Γράφει ο Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός

 

Εσένα πώς σου αποκαλύπτεται ο Χριστός;

 

ην ώρα που ο Ρωμαίος φύλακας έσπρωχνε biaia τον γέροντα απόστολο Ιωάννη στη σκοτεινή σπηλιά, που από τότε και για πολύ καιρό θα ήταν το κελί της εξορίας του, σίγουρα ακόμα και η άγια ψυχή του αποστόλου “ον ηγάπα ο Ιησούς” θα κλονίστηκε.

   Από τη Λίμνη της Τιβεριάδας, στη στενή συντροφιά των τριών με τον Κύριο∙ από το όρος της Μεταμόρφωσης, στο τελευταίο Δείπνο –“επί το στήθος” του Διδασκάλου∙ από τον άδειο τάφο, στην Πεντηκοστή και τα θαύματα της πρώτης Εκκλησίας –στα μεγαλεία του Πνεύματος. Και τώρα, στο σκοτεινό κελί της Πάτμου, εξόριστος του αυτοκράτορα Δομιτιανού “δια τον λόγον του Θεού και δια την μαρτυρίαν Ιησού Χριστού”. Η απόσταση ήταν αφάνταστα μεγάλη –και τραγική…

   Καθώς η βαριά πόρτα έκλεισε με πάταγο, ο Ιωάννης έγειρε αποκαμωμένος το λευκό του κεφάλι και με τα μάτια μισόκλειστα κοίταξε στον μικρό φεγγίτη ψηλά στον πέτρινο τοίχο της φυλακής. Και σιγά σιγά εκείνος ο φεγγίτης πήρε διαστάσεις εξωπραγματικές, υπερφυσικές θαρρείς, κι έγινε ένα τεράστιο φωτεινό παράθυρο απ’ όπου ο δούλος του Θεού είδε «όσα ανήκουν στο παρόν και όσα μέλλεται να γίνουν ύστερα απ’ αυτά» (Αποκ. 1:19 –Νέα Μετάφραση της Βίβλου). Από πίσω του άκουσε μια φωνή που του έλεγε: «Γράψε αυτό που βλέπεις σε βιβλίο…» Έτσι άρχισε να γράφει και να γράφει και να γράφει… «Εγώ ο Ιωάννης, ο αδελφός σας, που με τη δύναμη του Ιησού συμμερίζομαι μαζί σας τους κατατρεγμούς, και υπομονετικά περιμένω τον ερχομό της βασιλείας του Θεού, βρέθηκα εξόριστος στο νησί της Πάτμου…» Ήταν το τελευταίο βιβλίο της Γραφής, η γνωστή μας “Αποκάλυψη του Ιωάννη”.

Η Πάτμος, ίσως το πιο γνωστό διεθνώς ελληνικό νησί των Δωδεκανήσων, οφείλει τη διασημότητά του όχι σε κάποια μανεκέν και άλλους κοσμικούς που παραθερίζουν εκεί ή σε κάποιους κροίσους και ηγεμόνες που έχουν εκεί μια από τις πολλές βίλλες τους. Τη φήμη του ετούτο το νησί την οφείλει ακριβώς σ’ αυτό το τελευταίο βιβλίο της Γραφής, την Αποκάλυψη. Πολυσυζητημένο, πολυερμηνευμένο, παρεξηγημένο ή λατρεμένο αυτό το βιβλίο, έχει πολλά μηνύματα να δώσει στην Εκκλησία του Χριστού σε κάθε εποχή. Άλλωστε για την Εκκλησία γράφτηκε και στους ποιμένες της απευθύνεται.

