Εάν παρατηρούμε δύσκολα σημεία της Γραφής με απλή πίστη, τότε συχνά εκτυλλίσονται μπροστά μας ως κύριες ομορφιές και ισχυρές αποδείξεις. Ο Θεός δεν έγραψε τον Λόγο Του, για να φέρει ψυχές σε σύγχυση, αλλά να εξασκήσει τις καρδιές στην εξάρτηση και εμπιστοσύνη προς Αυτόν. Εάν μια φαινόμενη αντίθεση για τον άπιστο αποδεικνύεται ως διπλό δίδαγμα για διάφορες πλευρές τις αλήθειας, τότε αυτό ενθαρρύνει τον πιστό. Έτσι βρίσκει δηλαδή στο Λόγο του Θεού αντί για τοίχο ως εμπόδιο μια θύρα, η οποία ανοίγει στην πίστη τη δυνατότητα ν’ απολαύσει την όμορφη θέα στις δυο όψεις.
Αφήστε με να το εξηγήσω με το βράχο στην Έξοδο σε σύγκριση με το βράχο στους Αριθμούς. Υπάρχουν άνθρωποι με αμφιβολίες, ότι εδώ πρόκειται απλά για δυο διαφορετικές απεικονίσεις της ίδιας περίπτωσης, φυσικά και οι δυο αμφιλεγόμενες. Ο πιστός όμως ξέρει, ότι εδώ πρόκειται για δυο εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους περιπτώσεις, η μια στο πρώτο έτος μετά την έξοδο από την Αίγυπτο, η άλλη στο τελευταίο έτος της οδοιπορίας μέσα στην έρημο. Και οι δυο περιπτώσεις είναι απόλυτη αλήθεια, και οι δυο περιέχουν διδάγματα, περιέχουν όμως και θεία προφητεία. Έτσι δεν γράφηκαν απλά από το Μωϋσή, αλλά είναι θεόπνευστες, ενώ ο Θεός έχει πάντοτε στο βλέμμα Του την δόξα του Χριστού και την ευλογία των παιδιών Του.
Αυτή τη βαθύτερη έννοια κατανοούμε διαβάζοντας Α΄ Κορινθίους ι΄ 1-11. Κι έτσι όπως ο Κύριος Ιησούς μας παρουσιάζεται στην Έξοδο, κεφάλαιο ις΄, εικονικά ως ο αληθινός άρτος εξ ουρανού, αναμένουμε στην Έξοδο, κεφάλαιο ιζ΄, μια παρόμοια εικόνα.
«… όπου δεν ήτο ύδωρ δια να πίη ο λαός. Και ελοιδόρει ο λαός κατά του Μωϋσέως, λέγοντες: Δος εις ημάς ύδωρ δια να πίωμεν» (Εξ. ιζ΄ 1.2). Έτσι λογαριάζει η απιστία: πάντοτε ξεχνάει τη χάρη, ποτέ όμως την αναζήτηση των δικών της διεξόδων. Οι σκέψεις του λαού απέκλειαν τον Θεό, λοιδορούσαν αποκλειστικά το Μωϋσή. Πείραζαν τον Κύριο, αμφιβάλλοντας για την παρουσία Του ανάμεσά Τους και για την φροντίδα Του. Αυτό μάλιστα, μόλις αφού Εκείνος απέδειξε με τον πιο ένδοξο και πολυποίκιλο τρόπο την εξουσία Του ευνοώντας τους. Γιατί δεν παρακαλούν να τους δώσει νερό Εκείνος ο Οποίος το βράδυ τους είχε δώσει κρέας και τους χόρτασε το πρωί με ψωμί; Δικαίως έπρεπε ο Μωϋσής ν’ αποκριθεί: «Δια τί λοιδορείτε κατ’ εμού; Δια τί πειράζετε τον Κύριον;» (εδ. 2).
