Χάρης Ι. Νταγκουνάκης, Νομικός 

 

Κάποιοι κινδύνεψαν για τον Χριστό

όνο δύο φορές αναφέρονται οι Κεγχρεές στην Αγία Γραφή. Σαν “βιβλικός τόπος” είναι γνωστός από τη μαρτυρία του αποστόλου Παύλου στην προς Ρωμαίους επιστολή (16:1), ότι εκεί υπήρχε χριστιανική εκκλησία, της οποίας η Φοίβη ήταν διάκονος. Ο Λουκάς, εξάλλου, στις Πράξεις των Αποστόλων (18:18) αναφέρει τις Κεγχρεές για να μας πληροφορήσει ότι ο Παύλος αναχώρησε από κει για τη Συρία, και στις Κεγχρεές κούρεψε το κεφάλι του γιατί είχε κάνει κάποιο τάξιμο.

    Εκείνο, όμως, που μας κάνει εντύπωση είναι αυτό που γράφει ο Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή του, εκεί που στέλνει χαιρετισμούς στους αγαπητούς του συνεργάτες που τότε βρίσκονταν στη Ρώμη, τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα. Γράφει γι’ αυτούς κάτι πολύ σημαντικό: «Διακινδύνεψαν τη ζωή τους για χάρη μου και τους ευχαριστώ, όχι μόνο εγώ, αλλά και όλες οι εκκλησίες του μη ιουδαϊκού κόσμου» (Ρωμ 16:3-4 –Νέα Μετάφραση της Βίβλου). Απ’ ό,τι διαβάζουμε στη Γραφή, για κανέναν άλλο δεν έχει λεχθεί αυτό το σχήμα λόγου: «υπέρ της ψυχής μου τον εαυτών τράχηλον υπέθηκαν». Μόνο γι’ αυτό το άξιο ζευγάρι συνεργατών του Παύλου στο έργο του ευαγγελίου.

    Ένα στοιχείο της χριστιανικής ζωής που δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε εμείς οι σημερινοί χριστιανοί, είναι το στοιχείο του κινδύνου. Δεν κινδυνεύει κανένας σοβαρά –τουλάχιστον με τη μορφή των κινδύνων εκείνου του καιρού– επειδή είναι χριστιανός. Σε ορισμένες χώρες με ακραία θεοκρατικά, ισλαμικά καθεστώτα ναι, αλλά όχι γενικά, όπως τον καιρό των πρώτων Χριστιανών. Ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα ήταν ένα ανδρόγυνο που για τον Παύλο είχε διακινδυνεύσει τη ζωή του. Για ποια διακινδύνευση μιλάει εδώ ο Παύλος; Πότε ο Ακύλας και η Πρίσκα διακινδύνεψαν τη ζωή τους για τον Παύλο; Φαίνεται πως εδώ ο απόστολος αναφέρεται είτε στις ταραχές των αργυροχόων στην Έφεσο εναντίον του, όπου βρισκόταν και το ζευγάρι (Πραξ 19:23εξ), είτε στη διάρκεια της φυλάκισής του στην Έφεσο, όπου προφανώς αναφέρεται στα: Β΄ Κορ 1:8-9∙ Α΄ Κορ 15:32∙ Ρωμ 16:7.      