   Πέρα όμως από τα πολλά συμβολικά ή μη που έχει να μας μεταδώσει η Αποκάλυψη, τρία γενικά μηνύματα μπορούμε να δούμε στα περιορισμένα πλαίσια ενός άρθρου. Βασικά, αυτό που μας λέει ο Ιωάννης είναι για μια απόλυτα αποκαλυπτική επαφή που είχε με τον αναστημένο πια Κύριο. Έναν Ιησού όχι όπως τον θυμούνταν οι άνθρωποι, με τις όποιες αδυναμίες ενός φθαρτού σαρκίου, αλλά έναν Ιησού ένδοξο, «που περπατούσε ανάμεσα σε εφτά ολόχρυσους λυχνοστάτες, που στο χέρι του κρατούσε εφτά αστέρια κι από το στόμα του έβγαινε ένα αιχμηρό δίκοπο σπαθί. Που το πρόσωπό του έλαμπε σαν τον ήλιο σε όλη του τη λαμπρότητα». Ήταν «ο πρώτος και ο έσχατος, που θανατώθηκε, μα τώρα είναι ζωντανός…»

   Τρεις μικρές φράσεις, όμως, τραβούν το ενδιαφέρον μας και μπορούμε να πούμε πως περικλείουν όλες τις προϋποθέσεις, αν θέλουμε κι εμείς ως πιστοί να έχουμε την αποκάλυψη του Κυρίου Ιησού Χριστού κάθε μέρα στη ζωή μας: Μέρα Κυριακή – Στο νησί της Πάτμου – Με συνήρπασε το Πνεύμα.

1.  Μέρα Κυριακή

Πόσες και πόσες Κυριακές δεν έζησε ο Ιωάννης στη ζωή του! Αν υπολογίσει κανείς ότι πέθανε σε ηλικία περίπου 90 ετών, οι Κυριακές της ζωής του ήταν πολλές. Βέβαια, τότε δεν τις έλεγαν “Κυριακές” αλλά “πρώτη ημέρα της εβδομάδος”.

   Τρεις όμως Κυριακές έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή του αγαπημένου μαθητή. Η μία ήταν αναμφίβολα η ημέρα που αναστήθηκε ο Κύριος από τους νεκρούς. Από αυτό το γεγονός άλλωστε πήρε και το όνομά της “Κυριακή”, και έτσι την ήξερε η πρώτη Εκκλησία. Ήταν η μέρα που αλαφιασμένος ο Ιωάννης μαζί με τον Πέτρο κοντοστάθηκαν με φόβο έξω από τον άδειο τάφο και κοιτούσαν μέσα με δέος το καλοδιπλωμένο σουδάριο που ο αναστημένος Κύριος είχε αφήσει πίσω του. Αυτή ήταν η μία Κυριακή.

   Μια δεύτερη σημαδιακή Κυριακή στη ζωή του Ιωάννη ήταν εκείνη της Πεντηκοστής. Τότε που 120 περίπου άτομα κλεισμένα σε ένα ανώγειο, φοβισμένα και βουβά προσεύχονταν χωρίς να ξέρουν τι θα γίνει την επομένη, κι άκουσαν μια δυνατή βουή, ταρακουνήθηκαν από έναν φοβερό σεισμό και είδαν το Πνεύμα να έρχεται στα κεφάλια τους σαν φλόγες φωτιάς. Τότε που οι αδύναμοι μαθητές μεταμορφώθηκαν σε δυναμικούς κήρυκες της ανάστασης του Χριστού, τότε που οι φοβισμένοι οπαδοί του Ιησού μεταμορφώθηκαν σε Εκκλησία θαρραλέων πρωτοτόκων και έφεραν το μήνυμα του ευαγγελίου στα πέρατα του τότε γνωστού κόσμου. Ήταν ένα μήνυμα και ένα κήρυγμα που το Πνεύμα του Άγιο τα επιβεβαίωνε με θαυμαστές ενέργειες –και τα έβλεπε όλα αυτά ο Ιωάννης. Αργότερα, στην πρώτη του επιστολή θα έγραφε: «Σας γράφουμε για το ζωοποιό Λόγο, που υπήρχε εξαρχής. Εμείς τον έχουμε ακούσει και τον έχουμε δει με τα ίδια μας τα μάτια. Μάλιστα τον είδαμε από κοντά, και τα χέρια μας τον ψηλάφησαν» (Α΄ Ιωάν. 1:1 –ΝΜΒ).

