Μια ενδιαφέρουσα ομιλία με πολλά πρακτικά μαθήματα — του Χάρη Ι. Νταγκουνάκη, Νομικού

Υπάρχει όλο το κείμενο. Μπορείτε να ακούσετε την ομιλία και σε βίντεο http://youtu.be/5fPwWOnqhDg

Αναγνώσματα: Μκ 12,28-34·

Πραξ 26,27-29

«Δε βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού»

Μια από τις πιο τραγικές πραγματικότητες αυτής της ζωής είναι η παρ’ ολίγον επιτυχία σε όλους τους τομείς: Ένας σπουδαστής προσπαθεί, διαβάζει, στερείται τα πάντα για ένα και για δύο ή και περισσότερα χρόνια, αλλά τελικά χάνει στις πανελλήνιες για μία μονάδα!

Ένας αθλητής προπονείται, αγωνίζεται, κουράζεται, στερείται τα πάντα για δύο, τρία και τέσσερα χρόνια, και τελικά στους Ολυμπιακούς χάνει έστω και το αργυρό μετάλλιο για λίγα εκατοστά δρόμου, για λίγα γραμμάρια βάρους στην άρση βαρών κλπ.

Μια νοικοκυρά παιδεύεται ένα πρωί να ετοιμάσει το φαγητό αλλά για 2 λεπτά παραπάνω στη φωτιά, το καίει!

Τα παρ’ ολίγον επιτεύγματα ή επιτυχίες της ζωής…

ΣΤΗ ΒΙΒΛΟ υπάρχουν κι εκεί περιπτώσεις όπου άνθρωποι έφτασαν πολύ κοντά σε μια επιτυχία, πολύ κοντά σε έναν στόχο, αλλά έχασαν τελικά, γιατί για διαφόρους λόγους δεν κατόρθωσαν να φτάσουν ώς το τέλος.

Και στην περικοπή που διαβάσαμε, εκείνος ο γραμματέας που πλησίασε τον Χριστό με το ερώτημα «ποια είναι η σπουδαιότερη εντολή;» αποδείχτηκε τελικά ένα απ’ αυτά τα τραγικά πρόσωπα, που δεν ήταν μακριά από τη βασιλεία του Θεού αλλά ποτέ δεν βρέθηκαν μέσα.

Κι αξίζει, πιστεύω, τον κόπο να ρίξουμε μια ματιά σε ορισμένα σημεία της κατάστασης αυτών των ανθρώπων, και να εξετάσουμε παράλληλα και τους εαυτούς μας, μήπως ανήκουμε κι εμείς σ’ αυτή την τραγική κατηγορία εκείνων, που ακριβώς για κάτι λίγο, για κάτι μικρό, χάνουν τελικά τον στόχο της σωτηρίας ή της αγίας και της νικηφόρου εν Χριστώ ζωής.

Προσέξτε πόσο ευγενικά και με πόση λεπτότητα μιλάει ο Χριστός σ’ εκείνο τον νομοδιδάσκαλο. Εκείνος πηγαίνει προς αυτόν με σκοπό να τον φέρει σε δύσκολη θέση, όπως εξηγεί τόσο ο Ματθαίος όσο και ο Λουκάς. Ο Κύριος όμως τον αντιμετωπίζει με ευγένεια και πραότητα: «Δεν βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού», του λέει.

