιστημονικά δεν επαληθεύονται (Δαρβίνος κ.α.). Ο άνθρωπος που πιστεύει ότι η Βίβλος συγκρούεται με την επιστήμη, είναι ή πολύ νέος στην επιστήμη, ή αγνοεί τελείως τη Βίβλο. Η Βίβλος μπορεί να συγκρούεται με φιλοσοφίες και θεωρίες, όχι όμως με επιστημονικές αρχές. Μπορεί να χρησιμοποιεί προ-επιστημονική γλώσσα και κατά το φαινόμενον, αλλά αποφεύγει τα σφάλματα των συγχρόνων της επιμελώς. Και ενίοτε υπερβαίνει τις γνώσεις της εποχής της!

Για του λόγου το αληθές αναφέρω μερικά παραδείγματα. Η διδασκαλία της δημιουργίας του κόσμου και της κτιστότητας της φύσης και της φθαρτότητας του κόσμου, συμφωνεί με τη βασική επιστημονική αρχή της διατηρήσεως και υποβαθμίσεως της ενέργειας (1ος και 2ος θερμοδυναμικός νόμος, νόμος της εντροπίας). Οι επιστήμονες άλλωστε μιλούν για αρχή του σύμπαντος και της ύλης και άρα για δημιουργία (Big Bang) του κόσμου. Όπως είπε ο Arthur Compton (Νόμπελ Φυσικής, 1927) ένα εύτακτα εκτυλισσόμενο σύμπαν πιστοποιεί την αλήθεια της πιο μαγευτικής δηλώσεως που εκφράστηκε ποτέ, «εν αρχή εποίησεν ο Θεός».

Η αφήγηση της Δημιουργίας (Γεν. 1, 2) παρόλο που έχει θεοκεντρικό χαρακτήρα, είναι στα ουσιώδη σημεία της επιστημονικά ορθή. Ακόμα, δείχνοντας ότι ο Θεός εδημιούργησε τη ζωή, είναι σύμφωνη με την αρχή της βιογένεσης που λέγει ότι η ζωή προέρχεται μόνο από ζωή, και ούτο καθ’ εξής. Η σύγχρονη κοσμολογία και η επιστήμη έχουν καταλήξει ακόμη στη λεγόμενη «ανθρωπική αρχή», σύμφωνα με την οποία οι τέσσερις φυσικές σταθερές (βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητισμός, ασθενής πυρηνική δύναμη, ισχυρή πυρηνική δύναμη) υπάρχουν έτσι κατασκευασμένες, ώστε να είναι παρούσες τόσο στο σύμπαν όσο και στις δομές του ατόμου, ώστε αν κατά ένα ασήμαντο κλάσμα άλλαζαν δε θα υπήρχε ζωή!

Επί πλέον, στη Βίβλο, ο Γιαχβέ εμφανίζεται (ανθρωπομορφικά βέβαια), να δημιουργεί τον κόσμο, να επιθεωρεί το έργο του και να το χαρακτηρίζει «καλό λίαν». «Αυτή η κρίση… μπορεί να είναι η πιο σημαντική που θα μπορούσε να καταγραφεί απ’ το ανθρώπινο πνεύμα. Και τούτο διότι, αποτελεί μια ριζική απομάκρυνση από τις φιλοσοφίες των αρχαίων Ελλήνων και των Ινδών, που θεωρούσαν την ύλη κάτι το βάρβαρο που καταστρέφει κάθε τι που αγγίζει» (Huston Smith, σελ. 182). Η άποψη ότι η φύση είναι καλή και συνάμα ένα πεδίο για την ανάπτυξη σημαντικής προσπάθειας, ήταν κάτι που προοριζόταν να φέρει καρπούς και γι’ αυτό δεν είναι τυχαίο που η σύγχρονη επιστήμη πρωτοεμφανίστηκε στο Δυτικό κόσμο. Αλλά για το θέμα αυτό, ασφαλώς χρειάζεται ευρύτερη ανάπτυξη. Για περισσότερες πληροφορίες ο αναγνώστης μπορεί να συμβουλευτεί το βιβλίο του Ray Comfort, Scientific Facts in the Bible: 100 Reasons to Believe the Bible is Supernatural in Origin, το συνοπτικό άρθρο του αστρονόμου Dr. Hugh Ross, Biblical Forecasts of Scientific Discoveries (εδώ στα ελληνικά) και  Γιατί η Βίβλος υπερέχει από τα άλλα ιερά βιβλία θρησκειών;

Σφοδρή επίθεση κάνουν οι κριτικοί της Βίβλου, και στην ηθική ποιότητα του Θεού, ιδίως στα κείμενα της Παλιάς Διαθήκης. Αποκαλούν το Θεό, ρατσιστή, μισογύνη, οργίλο, πολεμοχαρή, ανθρωποκτόνο κ.λπ., στηριζόμενοι σε κάποια χωρία που ή δεν τα καταλαβαίνουν, (ή δεν θέλουν να τα καταλάβουν), ή παρερμηνεύουν την ανθρωπομορφική μεταφορική γλώσσα των κειμένων που, παρουσιάζουν τον Θεό, π.χ. ως ανδρείο πολεμιστή (Εξ. 15:3), με ρομφαία κ.λπ., ή ακόμα παρερμηνεύουν και το χαρακτήρα του Θεού, που σαφώς δεν είναι μόνο αγάπη, αλλά και δικαιοσύνη ο οποίος αποδίδει εις έκαστον κατά τα έργα του. Οι επικριτές έχουν στο νου τους έναν Θεό κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους, κατά πώς τους ταιριάζει, έναν Θεό αγαθιάρη και ανεκτικό των πάντων! Αλλά όπως λέει ο ίδιος ο Θεός: «Οι σκέψεις μου δεν είναι σαν τις δικές σας»! (Ησ. 55:8).