    Ταλαιπωρημένο ζευγάρι ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα. “Περιπλανώμενοι Ιουδαίοι” στην κυριολεξία! Ο Παύλος τους βρήκε στην Κόρινθο να ασκούν το επάγγελμα του σκηνοποιού –συνάδελφοι! Πριν λίγο καιρό, κάποια αναταραχή που έγινε στην εβραϊκή συνοικία της Ρώμης –κατά τον Σουετώνιο «με την υποκίνηση κάποιου Χρήστου» (ή Χριστού;)– έγινε αφορμή να εκδώσει ο αυτοκράτορας Κλαύδιος ένα Διάταγμα, που αν και στη συνέχεια το ανακάλεσε, ανάγκασε τους Ιουδαίους να φύγουν από τη Ρώμη (49 μ.Χ.) Έτσι,  το ζευγάρι εγκαθίσταται στην Κόρινθο. Αργότερα τους συναντάμε πάλι στην Έφεσο, μετά στη Ρώμη και ύστερα πάλι στην Έφεσο. Με τέτοια νομαδική σχεδόν ζωή, δεν ήταν δυνατόν να αποκτήσουν κάποια οικονομική ευχέρεια. Μόνο στη Ρώμη, αργότερα, φαίνεται πως ήρθαν και γι’ αυτούς καλύτερες μέρες, αφού εκεί μπόρεσαν να διαθέσουν το σπίτι τους στον Αυεντίνο για τις θρησκευτικές συναθροίσεις της κατ’ οίκον εκκλησίας (Ρωμ 16:3-5).

ΠΕΡΑ όμως από τη στενή έννοια της διακινδύνευσης, θα μπορούσε κανείς να δει ευρύτερα την υπηρεσία που ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα πρόσφεραν στον Παύλο και στο ευαγγέλιο γενικότερα. Μπορούμε να πούμε πως η ζωή αυτού του ζευγαριού κυριολεκτικά αναστατώθηκε από την επαφή τους και τη γνωριμία τους με τον Παύλο, με αφορμή βασικά το κοινό τους επάγγελμα του σκηνοποιού. Προσοδοφόρα ενασχόληση, αφού κάθε ταξιδευτής εκείνο τον καιρό έπρεπε να έχει μια σκηνή μαζί του. Αλλά μέσα στο κοινό τους εργαστήρι σφυρηλατήθηκε μια ζωντανή και αποδοτική φιλία και συνεργασία εν Κυρίω.

1. Μέσα από τις αλλαγές της ζωής

Λέγεται πως η Πρίσκιλλα ήταν γόνος υψηλής οικογένειας της Ρώμης αλλά ο Ακύλας προερχόταν από τη Μικρά Ασία και κάποτε εγκαταστάθηκε στη Ρώμη “για καλύτερα”. Από τη Ρώμη στην Κόρινθο, από κει όπως προαναφέραμε σε διάφορους άλλους τόπους. Όπου κι αν πήγαινε, όμως, το ζευγάρι αυτό, όπως κι αν τα έφερνε η ζωή, τίποτε δεν μπορούσε να τους αποτρέψει από το ν’ ακολουθούν το Χριστό και να κινδυνεύουν για το Χριστό.

    Είναι σύνηθες φαινόμενο οι συνθήκες της ζωής να μας αποτρέπουν από το ζήλο μας για τον Κύριο και το έργο του. Καθημερινό το φαινόμενο! Μας κάνουν έξωση και πάμε να μείνουμε σε άλλη περιοχή, αραιώνουμε από τις συνάξεις της εκκλησίας ή μειώνουμε τη συμμετοχή μας στις διακονίες της. Χάνουμε τη δουλειά μας, πέφτει ο ζήλος μας για το Χριστό. Βρίσκουμε μια δεύτερη δουλειά, παραιτούμαστε από μια δραστηριότητα για την εξάπλωση του ευαγγελίου, γιατί δεν έχουμε πια χρόνο. Πόσο μπορούμε μέσα από τις αλλαγές της ζωής μας να μένουμε σταθεροί τουλάχιστον –πόσο μάλλον να κινδυνέψουμε!– για το Χριστό;

2. Το ζευγάρι μαζί για το Χριστό           

Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που ένα ζευγάρι αναφέρεται πάντοτε μαζί στα κείμενα της Γραφής. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι ίσως μπερδευόμασταν αν “συναντούσαμε” μόνο του τον Ακύλα ή μόνη της την Πρίσκιλλα. Για μας είναι “ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα”, η Πρίσκιλλα και ο Ακύλας! Και στις έξι αναφορές της Καινής τούς βρίσκουμε μαζί. Υπήρξαν και άλλοι παντρεμένοι, όπως ο Μωυσής αλλά ποιος μιλάει για τη Σεπφώρα… Ξέρουμε και τη Λυδία αλλά όχι τον άντρα της. Ετούτο το ζευγάρι έχει την ιδιαίτερη ευλογία από τον Κύριο να ζει μαζί, να υπηρετεί μαζί, να ταξιδεύει μαζί, να ταλαιπωρείται μαζί, να εργάζεται μαζί, να κινδυνεύει για το Χριστό μαζί.