Τι θα κάναμε εμείς σε μια τέτοια περίπτωση; Σήμερα εμείς αν υποψιαζόμασταν ότι κάποιος έρχεται με σκοπό να μας φέρει σε δύσκολη θέση, και μάλιστα δημόσια, θα χάναμε το θάρρος μας, θα χάναμε τα λόγια μας, ίσως και να τον αποπαίρναμε για κακόπιστο αρνητή. Εμείς βλέπουμε με τη στενή μας πνευματική όραση όλους το ίδιο: τους αρνητές ή τους πολέμιους το ίδιο με αυτούς που αμφιβάλλουν κι έχουν απορίες, ή έστω που «έρχονται πειράζοντες» και ρωτούν…

Όμως δεν αντιδράει έτσι ο Χριστός! Ο Κύριος βλέπει την αμαρτία σαν ασθένεια κι όχι σαν τον θάνατο. Κι είναι αυτός ο μεγάλος γιατρός, που καταλαβαίνει και διαβλέπει ότι μερικοί άνθρωποι έχουν περισσότερες ελπίδες απ’ ό,τι κάποιοι άλλοι, και ασχολείται μ’ αυτούς. Ξέρετε, ο μισός κόσμος μας, δηλ. το ένα ημισφαίριο της γης, τώρα, τη στιγμή που μιλάμε, βρίσκεται στο σκοτάδι. Όμως, μερικά μέρη απέχουν λιγότερη ώρα από το ξημέρωμα, απ’ ό,τι άλλα. Έτσι είναι και οι άνθρωποι μακριά από τον Χριστό: Κάποιοι βρίσκονται στο παχυλό σκοτάδι, και κάποιοι άλλοι, ανάλογα με την πρόθεσή τους να γνωρίσουν τον Χριστό, βρίσκονται πιο κοντά στο φως. Δεν βρίσκονται μακριά από την πλήρη ημέρα!

Όμως αν διακρίνουμε τη μεγάλη ευγένεια του Κυρίου μας στα λόγια του, πρέπει να διακρίνουμε και την απόλυτη σοβαρότητα αυτών των λόγων. Δεν βρίσκεσαι μακριά, όχι –αλλά δεν είσαι και μέσα στη βασιλεία. Κι ένας μπορεί να μη βρίσκεται μακριά από τη βασιλεία, αλλά να μην μπει και ποτέ μέσα σ’ αυτήν. Θυμόμαστε όλοι το ναυάγιο του «Σάμινα» τον Σεπτέμβριο του 2000 έξω από το λιμάνι της Πάρου. Είχε διασχίσει όλη την απόσταση από τον Πειραιά μέχρι την Πάρο, δεν βρισκόταν μακριά από το λιμάνι του νησιού, αλλά δεν ήταν και μέσα. Και χάθηκε ενώ ήταν πολύ κοντά στο λιμάνι. Όπως υπάρχουν και πολλοί που έχουν πλησιάσει πολύ κοντά στον Χριστό αλλά δεν έχουν συνδεθεί μαζί του, και χάνονται ενώ δεν είναι μακριά από τη βασιλεία του Θεού.

Είναι σπουδαίο πράγμα να μην είναι κανείς μακριά από τη βασιλεία του Θεού. Είναι μεγάλη ευθύνη να μην είσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού. Και είναι κάτι που μπορεί να γίνει μεγάλη ευλογία, αν είναι να σε οδηγήσει μέσα στη βασιλεία του Θεού.

Τι εννοούμε, όμως, όταν λέμε «βασιλεία του Θεού»; Βασιλεία του Θεού είναι μια πνευματική σφαίρα μέσα στην οποία αναγνωρίζεται η πλήρης κυριαρχία του Θεού. Αυτός ο κόσμος είναι ο κόσμος της κυριαρχίας του σατανά. Εκεί κυριαρχεί ο Θεός. Στη βασιλεία του Θεού ανήκουν το κήρυγμα του ευαγγελίου, η ιεραποστολή, η Εκκλησία, οι εσχατολογικές εξελίξεις, η χριστιανική ζωή. Σε όλα αυτά κυριαρχεί ο Θεός.

1.Τα χαρακτηριστικά.

Τι ήταν εκείνο που έκανε τον Χριστό να πει σ’ εκείνο τον γραμματέα ότι δεν είναι μακριά από τη βασιλεία του Θεού; Τι είδε σ’ αυτόν ο Κύριος; Μ’ άλλα λόγια, ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα εκείνων που δεν είναι μακριά από τη βασιλεία του Θεού;

α) Είναι δεκτικοί του κηρύγματος του ευαγγελίου.

