Γράφει ο Παναγιώτης Σταυρινού, Μαθηματικός

 1) ΤΟ ΚΕΝΤΗΜΑ- Τα Γεγονότα υπό το Φως της Αιωνιότητας 2) Χριστιανοσύνη χωρίς Χριστό ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣΥΝΗ ΧΩΡΙΣ ΧΡΙΣΤΟ! 3) Γιατί Αποτύχαμε; ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ; 4) ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ: Τα χελιδόνια δεν θα γυρίσουν στη Λιβύη!      4) ΜΙΑ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ

                                                                ΓΙΑΤΙ ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ;

Μετά τη συμφορά του 1974, θα ανέμενε κανείς, ότι ο λαός μας θα έκανε μια αποφασιστική στροφή στη ζωή του. Θα έπρεπε να αντιληφθεί, ότι για να ανοικοδομήσει την ιδιαίτερη του πατρίδα από τις καταστρεπτικές συνέπειες της εισβολής των Τούρκων βαρβάρων, αλλά και για να αναβαθμίσει ποιοτικά τη ζωή του, έπρεπε να υιοθετήσει αρχές και ηθικές αξίες που καταξιώνουν τον άνθρωπο σαν εικόνα Θεού. Δυστυχώς όμως η συντριπτική πλειοψηφία απέφυγε να το πράξει. Μετά την τραγωδία που μας βρήκε, αντί «να έλθωμεν εις εαυτόν» και να αντιληφθούμε ότι είναι επιτακτική ανάγκη να βρούμε τις αξίες της ζωής, να αντιληφθούμε ότι η επιβίωσή μας σ’ αυτόν τον τόπο θα εξαρτηθεί κυρίως από την πνευματική μας αναγέννηση, από την καθαρότητα του νου και της καρδιάς μας, αρχίσαμε να κτίζουμε πάνω στα ερείπια χωρίς να προηγηθεί η εσωτερική μας ανακαίνιση. Ξεκινήσαμε μια πορεία χωρίς οράματα, χωρίς πνευματικούς οδηγητές, χωρίς ποτέ να σκεφτούμε, ότι σε τούτη την πορεία μπορεί να χαθούμε, αν η προσπάθειά μας δεν έχει στέρεο ηθικοπνευματικό θεμέλιο. Ποτέ δεν πέρασε από το νου μας ότι έχουμε ζωτική ανάγκη από πνευματικούς ανθρώπους, που θα μας εμπνέουν και θα φροντίζουν για τον πνευματικό μας επιούσιο. Με τον όρο «πνευματικούς» εννοώ εκείνους που έχουν νουν Χριστού (Α Κορ. 2/16). Eννοώ αυτούς που το Πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα τους, είτε είναι διανοούμενοι είτε απλοί άνθρωποι του λαού. Δυστυχώς πορευόμαστε στη ζωή με τα μάτια στραμμένα στο χώμα αντί στον ουρανό. Παρασυρθήκαμε στις διαμάχες των κομμάτων και εγκλωβιστήκαμε στο φανατισμό, που εσκεμμένα ή όχι κάποιοι πονηροί καλλιέργησαν ανάμεσά μας. Υποδουλωθήκαμε στον άκρατο υλισμό μας, υποταχθήκαμε στην άμετρη αλαζονεία μας, υιοθετήσαμε συμπεριφορές και τρόπους ζωής ασυμβίβαστους με την ιστορία και την καταγωγή μας και τώρα έντρομοι διαπιστώνουμε ότι οι παρανομίες, το έγκλημα, τα ναρκωτικά και τα πάσης φύσεως σκάνδαλα, αποτελούν καθημερινό φαινόμενο της κοινωνίας μας.

