ΕΡΕΥΝΑ: Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ


Σχεδόν κάθε μέρα του χρόνου είναι αφιερωμένη και σε κάποιο θεσμό. Ξεχωριστή θέση ασφαλώς καταλαμβάνει η Ημέρα της Μητέρας, που έχει οριστεί να είναι η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου. Ακούσαμε πάλι ομιλίες, διαβάσαμε άρθρα, στείλαμε κάρτες και λουλούδια… Και όλα περιορίστηκαν στα πλαίσια μιας μέρας. Τις  υπόλοιπες μέρες, τις περισσότερες φορές,  δεν υπάρχει χρόνος για τιμή και σεβασμό προς τη μάνα, όσο θα έπρεπε ή σε πολλές περιπτώσεις τιμούμε τη μητέρα, με δάκρυα μάλιστα, όταν τη συνοδεύουμε στην τελευταία κατοικία της. Οι τιμές, οι αγάπες και τα λουλούδια χαροποιούν και συγκινούν τη μάνα, όσο αυτό είναι στη ζωή. Οι μητέρες μας έχουν την ανάγκη της αγάπης και συμπαράστασης μας. Ας τιμούμε τη μητέρα μας, όπως μας παραγγέλλει  και η Βίβλος.  
Ζητήσαμε από μερικές χριστιανές μητέρες να δώσουν απάντηση στο ερώτημα: «Ποιος είναι ο ρόλος της χριστιανής μητέρας μέσα στην υλιστική κοινωνία που ζούμε;»
Παραθέτουμε παρακάτω τις απαντήσεις τους, που πρέπει να προβληματίσουν κάθε μητέρα που επιθυμεί να διαπαιδαγωγήσει το παιδί της με τα διδάγματα και  τις αρχές του Ευαγγελίου:

                                                                                                                                           ΦτΕ

                                            Διδάσκει… Οδηγεί…Εμπνέει…


     Σήμερα  που κυριαρχεί ο υλισμός σε κάθε τομέα της ζωής,  οι ηθικές αρχές και οι αξίες έχουν χάσει τη σημασία τους. Γι’ αυτό, περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, χρειαζόμαστε χριστιανές μητέρες. Διότι η χριστιανή μητέρα διδάσκει στα παιδιά της τις αρχές του Ευαγγελίου και τα οδηγεί από τη μικρή ηλικία στο δρόμο του Θεού. Εμπνέει στα παιδιά της την αγάπη προς τον Θεό και το συνάνθρωπο. Τα καθοδηγεί ώστε να εκζητούν το θέλημα του Θεού στη ζωή τους και να το ακολουθούν. Προσεύχεται γι’ αυτά. Αφήνει ως πολύτιμη κληρονομιά στα παιδιά της το παράδειγμά της, ζώντας με συνέπεια τη ζωή του Χριστού και υπηρετώντας τους συνανθρώπους.  Έτσι η χριστιανή μητέρα πλάθει την προσωπικότητα και το χαρακτήρα των παιδιών της, αφήνοντας με το παράδειγμά της ανεξίτηλα τα ίχνη της στην πορεία της ζωής τους. Κι όσο ζει, η μεγαλύτερη χαρά της είναι να μαθαίνει «πως τα παιδιά της ζουν σύμφωνα με την αλήθεια.» ( Γ’ Ιωάννη, 4).

Μαριάνθη Αναστασιάδου- Κοκτσίδου, Καθηγήτρια Φιλόλογος. Κατερίνη
                                                                   
                                                Ο Χριστός στον «καθρέφτη» της ζωής της

Κάθε μητέρα έχει το μοναδικό προνόμιο και τη βαρύτατη ευθύνη,  στα κρίσιμα χρόνια της ζωής του παιδιού της να αποτελεί γι’ αυτό έναν αληθινό «καθρέφτη» του κόσμου και των αξιών, καθώς στα πρώτα του βήματα το παιδί «βλέπει» το περιβάλλον με τα δικά της μάτια. Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Χριστιανής μητέρας, μέσα σ’ αυτόν τον «καθρέφτη» το παιδί μπορεί να «δει», περισσότερο ή λιγώτερο καθαρά, τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.
 Αν σ’  αυτή την περίοδο που σφραγίζει την ανθρώπινη προσωπικότητα το παιδί βλέπει στον «καθρέφτη» της ζωής  της μητέρας του να διαγράφεται ξεκάθαρα το Ευαγγέλιο και η Αγάπη του Θεού, τότε εφοδιάζεται, κυριολεκτικά για όλη του τη ζωή, με τα πιο ισχυρά «αντισώματα» απέναντι στις επιρροές του υλιστικού περιβάλλοντος.
Αν όμως όχι, θα αποκτήσει δυστυχώς εξίσου ισχυρά «αντισώματα» απέναντι στη διδασκαλία της ίδιας της μητέρας όπως και του Χριστιανικού περιβάλλοντος.
 Μακάρι ο «καθρέφτης» της ζωής μας, της ζωής κάθε Χριστιανής μητέρας, να φανερώνει στα παιδιά μας την Ομορφιά και την Αγιότητα του Θεού! Για να ποθήσουν και να διαλέξουν αυτή την Ομορφιά κι αυτή την Αγιότητα!