Είναι πρόθυμοι ν’ ακούσουν τα λόγια του Χριστού. Τον άνθρωπο αυτό θα τον βρούμε μέσα στο πλήθος που περιτριγυρίζει τον Κύριο με λαχτάρα ν’ ακούσει τα λόγια του, ανεξάρτητα αν ο Κύριος βρισκόταν σε μια παραλία, σε ένα βουνό ή στην αυλή του ναού. Ενδεχομένως δεν ήταν τόσο σύνηθες να μαζεύονται τα πλήθη σε ανοιχτούς χώρους, έξω από τις συναγωγές ή στον ναό, για ν’ ακούσουν θρησκευτικές ομιλίες, και το γεγονός ότι αυτός ο αριστοκράτης, ο μορφωμένος γραμματέας του νόμου, είχε αναμειχθεί με το πλήθος, έδειχνε ότι τουλάχιστον ενδιαφερόταν για τα πράγματα της βασιλείας του Θεού.

Κι είναι αυτός ο τύπος εκατοντάδων ανθρώπων σήμερα. Μπορούμε να τους διακρίνουμε μέσα στα ακροατήρια των εκκλησιών να κάθονται με σεβασμό και ενδιαφέρον κάθε Κυριακή και να παρακολουθούν το κήρυγμα. Τους αρέσουν ίσως τα πιο φρέσκα και τα πιο «έξυπνα» κηρύγματα. Τα αξιολογούν μάλιστα, τα κριτικάρουν… Κι όμως, αν αναρωτηθεί κανείς τι επίδραση είχε το ευαγγέλιο στην καρδιά αυτού του ανθρώπου, θα διαπιστώσει πως εκείνο που τον ενδιαφέρει είναι η διανοητική προσέγγιση στον λόγο του Θεού, ή η απλή ηθική θεώρηση, για να μπορεί καλύτερα να εκπληρώνει μερικά θρησκευτικά του  καθήκοντα, και τίποτε περισσότερο. Όσον αφορά μια βαθύτερη, προσωπική σχέση με τον Χριστό, μια σχέση που απελευθερώνει από τη δύναμη της αμαρτίας και την ενοχή, όλα αυτά τού είναι άγνωστα, όπως άγνωστα ήταν και στον γραμματέα της ιστορίας μας. Δεν μπορεί και δεν θέλει να τα καταλάβει.

Τι έχει να πει ο Χριστός σ’ έναν τέτοιο άνθρωπο; Γυρίζει, τον κοιτάζει με αγάπη και μ’ ένα πονεμένο ίσως χαμόγελο, και του λέει: «Δεν είσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού».

Α, σαν να του λέει: Φίλε μου, το να είσαι μέσα στην εκκλησία, δεν σημαίνει πως είσαι «εν Χριστώ». Αλλά μόνον ο Χριστός είναι ο δίαυλος, μέσα από τον οποίο η ζωή του Θεού διοχετεύεται στον άνθρωπο. Η στενή ένωση μαζί του, σημαίνει στενή ένωση με τη ζωή –την υπέρτατη ζωή. «Αυτή είναι η αιώνια ζωή, το να γνωρίζουν τον Θεό και τον απεσταλμένο του, τον Ιησού Χριστό».

Μήπως μοιάζεις με αυτό τον συμπαθή άνθρωπο κι εσύ; Σου αρέσει ν’ ακούς τα λόγια του Θεού, σου αρέσει ακόμη να μελετάς το ευαγγέλιο. Μπορεί και να το υποστηρίζεις στις διάφορες συζητήσεις σου με τους άλλους, αλλά: έχεις προσωπική σχέση με τον Χριστό; Έχει η πίστη επιτελέσει αυτό το έργο της ένωσής σου μαζί του; Αυτό είναι το καίριο ερώτημα, και μέχρι αυτό το ερώτημα ν’ απαντηθεί, ο Χριστός θα σου λέει στο αυτί: «Δεν είσαι μακριά –αλλά δεν είσαι και μέσα– στη βασιλεία του Θεού».