Οι κριτικοί διαμαρτύρονται π.χ., για την από μέρους του Ιησού του Ναυή εξόντωση 7 χαναανιτικών εθνών, κατ’ εντολήν του Θεού, γιατί ο Θεός αυτός, κατ’ αυτούς, είναι σκληρός και άδικος. Αλλά, όπως λέει και ο απ. Παύλος, για τέτοιου είδους άτομα, θέλοντας να συστήσουν την «εαυτών δικαιοσύνην αγνοούν την δικαιοσύνη του Θεού» (Ρωμ. 10:2, 3).

Μερικοί απ’ αυτούς συμπεραίνουν όπως ο αρχαίος αιρετικός Μαρκίων κ.α., ότι άλλος είναι ο Θεός της Παλιάς Διαθήκης κι άλλος της Καινής Διαθήκης, γιατί της τελευταίας, είναι γλυκός και συγχωρητικός, ενώ της πρώτης άγριος και εκδικητικός… Αν υπάρχει μία δόση αλήθειας στις παραπάνω αιτιάσεις είναι ότι, στην Παλιά Διαθήκη, αν και υπάρχει άφθονο έλεος, τονίζεται περισσότερο η δικαιοσύνη του Θεού, ο οποίος «ουδόλως αθωώνει τον ένοχον» (Εξ. 34:6, 7). Ενώ στην Καινή Διαθήκη τονίζεται περισσότερο η πατρική του αγάπη (πρβλ. παραβολή του ασώτου).

Κατά τα άλλα, αφενός μεν μπορεί να καταδειχθεί ότι σκληρές εικόνες και εκφράσεις υπάρχουν και στην Καινή Διαθήκη (Λκ. 19:27· Β΄ Θεσ. 1:8· Αποκ. 19:11-21), όχι μόνο στην Παλαιά, αφετέρου… ότι ο Θεός της Παλιάς Διαθήκης, είναι ο ίδιος με Αυτόν της Καινής Διαθήκης. Είναι ο Θεός του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ, ο Πατέρας του Κυρίου Ιησού Χριστού (Ματθ. 22:29).

Όσον αφορά την διαταγή της εξόντωσης των Χαναναίων και σε μερικές περιπτώσεις και γυναικών και μικρών παιδιών, καλά θα κάνουν να διαβάσουν το βαθμό της διαφθοράς των τελευταίων, στα χωρία Δευτ. 7:1-3, 9:4-5, 18:9-12, 20:18, Αρ. 33:51-55, κ.α., όπου αναφέρονται σαφώς οι λόγοι εξόντωσής τους: Ιερή πορνεία, λατρεία όφεων, ομοφυλοφιλία, κτηνοβασία, αιμομιξία, θυσίες μικρών παιδιών στον Μολώχ και Βάαλ (όπως αποδείχτηκε και από ευρήματα στη Μεγιδδώ και άλλες πόλεις, όπου ανακαλύφτηκαν αγγεία με λείψανα βρεφών), θυσίες θεμελίωσης σπιτιών, αιματοχυσία, βία, αδικία, μαγεία, είναι μερικές από τις πρακτικές των Χανααναίων, που εξαιτίας τους και η ίδια η γη δεν μπορούσε πια να τους αντέξει! (Λευ. 18:22-27· πρβλ. W. Kaiser, Toward Old Testament Ethics και ιδίως, Paul Copan, Is God a Moral Monster?). Όπως σημειώνει ο αρχαιολόγος M. F. Unger: «Η κτηνωδία, η λαγνεία και η ακολασία της μυθολογίας των Χαναναίων είναι πολύ χειρότερες από κάθε άλλη χώρα της Εγγύς Ανατολής… Ο χαρακτήρας της θρησκείας των… παρέχει αρκετή ιστορική βάση για να δείξει την ακρίβεια… των βιβλικών δηλώσεων στον χαρακτηρισμό του πλήρως ηθικού και θρησκευτικού εκφυλισμού των κατοίκων της Χαναάν» (Archaeology and the Old Testament, σελ. 176). Παρόμοια, ο καθηγητής R. K. Harrison δήλωσε: «Τα ουγκαριτικά κείμενα δεν αφήνουν καμία αμφιβολία όσον αφορά στον χονδροειδή αισθησιασμό και ανηθικότητα των χαναανιτικών θρησκευτικών τελετουργιών και προκαλεί προβληματισμό το γεγονός ότι η βαρβαρότητα και η ασυδοσία τους είχε ευρεία απήχηση στα σύγχρονα έθνη της Εγγύς Ανατολής… Μεταξύ των Χαναναίων, η πορνεία, η μοιχεία, η κτηνοβασία και η αιμομιξία ήταν ευυπόληπτες λειτουργίες της σεξουαλικής ζωής όπως καταδεικνύεται από τα κείμενα της Ρας Σάμρα» (Introduction to the Old Testament, σελ. 120, 610. Δες επίσης, A. van Selms, Marriage and Family Life in Ugaritic Literature, σελ. 74 επ.).

Αυτά ήταν τα έθνη που έπρεπε να εξοντωθούν ανάμεσα σε τόσα άλλα, αλλά προσοχή (!), ο Ισραήλ δεν διετάχθη να κάνει ιερές σταυροφορίες, για να πολεμήσει αλλού, π.χ. στη Μέση Ανατολή, ή την Αίγυπτο. Έπρεπε να εξοντωθούν αυτά τα 7 έθνη, αφενός για να τιμωρηθούν τα ίδια, αφετέρου για να μη μολυνθούν οι Εβραίοι από τη φοβερή διαφθορά της ειδωλολατρίας, πράγμα που τελικά δεν απέφυγαν, γιατί παράκουσαν τις εντολές. Οι απειθείς Χαναναίοι καταστράφηκαν. Όχι όμως, η Ραάβ που έδειξε πίστη και ο οίκος της, ούτε οι Γαβαωνίτες (Ιησ. 2:1-21· 6:25· 9:3-27· 11:19· Εβρ. 12:35), πράγμα που αποδεικνύει ότι υπήρχαν προϋποθέσεις αποφυγής της καταστροφής των, αν το επιθυμούσαν.

