Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης
Αμέτρητες ερμηνείες και αναλύσεις έχει αυτή η προτροπή του Αποστόλου Παύλου στην επιστολή του προς τους Εφεσίους. Εάν κανείς την συνδυάσει με τον περίφημο «ύμνο της αγάπης» στην άλλη επιστολή, προς Κορινθίους, θα μπορούσε ίσως να πει ότι, το να αγαπά κανείς τη γυναίκα του, είναι πραγματικά ένα πολύ περίπλοκο και σύνθετο εγχείρημα.
Για παράδειγμα,
· Αν είσαι μορφωμένος και γλωσσομαθής, αλλά δεν δίνεις σημασία στη γυναίκα σου, το μόνο που πετυχαίνεις είναι να την εκνευρίζεις και να κλείνεται στον εαυτό της. Ακόμα κι αν έχεις όλα τα χαρίσματα του κόσμου, αυτά δεν πρόκειται να συγκινήσουν τη γυναίκα σου, παρά μόνο εάν ενδιαφέρεσαι για αυτήν.
· Όταν η γυναίκα σου έχει τις μαύρες της, πρέπει να μακροθυμείς, να κάνεις ότι δεν τρέχει τίποτα. Το ίδιο κι όταν αργεί να ντυθεί επειδή δεν ξέρει τι να φορέσει, ή όταν φτιάχνει μία ώρα στον καθρέφτη τα μαλλιά της.
· Πρέπει συνέχεια να της λες ένα καλό λόγο, ένα κομπλιμέντο, να της προσφέρεις ένα λουλούδι. Τέτοια πράγματα οι γυναίκες τα εκτιμούν πάρα πολύ. Πρέπει να ανέχεσαι όλες τις ιδιοτροπίες της, να πιστεύεις ότι παρ’ όλα αυτά είναι η καλύτερη και να ελπίζεις ότι τελικά όλα θα στρώσουν.
Περίεργα όντα οι γυναίκες, πραγματικά.
Όποτε μου τηλεφωνεί η ξαδέλφη μου, δεν μου λέει αμέσως τι θέλει, αλλά αρχίζει να μου κάνει ένα σωρό άσχετες ερωτήσεις: Πώς είναι η υγεία μου, τι κάνουν τα παιδιά κλπ. Στη συνέχεια ρωτάει πώς περάσαμε το Σαββατοκύριακο, τι γνώμη έχω για αυτά που είπε η τηλεόραση στις ειδήσεις, αν ήλθε ο λογαριασμός της ΔΕΗ, τι φαγητό μαγειρέψαμε, κλπ. κλπ. Κι αφού κάνει ένα εκτεταμένο σχόλιο για τον καιρό – στο μεταξύ έχουν ήδη περάσει 20 λεπτά – τότε μόνον μπαίνει στο θέμα και μου λέει γιατί τηλεφώνησε.
Το ίδιο φαίνεται ότι συμβαίνει με τις περισσότερες γυναίκες.
Αντίθετα, οι άντρες μεταξύ μας τα βρίσκουμε αμέσως και πολύ εύκολα. Όταν λ.χ. μου τηλεφωνεί ο φίλος μου ο Δημήτρης, συνεννοούμαστε σε δευτερόλεπτα :
– Πάμε για σουβλάκια και μπύρα;
– Έγινε. Έρχομαι αμέσως σε 10 λεπτά !
Τόσα χρόνια παντρεμένος, και μερικές φορές δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω τη γυναίκα μου. Τις προάλλες ταξιδεύαμε με το αυτοκίνητο για Αθήνα. Κάπου στη μέση της διαδρομής με ρωτάει:
– Πεινάς ;
– Όχι. Εξάλλου, όταν οδηγώ θέλω να έχω ελαφρύ στομάχι.
Μετά από κάμποση ώρα με ξαναρωτά εάν πεινάω. Της απάντησα και πάλι αρνητικά. Λίγο πριν από τη Λαμία, τα ίδια, με ξαναρώτησε και της απάντησα πάλι ότι δεν πεινάω.
Ένα περίεργο πράγμα, από τη Λαμία και μετά, θαρρείς και κάτι άλλαξε. Ξαφνικά κατέβασε μούτρα, ήταν αμίλητη και γενικά αισθανόμουν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.
Mέχρι που φτάσαμε στα Καμένα Βούρλα. Εκεί πάρκαρα το αυτοκίνητο στην παραλία για μια στάση, για ξεκούραση και καφέ. Και τότε κατάλαβα την αιτία όλου του κακού: Όταν ήλθε ο σερβιτόρος για να πάρει παραγγελία, εγώ μεν παρήγγειλα ένα εσπρέσο, η δε γυναίκα μου σουτζουκάκια σμυρναίϊκα και χυλοπίτες με κεφαλοτύρι. Τόση ώρα πεινούσε, αλλά δεν μου το έλεγε στα ίσια!
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει κι όταν πάμε στα μαγαζιά:
– Σου αρέσει αυτό το χρώμα; Πώς σου φαίνεται το σχέδιο;
Όταν ακούω τέτοιες ερωτήσεις, αρχίζω να κάνω λογαριασμό πόσα θα πληρώσω για τις καινούργιες κουρτίνες που θέλει να πάρει.
Περίεργα όντα οι γυναίκες…
· Αντί να σου πουν ότι πεινάνε – ρωτούν εάν πεινάς εσύ …
· Αντί να σου πουν στα ίσια ότι θα αλλάξουν τις κουρτίνες – ρωτάνε τι χρώμα και σχέδιο σου αρέσουν.
· Αντί να πουν Ναι – λένε Ίσως…