   Τέλος, μια τρίτη Κυριακή ήταν ετούτη της Αποκάλυψης, όταν ο ίδιος ο ένδοξος Κύριος ήρθε να βρει τον εξόριστο μαθητή του μέσα στο σκοτεινό του κελί και του αποκάλυψε «α δει γενέσθαι εν τάχει…» Και είναι η μόνη φορά που ονομάζεται “κυριακή ημέρα”, δηλ. “η ημέρα του Κυρίου”, ενώ οι προηγούμενες είναι “η πρώτη της εβδομάδος”. Είναι γνωστό ότι στο ανατολικό τμήμα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας υπήρχε μία ημέρα του μήνα και μία ημέρα της εβδομάδας που ήταν γνωστή σαν “η Ημέρα του Αυτοκράτορα”.

   Τι αντιπροσωπεύει, όμως, η Κυριακή για μας τους χριστιανούς; Είναι μια διαρκής και επαναλαμβανόμενη ανάμνηση της Ανάστασης του Χριστού και της καθόδου του Πνεύματος, που έργο του είναι να αποκαλύψει τον Σωτήρα στην οικουμένη. Δύο γεγονότα δίχως τα οποία η πίστη μας δεν θα υφίστατο καν. Βέβαια, ο Θεός μπορεί να αποκαλύπτεται κάθε μέρα στους δικούς του. Το να ξεχωρίζουμε όμως εμείς μία μέρα και να την αφιερώνουμε στην ανάμνηση και στην εξαγγελία της βασιλείας του, δείχνει ότι τιμάμε τον ίδιο τον Κύριο και τον ξεχωρίζουμε στη ζωή μας.

   Ίσως είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε πως ο Θεός δεν αποκαλύπτει τα σχέδιά του, τους θησαυρούς του ελέους του, τα μυστικά της κοινωνίας μαζί του, τον πλούτο των υποσχέσεών του ή τη δύναμη της προσευχής, σε ανθρώπους που συνέχεια “έχουν δουλειές”, και δεν έχουν καμιά διάθεση να ξεχωρίσουν ούτε μία ώρα της ημέρας για τις αποκαλύψεις του Κυρίου. Πόσο από τον χρόνο μας αφιερώνουμε στην προσευχή και στην κοινωνία μας με τον Κύριο μέσα από τη μελέτη του λόγου του; Ανάλογες θα είναι και οι αποκαλύψεις του στη ζωή μας. Κι αυτή είναι μια πρώτη προϋπόθεση.

2.  Στο νησί της Πάτμου

Σε αντίθεση με τα τουριστικά φυλλάδια και τους οδηγούς διακοπών, η Πάτμος εκείνη την εποχή δεν ήταν ο παράδεισος του Θεού επί της γης! Ήταν ένα ξερονήσι, όπου εκτοπίζονταν όσοι τα έβαζαν με τη ρωμαϊκή κυριαρχία. Κι αυτή η εκτόπιση σ’ ετούτο το απομακρυσμένο νησί σήμαινε στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων και συνηθέστατα σκληρή καταναγκαστική δουλειά στα λατομεία.

   Εκείνη την εποχή ο Ιωάννης ήταν ο αναγνωρισμένος ηγέτης των χριστιανών, και είναι απορίας άξιο πώς και δεν εκτελέστηκε με μιας! Όπως φάνηκε εκ των υστέρων, όμως, ο Θεός δεν είχε ακόμη τελειώσει το έργο του με τον Ιωάννη. Είχε τόσα να αποκαλύψει σ’ εκείνον –και σ’ εμάς… Έτσι, εκεί που οι εκκλησίες της Ασίας περίμεναν από μέρα σε μέρα να πληροφορηθούν την εκτέλεση του ποιμένα τους, έλαβαν το μήνυμα της Αποκάλυψης για τη μελλοντική νίκη του Ιησού. Ήταν ακριβώς εκεί στην Πάτμο, που ο αναστημένος Κύριος σήκωσε μια άκρη της κουρτίνας της Ιστορίας και αποκάλυψε από το νησί της φυλακής στον αγαπημένο μαθητή του πολύ περισσότερα απ’ όσα ο αυτοκράτορας Δομιτιανός μπορούσε να δει από το περιστύλιο του ανακτόρου του στη Ρώμη!

