Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ

 

Γράφει η Μαρία  Φραγκοπούλου-Μωλιώτη, Νομικός-Εκπαιδευτικός

«Για όλα πάνω στη γη υπάρχει ο κατάλληλος χρόνος και ο συγκεκριμένος καιρός: Καιρός που γεννιέται κανείς και καιρός που πεθαίνει.»  (Εκκλησιαστής 3:1,2)

Η 14η Απριλίου θα παραμείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη όλων μας σαν μια μέρα εθνικού πένθους.  Στη Κοιλάδα των Τεμπών o θάνατος παραμόνευε τους 21 άτυχους μαθητές Λυκείου που επέστρεφαν από σχολική εκδρομή στα σπίτια τους. 

Πού να βρεις λόγια να παρηγορήσεις τον γονιό που βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπος με τον χειρότερο εφιάλτη – το χαμό του παιδιού του;  Οι πληγές δεν θα κλείσουν ποτέ. ‘Όταν πεθάνει ένα παιδί, μαζί του θάβεται κι ένα μέρος των γονιών του.  Η κοινωνία, για μια ακόμη φορά, στερήθηκε το ταλέντο και την συνεισφορά νέων ανθρώπων που χάθηκαν άδικα στο ξεκίνημα της ζωής τους.

‘Όλοι απαιτούν απαντήσεις για τα αίτια μιας τραγωδίας που δύσκολα μπορεί κανείς να συνειδητοποιήσει το μέγεθός της.  ‘Ίσως ποτέ δεν μάθουμε όλη την αλήθεια.  Όπως κι εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να μάθω τι ακριβώς συνέβη εκείνα τα μοιραία δευτερόλεπτα πριν επτά χρόνια, όταν χάθηκε ο 26χρονος γιος μου.

Όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα ηλικίας, κοινωνικής ή οικονομικής κατάστασης έχουν ένα κοινό προορισμό:  το θάνατο.  Η άρνηση των νέων να δεχτούν πως το τέλος μπορεί να έλθει ξαφνικά είναι απόλυτα φυσιολογική.  Στο άνθος της ηλικίας τους θεωρούν το δώρο της ζωής σαν κάτι δεδομένο.

Ο θάνατος είναι ένα δυσάρεστο θέμα που όλοι μας αποφεύγουμε να συζητήσουμε.  Αν όμως θέλουμε ν’ αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο τη σύντομη διαδρομή μας στον πλανήτη γη, πρέπει πρώτα να παραδεχτούμε ότι είμαστε θνητοί.  Πρέπει ν’ αντιληφθούμε ότι ο θάνατος δεν είναι απλά ένα ταξίδι αλλά ο τελικός προορισμός μας. 

Ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου προκαλεί μεγάλο σοκ, μια πρωτόγνωρη ψυχική οδύνη.  Συχνά οδηγεί σε βαριά κατάθλιψη.  Συνήθως συνοδεύεται από οδυνηρά ερωτήματα.  Γιατί συνέβη αυτό;  Γιατί σε μένα;  Γιατί τώρα;  Κανείς όμως δεν γνωρίζει τις σωστές απαντήσεις.

Μετά το θάνατο του γιου μου αισθάνθηκα προδομένη από το Θεό, γιατί επέτρεψε ή μάλλον δεν απέτρεψε το μοιραίο.  Με τον καιρό όμως η πίστη μου με βοήθησε να συνειδητοποιήσω πως η αγάπη Του είναι απεριόριστη.  Ανεξάρτητα αν οι τραγωδίες μας οφείλονται σε κακή τύχη ή απλά σε ανθρώπινο λάθος, ο Κύριος είναι η μόνη αστείρευτη πηγή παρηγοριάς, δύναμης και ελπίδας.

Οι ημερομηνίες γέννησης και αναχώρησής μας από την επίγεια ζωή είναι προκαθορισμένες, κάτω από τον απόλυτο έλεγχο του Δημιουργού μας. 

 «Αδύναμος και αβοήθητος γεννιέται ο άνθρωπος…αφού οι μέρες του είναι μετρημένες…αφού ο Θεός του έβαλε όρια που να τα ξεπεράσει δεν μπορεί.»  (Ιώβ 14:1,5).