    Ίσως μια από τις μεγαλύτερες πληγές του έργου της χριστιανικής εκκλησίας σήμερα είναι ότι δεν συμμετέχουν και οι δύο σύζυγοι στο έργο για το Χριστό. Πολύ χειρότερα, όταν ο ένας προσπαθεί να αποτρέψει κιόλας τον άλλο από την όποια υπηρεσία στο ευαγγέλιο! Κάτι που ενδεχομένως θα έπρεπε να τονιστεί στα σημερινά ζευγάρια που θέλουν να παντρευτούν, είναι να προσέξουν αν έχουν και οι δύο τους ίδιους πνευματικούς στόχους. Κι αν όχι, να μην προχωρούν.

    Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία από του να κρατάει ο ένας σύζυγος το χέρι του άλλου όχι μόνο “εν χαρά ή εν λύπη, εν υγεία ή εν ασθενεία” αλλά ίσως εδώ θα πρέπει να προστεθεί και “εν κοινή υπηρεσία” στο έργο του Θεού. Κι αν ο ένας δεν συμπράττει ή δεν συνεργάζεται με τον άλλο, τουλάχιστον ας τον ενθαρρύνει ψυχολογικά, ας στέκεται στα μετόπισθεν με προσευχή. Πόσο ανάγκη έχουμε σήμερα όχι από Πρίσκιλλες, όσο έξυπνες ή δραστήριες και αν είναι ούτε από Ακύλες, όσο ριψοκίνδυνοι ή “ετοιμοπόλεμοι” και αν είναι. Σήμερα έχουμε ανάγκη από Ακύλες και Πρίσκιλλες σαν ζευγάρια, σαν οικογένειες, να υπηρετούν μαζί και να κινδυνεύουν μαζί για τον Κύριο.

3. Ο κίνδυνος της διακονίας

Μιλώντας για διακινδύνευση, ο νους μας πηγαίνει στους κινδύνους της διάδοσης του ευαγγελίου, ιδιαίτερα στους διωγμούς εκείνου του καιρού. Όμως, είναι δυνατόν “κίνδυνοι” να υπάρχουν και μέσα στην εκκλησία, πάλι για χάρη του Χριστού, και μάλιστα οι κίνδυνοι αυτοί να έχουν σχέση με τις διακονίες της εκκλησίας. Έναν τέτοιο κίνδυνο φαίνεται πως τον βίωσε κι ετούτο το ζευγάρι των πιστών διακόνων του Χριστού. Ήξεραν όμως και διακινδυνεύουν κάτι για τον Κύριο και για την Εκκλησία του.

    Διαβάζουμε στις Πράξεις των Αποστόλων ότι στην εκκλησία της Κορίνθου είχε έρθει ένας πολύ δραστήριος, δυνατός στις Γραφές κήρυκας του ευαγγελίου, θα τον λέγαμε σήμερα, ο Απολλώς. Εμφανίζεται κατά καιρούς στην Καινή Διαθήκη, και φαίνεται πως ήταν ένας λαμπερός και δυναμικός ρήτορας (Πραξ 18:24εξ). Φαίνεται όμως και πως δεν ήταν απόλυτα ακριβής με τη διδασκαλία του. Τα έλεγε όμορφα, δυναμικά, γεμάτος ζήλο αλλά όχι “ορθοτομημένα”. Τι έπρεπε να γίνει; Η εκκλησία τον αγαπούσε, είχε μάλιστα δημιουργηθεί και “ρεύμα” υπέρ του, ένα fun club, που απολάμβανε το κήρυγμά του. Ένα κήρυγμα όμως που έπασχε θεολογικά (κάτι σε σχέση με το βάπτισμα του Ιωάννη).