   Αλλά πάντοτε οι μεγάλες αποκαλύψεις του Θεού συνδέονται με τις θλίψεις, και ειδικότερα με την έννοια των διωγμών για την πίστη στον Χριστό. Ο ίδιος ο Κύριος είχε προειδοποιήσει τους μαθητές του ότι στον κόσμο θα είχαν να αντιμετωπίσουν θλίψεις. Ο Ιάκωβος ενθάρρυνε τους χριστιανούς των τότε εκκλησιών να χαίρονται που αντιμετώπιζαν όχι μόνο τους διωγμούς της Ρώμης αλλά και την κοινωνική περιφρόνηση και τους κατατρεγμούς της ειδωλολατρικής κοινωνίας γύρω τους.

   Χιλιάδες και εκατομμύρια ιστορίες πιστών ανθρώπων που δεν ήθελαν να συμβιβαστούν με το πνεύμα του κόσμου κοσμούν το χρυσό βιβλίο του ουρανού. Από την εποχή του Κολοσσαίου με τα λιοντάρια, μέχρι την εποχή του Μεσαίωνα ή της Διαμαρτύρησης και μέχρι τους διωγμούς της Εκκλησίας πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα ή στις χώρες του θρησκευτικού φονταμενταλισμού σήμερα, η κατάσταση δεν αλλάζει: «Όλοι όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς» (Β΄ Τιμ. 3:12 –ΝΜΒ).

   Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σήμερα σε μια κοινωνία σαν τη δική μας, με τα ατομικά μας δικαιώματα κατοχυρωμένα συνταγματικά, με ένα κράτος δικαίου έτοιμο να υπερασπιστεί τη διαφορετικότητα, δεν έχουμε διωγμούς. Αλλά έχουμε σκεφτεί πόσες φορές μάς περιφρόνησαν οι άλλοι γύρω μας επειδή δεν συμμορφωθήκαμε με τα πρότυπα αυτού του αμαρτωλού κόσμου; Και σκεφτήκαμε, από την άλλη μεριά, μήπως αν όλοι μάς παραδέχονται και συμφωνούν σε όλα μαζί μας, μήπως έχουμε κιόλας πάρει τη μορφή αυτού του αμαρτωλού κόσμου; Μήπως ο σατανάς δεν μας θεωρεί ξένους και εχθρούς του; Ο Χριστός είπε στους μαθητές του πως όσοι αντιτίθενται στον λόγο του Χριστού, θα αντιταχθούν και στους δικούς του ανθρώπους (Ιωάν. 15:20).

   Ποια είναι αδερφέ μου η δική σου Πάτμος; Μήπως περιμένεις να είναι όλα ρόδινα γύρω σου και να έχεις και τις αποκαλύψεις του Θεού στη ζωή σου; Ίσως πρέπει να το ξανασκεφτείς αν πραγματικά θέλεις να είσαι μαθητής του Ιησού. Προϋπόθεση βασική να σου αποκαλύπτεται κάθε μέρα ο Κύριος, είναι να έχεις πάρει την απόφαση να υποφέρεις γι’ αυτόν.

3.  Με συνήρπασε το Πνεύμα

Μέχρι τώρα είδαμε ότι ο Ιωάννης ήταν έτοιμος να λάβει τις αποκαλύψεις του Χριστού, γιατί ήταν την πιο κατάλληλη μέρα: την ημέρα του Κυρίου∙ και ήταν και στον σωστό τόπο: τον τόπο των θλίψεων. Απαιτείτο όμως και μια τρίτη διάσταση, μια τρίτη προϋπόθεση: είναι ο παράγοντας του Πνεύματος. Η φράση του πρωτοτύπου (1:10) «εγενόμην εν Πνεύματι» ή όπως αποδίδεται στις μεταφράσεις «ήλθον εις έκστασιν πνευματικήν» ή «με συνήρπασε το Πνεύμα» δείχνει το πλαίσιο μέσα στο οποίο έλαβαν χώρα όλες αυτές οι αποκαλύψεις του Κυρίου στον Ιωάννη.