Προσωπικά, μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι, οι κριτικοί ενοχλούνται από το Θεό της Βίβλου σ’ αυτό το σημείο, ενώ ο χριστιανός διάκονος και πρωτομάρτυρας Στέφανος που συγχώρεσε τους λιθοβολιστές του, και ο απ. Παύλος, οι άγιοι της Χριστιανοσύνης που έδωσαν τη ζωή τους για την πίστη τους, όταν αναφέρονται σ’ αυτά τα περιστατικά, δεν ενοχλούνται καθόλου, αλλά τα βλέπουν ως δείγμα της δικαιοσύνης του Θεού, και τρόπο εκπλήρωσης της υποσχέσεως –επαγγελίας του, να δώσει τη γη αυτή στους απογόνους του Αβραάμ (Πρξ. 7:45· 13:19). Έχουν άραγε, περισσότερο ανεπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης, οι σύγχρονοι κριτικοί που συμμετέχουν συνήθως σε πολέμους και εκπαιδεύονται σε στρατούς για να πολεμούν, από το Θεό της Βίβλου, ο οποίος κρίνει «πάσα την γην» με δικαιοσύνη, ευθύτητα και κρίση (Γεν. 18:25· Δευτ. 32:4· Ψαλμ. 33:5), μισεί την ανομία και ως Άγιος, δεν μπορεί πάντα να ανέχεται το κακό; Γιατί τότε διαμαρτύρονται για την ύπαρξη του κακού στον κόσμο και τη μη παρέμβαση του Θεού στις ημέρες μας;

Ένα μεγάλο μέρος, το μεγαλύτερο μάλιστα της επιχειρηματολογίας των επικριτών, αναλίσκεται στο ν’ αναδείξουν ανάγλυφα και να διογκώσουν, τις μικρές διαφωνίες ή ετεροφωνίες των συγγραφέων της Βίβλου, πάνω στο ίδιο θέμα, ή στα ίδια γεγονότα, και πρόσωπα. Μ’ αυτό τον τρόπο θέλουν ν’ αποδείξουν ότι η Βίβλος δεν μπορεί να είναι βιβλίο θεόπνευστο, αφού βρίθει αντιφάσεων… Τι σόι, θεόπνευστο βιβλίο είναι αυτό, που έχει π.χ. διαφορετικά ονόματα προπατόρων του Ιησού, ή παρουσιάζουν διαφορετικά κάποια λόγια και τα έργα του οι Ευαγγελιστές, καθώς και διαφωνούν για άλλα; Επιμένοντας σ’ αυτό, κάνουν έτσι την Αγία Γραφή που, κατά γενική ομολογία και αναγνώριση, παρόλο που γράφτηκε σ’ ένα διάστημα 1.500 ετών από πολλούς συγγραφείς, έχει μιαν εκπληκτική συνοχή και ενιαίο μήνυμα, ήτοι, το της σωτηρίας του εκπεσόντος ανθρώπου από τον Θεό, εσχατολογικά, μέσω της Βασιλείας, κυριαρχίας Του, και δια της θυσίας του μονογενούς Υιού Του Ιησού Χριστού, την κάνουν, λέγω, να φαίνεται ένα βιβλίο ιλαρο-κωμικό, τραγελαφικό, χαώδες, ανόητο, ένα αλαλούμ, δηλαδή, γραμμένο από ανθρώπους αγράμματους, ανίδεους, αδαείς, που αντιφάσκουν κάθε δυο τρεις αράδες, που, άρα δεν ξέρουν τι γράφουν, ή τί τους γίνεται, ή ένα βιβλίο πλαστογραφημένο και γραμμένο και ξαναγραμμένο από πολλά (άγνωστα) χέρια…, που γράφαν άλλ’ αντ’ άλλων… Μια «καταγέλαστη μωρολογία», όπως ισχυριζότανε ο Ιουλιανός.

Οι επικριτές αγνοούν επιδεικτικά, όλα τα σοβαρά ειδικά πολυσέλιδα αρχαία και νέα σχολιολόγια (commentaries) της Βίβλου, και άλλα συγγράμματα επιφανών ερευνητών, που εξετάζουν τις λεγόμενες διαφωνίες ή ετεροφωνίες, δείχνουν και προτείνουν λύσεις στις περισσότερες, και πιθανές λύσεις σ’ ορισμένα επίμαχα χωρία, λαμβάνοντας υπόψη τους ότι η Βίβλος είναι ένα αρχαίο βιβλίο, και πολλούς παράγοντες, που οι κριτικοί θέλουν πεισματικά να αγνοούν (π.χ. την ανεξαρτησία των συγγραφέων, τον διαφορετικό σκοπό συγγραφής εκάστου, τα συμφραζόμενα, τις διαφορετικές γραπτές πηγές, την χρήση αυτοπτών μαρτύρων με διαφορετικές εμπειρίες και εντυπώσεις κ.α.) και δείχνουν ότι οι διαφωνίες αυτές είναι επουσιώδεις. Εκπληκτική συμφωνία υπάρχει ωστόσο στα κύρια σημεία. Π.χ., οι Ευαγγελιστές συμφωνούν ότι ο Ιησούς γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, κήρυξε κυρίως στη Γαλιλαία, πέθανε σταυρικά στην Ιερουσαλήμ, στο Γολγοθά (δεν λένε π.χ. ο ένας στην Ιερουσαλήμ, ο άλλος στη Σαμάρεια, ή στην Καισάρεια), κήρυξε τη βασιλεία του Θεού και την αγάπη προς τον πλησίον και τους εχθρούς, δίδαξε ότι ο Θεός είναι Πατέρας, εξύψωσε τη θέση της γυναίκας, δίδαξε τη συγχωρητικότητα και την ταπεινοφροσύνη κ.λπ. Το πορτραίτο του Ιησού είναι σταθερό και ενιαίο, από 4 ξεχωριστές μαρτυρίες. Αν υπήρχε μία ή δυο, θα ήταν πιο εύκολα αμφισβητούμενες (πρβλ. M. Hengel, The Four Gospels and the One Gospel of Jesus Christ).

