Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης

Τον καιρό της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ο ρωμαίος σατυρικός ποιητής Γιουβενάλης καυτηρίαζε τον αυτοκράτορα ότι στον ιππόδρομο και το αμφιθέατρο μοίραζε στο λαό panem et circenses, δηλαδή σιτάρι (ψωμί) και θεάματα, προκειμένου να αποσπάσει την προσοχή του λαού από τα μεγάλα κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα.

Φαίνεται ότι κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα στη χώρα μας. Η κυβέρνηση μάς δίνει ένα μισθό και μια σύνταξη στα όρια της πείνας, δηλαδή ένα ξεροκόμματο απλά για να επιβιώνουμε, και θεάματα να ξεχνιόμαστε. Κυριαρχούν το ποδόσφαιρο και τα αθλητικά:

• Παγκόσμιο Κύπελλο (μουντιάλ).
• Ολυμπιακοί αγώνες.
• Παραολυμπιακοί αγώνες.
• Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες.
• Προκριματικοί αγώνες Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου.
• Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Μπάσκετ.
• Ελληνικό Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου.
• Ελληνικό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου.
• Παγκόσμιο Πρωτάθλημα ανοιχτού στίβου.
• Champions League.
• Euroleague.
• Golden Cup
• Μεσογειακοί Αγώνες.
• Αγώνες Πόλο.
• Αγώνες υγρού στίβου και καταδύσεις.
• Formula 1
• Αγώνες ιππασίας.
• Ιπποδρομικοί αγώνες.
• Beach Volley.
• Wimbledon τένις, κ.ά.

Η πρόσφατη πρόκριση της ελληνικής ομάδας ποδοσφαίρου στις 16 καλύτερες του κόσμου ασφαλώς είναι μια επιτυχία και δίκαια μας γέμισε χαρά και ικανοποίηση. Μόνο που, κατά τη γνώμη μου, το παρακάναμε. Ξενυχτήσαμε μέχρι το πρωί, κορνάραμε και κάναμε κάθε είδους θόρυβο, πανηγυρίσαμε έξαλλα.

Όπως πάντα, είμαστε ένας λαός της υπερβολής. Εύκολα ενθουσιαζόμαστε και πετάμε στα σύννεφα, και το ίδιο εύκολα απογοητευόμαστε. Οι παίκτες της εθνικής μας είναι «Ήρωες», «Τιτάνες», «Καμικάζι», «Ημίθεοι». Εάν είχαμε αποκλειστεί θα ήμασταν όλο γκρίνια και θα τους κατηγορούσαμε ότι είναι τεμπέληδες, αδιάφοροι, χορτάτοι, άσχετοι, γέροι (Σαλπιγγίδης, Γκέκας, Κατσουράνης, Καραγκούνης), αγύμναστοι, ότι δεν μπορούν να πάρουν τα πόδια τους, κ.ά.

Και μέσα στον ενθουσιασμό ή την απογοήτευσή μας ξεχνάμε τα άλλα, τα σημαντικά, που είναι η τραγική καθημερινότητά μας.

Γεμίσαμε και με «εθνική υπερηφάνεια».

Ποια περηφάνια, ρε παιδιά;

• Τα περήφανα γηρατειά μας μαραζώνουν στο όριο της φτώχειας ή κάτω από το όριο της φτώχειας.
• Τα περήφανα νιάτα μας ξενιτεύονται.
• Οι περήφανοι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες κλαίνε τη μοίρα τους και κλείνουν τα μαγαζιά τους.
• Οι περήφανοι άνεργοί μας φιλοξενούνται και τρώνε ένα πιάτο φαί από τους γονείς ή τους παππούδες.
• Κι άλλοι ζητιανεύουν ένα πιάτο φακές στα συσσίτια, ή φάρμακα στα κοινωνικά ιατρεία, φαρμακεία και παντοπωλεία αλληλεγγύης.

Διάβασα μερικά σλόγκαν γραμμένα στον τοίχο:

«ΠΑΟΚ ΚΑΙ ΞΕΡΟ ΨΩΜΙ»

«ΠΑΟΚ ΘΡΗΣΚΕΙΑ»

«PAOK OR DEAD».

Παλιά θυμάμαι ένα άλλο σλόγκαν:  «ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΙΑ, ΚΑΙ ΚΩΤΣΟ ΒΑΣΙΛΙΑ».

Κι εγώ είμαι φίλαθλος, μ’ αρέσει το ποδόσφαιρο, αλλά όχι κι έτσι.

Το ποδόσφαιρο ήταν πάντοτε το «όπιο του λαού».

Δε φτάνει που υποφέρουμε, να γίνουμε και «ναρκομανείς»;