Πατέρα μου! της Δήμητρας Στεφανίδου, Εκπαιδευτικού

   

Δήμητρα     Γράφει η Δήμητρα Στεφανίδου, Εκπαιδευτικός

 

  Στο αύριο δε βλέπω φως, δε βλέπω χρώμα! Κανένα χρώμα! Μόνο γκρίζα, ένα θολό αξεπέραστο γκρίζο. Σε ψάχνω Πατέρα στο θρόνο σου, πλάι στον Ήλιο Σου, για να τραυλίσω ένα δόξα σ’ Εσένα. Για μια ηλιαχτίδα, ένα χάδι Σου και για μένα, έστω θολό. Και περνάνε οι ώρες, οι βδομάδες, τα χρόνια. Κι η ελπίδα, φωλιάζει ακόμα στην κουρασμένη ψυχή. Θ’ ανοίξει όμως, ο δρόμος μέσα από τα σύννεφα, για μια ηλιαχτίδα!

Έχουν παγώσει τα πόδια και τα χέρια, η καρδιά ατόνησε από το αργό μου δάκρυ που κυλά, νύχτα μέρα! Προσμένω πως θα ‘ρθει η στιγμή που το φως και η χαρά Σου θα με γεμίσουν με τη ζωογόνο ανάσα τους. Και ψάχνω χρόνια τώρα το δικό Σου Παράδεισο όπως, πατέρα, μου τον χάρισες κάπου στα παλιά. Ψάχνω τις εικόνες που έζησα στα παλιά, μα αξέχαστα χρόνια, μέσα στην μάνα φύση για να πάρω ανάσα. Τα βουνά μου τα πράσινα, με τις λουλουδισμένες πλαγιές γεμάτα παπαρούνες ολοκόκκινες, κι άσπρες – κίτρινες μαργαρίτες κι άγρια κυκλάμινα να φλερτάρουν με τον ήλιο. Χιλιάδες πουλιά να με νανουρίζουν, με ατέλειωτες μελωδίες. Τα νερά Θεέ μου άφθονα! Καταρράκτες. Και παντού η μορφή Σου Κύριε! Ναι! εδώ είναι ο δικός Σου Παράδεισος που τρέφει την ψυχή και το μυαλό μου. Εδώ ο εχθρός δεν μπορεί να φθάσει, δεν αγγίζει τίποτε. Είναι ο Παράδεισος που δίνει ζωή στη ζωή, φως στο γκρίζο, αγάπη στις ξηραμένες  καρδιές.

Και αφήνομαι, Πατέρα μου, στις χίλιες ελπίδες, στις χίλιες χαρές. Μα πιότερο ζεσταίνομαι στο χάδι του ήλιου Σου. Την ψυχή μου στα πόδια Σου την ακουμπώ, προτού χαθεί στης πίκρας το θολό δάκρυ. Και τότε πασχίζω να ψελλίσω έναν ύμνο για το μεγαλείο Σου και ένα ευχαριστώ, με μάτια βουρκωμένα. Ζητώ ένα μερτικό χαράς. Κι εσύ μου δίνεις φως, λίγο φως στην αρχή, για ξεκίνημα. Κι αρχίζει να διώχνει τα σύννεφα. Βλέπω από το χέρι Σου την ηλιαχτίδα να ‘ρχεται. Να ξαστερώνει τον γκρίζο ορίζοντά μου. Κι όλα τα’ άσχημα και τα ψυχοφθόρα να χάνονται κι αρχίζω πάλι ν’ ανεβαίνω στο δικό Σου Παράδεισο, με την γαλήνη Σου Πατέρα! Και νιώθω τι θέλεις από μένα: Να κατεργαστώ ακόμα πιότερο αυτό που μου χαρίζεις για να σε βρω αληθινά. Σ’ ευχαριστώ που με δοκιμάζεις, δύναμη όμως δώσε μου ν’ αντέχω!

 

 

Δήμητρα

Comments are closed.