Γράφει ο Γιώργος Σ. Κανταρτζής
Τη Μεγάλη Εβδομάδα, ιδιαίτερα η «εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα»… τηλεόραση ντύνεται το θρησκευτικό μανδύα, προβάλλοντας ταινίες κυρίως με τα Πάθη του Ιησού Χριστού. Στα τελευταία χρόνια πολύς ντόρος έγινε με την ταινία του Γκίμπσον ΤΑ ΠΑΘΗ, ένα φιλμ που ρεαλιστικά παρουσίαζε τα Πάθη του Ιησού. Εκατομμύρια παρακολούθησαν το φιλμ αυτό. Συγκινήθηκαν για λίγο. ΄Εχυσαν και λίγα δάκρυα και αυτό ήταν όλο. Με περισσότερο όμως ρεαλισμό η Αγία Γραφή παρουσιάζει τα όσα υπόφερε ο Χριστός. Και χιλιάδες είναι εκείνοι που έχουν σωθεί με την απλή και μόνο ανάγνωση της Βίβλου. Κανένας άλλος στη γη δεν υπόφερε τόσο βάναυσα όσο ο Ιησούς. Στις μέρες της αγωνίας και του πόνου Του Τον εγκατέλειψαν ακόμη και οι φίλοι Του. Από τη γέννησή ως τη Σταύρωση Του η ζωή Του βρίσκονταν συνεχώς σε κίνδυνο. Είχε την εχθρότητα των πολιτικών και θρησκευτικών ηγετών, την απόρριψη των συμπολιτών Του, την προδοσία, την άρνηση και την αμφισβήτηση των μαθητών Του. Κι ας τους ευεργέτησε όλους. Κι όλα αυτά ο αναμάρτητος, ο Ιησούς, γιατί τα υπέφερε; Για σένα και για μένα, για να μας σώσει από την αμαρτία και να μας δώσει αιώνια ζωή. Ο Σταυρός του Χριστού είναι το αποκορύφωμα της ζωής Εκείνου που υπόφερε όσο κανένας άλλος στην ιστορία του κόσμου.
Μια ιστοριούλα λέει ότι ένα Πάσχα δυο εγγόνια επισκέφτηκαν τη γιαγιά τους. Τα πήρε μαζί στην εκκλησία. Η γιαγιά Ελένη τα εξήγησε ότι ο ιερέας θα τους έδινε ένα μικρό σταυρό για να θυμίσει τη θυσία του Χριστού. Ο 4χρονος Νικόλας είπε: «Εγώ θα προτιμήσω να μείνω έξω από την εκκλησία με το καλαθάκι μου, περιμένοντας το κόκκινο αυγό!» Οι περισσότεροι σκέπτονται σαν το μικρούλη. Προτιμούν τα αυγά, τα γλέντια, το αρνάκι…, παρά τα Παθήματα, τη Θυσία του Αμνού του Θεού. Ζούμε σ’ έναν κόσμο απάνθρωπα σκληρό. Παιδιά και νέοι σκοτώνονται σε πολέμους, διαμάχες και σε δυστυχήματα. Τη γη μας σκεπάζει ένα πέπλο τρόμου και φοβέρας.
Τι σκεπτόμαστε για τα Πάθη του Χριστού;
Υπάρχει σκοτάδι στην ψυχή του ανθρώπου, κάτι που η κουλτούρα μας το αποφεύγει. ΄Ενας νέγρικος ύμνος λέει: «Ήσουνα εκεί στο Γολγοθά όταν σταύρωναν τον Κύριό μου;» Για τη σταύρωση του Χριστού δεν είναι υπεύθυνοι ούτε οι Ιουδαίοι ούτε οι Ρωμαίοι. Όλη η ανθρωπότητα οδήγησε τον Χριστό στο Σταυρό, γιατί «ΟΛΟΙ αμαρτήσανε και στερούνται της δόξας του Θεού» (Ρωμ. 3/23). Στην πραγματικότητα, ο καθένας μας πρέπει να δει τον εαυτό του εκεί στον Γολγοθά μ’ ένα σφυρί να καρφώνει τον Χριστό στον Σταυρό. Τα Πάθη Του μάς υπενθυμίζουν την πραγματικότητα της αμαρτίας. Στο πρόσωπο του Αδάμ όλοι αμαρτήσαμε και στη συνέχεια ο καθένας μας προσθέσαμε τα δικά μας κρίματα.
Και παρότι η παγκόσμια κοινωνία έχει διαβρωθεί από τα ναρκωτικά, τη διαφθορά, τα διαζύγια, κάθε είδους ανωμαλία… η λέξη «αμαρτία» έχει διαγραφεί από το λεξιλόγιό μας. Αν δεν αναγνωρίσουμε το εσωτερικό σκοτάδι που υπάρχει στον άνθρωπο, ποτέ δεν θα φτάσουμε στην καρδιά του προβλήματος, που είναι η αρρωστημένη καρδιά του ανθρώπου. Και υπάρχει ένα μόνο Φως για το εσωτερικό μας σκοτάδι- είναι το Φως του Γολγοθά και της Ανάστασης του Ιησού Χριστού. Μια ισορροπημένη πίστη τονίζει και τα δυο- τη Σταύρωση και την Ανάσταση. Η δόξα και η νίκη της Ανάστασης περνά από τον δρόμο του Γολγοθά. Τα πασχαλινά αυγά και γλέντια ακόμη και οι κενές περιεχομένου λατρείες δεν μπορούν να μας λυτρώσουν από τη σκλαβιά της αμαρτίας, παρά μονάχα ο Εσταυρωμένος Χριστός. Στην απορία των Ιουδαίων της εποχής Του: «Τι να κάμωμεν, διά να εργαζώμεθα τα έργα του Θεού;» Ο Κύριος Ιησούς αποκρίθηκε: «Τούτο είναι το έργον του Θεού, να πιστεύσητε εις τούτον, τον οποίον Εκείνος απέστειλε.»» Αυτό διαχρονικά ζητά ο Θεός από τους ανθρώπους. Τι πρέπει να κάνεις: θα συνεχίσεις να μένεις στην αμαρτία σου ή θα πέσεις στα γόνατα μπροστά στον Σταυρό και θα ζητήσεις έλεος και συγχώρηση από τον Σωτήρα. Η μόνη διέξοδος ελπίδας στον απάνθρωπο κόσμο είναι ο Σταυρωμένος και Αναστημένος Ιησούς. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!