Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός
Σε ένα διάλογο στο μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι «Αδερφοί Καραμαζώφ», διαβάζουμε τα εξής: Ο Ρακίτιν υποστηρίζει ότι μπορεί κάποιος να αγαπήσει τους ανθρώπους και χωρίς το Θεό. Μια τέτοια άποψη μόνο κανένα παλιόπαιδο θα μπορούσε να την πιστέψει, αλλά εγώ δεν μπορώ να το κάνω. Δεν μπορώ να την κατανοήσω. Για τον Ρακίτιν είναι εύκολο να ζει. Μου λέει: «Είναι καλύτερο να παλέψεις σήμερα, για να έχουν οι άνθρωποι στο μέλλον περισσότερα πολιτικά δικαιώματα ή τουλάχιστον για να μην αυξηθεί η τιμή του βοδινού. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα μπορέσεις να δείξεις πιο άμεσα την αγάπη σου στον άνθρωπο απ’ ό,τι με τη φιλοσοφία». Αλλά κι εγώ τον στρίμωξα και του είπα: «Αλλά αν ο Θεός δεν υπάρχει, εσύ από μόνος σου θα αυξήσεις την τιμή του βοδινού και θα κερδίσεις ένα ρούβλι στο καπίκι». Αυτός εξοργίστηκε…
Πολλοί άνθρωποι προβάλλουν και σήμερα το επιχείρημα του Ρακίτιν. Αλλά σίγουρα αφοπλίζονται από την απάντηση του Μίτια. Νομίζω, ότι κατά βάθος ο Ντοστογιέφσκι θέλει να μας πει ότι αν δεν κατοικεί με πίστη στην καρδιά μας ο Χριστός, τότε δεν μπορούμε να παραμείνουμε με σταθερότητα στο καλό, παρόλο που οι προθέσεις και η θέλησή μας συνηγορούν υπέρ του καλού. Διότι οι πράξεις μας συντελούνται κάτω από την ισχύ του νόμου της αμαρτίας. Ιδού σε μερικά εδάφια, πώς περιγράφει αυτήν την πνευματική μας αιχμαλωσία, στην προς Ρωμαίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος. « Δεν κατοικεί μέσα μου, δηλαδή στο είναι μου, το καλό. Απόδειξη, πως θέλω να κάνω το καλό, δεν βρίσκω όμως τη δύναμη να το μετατρέψω σε πράξη. Έτσι δεν κάνω το καλό που θα’ θελα, αλλά υπηρετώ το κακό, που δεν το θέλω. Αν όμως κάνω αυτό που δεν θέλω, τότε την πράξη μου δεν την καθορίζω πια εγώ αλλά η αμαρτία που έχει θρονιαστεί μέσα μου. Συνεπώς η πείρα δείχνει ότι ενώ θέλω να κάνω το καλό, οι πράξεις μου δείχνουν πως κάνω το κακό. Εσωτερικά συμφωνώ και χαίρομαι με όσα λέει ο νόμος του Θεού. Διαπιστώνω όμως πως η πράξη μου ακολουθεί έναν άλλο νόμο, που αντιστρατεύεται το νόμο με τον οποίο συμφωνεί η συνείδησή μου: Είναι ο νόμος της αμαρτίας που κυριαρχεί στην ύπαρξη μου και με κάνει αιχμάλωτό της. Τι δυστυχισμένος αληθινά που είμαι! (Ρωμ.7/18-24 ).
Μπορεί αγαπητέ αναγνώστη, να θέλεις να καταργηθεί το φράγμα στην ταχύτητα του φωτός αλλά αυτό δε θα γίνει επειδή το θέλεις. Επίσης μπορεί να θέλεις να απαλλαγείς από την κυριαρχία του νόμου της αμαρτίας, αλλά μόνο ο Χριστός μπορεί να σε ελευθερώσει και να σε ανεβάσει στα επουράνια (Εφ.2/6). Δεν υπάρχει άλλη οδός, ούτε άλλη διέξοδος προς την ελευθερία, εκτός από το Χριστό (Ρωμ.7/24-25).