Τρέχουν τα σύννεφα… σαν να τους δόθηκε εντολή, όλα χωρίς χρονοτριβή να μαζευτούν κάπου, σε ένα τόπο συνάντησης, που ούτε κι αυτά ξέρουν. Μονόδρομος η λεωφόρος τ’ ουρανού κι όλα κινούνται γρήγορα, άβουλα και υπάκουα, στη θέληση του Αιόλου, όλα στο ίδιο ρεύμα, κανένα δεν τολμά να πει “θα πάω κόντρα” .
Μ’ αρέσει να παρακολουθώ τις πορείες της φύσης, τις διάφορες κινήσεις και δραστηριότητες της, που κατευθύνουν κάτι μυστικές φωνές, που τα αισθητήρια τ’ ανθρώπου, δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν! Λεπτές χορδές, π’ αγγίζουν αόρατα δάχτυλα και η μουσική τους διακρίνεται στις κινήσεις και στα χρώματα, π’ αλλάζουν ανάλογα με τη σύνθεση, ανάμεσα στο ματζόρε και το μινόρε! Ο μαέστρος κρατά τη μπαγκέτα του, υψωμένος στο βάθρο Του, διευθύνει ουρανό και γη, τις λεπτές ίνες της μέρας και της νύχτας, τις αόρατες ισορροπίες των άστρων, του ήλιου και του φεγγαριού. Όλα σε τέλεια αρμονία κινήσεων!
Όμως όλα αυτά, τα ανθρώπινα χέρια τα βλάψανε. Το δηλητήριο που κατασκεύασε ο διεστραμμένος νους, το έσταξε όπου μπόρεσε. Στις θάλασσες, στα δάση, στον ουρανό, στους αγρούς, στα φυτά. Γεμίζει σύριγγες και ρίχνει στις φλέβες, το θάνατο στα πλάσματα χωρίς να δίνει λόγο σ’ Αυτόν που τα δημιούργησε. Δουλεύει ασταμάτητα στο εργοστάσιο της καταστροφής. Όλα σημαδεμένα, λαβωμένα από τα βέλη του εχθρού ανθρώπου, ξέρουν την εκδίκηση τους, χάνουν τις ισορροπίες τους και λειτουργούν σε ένα τρελό ρυθμό μίσους. Φωνάζουν οι πλημμύρες στα καμένα δάση, σπάζοντας τα δεσμά του τσιμέντου. Βουβό το αίμα τρέχει και σημαδεύει του πολέμου το πέρασμα, για την αποκατάσταση της ειρήνης. ‘Ενας πόλεμος παντού και μ’ όλα τα όπλα!
Αυτή η γη η αιχμάλωτη, η αλυσοδεμένη μ’ όλα του είδους τα δεσμά, αυτή που ο άνθρωπος κατάντησε σε τέτοια ηθική και φυσική εξαθλίωση, πώς να μείνει; πώς να διατηρηθεί! Η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική, οι οσμές του θανάτου αγγίζουν τα ρουθούνια μας. Μόνο κάποιοι ζωντανοί περιφέρονται στα μονοπάτια της και περιμένουν την εκπλήρωση των λόγων του Θεού που πιστεύουν ότι “οι ουρανοί και η γη θα παρέλθουν, οι δε λόγοι μου θα μείνουν στον αιώνα”.
Οι λόγοι του Θεού, έμειναν πάντα αναλλοίωτοι, ζωντανοί και αληθινοί, δεν άλλαξαν ποτέ, ούτε θ’ αλλάξουν, όμως η γη η βαθιά ματωμένη και πικραμένη, θα παρέλθει και “νέο ουρανό και νέα γη προσμένομε στην οποία δικαιοσύνη κατοικεί”. Έχουμε ελπίδα, έχουμε προσμονή, έχουμε να απολαύσουμε ανείπωτες χαρές. Τα μάτια μας ας στραφούν στις αλλαγές που θα γίνουν από τον Θεό για χάρη μας, για να ζήσουμε, σε μια άγια χώρα, εμείς που αν και “παιδιά του σκότους δικαιωθήκαμε δια του Ιησού Χριστού, στα μάτια του Πατέρα”.
Τί σου είναι λοιπόν η σκέψη! Να, που έφτασα κοιτώντας τα σύννεφα, που όλο βιασύνη έτρεχαν, λες και με παρέσυραν και μένα, σ’ ένα τροχάδην συλλογισμών… όλα όμως… από κάπου αρχίζουν. Αρκεί να δοθεί η αφορμή!