Παρά τις προσπάθειες κριτικών σαν τον Bart Ehrman, βιβλία του οποίου έχουν μεταφραστεί και στην ελληνική, να καταδειχθούν ασυνέπειες και αντιφάσεις, η αμερόληπτη εξαντλητική αντιπαραβολή κειμένων, και η καλόπιστη έρευνα έδειξε ότι, δεν υπάρχουν σοβαρά επιχειρήματα για αντιφατικά κείμενα τάχα, που να μη μπορούν να εξομαλυνθούν και να κατανοηθούν (όπως οι γενεαλογικοί κατάλογοι του Ματθαίου και του Λουκά, ή οι διαφορετικές αφηγήσεις των Ευαγγελιστών για την ανάσταση του Ιησού, ή ο τρόπος θανάτου του Ιούδα κ.α.). Δυστυχώς εδώ, δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες. Επιφυλάσσομαι για άλλη φορά. Αρκούμαι να επισημάνω ότι τα λεπτομερή σχολιολόγια της Βίβλου, δίνουν σαφείς απαντήσεις σ’ όλα αυτά. Και, επιπρόσθετα ότι υπάρχουν ειδικά έργα, όπως αυτό του John W. Haley, Alleged Discrepancies Of The Bible, ή το βιβλίο του Norman L. Geisler, When Critics Ask: A Popular Handbook on Bible Difficulties και του Gleason Archer, Encyclopedia of Bible Difficulties, που εμπεριέχουν υποδείξεις ερμηνευτικές για την κατανόηση φαινομενικά αλληλοσυγκρουόμενων αφηγήσεων, εκτός από τις ειδικές ιστοσελίδες όπως π.χ. την apologeticspress.org με θέματα όπως, The Myth of “Factual” Bible Contradictions. Αυτά για τους καλόπιστους και ειλικρινείς ερευνητές. Εδώ παραθέτω, την κρίση του αρχαιολόγου, βιβλικού λογίου και νομικού Dr. Gleason Archer: «Έχοντας ασχοληθεί διεξοδικά με κάθε φανερή ανακολουθία και μελετήσει τις υποτιθέμενες αντιφάσεις, ανάμεσα στη βιβλική διήγηση και στις αποδείξεις της γλωσσολογίας, της αρχαιολογίας και των φυσικών επιστημών, η πεποίθησή μου στην αξιοπιστία της Αγίας Γραφής έχει επιβεβαιωθεί επανειλημμένα και έχει ενισχυθεί» (όπ. παρ. σελ. 12). Για τους κακόπιστους, όπως είπαμε, ισχύει το «ουκ με πείσεις καν με πείσεις»… Αυτοί συναντούν αντιφάσεις, πολλές αντιφάσεις, σχεδόν σε κάθε πέντε-δέκα σειρές της Βίβλου!

Έντονος και επίμονος ισχυρισμός των επικριτών είναι ότι, τα περισσότερα βιβλία της Βίβλου και, κυρίως, τα Ευαγγέλια, είναι πλαστά έργα, ανώνυμων πλαστογράφων του 2ου ή 3ου αι. μ.Χ., που σκοπό είχαν να λανσάρουν έναν Χριστιανισμό όπως αυτοί ήθελαν, και ότι καθοριστικό ρόλο στην επιλογή του κανόνα των 27 βιβλίων της Καινής Διαθήκης, έπαιξαν σύνοδοι και ο Μέγας Κωνσταντίνος!

Εδώ, ο φαντασιοκόπος μυθιστοριογράφος Dan Brown, επανεμφανίζεται υπό άλλην μορφήν, αλλά πάντως, φαίνεται ότι έκανε καλά τη δουλειά του στο βιβλίο Κώδικας Ντα Βίντσι, αφού τη φαντασιοκοπία του αυτή την συνεχίζουν άλλοι, σοβαροί… ερευνητές.

Οι επικριτές της Βίβλου και του Χριστιανισμού, μιλούν παντελώς αόριστα για πλαστά βιβλία της Καινής Διαθήκης και για πλαστογράφους επηρεασμένους μάλιστα από Έλληνες φιλοσόφους που τους αντέγραψαν, για λογοκλόπους, κ.λπ., χωρίς όμως να μας λένε συγκεκριμένα ποιοι, πού, πότε, πώς, και γιατί, πλαστογράφησαν την Καινή Διαθήκη, ή έστω τη νόθευσαν βαριά, ώστε να την καταστήσουν αγνώριστη, αντιφατική και αλλοπρόσαλλη. Υπαινίσσονται βεβαίως χριστιανούς, μοναχούς, ιερείς κ.λπ. Προς επίρρωση των ισχυρισμών τους όμως, δεν επικαλούνται κανένα αρχαίο χειρόγραφο, καμιά ιστορική μαρτυρία, κανένα σοβαρό αποδεικτικό στοιχείο. Αγνοούν και πάλι ότι, εδώ και χρόνια υπάρχει ειδικός επιστημονικός κλάδος στην επιστήμη της Βίβλου, που λέγεται «κριτική του κειμένου» (textual criticism), με κορυφαίους ειδικούς και εκπροσώπους της, όπως Westcott και Hort, Hermann von Soden, Tischendorf, Griesbach, Sir Frederic Kenyon, Rudolf Kittel, Kurt και Barbara Aland, Bruce Metzger, Ιωάννη Καραβιδόπουλο κ.α. Όλους αυτούς και πολλούς άλλους, τους αγνοούν, και μένουν περιχαρακωμένοι και αυτάρεσκοι γύρω από τους ισχυρισμούς τους, τρεφόμενοι με τους ανίσχυρους ισχυρισμούς τους… Αγνοούν κριτικές εκδόσεις κειμένων, σαν αυτή των Nestle-Aland, όπου μετά από κοπιώδεις εργασίες επιτελείου, έχουμε στα χέρια μας ένα κείμενο κατά 99% πιστό σε σχέση με το πρωτότυπο.

