Ευθιξία σημαίνει να θίγεται κανείς εύκολα. Όλα προέρχονται από το εγώ μας. Η ευθιξία είναι αμαρτία όπως και η αυτολύπηση, η υπερευαισθησία, ο θυμός, η καχυποψία, η ανησυχία και ο φόβος. Αυτά δεν είναι δικά μου, τα διάβασα από ένα εξαιρετικό βιβλίο, που έγραψε o Roy Hession, “Ο Δρόμος του Γολγοθά”.
Όταν κάποιος αδελφός σού πει κάτι και θιχτείς, αν είσαι χριστιανός, αμέσως αντιδράς με τη φυγή ή με χαστούκι, αν είσαι του κόσμου. Θέλεις να φύγεις, να πας να βρεις μια άλλη εκκλησία, και όλα τα γνωστά επακόλουθα μπαίνουν μέσα σου. Ποιος χαίρεται; Ο σατανάς, βέβαια, που έχει πετύχει το σχέδιο του. Ποιος είναι ο αμαρτωλός, αυτός που θίγει ή αυτός που θίγεται; Ίσως και οι δύο. Αυτός που θίγει προφανώς έχει πει μια αλήθεια. Δεν μας αρέσει να ακούμε αλήθειες, επειδή οι αλήθειες είναι πικρές, αυτό που μας αρέσει να ακούμε είναι κολακείες. Όταν δεν ακούμε αυτό που μας αρέσει, τότε θιγόμαστε και θυμώνουμε και φεύγουμε. Και σαν καλοί χριστιανοί που είμαστε, πάμε σε άλλη εκκλησία. Εκκλησίες έχει πολλές και πρέπει να διαλέξουμε μια εκκλησία, για να ακούμε αυτά που μας αρέσουν. Μακάρι αυτοί που έφυγαν για αυτόν τον λόγο, να ακούσουν αυτά που λέω για να συνειδητοποιήσουν το λάθος τους. Και για να μην υπάρξει και δεύτερη φορά αυτή η φυγή. Να μην το ξανακάνουν διότι είναι κρίμα η αμαρτία της ευθιξίας να επαναλαμβάνεται. Εγώ μπορώ να πω, πως έχω ξεπεράσει κατά ένα βαθμό αυτό το πρόβλημα. Ένα δύο φορές θίχτηκα, τη μια φορά αρκετά. Και πηγαίνοντας στο σπίτι, με το αυτοκίνητο ήμουν αμίλητος, η γυναίκα μου που με ξέρει πάρα πολύ καλά περίμενε να ξεσπάσω. Σε μια στιγμή είπα: «Είδες τι έκανε ο αδελφός;». Όταν πήγαμε σπίτι, δεν έλεγα τίποτα για κάμποση ώρα και μετά της λέω: «Το πρόσεξες;». Και μετά άρχισα να χαμογελώ, και είπα: «Μάλλον του ξέφυγε. Δεν το ήθελε». Η γυναίκα μου, έκπληκτη, μου λέει: «Άλλαξες πολύ!».
Οι εκκλησίες δεν είναι καφενεία (ο υπότιτλος από βιβλίο του John Bevere)
Σήμερα, άντρες και γυναίκες φεύγουν από τις εκκλησίες τόσο εύκολα, αν δουν κάποιο λάθος στην ηγεσία. Ίσως να είναι το ότι ο ποιμένας παίρνει τις προσφορές. Ίσως να είναι ο τρόπος που ξοδεύονται τα χρήματα. Ή αν δεν τους αρέσει τι κηρύττει ο ποιμένας, φεύγουν. Οι λόγοι είναι πολλοί. Αντί να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, τρέχουν εκεί που νομίζουν πως δεν υπάρχουν λάθη. Ας καταλάβουμε ότι μόνο ο Ιησούς είναι ο τέλειος ποιμένας. Έτσι, λοιπόν, αντί να φεύγουμε από τις δυσκολίες, ας τις αντιμετωπίζουμε και να τις ξεπεράσουμε. Όποιος θέλει να φύγει από την εκκλησία, πρέπει να περιμένει να του το επιτρέψει ο Κύριος. Αν νιώσεις ότι φεύγεις με ειρήνη και με χαρά, τότε να ξέρεις ότι φεύγεις με τις ευλογίες του Θεού (Ησ. 55,12)
Δεν είσαι εσύ που διαλέγεις σε ποια εκκλησία θα πας αλλά ο Θεός. Η Βίβλος δεν λέει: Ο Θεός έβαλε τα μέλη το κάθε ένα από αυτά στο σώμα όπως αυτά ήθελαν, αλλά όπως ΑΥΤΟΣ θέλησε. Πρέπει να ξέρεις ότι: Αν είσαι στην εκκλησία που σε θέλει ο Θεός, ο διάβολος θα προσπαθήσει να σε σκανδαλίσει, για να σε βγάλει από εκεί. Θέλει να μας ξεριζώσει από εκεί που μας έχει φυτέψει ο Θεός. Πρέπει να μείνεις ακλόνητος για να καταστρέψεις τα σχέδια του σατανά. Και να μην ακούς τι σου λέει ο ένας και ο άλλος. Στις Παροιμίες 26,18 λέει: «Όπου δεν υπάρχουν ξύλα η φωτιά σβήνει, και όπου δεν υπάρχει ψιθυριστής, η φιλονικία ησυχάζει». Να το γνωρίζεις αυτό και να μένεις ακλόνητος.