β) Ενδιαφερόταν ζωηρά και ρωτούσε για την αιώνια ζωή.

Τον γραμματέα της ιστορίας μας τον βλέπουμε να έρχεται στον Χριστό με ένα ερώτημα στα χείλη. Πολλά ερωτήματα υπέβαλλαν κάθε μέρα στον Κύριο. Άλλα απ’ αυτά ήταν έξυπνα, άλλα περίεργα και άλλα γελοία. Από το τι ρωτάει κανείς τον Χριστό, μπορούμε να βγάλουμε κι ένα συμπέρασμα γι’ αυτό τον άνθρωπο. Κι ο άνθρωπος αυτός εδώ θέτει ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα στον Κύριο: «Κύριε», του λέει, «ποια είναι η σπουδαιότερη απ’ όλες τις εντολές;»

Εμείς σήμερα δεν μπορούμε να καταλάβουμε τη σπουδαιότητα αυτής της ερώτησης, αν δεν έχουμε σκύψει να μελετήσουμε όλες εκείνες τις βαρετές επαναλήψεις των ερμηνειών των γραμματέων, που μεταγενέστερα αποτέλεσαν το Ταλμούδ. Το Ταλμούδ ήταν για τους Ιουδαίους ο πολιτικός και θρησκευτικός κώδικας του 3^ου μ.Χ. αιώνα, κι αποτελούσε συνέχεια της Τορά. Ο γραμματέας αυτός θέλησε να τα ξεπεράσει όλα αυτά και να φτάσει στην καρδιά, στη βάση της αληθινής θρησκείας: «Ποια είναι η πρώτη και μεγάλη εντολή;»

Κι όταν ο Χριστός του απάντησε με την επιτομή θα λέγαμε του ιερού νόμου του Δευτερονομίου, ο γραμματέας ενθουσιάστηκε κι απάντησε με χαρά στον Κύριο: «Ναι, Κύριε, σωστά τα λες! Το να αγαπάς τον Κύριο τον Θεό σου με όλη σου την καρδιά, τον νου και την ψυχή, και το ν’ αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου, αξίζει περισσότερο απ’ όλα τα θυμιάματα και τις θυσίες!» Κι αυτή η αντίδραση του γραμματέα λες και συνεπήρε τον Κύριο. Αυτός ο Φαρισαίος δεν ήταν συνηθισμένος συζητητής. Δεν ήταν μακριά από τη βασιλεία του Θεού…

Έτσι, ο συζητητής αυτός εκπροσωπεί και σήμερα τον ένθερμο αμφισβητία.  Χιλιάδες είναι αυτού του είδους οι συζητητές σε όλο τον κόσμο. Ο Σπέρτζον πολύ εύστοχα τους ονόμαζε «έντιμους αμφισβητίες». Όταν πείσθηκαν για την αλήθεια του Χριστού, έγιναν ανδρωμένοι υπηρέτες αυτής της αλήθειας. (Παύλος- Αυγουστίνος – Πασκάλ – Μεταλληνός). Ο Χριστός απέδειξε πως αγαπάει τους έντιμους αμφισβητίες και τους απαντάει: «Δεν είσαι μακριά από τη βασιλεία των ουρανών –αρκεί να μην ξεχάσεις ποτέ πως δεν είσαι ακόμη μέσα σ’ αυτήν! Η εντιμότητά σου στην αμφισβήτηση δεν θα σε σώσει». Πολλοί ρωτούν: «Μα είναι αμαρτία να αμφιβάλλω; Έκανε αμαρτία ο Θωμάς;» Όχι, δεν είναι αμαρτία η αμφισβήτηση –αλλά είναι αρρώστια, αν παραμείνει για πάντα αμφισβήτηση! Μεγάλοι αμφισβητίες σίγουρα σώθηκαν αλλά δεν τους έσωσε η αμφισβήτησή τους. Σώθηκαν διά της πίστεως που ήταν κάπου κρυμμένη μέσα στην αμφισβήτησή τους.