Αγνοούν ιστορικά ότι, ο Μέγας Κωνσταντίνος, δεν είχε καμία, μα καμία απολύτως ανάμειξη με τον καθορισμό του Κανόνα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης (από καμιά πηγή δεν προκύπτει κάτι τέτοιο), και ότι, ο Κανόνας ήταν ήδη γνωστός, διαμορφωμένος και ολοκληρωμένος από το τέλος του 1ου μ.Χ. αι. (όπως προκύπτει και από τον Κανόνα Μουρατόρι του 2ου αι.) με βάση τρία αυστηρά κριτήρια: της αποστολικότητας, της αρχαιότητας (γραπτά μόνο του 1ου αι.) και της εκκλησιαστικότητας, ήτοι, τα γραπτά του κανόνα έπρεπε να είναι σύμφωνα με τις διδασκαλίες της εκκλησίας. Κείμενα που δεν πληρούσαν αυτές τις τρεις βασικές προϋποθέσεις αυτο-αποκλείονταν από τον Kανόνα, όπως ακριβώς αυτο-αποβλήθηκαν τα λεγόμενα Απόκρυφα και Γνωστικά κείμενα, όπως το Ευαγγέλιο του Ιούδα, της Μαρίας της Μαγδαληνής, του Θωμά, κ.λπ., η Αποκάλυψη του Πέτρου, του Παύλου, κ.λπ. Απόκρυφα βιβλία που προσεγγίζουν τον αριθμό των 100 περίπου, παρήχθησαν από ευφάνταστες και αρρωστημένες διάνοιες από τον 2ο-4ο μ.Χ. αιώνα. Καμία σύνοδος δεν τα απέκλεισε, αφού από μόνα τους ήταν σαν τη μύγα μεσ’ το γάλα! Διαβάστε απόκρυφα κείμενα και, συγκρίνατέ τα, με τα γνήσια, και θα καταλάβετε μόνοι σας τη διαφορά!

Όσον αφορά την πλαστότητα και τη νόθευση της Καινής Διαθήκης, αρκούμαι εδώ στη γνώμη του Sir Frederic Kenyon, πρώην διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου: «Μπορεί να προβληθεί με απόλυτη σιγουριά ο ισχυρισμός ότι το κείμενο της Αγίας Γραφής είναι στην ουσία αξιόπιστο. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την Καινή Διαθήκη. Υπάρχουν τόσα πολλά χειρόγραφα της Καινής Διαθήκης, των πρώτων μεταφράσεών της και των παραθέσεων που κάνουν από αυτή οι αρχαιότεροι συγγραφείς της Εκκλησίας, που είναι σχεδόν βέβαιο ότι το πραγματικό κείμενο κάθε αμφισβητήσιμης περικοπής διατηρήθηκε σε κάποια από όλες αυτές τις πηγές. Αυτό δεν μπορεί να λεχθεί για κανένα άλλο αρχαίο βιβλίο του κόσμου» (Our Bible and Ancient Manuscripts, σελ. 55). Ο ίδιος τόνισε ότι «τόσο η αυθεντικότητα όσο και η γενική ακεραιότητα των βιβλίων της Καινής Διαθήκης είναι, οριστικά αποδεδειγμένες» (The Bible and Archaelogy, σελ. 288). Οι νεώτεροι ειδικοί του κειμένου Kurt και Barbara Aland, συμφωνούν, και υποδεικνύουν ότι το κείμενο είναι ουσιαστικά ορθό (βλ. The Text of the New Testament: An Introduction to the Critical Editions and to the Theory and Practice of Modern Textual Criticism, 1987, σελ. 81, 181).

Αυτά νομίζω αρκούν, για να καταδειχθεί πόσο πολύ πλαστογραφημένη και νοθευμένη είναι η Καινή Διαθήκη. Εκτός κι αν οι επικριτές, ξέρουν καλύτερα και περισσότερα από τους επιφανείς ειδικούς, παλαιογράφους, κριτικούς του κειμένου! Οι ημιμαθείς σκεπτικιστές-κριτικοί της Βίβλου, εκουσίως αγνοούν ότι, αν καθ’ υπόθεση εξαφανιζόταν ολόκληρη η Καινή Διαθήκη και όλα τα χειρόγραφά της, θα μπορούσε να ανασυντεθεί μόνο από τις παραθέσεις χωρίων που κάνουν στα συγγράμματά τους οι Αποστολικοί Πατέρες, οι Απολογητές και οι Εκκλησιαστικοί συγγραφείς από τον 2ο έως τον 3ο αι. μ.Χ.! Όπως σημειώνουν οι Geisler και Nix, «ένας σύντομος κατάλογος… αποκαλύπτει ότι υπάρχουν περίπου 32.000 παραθέματα της Καινής Διαθήκης πριν από τη Σύνοδο της Νίκαιας» που εμπεριέχουν όλη την Καινή Διαθήκη! (N. Geisler and W. E. Nix, A General Introduction to the Bible, σελ. 353, 354).

Υπενθυμίζω ακόμη απλά, στους αρνητές, ότι ο Κέλσος, ο Πορφύριος και ο Ιουλιανός, που αυτοί εκθειάζουν, χρησιμοποιούσαν προφανώς στις παραθέσεις τους, εναντίον των Χριστιανών, το ίδιο κείμενο μ’ αυτό που υπάρχει και σήμερα, όπως προκύπτει από μια απλή αντιπαραβολή.