Όταν χάσουμε ένα αγαπημένο πρόσωπο, η ανάρρωση μας από τον πόνο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τον τρόπο που θ’ αξιοποιήσουμε τον χρόνο.  Θέλω να πιστεύω πως στη ζωή τα πάντα συμβαίνουν για κάποιο λόγο.  Αν βρούμε τη δύναμη να δεχτούμε το θέλημά Του και μείνουμε σταθεροί στην πίστη μας, στο τέλος ο Θεός θα μας ανταμείψει για τις σκληρές δοκιμασίες μας.

Τα παιδιά δεν είναι ιδιοκτησία μας.  Μπορεί ο Θεός να τα καλέσει στην αιώνια κατοικία ανά πάσα στιγμή.  Κανένας όμως γονιός δεν μπορεί να δεχτεί αυτή την σκληρή αλήθεια.  Έχουμε φροντίσει να τα μεγαλώσουμε με τη γνώση του Λόγου του Θεού, ή απλά φροντίζουμε να καλύψουμε τις βιολογικές ανάγκες τους και τις σπουδές τους;  Αν έχουμε επιλέξει να τ’ αναθρέψουμε με το «πνεύμα του κόσμου», τότε μακριά από το Χριστό η ζωή τους θα καταλήξει σε ναυάγιο.     

Η Βίβλος μας λέει πως υπάρχουν δύο θάνατοι:  ο φυσικός και ο αιώνιος. Ο φυσικός προκαλεί αποσύνθεση του σώματος.  ‘Όλα έγιναν από χώμα, κι όλα ξαναγυρίζουν σ΄ αυτό.  Η ψυχή μας όμως είναι αθάνατη.  Εμείς επιλέγουμε, όσο ζούμε, ποιο δρόμο θ΄ ακολουθήσουμε:  την κόλαση ή τον παράδεισο.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία για τη ύπαρξη της αιώνιας κόλασης.  Ο Χριστός είπε, «…στη συντέλεια του κόσμου θα βγουν οι άγγελοι και θα ξεχωρίσουν τους κακούς ανάμεσα από τους δικαίους και θα τους ρίξουν στο καμίνι της φωτιάς” (Ματθ. 13:49,50).

Μόνο ένας δρόμος υπάρχει για τον παράδεισο:  Ο Ιησούς Χριστός.  «Ο Θεός αγάπησε με μια τέτοια αγάπη τον κόσμο, ώστε πρόσφερε το Γιο του το Μονογενή, για να μην χαθεί ο καθένας που πιστεύει σ΄ αυτόν αλλά να έχει ζωή αιώνια.  (Ιωάν. 3:16).

Στο Σταυρό ο Χριστός σήκωσε το βάρος της αμαρτίας μας.  Είναι η μόνη γέφυρα προς την αιώνια ζωή.  Ο ανοικτός τάφος είναι το θεμέλιο της πίστης μας.  Πριν ανέβει στον Ουρανό μας υποσχέθηκε, «Στο σπίτι του Πατέρα μου …πηγαίνω να σας ετοιμάσω τόπο…και θα έλθω και πάλι να σας πάρω κοντά μου για να είστε κι εσείς όπου είμαι εγώ.»  (Ιωάν. 14:2,3).

Ας καταθέσουμε λοιπόν σήμερα στο Σταυρό τον εγωισμό και τα πάθη μας.  Μόνο ο Χριστός μπορεί να μας δώσει τη δύναμη ν’ αλλάξουμε την αμαρτωλή συμπεριφορά μας.  Πρέπει όμως να ζητήσουμε να μας συγχωρέσει και να Τον ακολουθήσουμε πιστά.  Τότε θα έχουμε τη βεβαιότητα πως κάποια μέρα θα συναντηθούμε και πάλι με τ΄ αγαπημένα πρόσωπα που χάσαμε.  Και η γνώση αυτή θα μας βοηθήσει ν’ αντέξουμε τον πόνο μας.

Comments are closed.