Βίκυ Κάλφογλου-Καλοτεράκη, Λέκτωρ Αρχαίας Ιστορίας Α.Π.Θ.

                                                                      ΄Υμνος στη Μητέρα!

 
Ένα μωρό λίγο πριν γεννηθεί είπε στο Θεό:
-Ξέρω ότι σε λίγα λεπτά θα πρέπει να με στείλεις στη γη, όμως πες μου, πώς θα επιζήσω τόσο μικρό κι ανυπεράσπιστο;
 
Θεός: -Ανάμεσα από πολλούς αγγέλους διάλεξα έναν για σένα, αυτός θα σου τραγουδά και θα σου λέει λόγια γλυκά και τρυφερά και με πολλή υπομονή και αγάπη θα σου μάθει να μιλάς.
 
Μωρό: -Και τι θα κάνω όταν θέλω να μιλάω μαζί σου;
 
Θεός: -Ο άγγελός σου θα σου ενώσει τα χεράκια και θα σου μάθει να προσεύχεσαι.
 
Μωρό: -Άκουσα ότι στη γη υπάρχουν άνθρωποι κακοί. Ποιος θα με προστατέψει;
 
Θεός: -Ο άγγελός σου θα σε υπερασπιστεί ακόμα κι αν του κοστίσει τη ζωή.
 
Μωρό: -Όμως θα είμαι δυστυχισμένο γιατί πια δε θα σε βλέπω.
 
Θεός: -Ο άγγελός σου θα σου μιλάει για μένα και θα σου δείξει το δρόμο για να νιώσεις την παρουσία μου, αν και εγώ πάντα θα είμαι δίπλα σου.
 
 
 Εκείνη τη στιγμή ήδη ακουγόντουσαν φωνές και το μωρό ρώτησε φοβισμένο:
 
   -Θεέ μου, φεύγω κιόλας; Πες μου πώς τον λένε αυτόν τον άγγελο;
 
Θεός: -Δεν έχει σημασία πώς τον λένε. Εσύ θα τον φωνάζεις “Μαμά”.
 
         (Μετάφραση από ισπανικό κείμενο: Κατερίνα Κανταρτζή-Παπαδοπούλου, Εκπαιδευτικός )


                                                           ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ

Στη σημερινή εποχή τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν προκλήσεις, βομβαρδισμό αξιών και μηνυμάτων που έχουν σα στόχο να τα αλλοτριώσουν και να τα «συμβιβάσουν».

Ο Θεός θέλει από εμάς να περπατάμε μαζί Του και να μεγαλώνουμε  τα παιδιά μας έτσι ώστε να γίνουν «ευσεβείς ενήλικες».

Κάποια βασικά πράγματα που θα βοηθήσουν στην επίτευξη αυτού του στόχου είναι:

1.    Να τα διδάξουμε τον φόβο του Κυρίου, να Τον αγαπούν, να Τον σέβονται και να Τον υπακούν (Ψαλμός 112:1-2).
2.    Να τα μάθουμε ν’ αναγνωρίζουν τις ανάγκες του κόσμου και ν’ ανταποκρίνονται σ’ αυτές με ευσπλαχνία και δράση (Ματθαίος 9:36).
3.    Να προσευχόμαστε  γι’ αυτά ώστε ο Θεός να τα χρησιμοποιήσει για να εκπληρώσουν τα σχέδια Του για τη ζωή τους (Α΄ Κορ. 3:6).
4.    Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας ν’ ανακαλύψουν και ν’ αναπτύξουν τις ικανότητες και τα χαρίσματα που τα χάρισε ο Θεός (Παροιμίες 22:6).
5.    Να ζητήσουμε  από το Θεό να τα δώσει αίσθηση σκοπού, κατεύθυνσης και αποστολής (Παροιμίες 11:3).

