ΟΙ ΑΜΥΓΔΑΛΙΕΣ

 Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

Σήμερα η σκέψη μου πήγε σε έναν κήπο με αμυγδαλιές. Τον επισκέφθηκα με την οικογένειά μου και κάποια φιλικά μας πρόσωπα πριν κάμποσα χρόνια. Τώρα που γράφω, θυμάμαι την ασταμάτητη φυλλορροή που προκαλούσε το ελαφρό αεράκι στις ανθισμένες μυγδαλιές καθώς τα παιδιά παίζανε κρυφτούλι πίσω από τους κορμούς των δέντρων, ξεφωνίζοντας σαν τα σπουργίτια στο γέρικο πεύκο. Αλλά επίσης και κάποιες σκέψεις που έκανα σ’ εκείνο τον κήπο και σήμερα θέλω να τις μοιραστώ μαζί σου, αγαπητέ αναγνώστη.

Τέτοιες μέρες ο Θεός μας μιλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο, μα εμείς δεν Τον προσέχουμε. Σπάνια ερευνούμε τις μεθόδους που χρησιμοποιεί, για να επικοινωνήσει μαζί μας. Ζούμε σε έναν πνευματικό χειμώνα. Η χιονισμένη φύση συμβολίζει το απονεκρωμένο μας πνεύμα. Αλλά μέσα στην παγωνιά του κόσμου, η μυγδαλιά ξεπροβάλλει ατρόμητη και περικαλλής στην κρύα ερημιά. Η ανθισμένη μυγδαλιά συμβολίζει την όμορφη και γεμάτη ζωντάνια χριστιανική ζωή, σε έναν κόσμο πνευματικά νεκρό.

Συγκέντρωσα τα παιδιά γύρω από τον κορμό μιας μυγδαλιάς και τους είπα. « Ο Χριστός θέλει να βάλει μια μόνιμη και ατέρμονη άνοιξη μες στην καρδιά μας, να μας δώσει ελπίδα και άφθονη πνευματική ζωή, να φέρει τη ζεστασιά στον απέραντο παγετώνα της καρδιάς μας… Καταλαβαίνετε τι εννοώ»; «Ναι, σε καταλαβαίνουμε», ήταν η απάντησή τους. Μόνο ένα προσωπάκι στράφηκε στη γυναίκα μου και είπε με απορία. « Είμαι σίγουρη ότι όλοι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν, αλλά κάποιοι δε θέλουν. Αλλά γιατί;» Η γυναίκα μου την πήρε από το χέρι και βαδίζοντας μες στη φυλλορροή ανέλαβε να απαντήσει σε ένα πικρό,δυσερμήνευτο και αγωνιώδες γιατί.

Λεμεσός-Κύπρος
stavrinoup@hotmail.com

Comments are closed.