Είσαι όμως σίγουρος ότι η αμφισβήτησή σου είναι έντιμη; Είσαι βέβαιος πως δεν υπάρχει καμιά υστεροβουλία πίσω από την αμφισβήτησή σου; Μήπως κατά βάθος θέλεις ν’ αρνηθείς τον Χριστό;

Κάποτε ένας μεγάλος ευαγγελιστής, που μιλούσε σε μια σειρά συγκεντρώσεων μιας εβδομάδος στο Κέιμπριτζ, στους φοιτητές, προσκλήθηκε από έναν φοιτητή να πάνε να επισκεφτούν έναν συμφοιτητή του, που ενδιαφερόταν για πολλά θέματα αλλά δεν μπορούσε να έρθει στις συναθροίσεις. Είχε εκφράσει την επιθυμία να συναντήσει τον άνθρωπο αυτό του Θεού, και μια και ήταν από τους καλύτερους φοιτητές, έλπιζε πως δεν θα του χαλούσε το χατίρι.

Πράγματι, ο ευαγγελιστής επισκέφτηκε τον νεαρό, κι αμέσως ο νεαρός άρχισε να του θέτει μερικές διανοουμενίστικες, θα λέγαμε, δυσκολίες, που τον εμπόδιζαν να δεχτεί τον Χριστό στην καρδιά του: Λ.χ. η θεοπνευστία των Γραφών, η θεότητα του Χριστού κλπ.

Ο ευαγγελιστής τον άκουσε προσεκτικά και κάποια στιγμή του είπε: «Πράγματι, έχω ασχοληθεί με όλες αυτές τις δυσκολίες, και είμαι διατεθειμένος να μείνω εδώ μαζί σου και να τις συζητήσω όλη τη νύχτα. Πες μου όμως κάτι, πριν συνεχίσουμε: Αν καταφέρω να σου λύσω όλες σου τις απορίες, είσαι έτοιμος να έρθεις αύριο το βράδυ στη συνάθροιση και να ομολογήσεις δημόσια τον Χριστό;» Ο νεαρός έμεινε για λίγο σιωπηρός κι ύστερα απάντησε πως δεν μπορούσε να δεσμευτεί πως θα έκανε μια τέτοια ομολογία. «Τότε», απάντησε ο ευαγγελιστής, γιατί να χάσουμε τον καιρό μας όλη τη νύχτα; Με την καρδιά πιστεύει κανείς, και με το στόμα γίνεται ομολογία προς σωτηρίαν». Και μ’ αυτά τα λόγια σηκώθηκε κι έφυγε.

Ο νεαρός εκείνος υπέφερε από ηθική δειλία, όσο κι αν δεν το καταλάβαινε, και προσπαθούσε να την κρύψει πίσω από τις αμφιβολίες του. Πόσοι τέτοιοι υπάρχουν σε όλες τις εποχές! Κάνουν πίσω και δεν μπαίνουν στη βασιλεία των ουρανών, επειδή είναι ηθικά αδύναμοι, αλλά ξεγελούν τους εαυτούς τους πιστεύοντας ότι ο λόγος που τους κάνει να διστάζουν είναι οι διανοητικές τους απορίες, που πρέπει πρώτα να επιλυθούν.

2. Πόσο είναι το «παρά λίγο»;

Αυτοί ήταν μερικοί από τους λόγους που έκαναν τον Χριστό να πει σ’ εκείνο τον Φαρισαίο: «Δεν βρίσκεσαι μακριά από τη βασιλεία του Θεού». Αυτοί οι άνθρωποι είναι δεκτικοί στο ευαγγέλιο και έχουν και πνευματικά ενδιαφέροντα.