Αν υπήρχαν πολλά και διάφορα κείμενα και μάλιστα πλαστογραφημένα από τους χριστιανούς, οι πρώτοι που θα το επεσήμαναν αυτό θα ήταν αυτοί. Αλλά αυτοί οι αρχαίοι χριστιανομάχοι, χρησιμοποιούσαν κείμενο της Καινής Διαθήκης, που δεν έχει διαφορές απ’ αυτό που κρατάμε στα χέρια μας σήμερα! Αν πάλι, οι χριστιανοί πλαστογράφησαν τα κείμενα, πώς τους διέφυγαν οι τόσες πολλές αντιφάσεις που εντοπίζουν οι σημερινοί κριτικοί, και δεν φρόντισαν να τις εξαλείψουν; Χρόνος και δυνατότητα υπήρχε, αφού αυτοί είχαν τα χειρόγραφα και τα αντέγραφαν. Γιατί, λοιπόν, δεν είδαν τις αντιφάσεις και δεν τις εξάλειψαν; Αυτό είναι ένα προκλητικό ερώτημα στο οποίο καλούνται οι κριτικοί και οι σκεπτικιστές ν’ απαντήσουν!

Σταματώ μέχρις εδώ, γιατί θα μπορούσα να συνεχίζω επί μακρόν, καταδεικνύοντας το αβάσιμο των επιχειρημάτων των επικριτών. Συνοψίζω, και εξάγω μερικά συμπεράσματα. Η λογική συνεπαγωγή των (αναπόδεικτων) ισχυρισμών των αρνητικών κριτικών αυτού του είδους, (και όχι των σοβαρών ερευνητών, έστω και αρνητών), κατά προέκταση και επέκταση, σημαίνει τα κατωτέρω, αν όλα αυτά που ισχυρίζονται ήταν καθ’ υπόθεση αληθινά:

Ότι, οι χριστιανοί ανά τους αιώνες που αναγνώρισαν ως καταστατικό χάρτη της πίστης τους τη Βίβλο, και ιδιαίτερα, την Καινή Διαθήκη, και έδωσαν βάση στα λόγια του Ιησού Χριστού και των αποστόλων-μαθητών του (πολλοί από τους οποίους έδωσαν τη ζωή τους για τον Ιησού και τη διδασκαλία του), έχει μια ψευδή, εσφαλμένη και ανόητη, κωμικοτραγική βάση. Ότι τα εκατομμύρια πιστών που τη διάβαζαν ανά τους αιώνες, και οι σοφοί σχολιαστές που τη σχολίαζαν ανά τους αιώνες, δεν καταλάβαιναν τι διάβαζαν, δεν αντιλαμβάνονταν τις δεκάδες ή εκατοντάδες αντιφάσεις, παλινωδίες, χάσματα και λάθη που υπάρχουν μέσα σ’ αυτήν, ούτε εντόπισαν τις πλαστογραφίες που ισχυρίζονται οι επικριτές ότι υπάρχουν. Και ακόμη περισσότερο, όλοι οι σοφοί ερευνητές και μάλιστα θετικών επιστημών που μελέτησαν τη Βίβλο με θέρμη, και έγραψαν σχόλια σε βιβλία της ή για ολόκληρη τη Βίβλο και, εγκωμίασαν την αξία της, ήσαν βλάκες, ναι βλάκες (!), αφελείς και ανόητοι, ενώ οι σύγχρονοι δοκησίσοφοι κριτικοί είναι σοφοί, «κομίζοντες (sic) γλαύκα εις Αθήνας»!

Και για να γίνω πιο σαφής, αφήνοντας κατά μέρος τους από την αρχαιότητα σχολιαστές της Βίβλου, μεταξύ των οποίων μεγάλα ονόματα όπως Τερτυλλιανός, Ωριγένης, Ιερώνυμος, Αυγουστίνος, Ειρηναίος, Ιππόλυτος, Χρυσόστομος κ.λπ. ή, Έρασμος, Λούθηρος, Καλβίνος, κ.λπ., επικεντρώνομαι σε ονόματα διάσημων επιστημόνων.

Ο Johannes Kepler (1571-1630), ο μεγάλος αστρονόμος, πασίγνωστος για τους νόμους κίνησης των πλανητών που ανακάλυψε, έγραψε πραγματεία για την προφητεία των 70 εβδομάδων του Δανιήλ, και αρμονία επιστήμης και Βίβλου!

Ο Blaise Pascal, (1623-1662), ο σπουδαίος Γάλλος μαθηματικός, έγραψε τις περίφημες Σκέψεις του, που δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά μία Απολογία για τον Χριστιανισμό και όπου αντικρούει τις περισσότερες ενστάσεις και αντιρρήσεις σκεπτικιστών για το Θεό, το Χριστό, τα θαύματά του, τη διδασκαλία του, την αρχαιότητα της Βίβλου κ.λπ., αυτές που θέτουν και προβάλλουν ξανά και ξανά οι σκεπτικιστές.

Ο Isaac Newton (1642-1727), ο γνωστός μέγας Άγγλος φυσικός επιστήμων (που κατά τον Αϊνστάιν, γι’ αυτά που μας χάρισε αξίζει τη λατρεία μας), έγραψε ολόκληρη διατριβή για τις προφητείες του Δανιήλ και την Αποκάλυψη[2] και από το συνολικό έργο του, που αριθμούσε 2.400.000 λέξεις, αφιέρωσε 1.400.000 λέξεις για θρησκευτικά θέματα! Κατέληξε να πει: «Βρίσκω περισσότερες αποδείξεις αυθεντίας στη Βίβλο παρά σε οποιαδήποτε κοσμική ιστορία» (βλ. Η θρησκευτικότητα του Sir Isaac Newton, στο βιβλίο Κλητοί και Εκλεκτοί).

