Μια από τις μεγαλύτερες ανθρώπινες τραγωδίες που καθορίζουν καίρια την ζωή μας, είναι ότι εξαντλούμε πολύτιμη ενέργεια για να πείσουμε το περιβάλλον μας και τους ίδιους τους εαυτούς μας ότι η κακοδαιμονία της ζωής μας οφείλεται στο κακό που έκαναν οι άλλοι σε μας.
Αλλά το κακό που κάνουν οι άλλοι σε μας, αφ’ ενός μας επηρεάζει μόνο εξωτερικά, δεν αλλάζει, δεν αγγίζει την εσωτερική μας συγκρότηση, δεν υπονομεύει την πίστη μας στον εαυτό μας, δεν μειώνει την αξία μας, αφ’ ετέρου μας δίνει την ευκαιρία να ενεργοποιήσουμε και να πραγματώσουμε εσωτερικές δυνάμεις και δυνατότητες για να το αντιμετωπίσουμε.
Αναμφισβήτητα το κακό που μας κάνουν οι άλλοι, μας δημιουργεί δυσκολίες αλλά η πεποίθηση που είναι κυρίαρχη στην εποχή μας, ότι η ζωή χωρίς δυσκολίες είναι η καλύτερη, είναι απόλυτα απατηλή.
Οι δυσκολίες χαλυβδώνουν τον άνθρωπο και φέρνουν στην επιφάνεια ανεκτίμητους κρυμμένους θησαυρούς δυνατοτήτων και χαρισμάτων.
Σε τελική ανάλυση η ζωή χωρίς δυσκολίες, δεν είναι πιο εύκολη από την ζωή με δυσκολίες και είναι ο διάβολος που μας έπεισε να πιστεύουμε το αντίθετο, για να επιτύχει την καταστροφή μας
Η πραγματική συμφορά που υφίσταται σήμερα η Ελληνική κοινωνία, δεν είναι η οικονομική δυσπραγία.
Αυτή είναι μόνο μία και όχι η κυριότερη συνέπεια της ανυπολόγιστης καταστροφής, που συνίσταται στον ενταφιασμό ανεκτίμητων χαρισμάτων ολόκληρων γενεών με την υπόσχεση της εύκολης ζωής που εξαπατηθήκαμε να πιστεύουμε ότι είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση.
Πρόκειται για μια ιστορική εξέλιξη ασύγκριτα πιο ολέθρια από οποιαδήποτε προηγούμενη εθνική συμφορά.
Πρόκειται για μια διαδικασία εξαχρείωσης της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών αυτής της χώρας
Όλοι οι πολιτικοί από της συστάσεως του Ελληνικού κράτους κινούμενοι από καθαρά ιδιοτελή κίνητρα που ήταν η εξασφάλιση της εκλογής τους και των προνομίων που συνδέονται με αυτή, εκπαίδευσαν τους πολίτες να έχουν ως στόχο της ζωής τους την εξασφάλιση για τον εαυτό τους και τους απογόνους τους μια θέση αργόμισθων κηφήνων που καλοπληρώνονταν για να μη κάνουν τίποτε ή σχεδόν τίποτε, ενταφιάζοντας έτσι οριστικά ποιος ξέρει ποιες δυνατότητες και χαρίσματα δικά τους και των παιδιών τους, και καταδικάζοντας έτσι τους εαυτούς τους όσο και τα παιδιά τους να αισθάνονται ότι δεν ήταν ποτά χρήσιμοι σε κανένα και για τίποτε
Οι πολιτικοί θα έπρεπε να κατηγορηθούν και να καταδικαστούν γιαυτό το στυγερό εθνικό έγκλημα της εσχάτης προδοσίας..
Αλλά ποιοί θα είναι οι κατήγοροι και οι δικαστές τους όταν οι πολίτες εκπαίδευσαν τους πολιτικούς να επιδιώκουν μ’ αυτόν τον τρόπο την εκλογή τους κάνοντας σαφές ότι διαφορετικά δεν θα μπορούσαν να υπολογίζουν στην ψήφο τους.
Ασχολούμενοι διαρκώς και αποκλειστικώς με το κακό που μας κάνουν οι άλλοι ,κατασπαταλάμε όχι μόνο τις δυνατότητες και τα χαρίσματά μας, αφήνοντας αναξιοποίητες πολύτιμες ευκαιρίες, αλλά κατασπαταλάμε και αυτή την ίδια την ζωή μας.