    Μερικοί ίσως είπαν, «να τον κατεβάσουμε από τον άμβωνα, παραπλανάει την εκκλησία! Κι όποιος θέλει να πάει μαζί του ας πάει». Κάποιοι άλλοι ίσως είπαν «άσ’ τον, νέος είναι, θα μεγαλώσει και θα μάθει». Κάποιοι τρίτοι, πιο “πνευματικοί” αυτοί, είπαν «ας προσευχηθούμε, ο Κύριος να του δείξει πού σφάλλει, και μόνος του θα διορθωθεί». Αλλά μου αρέσει ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα, γιατί δεν σκέφτηκαν ούτε με τον ακραίο σαρκικό τρόπο ούτε με τον ακραίο και ουτοπικό “πνευματικό” τρόπο της υπεκφυγής. Σκέφτηκαν και ενήργησαν με τον πιο πρακτικό και συνάμα γνήσια πνευματικό τρόπο, που τελικά ωφέλησε την εκκλησία της Κορίνθου. Τι έκανε αυτό το ζευγάρι;

    Πήραν στο σπίτι τους τον Απολλώ και με υπομονή, με προσευχή, με μεθοδικότητα και με πίστη και πάνω απ’ όλα με αγάπη «προσελάβοντο αυτόν και ακριβέστερον αυτώ εξέθετον την του Θεού οδόν»! Τι θαυμάσια διακονία αυτού του ανδρογύνου! Διακονία με την οποία η Εκκλησία ευλογείται και αυξάνει πνευματικά. Κινδύνεψαν, βέβαια: Κάποιοι θα σκέφτηκαν «μα πώς τολμούν αυτοί οι σκηνοποιοί να διδάσκουν έναν νέο “λόγιο”, “δυνατόν εν ταις γραφαίς”, ήδη “κατηχημένον την οδόν του Κυρίου”, “ζέοντα τω πνεύματι”; Τι υπεροψία! Κι αν αυτός ο Απολλώς έχει το δίκιο; Πώς μπορούν να τον πληγώνουν έτσι; Μήπως απογοητευθεί και φύγει; Η εκκλησία θα χάσει. Καταστρέφουν το μέλλον της εκκλησίας!» Όμως ο Ακύλας και η Πρίσκιλλα τόλμησαν να διακινδυνεύσουν όλη αυτή την αντίδραση προκειμένου να κάνουν το σωστό, όπως τους υποδείκνυε ο Θεός.

    Πόσες εκκλησίες δεν φθίνουν σήμερα, δεν είναι αποδυναμωμένες, δεν παρακμάζουν, επειδή δεν βρέθηκε κάποιος Ακύλας ή κάποια Πρίσκιλλα να κινδυνέψουν στη διακονία τους γι’ αυτές! Προσωπικά ευχαριστώ τον Θεό για κείνους που με υπομονή και αγάπη μού έμαθαν πολλά και κυρίως πρακτικά πράγματα για τις όποιες δραστηριότητες στο έργο του Θεού.  

    Η τακτική του Ακύλα και της Πρίσκιλλας απέδωσε καρπούς. Ο μεγάλος Παύλος δεν διστάζει να αξιολογήσει τον Απολλώ περίπου ισάξιόν του: «Εγώ εφύτευσα, Απολλώς επότισεν…» Ποιος διάκονος του ευαγγελίου δεν θα ήθελε να πει και γι’ αυτόν ο Παύλος τα ίδια λόγια!

    Έτσι, καθώς το ιστιοφόρο με τον Παύλο, τον Ακύλα και την Πρίσκιλλα έλυνε κάβους κι απομακρυνόταν από το λιμάνι των Κεγχρεών για τη Συρία, άφηνε πίσω σ’ εμάς ετούτο το πολύτιμο μάθημα και παράδειγμα: Όχι απλώς να κοπιάζουμε αλλά και να διακινδυνεύουμε τα πάντα για το Χριστό…