   Τόσο στην Παλαιά όσο και στην Καινή Διαθήκη, βασικός παράγοντας είναι το Πνεύμα: Από την ημέρα της δημιουργίας του ανθρώπινου γένους, όπου ο Δημιουργός έδωσε στον άνθρωπο την πνοή του Πνεύματός του ώς τα ξερά οστά του οράματος του Ιεζεκιήλ, απαιτήθηκε η πνοή του Πνεύματος για να λειτουργήσουν. Ο άνθρωπος θα παρέμενε ένα τέλειο πήλινο άγαλμα χωρίς το Πνεύμα. Η κοιλάδα με τα οστά μπορεί να είχε μετατραπεί σε μια κοιλάδα με ολοκληρωμένα σώματα, με σάρκα και νεύρα, αλλά θα παρέμεναν σκέτα πτώματα αν το Πνεύμα δεν τους χάριζε τη ζωή.

   Τι ρόλο άραγε παίζει το Πνεύμα του Θεού στη ζωή μας ως χριστιανών; Αναρωτηθήκαμε ποτέ γιατί, ενώ έχουμε όλα τα τεχνικά μέσα, την οργάνωση, τα χαρίσματα, τις ευκαιρίες, μάς λείπει ο καρπός του Πνεύματος; Γιατί, ενώ τα επιχειρήματά μας είναι ισχυρότατα, η βιβλική μας κατάρτιση άψογη, η απογοήτευση του κόσμου από τις ανθρώπινες αξίες απόλυτη και διψούν για κάτι δυνατό, εμείς δεν μπορούμε να τους πείσουμε να αλλάξουν ζωή με την Αλήθεια του ευαγγελίου; Κι αν κάποτε αυτό συμβαίνει, γιατί περιορίζεται στη διανοητική σφαίρα, και δεν αλλάζουν οι άνθρωποι ζωή; Είναι γιατί λείπει ο παράγοντας Πνεύμα. Καλά όλα αυτά, αλλά δεν γίνονται “εν Πνεύματι”: δεν γίνονται με τη δύναμη του Πνεύματος, δεν γίνονται για να δοξαστεί το Πνεύμα του Θεού, δεν γίνονται με την παρακίνηση του Πνεύματος, δεν γίνονται με την οδηγία του Πνεύματος. Άρα πώς μπορούμε να έχουμε τις αποκαλύψεις του Πνεύματος και τέλος την καρποφορία του Πνεύματος;

   Αλλά είναι και κάτι τελευταίο: Για τον Ιωάννη η εξορία της Πάτμου ήταν γι’ αυτόν συμμετοχή στα παθήματα του Χριστού. Ώς τη στιγμή που άκουσε τον ήχο της σάλπιγγας. Και τότε η Πάτμος έγινε συμμετοχή στη βασιλεία του Χριστού. Ο ξερότοπος της Πάτμου αντιπροσώπευε την απογοήτευση, όχι την ενθάρρυνση. Όμως όταν την ημέρα του Κυρίου “εγένετο εν Πνεύματι”, α, τότε το ξερονήσι έγινε γι’ αυτόν η πύλη του ουρανού, απ’ όπου είδε τον αναστημένο Κύριο σε όλη του τη δόξα και την κυριαρχία του ανάμεσα στις εκκλησίες του. “Εν Πάτμω” υποφέρουμε, αλλά “εν Πνεύματι” θριαμβεύουμε μέσα από τις θλίψεις.  

   Αλήθεια,  εσένα πώς σου αποκαλύπτεται ο Χριστός;