Αλλά όσο αργά μαθαίνει η απιστία, τόσο γρήγορα λοιδορεί. Μιλά γρήγορα κι ακούει αργά. «Και εδίψησεν ο λαός εκεί δια ύδωρ. Και εγόγγυζεν ο λαός κατά του Μωϋσέως, λέγοντες: Δια τί τούτο; Ανεβίβασας ημάς εξ Αιγύπτου, δια να θανατώσης ημάς και τα τέκνα ημών και τα κτήνη ημών με την δίψαν;» (εδ. 3).
Ο Μωϋσής ενήργησε διαφορετικά, κράζοντας προς τον Κύριο «λέγων: Τί να κάμω εις τούτον τον λαόν; Ολίγον λείπει να με λιθοβολήσωσι» (εδ. 4).
Ο Κύριος θέλει να Τον παρακαλάμε, αυτό είναι ουσιαστικό για τον άνθρωπο. Αλλά ο Θεός έχει δικούς Του δρόμους. Στο τέλος αυτών φαίνεται, ότι είναι πολυεύσπλαγχνος και ελεήμων, και στην αρχή βρίσκεται άπειρη αγαθότητα, η οποία δεν κάνει λάθη (συγκρ. Ιακ. ε΄ 11β). Ο άνθρωπος όμως πρέπει να μαθαίνει μέσω αθλιότητας και έλλειψης, γιατί έχει πάντοτε την τάση να ξεχνάει αυτό το δίδαγμα, καταχράζοντας το έλεος του Θεού. Τί ευτυχία, ότι ο Θεός υπερασπίζεται την δόξα Του!
«Και είπε Κύριος προς τον Μωϋσήν: … ιδού, εγώ θέλω σταθή εκεί έμπροσθέν σου επί της πέτρας εν Χωρήβ, και θέλεις κτυπήσει την πέτραν και θέλει εξέλθει ύδωρ εξ αυτής δια να πίη ο λαός. Και έκαμεν ούτως ο Μωϋσής ενώπιον των πρεσβυτέρων του Ισραήλ. Και εκάλεσε το όνομα του τόπου Μασσά, και Μεριβά, δια την λοιδορίαν των υιών Ισραήλ, και διότι επείρασαν τον Κύριον, λέγοντες: Είναι ο Κύριος μεταξύ ημών ή ουχί;» (εδ. 6.7).
«Η δε πέτρα ήτο ο Χριστός» (Α΄ Κορ. ι΄ 4). Αυτή είναι η εξήγηση της Καινής Διαθήκης, αναφερόμενη άμμεσα στην περίπτωσή μας. Η αλήθεια είναι μεγαλύτερη και σταθερότερη από το θαύμα.
Δεν εννοείται μόνον «ο άρτος του Θεού ο καταβαίνων εκ του ουρανού και δίδων ζωήν εις τον κόσμον» (Ιωαν. ς΄ 33). Σε σχέση με την ανάγκη του αμαρτωλού και τη δόξα του Θεού χρειάζεται κάτι παραπάνω: ο Υιός του ανθρώπου πρέπει να υψωθεί. Η εξουσία του πονηρού πρέπει να σπάσει, ο Θεός πρέπει να λάβει το δίκαιό Του. Οι αμαρτίες μπορούν να συγχωρηθούν δίκαι μόνο βάσει του ότι Εκείνος τις σήκωσε και τις έκρινε: Όλα αυτά συναντιόνται στον πολύτιμο θάνατο του Κυρίου μας Ιησού. Η ράβδος «με τον οποίαν εκτύπησας τον ποταμόν» (εδ. 5) πρέπει να κτυπήσει το βράχο. Ο Χριστό υπέφερε μια φορά για αμαρτίες, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, για να τους οδηγήσει προς τον Θεό. Εκείνος παραδόθηκε έτσι, για να πεθάνει για μας από αγάπη, άπειρη αγάπη μέσα Του. Εκείνος απορρίφθηκε και ονειδίστηκε. Μάλιστα ο Θεός Τον εγκατέλειψε, κρύφοντάς το πρόσωπό Του απ’ Αυτόν, όταν Εκείνος φορτώθηκε τις αμαρτίες μας στο σώμα Του στο ξύλο.