Αλλά ανάμεσα στο «κοντά» στη βασιλεία και στο «μέσα» σ’ αυτήν, η απόσταση είναι πολύ μικρή. Είναι εκείνο το «παρ’ ολίγον με πείθεις να γίνω χριστιανός» που είπε ο βασιλιάς Αγρίππας στον Παύλο, που του μιλούσε για τη σωτηρία του Χριστού. Το ερώτημα είναι πόσο είναι αυτό το «παρ’ ολίγον»; Η απόσταση μπορεί να είναι μικρή αλλά είναι πολύ σημαντική. Μικρή είναι η απόσταση –λένε– ανάμεσα στον ύπνο και στον θάνατο αλλά είναι τόσο σημαντική!

Μπορούμε στη Βίβλο να διακρίνουμε μερικά μικρά πράγματα, που χαρακτηρίζουν το πέρασμα του ανθρώπου από τον θάνατο στη ζωή, από τη βασιλεία του θανάτου στη βασιλεία του Θεού. Και τα μικρά αυτά πράγματα τους χωρίζουν όχι μόνον από τη βασιλεία των ουρανών αλλά και από την πνευματική πρόοδο μέσα σ’ αυτή τη βασιλεία, και από την πλήρη Πνεύματος αγίου χριστιανική ζωή.

α) Πόσοι και πόσοι ακούνε κάθε μέρα για το ευαγγέλιο του Χριστού! Πόσοι και πόσοι δεν ακούνε από την παιδική τους ηλικία για την πίστη που σώζει! Πόσοι και πόσοι δεν εντυπωσιάζονται από την αγάπη του Θεού για τον αμαρτωλό! Γνώρισα πάμπολλα παιδιά στην κατασκήνωση που σε ατμόσφαιρα συναισθηματισμού είχαν πλησιάσει πολλές φορές στο να κάνουν το τελικό βήμα της σωτηρίας και να παραχωρήσουν τη ζωή τους στον Χριστό. Πολλοί απ’ αυτούς ομολόγησαν πίστη σ’ αυτόν, και μάλιστα πολλές φορές. Όμως την ύστατη στιγμή έκαναν πίσω. Διάβαζαν τη Γραφή, ήξεραν τα πράγματα του Θεού, ήξεραν εδάφια απ’ έξω, έπαιρναν βραβεία στο Κυριακό Σχολείο, κι όμως κάτι τους κράτησε και για κάτι πάρα πολύ λίγο χάθηκαν στον κόσμο. Σαν τον βασιλιά Αγρίππα, που «παρά λίγο» θα είχε πεισθεί για το κήρυγμα του Παύλου. Όμως μια αμαρτία, μια προσκόλληση στο πρόσωπο μιας παράνομης συζύγου, στάθηκε πιο δυνατή από τη σώζουσα χάρη του Θεού.

Μήπως κι εσένα κάτι μικρό σε κρατάει και δεν έρχεσαι στον Χριστό; Κάποιους τους κρατάει το τι θα πει ο κόσμος. Κάποιους άλλους το πώς θα ζήσουν τη χριστιανική ζωή, κάποιους τρίτους το πώς θα περιορίσουν πράγματα που αγαπούν, και που δεν θέλουν να τα θυσιάσουν για τον Χριστό. Ψευτοδιλήμματα, με τα οποία ο εχθρός της ψυχής μας τους κρατάει μακριά από τη χάρη του Θεού. Μολονότι δεν βρίσκονται μακριά από τη βασιλεία των ουρανών. Και χάνουν τη σωτηρία του Χριστού για ένα μικρό, ένα τελικό βήμα παράδοσης, στο παρά λίγο.