Ο περίφημος John Locke (1632-1704), ιδρυτής του αγγλικού διαφωτισμού, φιλόσοφος, φυσικός, ιατρός, θεολόγος κ.α., έγραψε ένα σπουδαιότατο έργο με τίτλο, The reasonableness of Christianity as delivered in the Scriptures (Η λογικότητα του χριστιανισμού όπως παρουσιάζεται στις Γραφές), όπου με λογικότατα επιχειρήματα και επιστημονική κατάρτιση και γραφικά χωρία, δείχνει την αιώνια αξία του Χριστιανισμού και της Βίβλου.

Ο θεμελιωτής του Διεθνούς Δικαίου, φιλόσοφος και φυσικός Hugo Grotius (1583-1645), έγραψε το The truth of the Christian Religion, όπου σαν να το ’ξερε, απαντά «καθ’ υποφοράν», σαν νομικός που ήταν, σ’ όλα σχεδόν τα σαθρά επιχειρήματα των σημερινών νεο-αθεϊστών και, φυσικά των σκεπτικιστών της εποχής του.

Ο ιδρυτής της Χημείας Robert Boyle (1627-1691), υπήρξε πιστός χριστιανός και μελετητής της Βίβλου, και με χρήματα δικά του φρόντισε τη διάδοση της Αγίας Γραφής στις Ινδίες. Έγραψε και βιβλίο με τίτλο, Για την Αλήθεια της Χριστιανικής θρησκείας, στηριζόμενος στην ορθή ερμηνευτική αρχή «η Γραφή ερμηνεύεται δια της Γραφής»!

Ο Γερμανός μαθηματικός Leonard Euler (1707-1783) που θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους του κόσμου, έγραψε εκτός από τις μαθηματικές του εργασίες, ένα σπουδαίο έργο με τίτλο, Η υπεράσπιση της θείας Αποκάλυψης εναντίον των ενστάσεων των ελευθεροφρόνων,[3] με το οποίο, όχι μόνο ομολογεί τη χριστιανική πίστη του, αλλά επιτίθεται και εναντίον των άθεων της εποχής του, που τους καταλογίζει έλλειψη ευθύτητας, κρυμμένη κακεντρέχεια και προκαταλήψεις!

Ο Carl Linnaeus (1707-1778), o πατέρας της Βοτανικής, ήταν πιστός χριστιανός και πολλές σκέψεις του τις διατύπωσε ως προσευχές…

Ο μεγάλος Άγγλος αστρονόμος John Herschel (1792-1871) που έκανε ειδικές έρευνες για τα διπλά αστέρια και τα αστρικά σμήνη, ήταν πιστός χριστιανός και έγραψε βιβλίο με τίτλο, Λόγος επί της μελέτης της φυσικής φιλοσοφίας, όπου καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «υπάρχει στον κόσμο μια διάνοια υπέρτατα ανώτερη απ’ αυτή του ανθρώπου».

Και για να μη μακρηγορήσω άλλο, και για να επαναλάβω αυτό που είπε σε μία περίπτωση ο απ. Παύλος και ταιριάζει εδώ, «ἐπιλείψει με γὰρ διηγούμενον ὁ χρόνος» εάν θα ήθελα να καταριθμήσω όλους τους σοβαρούς και μεγάλους επιστήμονες και διανοητές που έκλιναν ευλαβικά το γόνυ της καρδιάς τους, αποτίνοντας φόρον τιμής και ευγνωμοσύνης στη Βίβλο. Θ’ αναφέρω μόνο μερικά ονόματα ακόμη, όπως: Gottfried W. Leibniz, René Descartes, Georges Cuvier, Immanuel Kant, Michael Faraday, Robert Millikan, André-Marie Ampère, Joseph Priestley, Guglielmo Marconi, J. Mälder, J. Mayer, Karl Ernst von Baer, Carl Friedrich Gauss, James Clerk Maxwell, Arthur Compton, Alexander Fleming, Alexis Carrel, Carl Friedrich von Weizsäcker, Alfred Whitehead, Francis Collins, Kurt Gödel.

Δεν αναφέρω εδώ καθόλου ονόματα λογοτεχνών κύρους (π.χ. François Mauriac, Gabriela Mistral, κ.α.), ή xριστιανών φιλοσόφων, σαν τον Søren Kierkegaard, τον Karl Jaspers ή τον C. S. Lewis, Paul Tillich, αλλά μόνο ονόματα φυσικών επιστημόνων. Και μερικά ονόματα βιβλικών αρχαιολόγων και λογίων ολκής, ειδικών σημιτολόγων: R. D. Wilson, Nelson Glueck, K. A. Kitchen, R. K. Harrison, Norman Geisler, David Noel Freedman, D. J. Wiseman, Bernard Ramm, E. J. Young, Cyrus Gordon, O. T. Allis, E. M. Blaiklock, A. R. Millard, Sir William Ramsay, S. H. Horn, Bryant G. Wood, J. A. Thompson, Millar Burrows, Gordon Wenham, M. F. Unger, Martin Hengel και, ιδίως, του W. F. Albright και της σχολής της Βαλτιμόρης, όπως G. E. Wright, J. Bright, Edwin M. Yamauchi, κ.α. και ούτε δεκάδες ονόματα ειδικών της Καινής Διαθήκης, όπως Joachim Jeremias, Craig Blomberg, Claude Tresmontant, κ.λπ.

Όλοι αυτοί, ήταν άνθρωποι που μελέτησαν λεπτομερώς τη Βίβλο και τα λόγια του Ιησού, και βρήκαν ότι, όχι μόνο είναι αυθεντικά και αληθινά, αλλά κυρίως, ψυχωφελή με αιώνιο κύρος, με διαχρονική σοφία, με «επαγγελία ζωής αιωνίου», όπως λέει ο απ. Παύλος.

