Ο γνωστος ιεροκήρυκας Paul Washer δίνει απάντηση στο ερώτημα:
Ερώτηση: Ποια είναι η γνώμη σας για τη λατρεία και τους ύμνους στην εκκλησία;
Paul Washer: Λοιπόν, το βιβλίο των Ψαλμών στην Αγία Γραφή είναι ένα βιβλίο με ύμνους λατρείας του Θεού, επομένως, ναι, μπορείτε να ψέλνετε. Πρέπει όμως να πω κάτι πολύ σημαντικό γι’ αυτό το θέμα. Εάν επρόκειτο να γράψετε ένα βιβλίο δογματικής για τον Θεό, δηλαδή, να καταγράψετε όλα όσα διδάσκει η Βίβλος για τη φύση και τις ιδιότητες του Θεού, ξέρετε τι θα ανακαλύπτατε; Ότι περισσότερο από το ήμισυ του υλικού που θα χρειαζόσασταν θα το βρίσκατε στο βιβλίο των Ψαλμών. Κατά συνέπεια, η υμνολογία μας πρέπει να είναι ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ. Εάν, λοιπόν, πρέπει να έχετε έναν που να οδηγεί τη λατρεία στην εκκλησία (worship leader) τότε είναι απαραίτητο αυτός να είναι θεολόγος, δηλαδή να ΓΝΩΡΙΖΕΙ τον Θεό και να περιπατεί με φόβο Θεού και αγιασμό, ίσως περισσότερο κι από τον κήρυκα του Λόγου. Δυστυχώς, αυτό που γίνεται συνήθως σήμερα στις εκκλησίες είναι τραγικό. Επειδή δεν υπάρχει γνώση και φόβος του Κυρίου, βρίσκουμε κάποιον από το εκκλησίασμα που ξέρει να παίζει κιθάρα και να τραγουδάει καλά και τον βάζουμε να οδηγεί τη λατρεία! Αλλά η λατρεία είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα. Διαβάζουμε στο Λευιτικό ότι ο Θεός θανάτωσε δύο ανθρώπους που ήταν υπεύθυνοι για τη λατρεία, γιατί δεν λάτρευαν τον Κύριο, σύμφωνα με τον τρόπο που Αυτός είχε ορίσει. Το δεύτερο σημαντικό πράγμα που πρέπει να γνωρίζουμε είναι ότι η λατρεία μας πρέπει να είναι ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ, με την έννοια ότι πρέπει να αποτελεί μέσο για διδασκαλία του Λόγου του Θεού. Στο Κολοσσαείς 3/16 διαβάζουμε τα εξής: «Ο λόγος τού Χριστού ας κατοικεί μέσα σας πλούσια, με κάθε σοφία ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΣ και ΝΟΥΘΕΤΩΝΤΑΣ ο ένας τον άλλον, με ψαλμούς και ύμνους και πνευματικές ωδές, ψάλλοντας με χάρη από την καρδιά σας στον Κύριο». Επομένως, με βάση τα λόγια αυτά του Απ. Παύλου, η αληθινή λατρεία εξέρχεται από την καρδιά κάποιου ή κάποιων που είναι διαποτισμένοι από τον λόγο του Χριστού και έχει σκοπό να εξυψώσει από τη μια τον Θεό, αλλά και να διδάξει και να νουθετήσει τόσο τους πιστούς όσο και τους επισκέπτες σε μια συνάθροιση. Αυτό είναι το πρόβλημα που έχω με τη μοντέρνα μουσική στην εκκλησία. Όχι γενικά αλλά με ένα μεγάλο μέρος της. Δεν ακολουθεί αυτές τις πνευματικές αρχές. Δίνει περισσότερη σημασία μάλλον στο συναίσθημα… Θα είμαι πολύ ειλικρινής μαζί σας και αν θυμώσετε μαζί μου, παρακαλώ, συγχωρέστε με. Ένα μεγάλο μέρος της λατρείας στις εκκλησίες σήμερα δεν είναι τίποτε άλλο από γιορτή της ΣΑΡΚΑΣ. Εάν νιώθετε την παρουσία του Θεού μονάχα τις στιγμές που ο ρυθμός των ύμνων γίνεται έντονος και η μουσική απογειώνεται, λυπάμαι να πω ότι δεν είναι η παρουσία του Θεού που αισθάνεστε, αλλά είναι απλά συναισθηματική έξαρση. Έχω γνωρίσει άγιους ανθρώπους που απλά κάθονταν ήσυχα και μπορούσαν και λάτρευαν τον Θεό χωρίς να έχουν μουσική. ΔΕΝ ισχυρίζομαι ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος αληθινής λατρείας. Δεν είναι! Αλλά, γνωρίζω μερικούς πολύ ευσεβείς και άγιους ανθρώπους, που είχαν προσκαλέσει κάποιους στην εκκλησία τους, που όταν έφυγαν είπαν: «Εδώ είναι νέκρα, δεν υπάρχει ζωή!…», προφανώς, επειδή η ιδέα που είχαν για τη «ζωή» σε μια εκκλησία δεν είναι η αληθινή παρουσία του Χριστού, αλλά εκείνα τα εκπληκτικά τραγούδια που διεγείρουν το συναίσθημα – χωρίς να λέγω ότι υπάρχει κατ’ ανάγκην κάτι κακό σε αυτό – αλλά ας είμαστε προσεκτικοί. Μια φορά ήμουν σε μια συνάθροιση με έντονη μουσική, κίνηση και ρυθμό και τότε κάποιος είπε: «Ο Θεός είναι εδώ!». «Όχι δεν είναι!», του είπα. «Και πώς το ξέρεις;», με ρώτησε. «Επειδή, αν ήταν ο Θεός εδώ, οι περισσότεροι από εσάς θα ήσασταν νεκροί, αφού είναι Άγιος Θεός και, καθώς το ξέρετε, η αμαρτία εξακολουθεί να υπάρχει σε αυτή την εκκλησία». Διαβάζουμε για ανθρώπους στην Αγία Γραφή που ένιωσαν την παρουσία του Θεού: «Ω, ταλαίπωρος εγώ! Eπειδή, χάθηκα για τον λόγο ότι, είμαι άνθρωπoς με ακάθαρτα χείλη, και κατoικώ ανάμεσα σε λαό με ακάθαρτα χείλη επειδή, τα μάτια μoυ είδαν τoν Bασιλιά, τoν Kύριo των δυνάμεων…» (Ησαΐας 6/5). Ναι, σου λένε, μα αυτό ήταν στην Παλαιά Διαθήκη … Και όμως, ο Ιωάννης στην Αποκάλυψη έπεσε κάτω σαν νεκρός όταν είδε τον Κύριο. Προσέξτε, δεν ισχυρίζομαι ότι η παρουσία του Θεού γίνεται ΠΑΝΤΟΤΕ αισθητή με αυτό τον τρόπο, αλλά όταν δεν είναι ΠΟΤΕ έτσι, και συνέχεια περιορίζεται μόνο: «Ευλόγησέ με, ευλόγησέ με …». Χαρά, χαρά, χαρά… Χορός, χορός, χορός – τότε, αγαπητοί μου κάτι έχει πάει τραγικά λάθος!
Η μετάφραση έγινε από το βίντεο από τον Αντρέα Φούρναρη
Οι αγγλομαθείς μπορεί να δουν το βίντεο κάνοντας κλικ στο λινκ