Μια από τις πιο σημαντικές αποτυχίες μας μετά το 1974 είναι η σύσταση ενός κατάλληλου εκπαιδευτικού συστήματος, που θα στόχευε στην προετοιμασία του αυριανού πολίτη να ζήσει σε μια κοινωνία που εξακολουθεί να υποφέρει από τις συνέπειες της Τουρκικής εισβολής. Κατά τη γνώμη μου, χρειαζόμαστε ένα εκπαιδευτικό σύστημα, που κατά κύριο λόγο πρέπει να επιδιώκει την ηθική εξύψωση του ανθρώπου μέσω των αιωνίων αληθειών του Ευαγγελίου. Η παιδεία μας οφείλει να παρέχει τη σωστή και αναγκαία «αντιβίωση» κατά των ποικίλων ηθικών μολύνσεων στις οποίες είναι εκτεθειμένη η νεολαία. Πρέπει να μπορεί να προλαμβάνει την εξάπλωση της ηθικής σήψης και διαφθοράς, εμβολιάζοντας τη νεότητα με τις ακατάλυτες αρχές του βιβλικού χριστιανισμού, δημιουργώντας μέσα τους τα αντισώματα εκείνα που θα τους κρατήσουν δια βίου υγιείς και ανθεκτικούς στις μεταδοτικές ηθικές ασθένειες της κοινωνίας. Με αυτόν τον τρόπο, αργά και σταθερά, η κοινωνία θα εξυγιανθεί και δε θα διατρέχει τον κίνδυνο να νοσήσει σοβαρά, διότι τα κύτταρα της, δηλαδή οι πολίτες της, θα αποκτήσουν ανοσία κατά των ηθικών αυτών ασθενειών, καλυπτόμενοι από τις αρχές και αξίες με τις οποίες εμβολιάσθηκαν από τον καιρό της νεότητάς τους. Νομίζω ότι το σύστημα διέπραξε το λάθος να επικεντρωθεί κυρίως, στη φροντίδα της μετάδοσης στείρων γνώσεων στους μαθητές μας, αγνοώντας τη σοφή υπόδειξη του διδασκάλου του έθνους Αδαμαντίου Κοραή, ότι «μόνον το Ευαγγέλιον θα αναγεννήσει την Ελλάδα». Δεν παραγνωρίζω καθόλου την ανάγκη που έχουμε για τεχνολογική και οικονομική ανάπτυξη, αλλά νομίζω ότι κάναμε λανθασμένη ιεράρχηση των αναγκών μας. Αντί να ζητήσουμε πρώτα τη βασιλεία του Θεού, σύμφωνα με τα λόγια του Θεού μας, επιδιώξαμε τη βασιλεία του εγώ μας, ενώ θα έπρεπε να το παραχωρήσουμε ελεύθερα στον αναμορφωτή του, που είναι ο Χριστός. Χρειαζόμαστε λοιπόν μιαν εσωτερική ανακαίνιση και η παιδεία πρέπει να αποβλέπει πρώτιστα στην ετοιμασία καλών και αγαθών πολιτών, που να έχουν νουν Χριστού (Α’Κορ.2/16). Για να μην παρεξηγηθώ ότι δήθεν παραβλέπω την αναγκαιότητα της επιστημονικής γνώσης στη ζωή μας, επαναλαμβάνω ότι δίνω περισσότερη σημασία στην προετοιμασία από το εκπαιδευτικό σύστημα ενός αυριανού επιστήμονα με χριστιανικές αρχές, παρά στη δημιουργία ενός ά-Χριστου επιστήμονα. Το σύστημα έδωσε και δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην υλική και ψυχική υπόσταση του ανθρώπου παρά στην πνευματική του. Σήμερα έχουμε την ανάγκη αφυπνισμένων πνευμάτων, τα οποία με τη σειρά τους θα εγείρουν και άλλους από τον πνευματικό λήθαργο στον οποίο βρίσκονται. Το ζωηφόρο Πνεύμα του Θεού έχει τη δύναμη να ανορθώσει «τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατά μας» (Εβρ.12/12) προς δημιουργικό έργο μέσα στον κόσμο. Έχουμε σαν λαός και σαν άτομα την ανάγκη του Παντοδύναμου, για να αντεπεξέλθουμε στις δυσκολίες και τα προβλήματά μας. Γι’ αυτό πρέπει να έχουμε μια ζωντανή σχέση επικοινωνίας μαζί Του. Ο Θεός όμως δεν μπορεί να επικοινωνήσει με νεκρές συνειδήσεις και με κατ’ όνομα χριστιανούς. Η ανυπαρξία μιας τέτοιας σχέσης με το Θεό οδηγεί στον πνευματικό θάνατο. Ο Χριστός απαντώντας σε κάποιον που του ζήτησε να του επιτρέψει πρώτα να κηδέψει το νεκρό του πατέρα και ύστερα να τον ακολουθήσει, του είπε: «Άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς» (Λουκ.9/60). Με άλλα λόγια, ο Χριστός του επεσήμανε δυο βασικά πράγματα. Πρώτον: Μάθε να ιεραρχείς τις ανάγκες σου. Δεύτερον: Όλοι οι άνθρωποι που ζουν μακριά από το Χριστό είναι πνευματικά νεκροί. Η παιδεία επομένως, μέσα από τη χριστιανική βιβλική θεώρηση, πρέπει να έχει στόχο της την πνευματική αναγέννηση των νέων. Πρώτος και βασικός στόχος της παιδείας μας πρέπει να είναι η συνειδητή και ζωντανή γνωριμία των παιδιών μας με τον Αναστημένο και Ζώντα εις τους αιώνας Κύριο. Τα παιδιά μας, για να επιτύχουν στη ζωή τους, πρέπει να γνωρίσουν σε βάθος και όχι περιγραφικά τον Αρχηγό της Ζωής, τον Ιησού Χριστό τον Κύριο. Αν η παιδεία μας στηριχθεί ουσιαστικά και όχι επιφανειακά πάνω στην ενυπόστατη Σοφία, πάνω στο Λόγο, πάνω στο Α και το Ω, τότε πιστεύω ότι το μέλλον ανοίγεται μπροστά μας ελπιδοφόρο.