Οι σύγχρονοι δοκησίσοφοι απλά «λακτίζουν προς κέντρα» με τα όσα θλιβερά, ανόητα και ανιστόρητα γράφουν στις ιστοσελίδες τους, παπαγαλίζοντας και αντιγράφοντας ο ένας τον άλλον, καταρτίζοντας «διαπαρατριβαὶ διεφθαρμένων» (1 Τιμ. 6:5), επαληθεύοντας αυτό που είπα στην αρχή—καμία συνεννόηση δεν μπορεί να γίνει μαζί τους, γιατί εκπέμπουν σε άλλου μήκους κύματα, σ’ άλλη συχνότητα. Και επειδή έτσι ξεκίνησα αυτή την κουβέντα, την τελειώνω έτσι, υπενθυμίζοντας ότι αυτή την έκφραση, «τι συζητάω μαζί σας;», χρησιμοποίησε ο ίδιος ο Ιησούς της Ναζαρέτ, όταν κοντραρίστηκε σε μία περίπτωση με τους Φαρισαίους. Τους είπε: «Τὴν ἀρχὴν ὅ τι καὶ λαλῶ ὑμῖν;» (Ιωάν. 8:25), δηλαδή, «πρώτα απ’ όλα, τι κάθομαι και κουβεντιάζω μαζί σας;», ερώτηση, που θα μείνει στο διηνεκές, για τους πάσης φύσεως ισχυρογνώμονες, κακόβουλους, αντιφρονούντες…

 

Επιλεκτική βιβλιογραφία

Works Cited

Blaiklock, E. M., και R. K. Harrison. The New international dictionary of biblical archaeology. Grand Rapids, Mich.: Regency Reference Library from Zondervan Pub. House, 1983.

Currie, David. Amazing discoveries in Bible lands. Grantham: Autumn House, 1995.

Habermas, Gary R. The historical Jesus: ancient evidence for the life of Christ. Joplin, Mo.: College Press Pub. Co., 1996.

Kitchen, K. A. On the reliability of the Old Testament. Grand Rapids, Mich.: W. B. Eerdmans, 2003.

Metzger, Bruce Manning. The New Testament: Its Background Growth and Content. 3. New York: Abingdon Press, 2003.

Oswalt, John. The Bible among the myths: unique revelation or just ancient literature? Grand Rapids, Mich.: Zondervan, 2009.

Price, Randall. Secrets of the Dead Sea scrolls. Eugene, Or.: Harvest House Pub., 1996.

—. The stones cry out. Eugene, Or.: Harvest House Publishers, 1997.

Robinson, John A. T. Redating the New Testament. Philadelphia: Westminster Press, 1976.

Sellier, Charles E. Ancient Revelations of the Bible. New York City: Dell, 1995.

Sellier, Charles E., και Brian Russell. Ancient Secrets of The Bible. New York City: Dell Books, 1994.

Sheler, Jeffery L. Is the Bible true? Ηow modern debates and discoveries affirm the essence of the Scriptures. San Francisco, CA: Harper, 1999.

Thiede, Carsten Peter. Ιησούς : Μύθος ή πραγματικότητα;. Αθήνα: Πέργαμος, 1999.

Thiede, Carsten Peter, και Matthew Ancona. The Jesus papyrus. London: Weidenfeld & Nicolson, 1996.

Wilson, Clifford A. That incredible book: The Bible. Melbourne: Hill of Content, 1973.

Wiseman, D. J., και Edwin M. Yamauchi. Archaeology and the Bible: an introductory study. Grand Rapids: Zondervan, 1979.

Zerbst, Uwe, και Peter van der Veen. Von Ur bis Nazareth: Eine biblisch-archäologische Zeitreise. Holzgerlingen: SCM Hänssler, 2009.

Σιαμάκης, Κωνσταντίνος. Εξωχριστιανικές μαρτυρίες για το Χριστό και τους χριστιανούς. Αθήνα: Άθως (Σταμούλη Α.Ε.), 2000.

Τσινικόπουλος, Δημήτρης. Βίβλος, ένα βιβλίο επαναστατικό. Θεσσαλονίκη: Άγνωστο, 2010.

 

Σημείωση: Για το ίδιο άρθρο με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, καθώς επίσης και περισσότερα απολογητικά θέματα, μπορείτε να επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα μου στη διεύθυνση http://www.tsinikopoulos.org.

 

---

[1] Γίνεται δὲ κατὰ τοῦτον τὸν χρόνον Ἰησοῦς σοφὸς ἀνήρ, εἴγε ἄνδρα αὐτὸν λέγειν χρή: ἦν γὰρ παραδόξων ἔργων ποιητής, διδάσκαλος ἀνθρώπων τῶν ἡδονῇ τἀληθῆ δεχομένων, καὶ πολλοὺς μὲν Ἰουδαίους, πολλοὺς δὲ καὶ τοῦ Ἑλληνικοῦ ἐπηγάγετο: ὁ χριστὸς οὗτος ἦν. [64] καὶ αὐτὸν ἐνδείξει τῶν πρώτων ἀνδρῶν παρ᾽ ἡμῖν σταυρῷ ἐπιτετιμηκότος Πιλάτου οὐκ ἐπαύσαντο οἱ τὸ πρῶτον ἀγαπήσαντες: ἐφάνη γὰρ αὐτοῖς τρίτην ἔχων ἡμέραν πάλιν ζῶν τῶν θείων προφητῶν ταῦτά τε καὶ ἄλλα μυρία περὶ αὐτοῦ θαυμάσια εἰρηκότων. εἰς ἔτι τε νῦν τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ τοῦδε ὠνομασμένον οὐκ ἐπέλιπε τὸ φῦλον.

[2] Observations upon the Prophecies of Daniel, and the Apocalypse of St. John.

[3] Rettung der Göttlichen Offenbahrung Gegen die Einwürfe der Freygeister.