β) Κάποτε ο προφήτης Ελισαιέ, λίγο πριν πεθάνει θέλησε να διασφαλίσει για πάντα το βασίλειο του Ισραήλ, στη Σαμάρεια, από τους Συρίους. Όταν, λοιπόν, πήγε να τον επισκεφθεί ο βασιλιάς Ιωάς, ο προφήτης τού είπε ν’ ανοίξει το παράθυρο και να τοξεύσει. Ο βασιλιάς πήρε το τόξο και έριξε ένα βέλος. «Μπράβο» του λέει ο προφήτης, «έτσι θα νικήσεις τους Συρίους στην Αφέκ». Μετά του λέει: «Ξαναρίξε». Ο βασιλιάς έριξε ένα βέλος, δύο βέλη, τρία –και σταμάτησε. Τότε, λέει η Γραφή, οργίστηκε ο Ελισαιέ εναντίον του Ιωάς. «Γιατί σταμάτησες;» του λέει. «Έπρεπε να τοξεύσεις πέντε και έξι φορές. Τότε θα κατατρόπωνες μια για πάντα τους εχθρούς σου. Τώρα θα τους νικήσεις μόνο τρεις φορές» (Β΄ Βασ. 13,13-17).

Είναι φορές που ο χριστιανός χάνει μια πνευματική μάχη γιατί την τελευταία στιγμή κάνει πίσω, αδρανεί ή παρασύρεται και υποχωρεί. Α, τότε το «παρά λίγο» είναι δυο τρία βέλη, που κάνουν τη διαφορά. Ο χριστιανός τότε βρίσκεται πολύ κοντά, δεν είναι μακριά από μια νίκη στη βασιλεία των ουρανών, και τη χάνει για κάτι πολύ λίγο.

γ) Όλοι θυμόμαστε τον Ησαύ. Εκείνο τον πολεμιστή, τον κυνηγό, τον άντρα της υπαίθρου, τον πρωτότοκο γιο του Ισαάκ, που είχε δικαιωματικά όλα τα προνόμια του πρώτου γιου, τα λεγόμενα «πρωτοτόκια».

[Τι ήταν ακριβώς αυτά τα πρωτοτόκια; Ήταν το κληρονομικό δικαίωμα του πρωτότοκου γιου να λαμβάνει διπλάσιο μερίδιο από όλα τα υπάρχοντα του πατέρα του έναντι των άλλων αδελφών του (Δτ 21,16-17)].

Δεν το κράτησε όμως ο Ησαύ αυτό το δικαίωμα ώς το τέλος. Το πούλησε στον αδερφό του τον Ισαάκ για ένα πιάτο φακή. Κι ενώ θα μπορούσε να είναι ο ευλογημένος γιος του πατέρα του, αν κρατούσε τη θέση του, εν τούτοις ο Ιακώβ πρόλαβε και του πήρε και την ευλογία. Ο Ησαύ παρά λίγο θα ήταν ο ευλογημένος γιος, αλλά έχασε την ευκαιρία, για ένα πιάτο φακή.

Πόσες ευλογίες δεν χάνουμε στη ζωή μας «για ένα πιάτο φακή»! Γιατί εκτιμάμε περισσότερο τα πράγματα του κόσμου από τα πράγματα του Θεού. Γιατί δίνουμε μεγαλύτερη σημασία στις υποσχέσεις του κόσμου από ό,τι στις υποσχέσεις του Θεού. Και μένει η ζωή μας στεγνή, τυπική, αποξηραμένη από τους χυμούς του Πνεύματος του Θεού, χωρίς τη χαρά του Χριστού, χωρίς καρπό, χωρίς προοπτική προόδου εν Χριστώ, χωρίς τις ευλογίες της βασιλείας του Θεού εν Χριστώ.

