του ΄Ακη Δημητριάδη

        Σε όλη την Ευρώπη στους εθνικούς δρόμους, ακόμα και στους επαρχιακούς, υπάρχουν σύγχρονα πάρκινγκ, με εξαιρετικά εστιατόρια, καφετέριες, μίνι μάρκετ, πεντακάθαρες τουαλέτες με ζεστό νερό, τουαλέτες για άτομα με ειδικές ανάγκες, τηλέφωνα, fax, internet, κλπ., που λειτουργούν μέρα-νύχτα. Στη Γερμανία και Αυστρία ονομάζονται Rasthof, στην Ιταλία Servizio Automobili, στην Αγγλία Rest Area, κλπ.

        Στη χώρα μας δεν υπάρχουν καν πάρκινγκ. Για παράδειγμα, η Εγνατία Οδός. Έχει μήκος 650 χλμ. και ενώνει το Ιόνιο Πέλαγος (Ηγουμενίτσα) με την Τουρκία (Κήπους). Θεωρήθηκε τεχνολογικό θαύμα, με τεράστιες γέφυρες που ενώνουν βουνά, και 70 περίπου τούνελ. Εντούτοις, όταν δόθηκε στην κυκλοφορία πανηγυρικά και με τυμπανοκρουσίες, δεν διέθετε ούτε ένα πάρκινγκ! Μόλις πρόσφατα άρχισαν να δημιουργούνται μερικά υποτυπώδη.

Στην υπόλοιπη χώρα τα περισσότερα πάρκινγκ είναι μια πρωτόγονη αλάνα, σκέτη. Το μοναδικό πράγμα που θα βρεις, είναι ένας ελεεινός και βρώμικος κάδος απορριμμάτων. Τίποτα άλλο! Απολύτως τίποτα άλλο! Ερημιά!  Ή, μάλλον, θα βρεις ό,τι άφησαν οι προηγούμενοι που πάρκαραν πριν από σένα, αφού έκαναν την ανάγκη τους. Ανοίγεις το παράθυρο του αυτοκινήτου να μπει καθαρός αέρας της εξοχής, και ολόκληρη η περιοχή μυρίζει ακαθαρσίες.

Μέχρι πρόσφατα, κάθε φορά που ταξίδευα από Κατερίνη για Αθήνα, και χρειαζόμουν τουαλέτα, περίμενα υπομονετικά πότε μετά από ώρες θα φτάσω στη Λαμία κι ένα-δυο άλλα μέρη, όπου υπάρχουν εστιατόρια που εξυπηρετούν τους ταξιδιώτες. Τις περισσότερες φορές έβρισκα –κι ακόμα βρίσκω- ουρές αναμονής έξω από την πόρτα της τουαλέτας, κυρίως από επιβάτες των πούλμαν που κάνουν μια ημίωρη στάση.

Στην περιοχή νότια της Κατερίνης από πέρσι άρχισαν να λειτουργούν μερικές τουαλέτες στα πάρκινγκ του αυτοκινητόδρομου ΠΑΘΕ, κι έτσι έπαψα να βλέπω άντρες όρθιους να ουρούν στην άκρη, ή γυναίκες να αναζητούν κάποιο θάμνο στα γειτονικά χωράφια…