Γράφει ο ΄Ακης Δημητριάδης
Η 1η Οκτωβρίου έχει καθιερωθεί από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ για να γιορτάζεται ως «Παγκόσμια ημέρα για την Τρίτη Ηλικία». Σκοπός της είναι να δίνουμε αξία και τιμή στους ηλικιωμένους και ταυτόχρονα να ασχολούμαστε και να λύνουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Άλλες παρόμοιες παγκόσμιες μέρες είναι, της γυναίκας (8 Μαρτίου), της μητέρας (2 Μαΐου), της οικογένειας (15 Μαΐου), του πατέρα (16 Ιουνίου), του παιδιού (11 Δεκεμβρίου), της μουσικής (21 Ιουνίου), των ερωτευμένων (14 Φεβρουαρίου), κ.ά.
Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας σήμερα υπάρχουν σ’ όλο τον κόσμο σχεδόν 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι ηλικίας άνω των 60 ετών. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, έχουμε 2.712.000 άτομα, με τις γυναίκες να είναι περισσότερες από τους άντρες.
Τι γιορτάζουμε αυτή τη μέρα; Αναγνωρίζουμε την προσφορά τους και τη συμβολή τους στην κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Οι ηλικιωμένοι δεν εργάζονται μεν, αλλά προσφέρουν εθελοντικά τις εμπειρίες και τις γνώσεις τους.
Η γυναίκα μου, για παράδειγμα, είναι πολύ καλή μαγείρισσα. Έχει διάφορα βιβλία συνταγών μαγειρικής και συχνά μαγειρεύει πρωτότυπα φαγητά, με μανιτάρια, ρύζι κινέζικο με δάφορες σάλτσες, και άλλα τέτοια. Εντούτοις, τη μητέρα μου δεν μπορεί να τη φτάσει. Άλλη νοστιμιά έχουν τα κεφτεδάκια ή τα γιουβαρλάκια της γιαγιάς. Και τα φτιάχνει χωρίς συνταγή, με την πείρα και το μάτι!
Επιπλέον, οι ηλικιωμένοι βοηθούν τα παιδιά τους φροντίζοντας τα εγγόνια. Μάλιστα με την οικονομική κρίση που μαστίζει τη χώρα μας, πολλοί άνεργοι εξαρτώνται πλέον οικονομικά αποκλειστικά από τους ηλικιωμένους γονείς τους.
Οι ηλικιωμένοι έχουν κι ένα ελάττωμα. Δεν θέλουν να πετάξουν τίποτα. Το σπίτι τους είναι πραγματικό μουσείο. Πράγματα που σε μας τους νεώτερους φαίνονται άχρηστα (όπως λ.χ. παλιά ρούχα, παλιά κουζινικά, σεμέν, διακοσμητικά, κ.ά.), για αυτούς είναι πολύ σημαντικά. Εμείς οι νεώτεροι παρακολουθούμε τη μόδα και αγοράζουμε καινούργια ρούχα και παπούτσια 2 – 3 φορές το χρόνο, ενώ οι ηλικιωμένοι φοράνε τα ίδια 15 – 20 χρόνια!
Επίσης, δεν θέλουν να φύγουν από το σπίτι τους και να πάνε να ζήσουν μαζί με τα παιδιά τους σε άλλο μέρος. Προτιμούν μόνοι στο γνωστό τους χώρο, στο σπιτάκι και τη «γωνιά» τους, παρά στο μοντέρνο σπίτι των παιδιών. «Για να μη τους ενοχλούμε», λένε, αλλά στην πραγματικότητα δεν θέλουν να αποχωριστούν αυτά που έχουν συνηθίσει τόσα χρόνια στο δικό τους σπίτι.
Υπάρχουν κι αυτοί που δεν έχουν κανέναν να τους φροντίζει, συνήθως επειδή τα παιδιά τους είναι πολύ μακριά στο εξωτερικό, κι αναγκάζονται να ζουν στο γηροκομείο. Το γηροκομείο οι περισσότεροι ηλικιωμένοι δεν θέλουν ούτε να το ακούν και πολύ δύσκολα θα πάνε σ’ αυτό.
Δεν ξέρω πώς είναι τα άλλα γηροκομεία, αλλά έχω δει και ξέρω πώς λειτουργεί το γηροκομείο ΚΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ στην Κατερίνη. Αξίζει τον κόπο, έστω κι από περιέργεια, να πάει κανείς να το επισκεφτεί.
Πρώτα – πρώτα, μου έκανε εντύπωση και με συγκίνησε μια μεγάλη πινακίδα στον χώρο υποδοχής, που γράφει κάτι από την Βίβλο:
Μη μ’ αρνηθείς στα γηρατειά μου, σαν φεύγει η δύναμή μου, μη μ’ εγκαταλείψεις, Κύριε! (Ψαλμός 71, 9).
Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, ήταν η καθαριότητα, η ευγένεια, η προθυμία και η καλοσύνη των νοσηλευτριών και του προσωπικού. Φροντίζουν τους περιθαλπόμενους με αγάπη σαν να είναι γονείς τους. Και αυτό είναι σημαντικό, γιατί έτσι οι ηλικιωμένοι νιώθουν σαν είναι στο σπίτι τους.
Το τρίτο πράγμα που μου έκανε εντύπωση, ήταν ότι οι άνθρωποι που το διευθύνουν και το διοικούν, είναι οι πλέον κατάλληλοι. ΄Ολοι τους προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους με μεράκι, ανιδιοτελώς.
Την Δευτέρα 1η Οκτωβρίου, που θα γιορταστεί η παγκόσμια ημέρα των ηλικιωμένων, εκτός από τις άλλες εκδηλώσεις (μπουφές στον πανέμορφο κήπο, κλπ.), μου είπαν ότι έχει προσκληθεί να έλθει και ποντιακό συγκρότημα με λύρα, οπότε δεν αποκλείεται να ακολουθήσει και χορός…
Το γηροκομείο αυτό πρωτολειτούργησε το 2005. Μετά τη ριζική ανακαίνιση διαθέτει μονόκλινα, δίκλινα και τρίκλινα δωμάτια, φωτεινά, με όλα τα απαραίτητα. Επίσης σαλονάκι για τους επισκέπτες, εξοπλισμένη κουζίνα, άνετη τραπεζαρία και χώρο για υδρομασάζ.
Το τριώροφο κτίριό του, όμως, κτίστηκε το 1952, πριν από 60 χρόνια, και λειτούργησε τότε ως ορφανοτροφείο. Θυμάμαι πολύ καλά τη χρονιά εκείνη. Ήμουν τότε 7 ετών, ορφανός από πατέρα, όταν η χήρα μητέρα μου με έφερε και με έβαλε σ’ εκείνο το ορφανοτροφείο, όπου έζησα 10 χρόνια μέχρι το 1962.
Πρόσφατα πήγα να δω το δωμάτιο που είχα ζήσει παλιά, εκείνα τα 10 χρόνια – τώρα ζουν εκεί δύο συμπαθείς ηλικιωμένοι. Δυσκολεύτηκα να το αναγνωρίσω, εξαιτίας των ευκολιών και της της ανακαίνισης που έγινε σε όλο το κτίριο. Νόμισα ότι βρίσκομαι σε δωμάτιο μοντέρνου ξενοδοχείου, με το ψυγειάκι, το εσωτερικό τηλέφωνο, την τηλεόραση, κλπ. Το μόνο που δεν άλλαξε, είναι η όμορφη θέα από το παράθυρο, με τα πεύκα, το συντριβάνι, τα παρτέρια, και τα λουλούδια του πάρκου.