δ) Αλλά θυμάμαι και τον Χριστό στη Γεθσημανή. Μόλις, λέει η Γραφή, έφτασε με τους μαθητές του στον Κήπο, πήρε τους τρεις πιο αγαπημένους του, τον Πέτρο, τον Ιάκωβο και τον Ιωάννη κι αποχωρίστηκε από τους υπολοίπους. Κι όταν έφτασε σε ένα πιο απόμακρο σημείο, άφησε και τους τρεις και αποχωρίστηκε απ’ αυτούς «ως λίθου βολήν», για να προσευχηθεί. Στην ουσία ήταν για να πάρει την πιο μεγάλη, την πιο σημαντική απόφαση της επίγειας, ανθρώπινης ζωής του: Το δικό του θέλημα ή το θέλημα του Θεού; Τελικά τάχθηκε με το θέλημα του Θεού οτιδήποτε κι αν αυτό, επρόκειτο να του στοιχίσει –έναν σταυρό.

Πόσο απέχεις για να παραδοθείς ολότελα στο θέλημα του Θεού; Μήπως απέχεις όσο να πετάξεις ένα λιθάρι –κάποια μέτρα– αλλά διστάζεις να πεις «όχι το δικό μου θέλημα Κύριε αλλά το δικό σου να γίνει» και να είσαι κι έτοιμος να πληρώσεις γι’ αυτό; Μήπως κάνεις πίσω την τελευταία στιγμή; Μήπως διστάζεις να αφήσεις την παρέα των αδερφών σου, που μαζί τα λέγατε μια ολόκληρη ζωή –όσο πιστοί άνθρωποι κι αν ήταν– και να πάρεις μια απόφαση κρίσιμη και προσωπική μπροστά στον Θεό; Χάνεις, έτσι, «παρά λίγο» την πλήρη παράδοση, την πλήρη αφιέρωση στη βασιλεία του Θεού.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Πόσο απέχουμε αδερφοί μου από τη βασιλεία του Θεού; Πόσο είναι για μας εκείνο το «ου μακράν», που είπε ο Χριστός σ’ εκείνο τον νομοδιδάσκαλο;

Μήπως κι εμείς απέχουμε όσο το «παρ’ ολίγον» του βασιλιά Αγρίππα ή εκείνου του Φαρισαίου, που πλησίασε τον Χριστό, και δεν κάνουμε το τελευταίο βήμα παραχώρησης στη σωτήρια χάρη του Θεού;

Μήπως για μας το «ου μακράν» από τη ζωή της νίκης είναι λίγα βέλη από τη φαρέτρα της πίστεως που δεν τα χρησιμοποιήσαμε στον πνευματικό μας αγώνα, και μένουμε τελικά νικημένοι χριστιανοί, γιατί δεν αγωνιστήκαμε «μέχρις αίματος» εναντίον των πειρασμών και της αμαρτίας;

Μήπως για μας το «ου μακράν» από μια ζωή γεμάτη από τις ευλογίες του Θεού, είναι ένα πιάτο φακή; Μήπως προτιμήσαμε τις αξίες του κόσμου από τις αξίες του Θεού;

Μήπως, τέλος, το «ου μακράν» από τη ζωή της αφιέρωσης είναι μια μικρή απόσταση «ως λίθου βολήν», που δεν θελήσαμε να την κάνουμε, για να μη χάσουμε την πνευματική μας καλοπέραση, την παρέα μας, τους φίλους μας, γιατί αποφεύγουμε να μη ματώσουμε αγωνιζόμενοι στην προσευχή; Και μας νικάει ο πειρασμός;

Είθε ο Κύριος να μας δείξει πόσο είμαστε μέσα ή πόσο απέχουμε από τη βασιλεία του. Και μακάρι κανένας από μας να μην ακούσει από το στόμα του Χριστού αυτή τη γεμάτη απογοήτευση φράση του: «Δεν βρίσκεσαι μακριά –αλλά δεν είσαι και μέσα– στη βασιλεία του Θεού»…

ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΜΕ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ

http://youtu.be/5fPwWOnqhDg