Την ποιότητα της ζωής του ανθρώπου δεν την καθορίζει το κακό που του κάνουν οι άλλοι.. Την ποιότητα της ζωής του την καθορίζει το κακό που κάνει εκείνος στους άλλους, γιατί το κακό που κάνει εκείνος, διαφθείρει την ίδια του την υπόσταση.
Τελικά την ποιότητα της ζωής μας την καθορίζουν οι δικές μας επιλογές, και όταν έχουμε την γενναιότητα να αντιλαμβανόμαστε την ευθύνη των επιλογών μας μπορούμε να δούμε ξεκάθαρα ότι η αιτία του κακού που υπάρχει στην ζωή μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι.
Είναι γεγονός ότι οι θρησκευόμενοι και οι θρησκείες συνήθως δεν εμφανίζονται ως φορείς αγάπης, αλλά ως φορείς μίσους, επίκρισης, μνησικακίας, εκδικητικότητας, μισαλλοδοξίας και φανατισμού.
Υπάρχουν άνθρωποι στις μέρες μας, που νομίζουν ότι πρωτοτυπούν και ότι μπορούν να καταπλήξουν ισχυριζόμενοι ότι ο Χριστός είναι ένα πτώμα .Βέβαια ο Χριστός είναι ένα πτώμα για όσους δεν έχουν γευθεί την αγάπη Του, που αγαπώντας τον μη αξιαγάπητο, λύνει τον φαύλο κύκλο της ανθρώπινης κακοδαιμονίας και αποτελεί την μοναδική διέξοδο στο αδιέξοδο που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος και ως άτομο και ως κοινωνία, και αυτοί που δεν έχει γευθεί την αγάπη του Χριστού, είναι η μεγάλη πλειονότητα των ανθρώπων.
Οι Χριστιανοί είμαστε κυρίως υπεύθυνοι για το ότι σπάνια ο σύγχρονος άνθρωπος γεύεται την αγάπη του Χριστού , και θα πρέπει να γνωρίζουμε, ότι παρά τις φαινομενικές προσπάθειές μας να πείσουμε όσους αμφιβάλλουν ότι ο Χριστός είναι αναστημένος και ζωντανός, είμαστε εκείνοι που με τις επιλογές μας και με τον τρόπο ζωής μας αποδεικνύουμε το αντίθετο.
Αν και ισχυριζόμαστε ότι είμαστε Χριστιανοί, δεν είμαστε φορείς αυτής της αγάπης του Χριστού, που είναι η πραγματική αγάπη και που ο Ευαγγελιστής Λουκάς [6, 27-35] την περιγράφει ως εξής.
Αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσος σας μισούν ,ευλογείτε όσους σας καταριούνται και προσεύχεστε γι’αυτούς που σας προσβάλλουν.
Αν κανείς σε χαστουκίσει, πρόσφερε και την άλλη παρειά, και μη προσπαθήσεις να κρατήσεις το ιμάτιό σου όταν κάποιος σου παίρνει τον χιτώνα.. Δίνε σε όσους σου ζητούν, και μη ζητάς πίσω τα δικά σου απ’όποιον σου τα αφαιρεί. Αγαπάτε τους εχθρούς σας και κάνετέ τους το καλό….και μην αποβλέπετε σε τίποτε.
Αναφέρεται στην γραφή ότι κάποτε κάποιος προφήτης ερώτησε τον Θεό πόσους δίκαιους ανθρώπους χρειάζεται να έχει μια πόλη, για να μπορεί να υπάρχει.
Επικαιροποιώντας αυτή την απορία, θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε εμείς σήμερα. Πόσοι άνθρωποι τέτοιας αγάπης χρειάζεται να υπάρχουν σε μια κοινωνία για να είναι η ζωή υποφερτή..
Η αγάπη και η διαχείριση της αγάπης μεταξύ άλλων είναι και μία τέχνη, που χρειάζεται να την διδαχθεί ο άνθρωπος, όπως χρειάζεται να διδαχθεί την τέχνη της ζωής γενικότερα.
Βέβαια η άγνοια αυτής της τέχνης δεν θα ματαιώσει το έργο της γνήσια αγάπης, όμως μπορεί να δυσχεράνει και να το επιβραδύνει.
Αν έχουμε πάρει αγάπη και επιλέξουμε να μην αγαπήσουμε, μπορεί να χάσουμε και την αγάπη που πήραμε.
Αυτό εννοούσε ο Χριστός όταν έλεγε ‘’Οστις γαρ έχει δοθήσεται αυτώ και περισσευθήσεται, όστις δε ουκ έχει και ό έχει αρθήσεται επ’ αυτού’’