Ο Ψαλμός 92,13 λέει: «Φυτεμένοι στον οίκο του Κυρίου, θα ανθίζουν στις αυλές του Θεού μας». Προσέξτε, εκείνοι που ανθούν είναι φυτεμένοι στον οίκο του Κυρίου. Τι συμβαίνει σε ένα φυτό, όταν το μεταφυτεύεις κάθε τρεις εβδομάδες; Οι περισσότεροι από εσάς ξέρετε ότι οι ρίζες του κόβονται και μικραίνουν κάθε φορά που το μετακινείς από τον τόπο του. Θα σταματήσει να ανθίζει και σίγουρα δεν θα κάνει καρπό. Έτσι και εμείς, όταν πηγαίνουμε από εκκλησία σε εκκλησία στο τέλος θα καταλήξουμε έτσι όπως το άκαρπο δέντρο. Αλλά, αν μείνουμε ακλόνητοι και σταθεροί σε μια εκκλησία, θα είμαστε «σαν δέντρο φυτεμένο κοντά στα ρυάκια των νερών, το οποίο δίνει τον καρπό του στον καιρό του και το φύλλο του δεν μαραίνεται, και όλα, όσα κάνει θα ευοδωθούν» (Ψαλμός 1,3).
Και αλλού στο Ευαγγέλιο διαβάζουμε ότι, εκείνοι που σπέρνονται επάνω σε πετρώδη εδάφη, είναι αυτοί που όταν ακούσουν τον λόγο, τον δέχονται αμέσως με χαρά. Όμως δεν έχουν μέσα τους ρίζα, αλλά είναι πρόσκαιροι. Έπειτα όταν γίνει θλίψη ή διωγμός, εξαιτίας του λόγου σκανδαλίζονται αμέσως. Πολλοί άνθρωποι πηγαίνουν από εκκλησία σε εκκλησία, και από ομάδα διακονίας σε άλλη ομάδα διακονίας, προσπαθώντας να αναπτύξουν τη διακονία τους. Αν ο Θεός τούς βάλει σε ένα μέρος όπου δεν αναγνωρίζονται και ενθαρρύνονται, σκανδαλίζονται εύκολα. Ας μάθουμε από τα παραδείγματα που δίνει ο Θεός με τα φυτά και τα δέντρα. Όταν ένα δέντρο φυτεύεται στο χώμα, πρέπει να αντιμετωπίσει καταιγίδες, τον καυτό ήλιο και τον άνεμο. Αν ένα νέο δέντρο μπορούσε να μιλήσει ίσως έλεγε, «Σας παρακαλώ, βγάλτε με από εδώ! Βάλτε με σε ένα μέρος που να μην έχει αυτήν την ασφυκτική ζέστη ή τις άγριες καταιγίδες!» Αν ο κηπουρός άκουγε το δέντρο κι έκανε αυτό που του ζητούσε, στην πραγματικότητα θα του έκανε κακό. Τα δέντρα αντέχουν τον καυτό ήλιο, βυθίζοντας τις ρίζες τους ακόμα βαθύτερα. Θα φτάσουν μια μέρα στο σημείο, όπου ακόμα και οι μεγαλύτερες καταιγίδες δεν θα μπορούν να επηρεάσουν την ικανότητα τους να κάνουν καρπό. Έτσι και εμείς, αν μένουμε στην εκκλησία μας, τότε θα κάνουμε βαθιές ρίζες και αρκετό καρπό. Στο Μάρκος 4,16-17 διαβάζουμε: Και εκείνοι που σπάρθηκαν στην καλή γη είναι αυτοί που ακούν τον λόγο, και τον δέχονται, και καρποφορούν, ο ένας 30, ο άλλος 60, και ο άλλος 100.
Δυστυχώς, όλοι μας είναι δυνατόν να σκανδαλιστούμε από διάφορα συμβάντα. Αυτό είναι κατανοητό, άνθρωποι είμαστε. Όμως θα πρέπει να βρούμε τρόπους να τα αντιμετωπίζουμε! Και με τη χάρη και τη δύναμη του Θεού μπορούμε.