Πολύ εύκολα αντιλαμβάνεται κάποιος, ότι η παιδεία μας κατάντησε εκπαίδευση. Σήμερα το σχολείο είναι αποκλειστικά χώρος μάθησης, ένα δημόσιο φροντιστήριο, ενώ θα έπρεπε πιστεύω, να ήταν πρωταρχικά χώρος για καλλιέργεια χαρακτήρων και εξευγενισμού της ψυχής. Ο παιδαγωγικός και ψυχαγωγικός του ρόλος, με την αρχαία σημασία του όρου χάθηκε και παρέμεινε μόνο ο γνωσιολογικός και ο ψυχαγωγικός, με τη σημερινή σημασία του όρου. Το σύστημα σήμερα δεν έχει πρωταρχικό στόχο τη διάπλαση σωστών και ολοκληρωμένων προσωπικοτήτων, αλλά κυρίως ενδιαφέρεται για την κατάλληλη προετοιμασία του εκπαιδευόμενου να μπει στη βιομηχανική παραγωγή ώστε να μπορεί να προσαρμοστεί στην καταναλωτική κοινωνία του υλισμού και της ευμάρειας. Το εκπαιδευτικό σύστημα έτσι όπως είναι, αναπόφευκτα ετοιμάζει ανθρώπους ικανούς να ενταχθούν σε μια κοινωνία, στην οποία επικρατεί ο υλισμός και ευδαιμονισμός, ενώ θα έπρεπε να ετοιμάζει εργάτες του πνεύματος. Ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αδιαφορεί αν η πλειοψηφία των μαθητών μας δε μπορεί να κατανοήσει μια περικοπή από το αρχαίο ελληνικό κείμενο της Καινής Διαθήκης, αλλά ενδιαφέρεται και αγωνίζεται να βρει τρόπους να κάνει ένα παιδί ικανό πχ να λύει τριγωνομετρικές εξισώσεις, έστω κι αν αυτό το παιδί δεν έχει ενδιαφέρον στα μαθηματικά, ή ακόμα περισσότερο δεν αποβλέπει σε παραπέρα σπουδές, αυτό το σύστημα κατά τη γνώμη μου απέτυχε, διότι δεν μπόρεσε βασικά να ταξινομήσει και να ιεραρχήσει τις ουσιώδεις ανάγκες του ανθρώπου. Απέτυχε, διότι δεν οικοδόμησε επί την πέτραν αλλ’ επί την άμμον. Απέτυχε, διότι τα θεμέλια του δεν ήταν ο Βράχος των Αιώνων. Απέτυχε, διότι η σοφία μας δεν ήταν «άνωθεν κατερχομένη, αλλ’ επίγειος, ψυχική, δαιμονιώδης» (Ιακ.3/15). Απέτυχε, διότι εμείς που συστήσαμε αυτό το σύστημα, αντικαταστήσαμε τα «όσα εστιν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή και ει τις έπαινος…»(Φιλ.4/8), με τα όσα συμφέρει, ταύτα λογίζεσθε.

