Του Σπύρου Ματθαίου
Η ζωή μας, αποκτά νέο νόημα, τη στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι είμαστε αθάνατοι.
Σε πλαίσιο
Ξέρουμε, «ότι τα πάντα συνεργούν προς το αγαθόν δι’ αυτούς που αγαπούν το Θεό» (Ρωμ. 8:28). Ίσως ακούγεται παράξενα σε μερικούς από μας η έκφραση: «Να προσεύχεσθε, όπως ο Κύριος σας δώσει την ευλογία Του μέσα απ’ τη μεγάλη δοκιμασία που περνάτε». Όταν μάλιστα πρόκειται για θάνατο, κάτι τέτοιο ακούγεται παράλογο. Ο φυσικός άνθρωπος δεν μπορεί να το δεχτεί. Αυτό που σκέπτεται είναι: «Πώς είναι δυνατόν να βγει κάτι καλό μέσα απ’ το μεγάλο κακό που μας βρήκε;» Παρ’ όλα αυτά ο Λόγος του Θεού μας επιβεβαιώνει μαζί με την εμπειρία των χρόνων που έχουμε στην πλάτη μας, ότι πολλές απ’ τις καλύτερες και πλουσιότερες ευλογίες της ζωής μας προέκυψαν μέσα από θλίψεις.
Ένα απ’ τα πιο καταπληκτικά οράματα που είχε δει ο Ιωάννης ο Θεολόγος στο νησί της Πάτμου ήταν αυτό της δοξασμένης ομάδας που φαινόταν να ξεπερνά τα πάντα μέσα στη λαμπρότητα της ενδυμασίας με την οποία είχαν τιμηθεί. Στα χέρια τους κρατούσαν κλάδους από φοίνικες. Ήταν ντυμένοι στα ολόλευκα και κάθονταν δίπλα στο Θρόνο και το Αρνίον. Θα λέγαμε ότι αυτοί ήταν παιδιά ολόχαρα που βγήκαν απ’ τη γη και που ποτέ τους δεν γνώρισαν λύπη. Όταν όμως το ερώτημα τέθηκε: «Ποιοι είναι αυτοί που είναι ντυμένοι στα λευκά, κι από πού έρχονται;», η απάντηση ήταν: «Όλοι αυτοί, βγήκαν μέσα από μεγάλες δοκιμασίες και θλίψεις». Όλα αυτά ήταν παιδιά που είχαν περάσει απ’ το σχολείο των δοκιμασιών και θλίψεων, που ο άνθρωπος βιώνει στην καθημερινή του ζωή. Τώρα οι άνθρωποι αυτοί, είναι κοντά στο Χριστό, ανάμεσα στους δοξασμένους, πιστοποιώντας εκείνο που υποσχέθηκε ο Χριστός: «Αυτοί που υποφέρουν μαζί Του, θα βασιλέψουν και μαζί Του!».
Οι Γραφές έχουν πολλά εδάφια που πιστοποιούν εκείνο που βλέπουμε ρίχνοντας μια ματιά πίσω απ’ τις πύλες του παραδείσου. Διδασκόμαστε, ότι πρέπει να περάσουμε από πολλές δοκιμασίες για να μπούμε στον παράδεισο. Ο δρόμος της πνευματικής ζωής είναι ανηφορικός. Στα μηνύματα των επτά Εκκλησιών, βλέπουμε προνόμια, ευλογίες και τιμές που δίδονται στους ακόλουθους του Χριστού. Το ένα μήνυμα μιλάει για το δέντρο της ζωής του παραδείσου. Το άλλο μιλάει για το στεφάνι που περιμένει να τοποθετηθεί στο κεφάλι του πιστού. Το άλλο, μας αποκαλύπτει ότι πίσω απ’ την κουρτίνα είναι το μάννα και μια άσπρη πέτρα με ένα νέο όνομα γραμμένο επάνω της. Το άλλο μιλάει για δύναμη που υπόσχεται εξουσία και διακυβέρνηση. Το άλλο μας μιλάει για τις λευκές ενδυμασίες και τα ονόματα που είναι γραμμένα στο Βιβλίο της Ζωής. Ένα χώρο μέσα στο Ναό του Θεού. Και τελευταία απ’ όλα, ένα κάθισμα δίπλα στο Χριστό και το Θρόνο Του. Όλες αυτές οι τιμές φαίνονται πίσω απ’ το πεδίο του αγώνα, κι αυτός που θα τις κερδίσει, πρέπει να κερδίσει τον καλό αγώνα της νίκης και να βγει νικητής.
Είναι πολύ δύσκολο για μας να διανοηθούμε αυτά που οφείλουμε στις θλίψεις μας. Χωρίς αυτές, θα είχαμε χάσει τις πιο γλυκές χαρές, τις πιο θείες αποκαλύψεις και τις πιο βαθιές εμπειρίες της ζωής. Οι δοκιμασίες είναι ευκαιρίες. Αν μπορούμε να τις δεχθούμε, τότε αφήνουν στην παλάμη του χεριού μας, θείους θησαυρούς. Με το να μην δεχόμαστε τις δοκιμασίες, χάνουμε και τις ευλογίες. Έτσι γινόμαστε πιο φτωχοί στη ζωή μας.
Τα καλύτερα πράγματα που βλέπουμε σ’ ένα χαρακτήρα, είναι εκείνα που βγαίνουν μέσα απ’ τους πόνους.