Η πρόκληση που είναι μπροστά μας είναι ν’ αφήσουμε στα παιδιά μας μια πνευματική παρακαταθήκη που θα μείνει αιώνια και όχι μόνο υλικά αγαθά και επιτεύγματα και αυτό μπορεί να γίνει  μόνο με τη δύναμη και τη χάρη του Θεού (Β΄ Κορ. 12:9)

Ρεβέκκα Λαζαρίδου – Παπαϊωάννου, Γραμματέας της «Χριστιανικής Κίνησης Αγάπης», Θεσσαλονίκη

                                                                             Μητέρα πρότυπο

Μια εικόνα μου έρχεται στη σκέψη, μεσ’ από τη Βίβλο, γεμάτη τρυφερότητα . Είναι η μητέρα του Τιμόθεου, η Ευνίκη και η γιαγιά του η Λωίδα. Γυναίκες με  «ανυπόκριτη πίστη». Θα ήθελα να τις φανταστείς κι εσύ, μανούλα και γιαγιά σκυμμένες με λαχτάρα πάνω απ’ την κούνια του Τιμόθεου, να του μιλούν και να του τραγουδούν! Άραγε κάποιο παραμύθι ή τραγούδι;
Όχι βέβαια! Εδάφια απ’ το Δευτερονόμιο και τον Ησαϊα του διάβαζαν! Όσο για τα τραγούδια; Σίγουρα οι Ψαλμοί!
 Η Βίβλος μας το λέει: O Τιμόθεος «από βρέφους γνωρίζει τα ιερά γράμματα», δηλαδή του συστήθηκε ο Θεός μεσ’ από το Λόγο Του, όταν ήταν ακόμη αδύνατον να Τον καταλάβει! Όμως ο Θεός χρησιμοποίησε τη διδασκαλία του Λόγου Του, για να φέρει αργότερα τον Τιμόθεο στη Σωτηρία του Ιησού Χριστού! Αυτή η μητέρα ήξερε ακριβώς το ρόλο της στη δική της εποχή, γνώριζε τί ήθελε ο Θεός από εκείνη για το παιδί της και με το παραδείγμά της διδάσκει κι εμάς, χριστιανές μητέρες σε μια ανήθικη και υλιστική εποχή!
        Άν θέλουμε να ευλογηθούμε με «Τιμόθεους», πρέπει να γίνουμε για το παιδί μας ακατάπαυστοι «ποιμένες» και «δάσκαλοι», δείχνοντας του συγχρόνως την εφαρμογή της δύναμης του Ευαγγελίου στη δική μας μεταμορφωμένη ζωή. Χρειάζεται να μάθει το παιδί μας, ποιό είναι το πιο σημαντικό και κυρίαρχο πρόσωπο στο σπιτικό μας – δηλαδή τον Κύριο Ιησού Χριστό!  

                                 Μαίρη Μήττα – Παπαθανασίου, Οδοντίατρος, Αθήνα

                                                                       ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΣΤΟ ΠΑΙΔΙ  
Η χριστιανή μητέρα, πέρα απ’ το να δίνει την αναγκαία αγάπη και στοργή στα παιδιά της, επιθυμεί να παρουσιάσει το Θεό και τις ιδιότητες του όπως αυτό διαφαίνεται στην Αγία Γραφή. Συγχρόνως οφείλει να εξηγήσει την ανάγκη σωτηρίας του κάθε ανθρώπου και πως αυτή αποκτιέται μέσω του λυτρωτικού έργου του Χριστού. Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω, η υλιστική κοινωνία στην οποία ζούμε επιλέγει συνειδητά ν’ αδιαφορεί για το Θεό. Έχει τοποθετήσει το εγώ και τις επιθυμίες του στην πρώτη θέση, αυτή που δικαιωματικά ανήκει στο Θεό (Α’ Ιωάννου 2:15-17). Αυτός είναι η πηγή κάθε αγαθού, η γνώση Του είναι το ύψιστο αγαθό και εμείς δεν είμαστε παρά αποδέκτες του ελέους και της χάρης Του, υπόλογοι διαχειριστές των δώρων Του.
Για να αντιληφθούν τα παιδιά μας τα παραπάνω δεν αρκούν τα λόγια. Πρέπει το όλο περπάτημά μας να χαρακτηρίζεται από βαθειά ευγνωμοσύνη, ανυπόκριτη πίστη, έμπρακτη αγάπη στο συνάνθρωπο και υπακοή στις εντολές του Χριστού (Α’ Ιωάννου 3:16-18).
Ο Κύριος ας καλύπτει τα πολλά κενά μας!

Καρολίνα Σίσκου-Καβάκα, Εκπαιδευτικός,  Αθήνα

Η ΕΡΕΥΝΑ ΚΑΤΑΧΩΡΗΘΗΚΕ ΣΤΟ ΤΕΥΧΟΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ “Η ΦΩΝΗ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ” (ΜΑΙΟΣ 2011)

Καταχωρήθηκε στην ιστοσελίδα ΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ  26/1/2012

 

 

 

Comments are closed.