Είναι ανάγκη λοιπόν να επιστρέψουμε κατά την ταπεινή μου γνώμη, στις διαχρονικές και αναλλοίωτες αρχές και αξίες του χριστιανισμού, όπως αυτές πηγάζουν από το Ευαγγέλιο, το οποίο είναι «δύναμις Θεού προς σωτηρίαν εις πάντα τον πιστεύοντα» (Ρωμ.1/6). Είναι καιρός πια ο καθένας μας να κάνει μιαν πνευματική κατάδυση και να φέρει πάλι στην επιφάνεια τα αγαθά που απώλεσε εγκαταλείποντας «τον οίκο του πατρός του, αποδημώντας εις χώραν μακράν». Είναι καιρός πια να σταματήσουμε να τρεφόμαστε με τα ξυλοκέρατα που ανεξέλεγκτα εισάγονται από την Εσπερίαν και να επιστρέψουμε στο ζωντανό Λόγο. Πιστεύω ότι το μέλλον αυτού του τόπου και του Ελληνισμού γενικότερα, θα εξαρτηθεί από το ενδιαφέρον που θα επιδείξει ο καθένας μας για την πνευματική του αφύπνιση, η οποία βεβαίως δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί με τις δικές μας δυνάμεις, αλλά με τη βοήθεια του Χριστού, διότι καθώς ο ίδιος λέει, «χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν» (Ιω.15/5). Η κοινωνία είναι σύνολο προσώπων και αν αυτή ασθενεί είναι διότι εμείς ασθενούμε. Την πνευματική μας θεραπεία πρέπει να την αναθέσουμε μόνο σ’ Εκείνον που μπορεί να αναγεννήσει το πνεύμα μας. Αν παραδώσουμε τους εαυτούς μας σε πνευματικούς κομπογιαννίτες τότε θα σβήσουμε σαν κεριά μέσα στην καταιγίδα που σαρώνει τον κόσμο. Ήλθε η ώρα να απορρίψουμε τα είδωλα και τους θεούς μας, τη φιλαργυρία, την κοσμικότητα, την αλαζονεία του βίου και να λάβουμε σοβαρά υπόψη την αγιογραφική ρήση, «μακάριον το έθνος του οποίου ο θεός είναι ο Κύριος» (Ψαλ.32/12). Δυστυχώς, εκείνοι που είχαν καθήκον και εντολή από τον Κύριο να οδηγήσουν, να οικοδομήσουν και να στηρίξουν πνευματικά το λαό του Θεού δεν το έπραξαν, αλλά σκανδάλισαν με διάφορους τρόπους πολλές ψυχές. Η φωνή του προφήτη είναι επίκαιρη και ακούεται καθαρή όσο ποτέ άλλοτε «Ουαί εις τους ποιμένας τους φθείροντας και διασκορπίζοντας τα πρόβατα της βοσκής μου» (Ιερ.23/1). Η δική τους αποτυχία συνέβαλε πολύ στην κατάλυση των θεμελιωδών αξιών της κοινωνίας.

Αν ειλικρινά θέλουμε να βγούμε από το τέλμα στο οποίο βρισκόμαστε, αν θέλουμε να δούμε μια καλύτερη κοινωνία από αυτήν που περιγράφουν με τα μελανότερα χρώματα τα δελτία ειδήσεων της τηλεόρασης και του τύπου, οφείλουμε σαν άτομα να πάρουμε την αμετάκλητη απόφαση για επιστροφή στην Πηγή της Ζωής, τον Ιησού Χριστό. Να σταματήσουμε να πίνουμε από «πηγάδια συντετριμμένα». Να ταξιδέψουμε στα βάθη της ύπαρξης μας με πνεύμα ειλικρινούς μετάνοιας, για να συναντήσουμε επιτέλους εκεί τον Αγαπημένο. Εκεί, στον ουδό της συνείδησης μας, ένα πρόσωπο λατρευτό μάς καρτερά. Σιγήσατε λοιπόν και ακροάσθητε τα λόγια Του, που αντηχούν μέσα στους αιώνες: «Επιστρέψατε, επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών· διά τι να αποθάνητε» (Ιεζ.33/11); «Ιδού έστηκα επί την θύραν και κρούω. Εάν τις ακούσει της φωνής μου και ανοίξη την θύραν εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού» (Αποκ.3/20). Εσύ αγαπητέ, θ’ αρνηθείς να ανοίξεις την πόρτα της καρδιάς σου για να περάσει ο Βασιλιάς; Θα αρνηθείς να δειπνήσεις με τον Βασιλιά των βασιλέων;