Δεν Τον θεωρούσαν μόνο οι άπιστοι Ιουδαίοι κτυπημένο και ταπεινωμένο από τον Θεό. Στην απόλυτη όψη της αλήθειας βλέπουμε, ότι πληγώθηκε για τις δικές μας παραβάσεις και κτυπήθηκε για τα δικά μας κακουργήματα, και η τιμωρία για την ειρήνη μας ήταν πράγματι επάνω Του, όπως ακριβώς μέσω των πληγών Του ιατρευτήκαμε εμείς. Ο Θεός έθεσε όλη την ανομία μας επάνω Του, και το κτύπημα για την παράβαση του λαού Του βρήκε Εκείνον. Άρεσε στον Θεό να τον κτυπήσει, να Τον αφήσει να υποφέρει και καταστήσει την ψυχή Του προσφορά περί αμαρτίας. Εκείνος σήκωσε κακουργήματα. Εξέχυσε την ψυχή Του στο θάνατο, λογαριάστηκε μεταξύ των ανόμων, και σήκωσε την αμαρτία πολλών (συγκρ. Ησ. νγ΄).
Εάν οι άνθρωποι δεν διακρίνουν και γονατίσουν μπροστά στην πιο ιερή και συγκλονιστική μαρτυρία του Θεού της ταπείνωσης και των παθημάτων του Υιού Του, τότε το κάνουν παρά την ύπαρξη ξεκάθαρων λόγων και πειστικών εικόνων. Η πραγματική δυσκολία βρίσκεται στη θέληση του ανθρώπου, η οποία απορρίπτει την επιχειρηματολογία της δικής του κακίας και της αγαθότητας του Θεού. Διότι εάν αυτή είναι η αλήθεια του σταυρού του Χριστού, τότε τί χάρη, μακροθυμία και ιερή αγάπη φαίνεται από την πλευρά του Θεού! Πόσο μεγάλη είναι εκ μέρους των ανθρώπων τότε η ματαιότητα, η περηφάνεια, η κακία και το μίσος απέναντι στον Πατέρα και τον Υιό! Ειδικά ο σταυρός, ο οποίος φέρνει ειρήνη και απελευθέρωση, αποτελεί την πλήρη κατάκριση της αμαρτίας. Εάν αυτό συνέβαινε σε μας, τότε θα είχαμε χαθεί χωρίς σωτηρία, αλλά εν Χριστώ αυτό αποτελεί τη σωτηρία μας.
Εδώ όμως υπάρχει κάτι ακόμα: «Θέλεις κτυπήσει την πέτραν και θέλει εξέλθει ύδωρ εξ αυτής δια να πίη ο λαός». Είναι μια εικόνα της χορήγησης του Αγίου Πνεύματος. Αυτή η δωρεά είναι αποτέλεσμα του έργου του Χριστού και ξεπερνά την αναγέννηση. Τώρα, αφού δημιουργήθηκε η απολύτρωση, είναι το Πνεύμα μέσα στον πιστό μια πηγή, η οποία καταλήγει στην αιώνια ζωή, μάλιστα ένα ρεύμα, το οποίο εξέρχεται ως μαρτυρία περί του ένδοξου Ιησού. Έχοντας πιστέψει στον Χριστό, σφραγιστήκαμε με το Άγιο Πνεύμα της επαγγελίας, το οποίο είναι ο αρραβώνας της κληρονομιάς μας μέχρι την απολύτρωση του αποκτημένου αγαθού για τον έπαινο της δόξας Του (συγκρ. Εφεσ. α΄ 14).
Μπορεί κανείς να φανταστεί κάποια εικόνα πιο ξεκάθαρη και σημαντική; Όχι ότι ο Μωϋσής κατάλαβε όλα από πριν. Αλλά όλα αυτά ήταν τόσο διάφανα και ανοικτά ενώπιον των οφθαλμών Εκείνου, με τον Οποίον έχουμε να κάνουμε, ακριβώς όπως τότε ενέπνευσε το Μωϋσή. Ας μην έχουμε απιστία, αλλά πίστοι.
W. Kelly σε μετάφραση Ιωνάς Ζάϊντελ